All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 71 - Chapter 80

“หากนางมีแม้แต่รอยขีดข่วน ข้าสาบานจะต้องเอาชีวิตของเจ้ามาชดใช้ให้นาง”ซ่งเล่อเอ่ยเสียงเยือกเย็น ดวงตาคมแดงก่ำจดจ้องคนที่กล้าวางคมมีดบนลำคอของซ่งไป๋ลู่“ข้ารู้ว่าพวกท่านกำลังทดสอบพี่ชายโม่ แต่ข้าขอเตือนด้วยความหวังดี ความอดทนของอาเล่อไม่ใช่สิ่งที่พวกท่านควรทดสอบ”ซ่งไป๋ลู่กระซิบบอกขายชุดดำที่จับตนเองเอาไว้เสียงสั่น หวั่นว่าซ่งเล่อจะลงมือก่อนที่นางจะห้ามทัน หากแต่คนถูกห้ามกลับไม่คิดเช่นนั้น“ก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง หากเมื่อครู่พวกข้าไม่ออมมือมีหรือพวกเขาจะมีโอกาสวางกระบี่ลงบนคอสหายข้า”“โอ๊ย!”ซ่งไป๋ลู่ร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อคมมีดสั้นบนลำคอกดลงบนผิวขาวจนเกิดเป็นรอยแผลโลหิตไหลซึม ในใจของนางพลันเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมา ไม่ทันที่จะเอ่ยปากร้องห้ามคนตรงหน้า เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของชายด้านหลังก็ดังขึ้น“อร๊าก!”ซ่งไป๋ลู่หลับตาแน่น โลหิตสายหนึ่งสาดกระเซ็นมาใส่ใบหน้า ข้อมือเล็กถูกแรงฉุดรั้งจนร่างบางเซถลาเข้าสู่อ้อมแขนที่คุ้นเคย พร้อมกับกระบี่ในมือของซ่งเล่อที่พุ่งใส่คนที่กดคมมีดลงบนลำคอนางเมื่อครู่“อาเล่อ หยุดมือก่อน!”ซ่งไป๋ลู่ร้องห้ามในทันทีที่เห็นว่ากระบี่ในมือของซ่งเล่อพุ่งตรงไปยังจุดตายของช

ซ่งไป๋ลู่ค่อยๆ ปรือตาขึ้นหากแต่เมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้ากลับทำให้นางตื่นตกใจจนต้องรีบลุกจากเตียง“แม่นางซ่ง ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”หญิงสาวใบหน้าหมดจดนางหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างล้างหน้าหลังจากวางอ่างน้ำลงก็ใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำบิดหมาดส่งมาให้ซ่งไป๋ลู่ หากแต่นางไม่ได้รับ กลับเอ่ยถามแทน“ตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน”“เรือนรับรองตระกูลเสวียนเจ้าค่ะ”ซ่งไป๋ลู่ขมวดคิ้วเล็ก นางจำได้ว่าภาพสุดท้ายในความทรงจำคือนางกำลังเดินอยู่บนถนนตรงทางแยกตรอกหนิงอัน และได้พบกับขบวนเคลื่อนย้ายศพของแม่ทัพเมิ่ง ก่อนที่จะได้รู้ความจริงว่าซ่งเล่อก็คือ... เมิ่งเฟยอวี่มือเรียววางทาบลงบนอก หัวใจปวดหนึบจนหายใจติดขัดขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว หากแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะมาร่ำไห้ ซ่งไป๋ลู่สลัดผ้าห่มบนตัวออกแล้วขยับตัวลงจากเตียง ทว่ายังไม่ทันลุกขึ้นอาการเวียนศีรษะก็โจมตีจนต้องทรุดลงนอนอีกครั้ง“อาการของเจ้ายังไม่หายดี นอนพักที่นี่อีกสักคืนเถิด”ซ่งไป๋ลู่ขมวดคิ้วหรี่ตามองสตรีที่เดินเข้ามาใหม่ด้วยความสงสัย และคล้ายว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงสายตาของนางจึงเอ่ยแนะนำตัวโดยไม่รอให้นางถามไถ่“ข้าคืออนุสามของเรือนสวี สุ่ยอี้หลินมารดาข

สายลมยามรัตติกาลพัดพาไอเย็นจากด้านนอกเข้ามาในเรือนนอน ดึงสายตาของซ่งไป๋ลู่ให้ทอดมองไปยังหน้าต่างต้นทางของไอเย็น พลันภาพแผ่นหลังสูงสง่าก็สะท้อนในห้วงความทรงจำ น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนในวันวานหวนคืนในความคิดไม่มีอะไร ข้าแค่จะบอกว่าครั้งหน้าก่อนนอน ให้เจ้าปิดหน้าต่างให้ดีซ่งไป๋ลู่ยังคงจดจำแววตาคมคู่นั้นได้ดี หากแม้ว่าเขาไม่ใช่ คุณชายรองเมิ่ง ไม่ใช่เมิ่งเฟยอวี่ผู้เหี้ยมโหดในอนาคต หากเขาเป็นเพียงซ่งเล่อ นางคงไม่ต้องมานั่งคิดหนักเช่นตอนนี้“พี่รองข้าเข้าไปได้หรือไม่”เสียงของน้องชายดังขึ้นที่ด้านนอก ซ่งไป๋ลู่สลัดความคิดเรื่องของเมิ่งเฟยอวี่ออกแล้วเอ่ยตอบรับเชิญคน“เข้ามาได้สิ”ซ่งหานลู่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดไม้ ที่มีถ้วยสองใบวางอยู่ แน่นอนว่านี่เป็นยาที่นางต้องดื่มก่อนนอนนั่งเอง“อาหาน พี่รองบอกเจ้าแล้วว่า...”“ยังต้องกินอีกสามวันขอรับ”เมื่อไม่อาจต่อรองน้องชายได้ ซ่งไป๋ลู่ก็ได้แต่ถอนหายใจรับถ้วยยาทั้งสองใบมาถือ ก่อนจะกลั้นใจดื่มลงท้องอย่างรวดเร็ว ความขมแพร่ซ่านไปทั่วทั้งอุ้งปาก มือเรียวรีบรินชาดื่มตามไปอีกสามถ้วยเพื่อไล่ความขมนี้“ก่อนนอนไม่ควรดื่มน้ำมากเกินไป ท่านอมน้ำผึ้งก้อนน่าจะช่วยได้ดีกว

ซ่งไป๋ลู่ใช้เวลาอยู่ร่วมครึ่งคืนจึงข่มตาหลับลงได้ หากแต่หลังจากหลับได้ไม่นานนักไอเย็นสายหนึ่งก็พัดเข้ามาจนนางสะดุ้งตื่น ดวงตากลมเบิกกว้าง ดีดตัวลุกจากที่นอนในทันที เมื่อมองเห็นเงาร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่กลางห้อง“เสี่ยวไป๋ ข้าเอง”เสี่ยวไป๋ แน่นอนว่าคำเรียกขานนี้ไม่มีทางเป็นผู้อื่นอย่างแน่นอน ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่น สูดลมหายใจเข้าจนสุดแล้วลงจากเตียงนอนจุดเทียนก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายซึ่งหน้า“คุณชายเมิ่ง บุกเข้าห้องข้ากลางดึกเช่นนี้ไม่ทราบว่ามีเรื่องด่วนอะไรหรือไม่”ท่าทางและคำพูดที่ห่างเหินทำให้หัวใจของเมิ่งเฟยอวี่ปวดหนึบ ขยับตัวประชิดเอื้อมมือหมายกอบกุมมือบาง เพียงแต่เขาขยับเข้าหานางหนึ่งก้าว ซ่งไป๋ลู่กลับขยับถอยไปถึงสามก้าว“คุณชายเมิ่งโปรดรักษามารยาทด้วย”“เสี่ยวไป๋ ข้าทำผิดอะไรหรือ เจ้าบอกข้าได้หรือไม่”เขาใช้ชีวิตอยู่ข้างกายนางมาร่วมปี เมิ่งเฟยอวี่รู้ดีว่าซ่งไป๋ลู่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ทุกการกระทำของนางต้องมีเหตุและผลอย่างแน่นอน“เสี่ยวไป๋... ขอเพียงเจ้าบอกข้า ไม่ว่าเรื่องใดข้ายินดีแก้ไข ยินดีปรับปรุงทั้งสิ้น”น้ำเสียงที่สั่นเครือ และสายตาที่เว้าวอนอย่างเจ็บปวดของเมิ่งเฟยอ

ซ่งหานลู่นั่งกุมมือพี่สาวตั้งแต่สำนักศึกษาชงหมิงจนกระทั่งถึงห้องพักรับรองในโรงเตี๊ยมเสี่ยวอันก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ จวบจนประตูห้องปิดลง เด็กชายจึงหันมาสบตาพี่สาวด้วยท่าทางจริงจัง“พี่รอง ท่านบอกข้า พวกเขารังแกท่านหรือข่มขู่สิ่งใดท่าน”ซ่งไป๋ลู่มองท่าทางจริงจังและห่วงใยของน้องชายแล้วยิ้มกว้าง วางมือลงบนแก้มนุ่มของเขาพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนโยน“อาหารของพี่ เวลาโมโหช่างน่ากลัวนัก”“พี่รอง!”“เอาล่ะๆ ท่านอาจารย์หลิวและท่านหมอหลวงถัง ล้วนไม่ได้รังแกหรือข่มขู่อะไรข้าทั้งนั้น”“เช่นนั้นเหตุใดท่านต้องคุกเข่า”“เจ้าต้องไปอยู่ไกลตา ในใจของพี่รองย่อมต้องกังวลและห่วงใย คุกเข่าฝากฝังเจ้ามิใช่เรื่องแปลกมิใช่หรือ”ถึงแม้เหตุผลของพี่สาวจะดูเหมาะสม ทว่าในใจของซ่งหานลู่ก็ยังรู้สึกถึงความผิดปกติ มือหนาวางทาบทับลงบนหลังมือขาว“พี่รอง หากท่านกังวลเช่นนั้นข้าไม่ไปแล้ว จะอยู่กับท่านดีหรือไม่”“เด็กโง่ เจ้าจะไม่ไปได้อย่างไร”“แต่ว่า...”“อาหาน เชื่อฟังพี่รองนะ”ซ่งหานลู่ขบกรามแน่น ในใจเกิดความกังวลและห่วงใย ทว่ากลับไม่กล้าขัดใจต่อต้าน“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะนอนกับท่าน”กล่าวจับมือหนาก็กระชับจับมือเรียว พานางไปยังห้