Semua Bab องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ: Bab 31 - Bab 40

หลังจากนั้น ซีเฟยและชินอ๋องเข้ามาที่กระโจมพัก ซีเฟยบอกชินอ๋องว่านางต้องการทำอะไรบ้าง ระหว่างที่อยู่ในกระโจม เขาจึงสั่งการให้เรียกรองแม่ทัพ นายกองอีกห้าคน และท่านหมอประจำกองทัพมาพบซีเฟย เขาแนะนำให้นางรู้จักทุกคน ซีเฟยก้มเคารพทุกคน“เอาล่ะ ทุกท่าน ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยท่านหมอแบ่งเบาภาระเรื่องอาการเจ็บป่วยของเหล่าทหารในกองทัพ และจะได้จัดยามาเพื่อเพิ่มให้ท่านหมอได้ทำงานง่ายขึ้นด้วย”“ขอบพระทัยพระชายาพ่ะย่ะค่ะ หากได้แบบนั้น คงจะดีไม่น้อยเลยพ่ะย่ะค่ะ”“เอาล่ะ ข้าต้องการให้ทุกท่าน กลับไปสำรวจในกองของท่านเอง ว่ามีคนที่บาดเจ็บ หรือมีโรคประจำตัวใดที่รักษาแล้วไม่หายเสียที ให้แยกทหารเหล่านั้น มาที่กระโจมรักษา เดี๋ยวข้า ท่านหมอ และอันเหมย จะทยอยไปตรวจที่ละคน พวกท่านแยกย้ายได้”“รับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”นายกองทั้งห้าคนแยกย้ายกันออกไปเพื่อแยกคนเจ็บออกมา“ท่านหมอ ข้ามีเรื่องรบกวนท่านหน่อยเจ้าค่ะ”“เชิญพระชายารับสั่งมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าอยากดูรอบๆ กองทัพหน่อย”“นั่น ข้าพาเจ้าไปก็ได้นี่นา เจ้าจะรบกวนท่านหมอทำไม ข้าพาไปเร็วกว่า”ซีเฟยหันไปมองหน้าพระสวามีขี้หึงของนาง เรื่องแบบนี้ก็ไม่ละเว้น“ท่านก็มาด้วย ข

ซีเฟยคิดเอาไว้อยู่แล้ว หลงเข้าไปในรังหมาป่า มีหรือที่จะรอดพ้น พระสวามีของนางช่างมีพลังเหลือล้น กว่านางจะได้นอนก็ดึกแล้ว แถมยังไม่มีแรงแม้แต่จะสวมชุดนอนด้วยซ้ำไป ทั้งสองนอนกอดกันด้วยร่างเปลือยเปล่าจนถึงเช้า ซีเฟยตื่นแล้ว แต่นางรู้สึกว่าร่างกายหนักไปทั้งตัว ลุกไม่ขึ้น และรู้สึกเวียนหัว คงเพราะเมื่อวานนี้ขี่ม้าไปที่กองทัพ และเดินทางนาน ไหนจะต้องรับศึกกับท่านอ๋อง ที่ไม่ยอมให้นางได้พักผ่อนเพียงพอเลย ชินอ๋องตื่นขึ้นมา หันไปที่พระชายาที่นอนขดตัวอยู่ในอ้อมกอดเขา เขารู้สึกแปลกๆ จึงจับที่ตัวนาง“เฟยเฟย เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง เฟยเฟย เจ้าตัวร้อนมากเลย เฟยเฟย เจ้าลุกไหวหรือไม่”“อืม มู่เหริน หม่อมฉันลุกไม่ไหวเพคะ ลืมตาไม่ขึ้นเลย ปวดหัวไปหมด”“เจ้ามีไข้น่ะ เมื่อวานเดินทางทั้งวัน รอเดี๋ยวนะ ข้าจะไปตามอันเหมยให้เจ้า”ซีเฟยใช้แรงที่เหลืออันน้อยนิดคว้ามือของเขาไว้“อย่าพึ่งเพคะ หม่อมฉันเจอผู้อื่น สภาพนี้ไม่ได้ พระองค์ พยุงที ให้หม่อมฉันแต่งตัวก่อน”“ถ้างั้นเอาแบบนี้ เจ้านอนไปก่อน ข้าจะเช็ดตัวให้เจ้าเอง เสร็จแล้วเปลี่ยนชุดเสร็จ ค่อยเรียกนางมา”ซีเฟยไม่มีแรงจะเถียงเขา จึงปล่อยให้เขาทำตามใจแทน ชินอ๋องใส่เ

“อ่อ ท่านอ๋อง นี่คือ สือเยว่เทียน แม่ทัพใหญ่ของแคว้นเยี่ยนเราเอง เยว่เทียน นี่ชินอ๋อง ถังมู่เหริน พระสวามีของซีเฟย”“ท่านอ๋อง ข้า สือเยว่เทียน”เขาทำความเคารพอย่างลวกๆ ไม่ใส่ใจ แต่สายตาทั้งคู่ที่จ้องกัน ราวกับว่ามีความแค้นกันมาหลายปี ซีเฟยเห็นท่าทางท่านอ๋องแปลกไป จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง“อ้อ เสด็จอา ท่านนี้คือองค์ชายสี่เพคะ องค์ชายสี่ เสด็จอาของหม่อมฉัน จ้าวอี้เหลียงเพคะ”“อ้อ ขออภัยที่ข้าไม่ทันต้อนรับพวกท่าน หวังว่าเสด็จอาของพี่สะใภ้จะอภัยด้วย”องค์ชายสี่รีบเสริมทัพ เพื่อไม่ให้บรรยากาศแย่ไปกว่านี้“นี่ พี่สะใภ้ ข้าหิวแล้ว ท่านทำขนมอะไรหรือไม่ ข้าไปข้างนอกมา ขนมไม่อร่อยเลย นี่ข้ากะมาขอขนมท่านกินก่อนกลับตำหนักเสียหน่อย”“พอดีเลยเพคะ หม่อมฉันนึ่งขนมเอาไว้ พวกท่านไปรอที่ห้องเสวยก่อน เดี๋ยวข้าจะให้เด็กๆ ยกไปให้เพคะ”“เสด็จอา เราไปนั่งรอก่อนเถอะขอรับ ข้าหิวจะแย่แล้ว ท่านช่วยเล่าเรื่องแคว้นเยี่ยนของพวกท่านให้ข้าฟังหน่อย ที่นั่น สาวงามเหมือนพี่สะใภ้ข้าทุกคนหรือไม่ ข้าอยากได้แบบนางสักคน ฮ่าๆ ไปกันขอรับเสด็จอา”“องค์ชายสี่เกรงใจเกินไปแล้ว เรียกข้าท่านอาเฉยๆ ก็พอ ไปกันเถอะ เชิญๆ”จ้าวอีเหลียงค่อนข้

วันนี้ในเมืองหลวงคึกคักตั้งแต่เช้า เนื่องจากขบวนเสด็จจากหลากหลายแคว้นที่ต่างเริ่มเดินทางมาถึง รวมถึงแคว้นเซี่ยหนาน ที่ขบวนและคณะเดินทางดูจะยิ่งใหญ่ และสะดุดตากว่าทุกที่ ทั้งชุดเครื่องแต่งกายที่สวมกันมาที่มีสีสันสดใส เครื่องประดับเงินที่ส่งเสี่ยงเวลาเดิน ชายที่สวมแค่เสื้อคลุม และสวมหมวกใบเล็กๆ ประดับบนศีรษะ ในเกี้ยวที่พวกเขาแบกมานั้นมีรูปทรงคล้ายๆ กระโจมฟักทองใบย่อมๆ มีผ้าโปร่งๆ คล้ายผ้าม่านบดบังผู้ที่นั่งอยู่ด้านใน ผู้คนต่างพยายามมองเข้าไปให้เห็นผู้ที่นั่งอยู่ในเกี้ยวว่าจะงดงามเพียงใด เพราะเกี้ยวตกแต่งมาอย่างสวยหรูเมื่อขบวนต่างๆ ผ่านพ้นเขตในเมืองไป ก็จะมุ่งไปสู่ที่เดียวกันคือวังหลวง ที่จะเป็นที่พำนักสำหรับแขกทุกคนที่มาร่วมฉลองงานพระราชพิธีวันคล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ แคว้นเยี่ยนก็เป็นหนึ่งในขบวนนี้ที่เข้าวังมาพร้อมกัน ซีเหมยนั่งอยู่ในเกี้ยว ที่จัดเตรียมไว้เพื่อสตรีโดยเฉพาะ และแต่ละขบวน ต้องลงมารับการต้อนรับจากคณะทูตที่มารอต้อนรับองค์รัชทายาท ชินอ๋อง องค์ชายสี่ และองค์ชายห้า และคณะทูตอีก สามคน มารอรับพระราชอาคันตุกะของฮ่องเต้ คณะทูตจะประกาศแจ้งว่าแขกเหล่านั้นมาจากที่ใด และท่านทูตอ

ซีเฟยถึงกับแปลกใจ ท่านอ๋องไม่เคยมีท่าทีแบบนี้กับนางมาก่อน เขาแทบจะไม่เคยใส่ใจความรู้สึกใครเลยด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้ ถึงขั้นยอมง้อนาง แต่นางจะพูดเรื่องนี้ออกไปอย่างไร ในเมื่อมันก็ยังเป็นแค่ความกังวลใจเล็กๆ ของนางเท่านั้น“ไม่มีอะไรเพคะ พระองค์ไม่ไปห้องหนังสือหรือเพคะ”“ไม่ล่ะ วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว ไหนๆ เจ้าก็ออกไปเที่ยวกับข้าไม่ได้แล้ว เราก็นอนพักผ่อนอยู่ที่นี่แหละ แต่แค่ช่วงกลางวันนะ คืนนี้ ต้องกลับไปที่ห้องของเราแล้ว”ซีเฟยรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา จริงๆ นางไม่ควรเอาความไม่สบายใจเหล่านี้ มาสาดใส่ผู้ที่ไม่รู้เรื่องอย่างพระสวามีของนาง มันจะทำให้ชีวิตคู่แย่ลงกว่านี้ นางเองก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้ ซีเฟยค่อยๆ หันมาหาเขา ซุกหน้าเข้าไปที่หน้าอกอุ่นๆ ของเขา เขากระชับตัวนางเข้ามาชิดมากขึ้น“เพคะ”“นอนเถอะ ข้าจะนอนเป็นเพื่อน ยังปวดท้องอยู่หรือไม่”“ไม่แล้วเพคะ”“พักเถอะ จะได้หายปวด”ชินอ๋องก้มลงจูบหน้าผากนางเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะผล็อยหลับไป ชินอ๋องเองก็รู้สึกเพลียไม่น้อยที่ต้องไปยืนรับแขกตั้งแต่เช้า เขาแทบจะหลับไปก่อนซีเฟยเสียด้วยซ้ำไป ซีเฟยเอง ก็เริ่มดีขึ้น หลังจากได้กินยาเข้าไป และเพราะฤทธิ์ยา จึงทำให้น