All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 61 - Chapter 70

เพล้ง! เสียงถ้วยชากระทบพื้นแตกกระจายดังลั่น“กู้เหยียน มันเป็นใครกล้าดีอย่างไรมาเปิดการค้าแข่งกับข้า”สวีอิงโม่ตะโกนก้องด้วยความโมโห เมืองเทียนฉีแห่งนี้เขาครอบครองตลาดธัญพืชตลอดจนเมล็ดพันธุ์มาหลายปี ในสมาคมการค้าก็ไม่เคยมีชื่อคนผู้นี้ เช่นนี้แล้วกู้เหยียนผู้นี้ตกลงมาจากฟ้าหรืออย่างไร กล้าดีเช่นไรมาแย่งชิงผลประโยชน์ไปจากเขา“หากข้าจำไม่ผิด คนผู้นี้คือ... ไอ้บ้านนอกที่เข้ามาเรียนยังสำนักศึกษาชงหมิงเมื่อปีที่แล้ว”“แค่คนบ้านนอกผู้หนึ่งจะหาญกล้ามายึดครองตลาดเมล็ดพันธุ์ไปจากตระกูลสวีได้เช่นไร อาเทียนเจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือไม่”ฮวาเถียนเอ่ยถามบุตรชายด้วยความไม่เชื่อถือ หากแต่สวีหลันฮวากลับพูดสนับสนุนน้องชาย"ข้าได้ยินมาว่าที่ตระกูลกู้สามารถมีหน้ามีตา เปิดเหลาอาหารเป็นที่ขึ้นชื่อของเทียนฉีได้ เพราะข้างกายมีน้องสาวของซ่งต้าลู่คอยให้คำแนะนำเจ้าค่ะ""ผู้หญิงอย่างหรือ เลวไหลสิ้นดี!"สวีหลันฮวาฟังคำดูถูก ไม่เชื่อถือของบิดาแล้วได้แต่ก้มหน้านิ่ง หากแต่ไม่ว่าสวีอิงโม่จะเชื่อหรือไม่ ยามนี้เรื่องที่ร้านค้าตระกูลอี้กับเหลาอาหารกู้ไป๋ร่วมทุนกันจัดซื้อเมล็ดพันธุ์มาขายให้ชาวบ้านในราคาถูกก็โด่งดังไปทั้งเมืองเ

“องค์ชายเรื่องเงินที่ฝ่าบาทให้นำมาช่วยชาวบ้าน แต่พวกเราเอามาปล่อยกู้ ควรกราบทูลฝ่าบาทอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ”องครักษ์ติดตามคนสนิทเอ่ยถามหลงเจิ้นซีด้วยความกังวล หากแต่อีกฝ่ายกลับยกมุมปากขึ้นยิ้มแล้วก้าวขึ้นรถม้าด้วยท่าทางผ่อนคลายยามที่กลับถึงเมืองหลวงต้าหยาง ไม่ทันกลับวังส่วนตัวหลงเจิ้นซีก็ตรงเข้าเฝ้าผู้เป็นบิดาที่กลางท้องพระโรง พร้อมกับยื่นถวายฎีการายงานเรื่องราวทั้งหมด“ข้าได้ยินว่าเจ้านำเงินบรรเทาสาธารณะภัยไปปล่อยกู้ เรื่องนี้จริงหรือไม่”ฮ่องเต้หลงไท่จง เอ่ยถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตากรุ่นโกรธ ก่อนหน้านี้เขาบอกให้เอาเงินไปซื้อเมล็ดพันธุ์มาแจกจ่ายชาวบ้านเมืองเทียนฉี เพื่อบรรเทาความทุกข์ยากของชาวบ้าน ไม่คิดว่าลูกชายที่ไว้ใจกลับละโมบฉกฉวยโอกาสซ้ำเติมชาวบ้านเช่นนี้“จริงพ่ะย่ะค่ะ”คำตอบของหลงเจิ้นซีหนักแน่นมั่นคง ราวกับเรื่องที่ตนกระทำนั้นเป็นความถูกต้อง ทำให้โทสะในใจของฮ่องเต้หลงไท่จงพุ่งทะยานเป็นทบทวี“บังอาจ!"เสียงตวาดดังลั่นท้องพระโรงทำเอาเหล่าบรรดาขุนนางทิ้งตัวลงคุกเข่าในทันที เช่นเดียวกับหลงเจิ้นซี"เจิ้งซีแต่ไหนแต่ไรเจ้านับเป็นคนรู้ความข้าจึงวางใจมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้เจ

“ยินดีกับแม่นางซ่งด้วย”ซ่งไป๋ลู่มองไปทางต้นเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นจางหย่งสายตาก็อดที่จะเลื่อนมองไปยังด้านหลังเขาด้วยความกังวลไม่ได้“วันนี้ข้ามาเพียงลำพัง องค์... เอ่อ... หลานชายของข้าไม่ได้ตามมาด้วย”เมื่อได้ยินว่าองค์ชายห้าหลงเจิ้นซีไม่ได้มาด้วย ความกังวลในใจของซ่งไป๋ลู่ก็จางหายในทันที บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มต้อนรับอีกครั้ง“ได้ยินว่าเจ้าเปิดกิจการใหม่ ข้าจึงได้เดินทางมาร่วมแสดงความยินดี นี่เป็นของขวัญเล็กน้อยที่หลานชาย... และข้ามอบให้เจ้า”จางหย่งจงใจเน้นคำว่าหลานชายเพื่อให้หญิงสาวรับรู้เจตนาของคนที่ฝากของมาแทนตัว“ขอบคุณใต้เท้าจาง กับคุณชายจางมากเจ้าค่ะ” ซ่งไป๋ลู่ย่อตัวยื่นมือไปรับของพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ“หลานชายของข้ากล่าวว่าเมื่อถึงเวลาเขาจะมารับคำขอบคุณจากเจ้า... ด้วยตนเอง”ซ่งไป๋ลู่ได้ยินประโยคนี้ของจางหย่งในใจก็เกิดความขัดแย้งขึ้นมา ใจหนึ่งยินดีที่ยามนี้สามารถผูกมิตรกับศัตรูของเมิ่งเฟยอวี่ได้ อีกใจก็รู้สึกกังวลที่ต้องเกี่ยวพันคุ้นเคยกับคนอันตรายเช่นองค์ชายห้าหลงเจิ้นซี ทว่าสุดท้ายแล้วความยินดีในใจก็มีมากกว่าความกังวลอยู่หนึ่งส่วน"เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"ซึ่งเล่อสังเกตเห็นสีหน้าลำบาก

เวลาสามวันไม่เร็วทว่าก็ไม่ช้า พริบตาซ่งต้าลู่และซ่งหานลู่ก็จากไป เมื่อคนช่างเจรจาอย่างซ่งหานลู่จากไปบ้านตระกูลซ่งก็คล้ายจะเงียบเหงาอีกครั้ง ซ่งเล่อมองท่าทางเศร้าซึมของซ่งไป๋ลู่แล้วส่งสายตาไปทางเสี่ยวโกว เจ้าขนปุยแสนรู้ก็วิ่งไปหมอบคลานซุกใบหน้าของตนลงบนตักนุ่ม ดึงความสนใจของซ่งไป๋ลู่มาจากภวังค์ความคิดถึงคนที่เพิ่งจากไปเข้าสู่ต้นฤดูเก็บเกี่ยว องค์ชายห้าหลงเจิ้นซีก็เดินทางมาพบซ่งไป๋ลู่ที่โรงเตี๊ยมเสี่ยวอัน“คุณชายจาง”ซ่งไป๋ลู่ยังคงแสร้งไม่รับรู้สถานะของอีกฝ่าย หลงเจิ้นซียกมุมปากขึ้น ก่อนจะเดินมานั่งลงที่ฟูกนุ่มตรงข้ามกับนาง“ไม่พบเจ้าเพียงไม่กี่เดือน ไม่คิดว่าเจ้าจะดูแลกิจการได้ดีเพียงนี้”เวลานี้ไม่เพียงเหลาอาหารกู้ไป๋ที่ขึ้นชื่อ ร้านผ้าเล่ออันก็กลายที่พูดถึง และที่สำคัญโรงเตี๊ยมเสี่ยวอันแห่งนี้ยังเป็นจุดพักแรมที่ผู้คนนิยมที่สุดของเมืองเทียนฉีอีกด้วย“เพียงแค่กิจการเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้คุณชายใส่ใจ”“เช่นนั้นหากข้ามอบกิจการที่ใหญ่กว่านี้เล่า เจ้าอยากใส่ใจหรือไม่”มือเรียวที่กำลังรินชาชะงักเล็กน้อย ทว่าพริบตาก็กลับมาปกติ“ข้าเป็นเพียงสตรี ไม่กล้าทำเรื่องเกินตัวเจ้าค่ะ”มุมปากของหลง

"ข้าจะเข้าร่วมการสอบถงเซิง"ซ่งไป๋ลู่เบิกตากว้างมองชายหนุ่มตรงหน้า การสอบถงเซิงจะเริ่มขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า ซ่งเล่อไม่เคยเข้าเรียนในสำนักศึกษา ตำราก็ไม่เคยอ่าน ต่อให้เขาเริ่มต้นศึกษาตั้งแต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางที่จะเรียนรู้ได้ทัน เช่นนี้แล้วเขาจะเข้าร่วมการสอบถงเซิงได้อย่างไร“อาเล่อ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนเฉลียวฉลาด แต่คนเราต้องรู้จักความสามารถของตนเอง ข้าว่า...”“ภายหน้าอาโม่จะเป็นคนสำคัญในกองอาชาเหล็ก ส่วนข้าจะเป็นขุนนางขั้นสูงของราชสำนัก เช่นนี้เจ้าก็สามารถพึ่งพาพวกเราได้”ซ่งไป๋ลู่ได้ยินความคิดของซ่งเล่อริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้มด้วยความซาบซึ้งใจ ในเมื่อเขามีเจตนาที่ดีต่อนาง เช่นนั้นอนาคตของเขาไม่ว่าจะบุ๊นบู๋นางจะส่งเสริมเอง“ได้! ตกลงตามนี้”“ดะ... เดี๋ยว ข้าว่า... ข้า...”“นับจากนี้ไป เจ้าย้ายมาอยู่กับข้า กลางวันฝึกฝนการต่อสู้ กลางคืนเรียนตำราพิ... ต่างๆ”ซ่งเล่อเอ่ยบอกกับหวงจื่อโม่ ใบหน้าของคนได้ยินก็พลันซีดลงในทันที ปกติยามกลางวันแค่ฝึกฝนการต่อสู้จากอาจารย์น้อยเขาก็หมดแรงหลับสนิทจนแทบลุกไม่ขึ้น ต่อไปยามค่ำคืนยังต้องมาเรียนรู้ตำราพิชัยสงครามอีก เช่นนี้ไม่เท่ากับฆ่าเขาหรือไรกัน“เช่นนั้น