All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 91 - Chapter 100

“อย่าไป! ข้ารู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นเพียงความฝัน แต่ข้าขอร้อง... เจ้าอย่าไปได้หรือไม่ เสี่ยวไป๋อยู่กับข้า อย่าทอดทิ้งข้าได้หรือไม่”หัวใจของซ่งไป๋ลู่สั่นไหวสะท้าน หากแต่แรงโอบลัดที่แน่นกระชับจากแขนแกร่งกลับทำให้นางรู้สึกราวกับเอวบางจะหักเสียให้ได้ ร่างกายปวดร้าวจนไม่สามารถแม้แต่จะขยับเพื่อหายใจ“อาเล่อ เจ้าปล่อยข้าก่อน”นางเค้นเสียงบอกเจ้าของอ้อมแขนด้วยความยากลำบากหากแต่คนที่ได้ยินกลับเข้าใจว่านางมีเจตนาต้องการจะผลักไสตน ดังนั้นแทนที่จะคลายวงแขนลงกลับยิ่งโอบกระชับแนบแน่นเป็นทบทวี“อาเล่อ ข้าบอกให้ปล่อย!”เสียงของซ่งไป๋ลู่เข้มขึ้นจนคล้ายเป็นการตำหนิ ทำให้เมิ่งเฟยอวี่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นจับใจ ไม่รอให้นาเอ่ยคำผลักไสเป็นรอบที่สามก็ตวัดวงแขนโอบอุ้มนางขึ้นแนบอก“ซ่งเล่อ นี่เจ้าจะทำอะไร”ซ่งไป๋ลู่ใจสั่นระรัวด้วยความตื่นตระหนกเมื่อร่างกายถูกวางลงบนเตียงกว้างตามด้วยร่างสูงโปร่งของเมิ่งเฟยอวี่ที่ทาบทับลงมา“ตอนนี้เจ้าอยู่ในความฝันของข้า ข้าย่อมทำในสิ่งที่ใจคิดอยากทำ”ไม่เอ่ยอธิบายความต้องการของตนเอง เมิ่งเฟยอวี่ก็โน้มใบหน้าลง ประกบริมฝีปากของเขาแนบชิดกับริมฝีปากบางของนาง ทั้งตัวของซ่งไป๋ลู่พลันหยุดน

“เสี่ยวม่าวของข้าว่าเช่นไร ย่อมเป็นเช่นนั้น”เมื่อเสวียนรั่วซีเอ่ยสนับสนุน ใบหน้าของซ่วหานลู่ก็ระบายไปด้วยรอยยิ้มที่กว้างมากขึ้น รีบเดินไปหยิบเถาอาหารจากนางส่งให้สาวใช้นำไปจัดขึ้นโต๊ะในทันที"พี่เสวียนตง นั่นเป็นอาหารที่พี่ซ่งเล่อเตรียมมาใช่หรือไม่ เช่นนั้นให้ข้านำไปจัดการให้ดีหรือไม่""รบกวนเจ้าแล้ว"เสวียนตงส่งเถาอาหารอีกสองเถาในมือให้สาวใช้นำไปจัดโต๊ะด้วยเช่นกัน ดังนั้นเวลานี้บนโต๊ะอาหารบ้านซ่งจึงเต็มไปด้วยจานอาหารร่วมสามสิบจาน ดวงตาของซ่งหานลู่พลันเบิกกว้างเปล่งประกาย“พี่ซ่งเล่อนั่นคือเป็ดย่างน้ำผึ้ง อาหารขึ้นชื่อของเมืองเทียนหยางที่ต้องสั่งจองถึงเจ็ดวันจึงจะได้กินใช่หรือไม่”ซ่งหานลู่เพียงเอ่ยถามน่องเป็ดย่างก็ถูกเสวียนรั่วซีนำมาวางบนจานของเขา เสวียนตงมองดูความใส่ใจของน้องสาวที่มีต่อชายหนุ่มตัวน้อยแล้วรู้สึกกังวลในใจขึ้นมารั่วซีคงไม่ได้มีใจให้เจ้าเด็กจอมตะกละผู้นี้จริงๆ ใช่หรือไม่“คุณชายเมิ่ง ตอนนี้สำนักศึกษาให้เหล่าบัณฑิตกลับบ้าน ไม่ทราบว่าท่านจะกลับจวนที่เทียนฉีหรือจะพักที่เทียนหยาง”ท่าทางใส่ใจที่เสวียนรั่วซีมีต่อเมิ่งเฟยอวี่ทำให้ซ่งลู่หานขมวดคิ้วในทันที อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าเ

“รายงานองค์ชายห้า คนของเราสืบทราบมาว่า คุณชายใหญ่ซ่งกับคุณหนูรองซ่งเป็นพี่น้องต่างมารดาพ่ะย่ะค่ะ”“พี่น้องต่างมารดา อย่างนั้นหรือ”หลงเจิ้นซีขมวดคิ้วหนาอย่างไม่เชื่อในข่าวที่รับรายงาน มองจากท่าทางที่ซ่งต้าลู่มีต่อซ่งไป๋ลู่ชัดเจนว่าไม่ใช่ท่าทีเฉกเช่นพี่น้อง แต่เป็นการกระทำที่บุรุษมีต่อสตรีในดวงใจ“ให้คนไปสืบเพิ่มเติม ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันจริงๆ”“พ่ะย่ะค่ะ”เหวินเสียนรับคำสั่งแล้วรีบไปสั่งการในทันที ตัวเขาเองในวันก่อนก็ได้เห็นท่าทางของซ่งต้าลู่ที่มีต่อซ่งไป๋ลู่เช่นกัน ดังนั้นในใจก็คิดเห็นไม่ต่างจากผู้เป็นนาย เพียงแต่สายข่าวของเขาทำงานไม่เคยพลาด เว้นเพียงแต่เรื่องนี้จะมีคนจงใจบิดเบือน........................................หลังจากผลประกาศการสอบเซียงซื่อผ่านพ้นไป บัณฑิตส่วนที่สอบผ่านเข้ารายงานตัวและเตรียมเดินทางเข้าเมืองหลวงต้าหยาง ส่วนคนที่สอบไม่ผ่านก็กลับไปเตรียมตัวศึกษาต่อเพื่อเตรียมสอบในอีกสามปีข้างหน้า“เรื่ององค์ชายห้าขอบคุณที่เจ้าช่วยจัดการให้”ซ่งต้าลู่เดินออกมาจากสำนักศึกษาเทียนหยางเอ่ยขอบคุณเมิ่งเฟยอวี่เสียงเบา ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับอะไรเพียงยกมุมปา

เพียงช่วงข้ามวันข่าวที่เมิ่งเฟยอวี่และเสวียนตงมาเยือนตระกูลซ่งก็ถูกเล่าลือไปทั่ว ขุนนางที่ยืนทางฝั่งองค์ชายห้าหลงเจิ้นซีต่างร้อนรนจนพากันมารวมตัวที่จวนเขาอย่างลับๆ“องค์ชาย เรื่องนี้ไม่อาจนิ่งนอนใจได้นะพ่ะย่ะค่ะ”“ก็แค่ขุนนางใหม่ ไร้อำนาจสองคน พวกท่านจะตื่นตูมให้มากความไปทำไม”องค์ชายห้าหลงเจิ้นซีกล่าวด้วยท่วงท่าผ่อนคลาย ทั้งที่ในใจตอนนี้ร้อนรนไม่ต่างจากเหล่าขุนนางตรงหน้า“ถึงแม้พวกเขาสองคนจะเป็นขุนนางใหม่ ทว่าในมือของผู้ช่วยกรมวังเมิ่งมีกองกำลังทหารฝีมือดีนับสามหมื่นชีวิต อีกทั้งสองปีมานี้เขาสนับสนุนเหล่าบัณฑิตยากจนมากมาย ในบรรดาก้งเซิงหนึ่งร้อยคนนับดูแล้วเป็นคนที่เขาสนับสนุนถึงสามสิบ”แม่ทัพจางที่กลับมาจากชายแดนเหนือกล่าวเตือนหลานชายด้วยความกังวล ก่อนหน้านี้เขาไปรับช่วงต่อจากแม่ทัพเมิ่งที่เสียชีวิตในสนามรบ ทำสงครามทางเหนืออยู่ร่วมปี จึงรู้ดีว่าความจงรักภักดีที่ทหารเหล่านั้นมีต่อตระกูลเมิ่งได้ซึมลึกถึงกระดูก ยิ่งต่อมาเมิ่งเฟยอวี่ให้หวังโจวเว่ยสนับสนุนเสบียงกองทัพ ทำให้ทหารกินดีอยู่ดียิ่งทำให้ความภักดีเหล่านั้นซึมลึกถึงจิตวิญญาณแม้ตายก็ยากจะเปลี่ยนแปลงหลงเจิ้นซีได้ยินคำของแม่ทัพจางแม

“ข้ามาพบเสี่ยวไป๋”เมิ่งเฟยอวี่ที่ลงจากรถม้าเอ่ยแจ้งต่อบ่าวหน้าประตู พร้อมกับเดินไปที่ศาลาข้างโดยไม่รอรับคำอนุญาตจากคนในจวน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกบัวลอยมาตามสายลม เมิ่งเฟยอวี่ที่นั่งรอพบซ่งไป๋ลู่มีรอยยิ้มบางเบา หากแต่รั้งรออยู่ครึ่งเค่อคนที่ปรากฏตรงหน้ากลับไม่ใช่คนที่เขาต้องการพบ“ซ่งต้าลู่”“อาไป๋ไม่สบายไม่สะดวกรับแขก คุณชายเมิ่งมาหาถึงจวนไม่ทราบมีเรื่องด่วนอะไรหรือ”“ล้วนเป็นเรื่องระหว่างข้ากับเสี่ยวไป๋ คนอื่นไม่เกี่ยว!”ซ่งต้าลู่ขบกรามแน่น บุรุษหน้าหนากลางวันแสกๆ กลับเดินเข้าจวนมาขอพบคน อีกฝ่ายคิดว่าตนเองเป็นคนโปรดของฮ่องเต้แล้วจะทำสิ่งใดก็ได้อย่างนั้นหรือ“สำหรับเสี่ยวไป๋ข้าไม่ใช่คนอื่น อีกอย่างสตรีกับบุรุษมีข้อแบ่งแยกชัดเจน ผู้ช่วยกรมวังเมิ่ง เจ้าเป็นถึงก้งเซิงอันดับหนึ่ง ข้ากล่าวเช่นนี้หวังว่าคงเข้าใจ”“ข้าย่อมเข้าใจ แต่ไม่จำเป็นต้องทำตาม ในเมื่อวันนี้เสี่ยวไป๋ไม่สบายเช่นนั้นข้าก็ไม่มีเหตุผลให้รั้งอยู่ต่อ”กล่าวจบไม่รอให้ซ่งต้าลู่เอ่ยส่งคน เมิ่งเฟยอวี่ก็ลุกขึ้นเดินจากไปในทันที“เสี่ยวไป๋เป็นอะไรมากหรือไม่”ทันทีที่ขึ้นรถม้าเมิ่งเฟยอวี่ก็เอ่ยถามความกับเสวียนตงด้วยสีหน้ากังวล แม้จะร