Lahat ng Kabanata ng องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ: Kabanata 1 - Kabanata 10

แคว้นชิงโจวท้องพระโรง : ประชุมเช้า“แคว้นเยี่ยน ส่งจดหมายแสดงเจตจำนงค์ ประสงค์ที่จะเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างแคว้น โดยการยกองค์หญิงให้มาแต่งงานกับองค์ชายแคว้นชิงโจวของเรา ขุนนางทั้งหลาย เรื่องนี้ พวกท่านมีความเห็นประการใด”“ทูลฝ่าบาท แคว้นเยี่ยนเป็นเมืองหน้าด่าน ที่มีเขตติดต่อกับแคว้นซูเล่อ ที่มีอำนาจพอๆ กับเรา เป็นการดีที่จะสานสัมพันธไมตรี พ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีกรมกลาโหมกราบบังคมทูลความเห็นแก่ฮ่องเต้“ทูลฝ่าบาท แคว้นเยี่ยนนั้นพืชพันธุ์ธัญญาหารล้วนสมบูรณ์ อีกทั้งชายแดนยังมีปราการน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อแคว้นชิงโจวของเรา หากมีความจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือเวลามีภัยพิบัติพ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีกรมโยธากราบบังคมทูล“อืม เราก็เห็นด้วยกับพวกท่าน ซึ่งพอคิดๆ ดูแล้ว เรามีแต่ได้ มากกว่าเสีย”“พระบารมีฝ่าบาทแผ่ไปกว้างไกล ทุกแคว้นต่างอยากผูกมิตรพ่ะย่ะค่ะ”ราชเลขาทูลสำทับ ฮ่องเต้ถังจินพยักหน้าช้าๆ“ถ้าอย่างนั้น พวกท่านเห็นว่า ผู้ใดเหมาะสมที่จะเข้าพิธีสมรสในครั้งนี้”เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากัน และเป็นเสนาบดีกรมกลาโหม ซึ่งก้าวออกมาเพื่อทูลความเห็น“กระหม่อมเห็นว่า ชินอ๋อง องค์ชายถังมู่เหริน ถึงวัยที่เหม

ถังมู่เหรินเปิดผ้าแดงออกจนหมด และต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาใจเต้นแรง สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขา ผิวขาวละเอียด ขนตายาวงอน จมูกเล็กๆ แต่ได้รูป ปากกระจับน่าสัมผัสนั่น ทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายเบาๆ ตาโตดำขลับ ตัดกับผิวขาวนวลของนาง ช่างสวยเหลือเกิน สายตาที่แน่วแน่ มั่นคงนั่นทำให้เขาหวั่นไหว(นี่ ไม่ใช่นางคนที่ข้าพบครั้งก่อน ข้าแต่งกับใครกันแน่ นางไม่ได้สวย ดูสง่างาม และดูสงบนิ่งแบบนี้ หรือข้าจะแต่งพระชายามาผิดคน หรือว่าเป็นข้าเองที่เข้าใจผิด)(ไหนบอกว่าเขาเป็นราชาปิศาจไร้หัวใจไง แต่ทำไม เป็นบุรุษหนุ่มหน้าตาคมคาย รูปงามเช่นนี้ล่ะ หรือว่าข่าวที่ได้ยินมาจะผิด เขาดูเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง มากกว่าจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมนั่นได้)(""นี่มันอะไรกัน"") ถังมู่เหริน , จ้าวซีเฟยทั้งคู่มองตากันสักพัก และรีบเบี่ยงตัว หลบสายตากันอย่างรวดเร็ว ชินอ๋องเดินมานั่งโต๊ะ ซีเฟยหันข้างไปที่หัวเตียง นางรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ตอนที่เขาเปิดผ้าคลุมหน้าขึ้นมานางไม่ได้คาดหวัง ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มรูปงามขนาดนี้ เพราะชื่อเสียงของเขาที่นางได้ยินมาคือ ราชาปิศาจแห่งสมรภูมิรบ โหดเหี้ยม และไร้หัวใจ นางแทบจะควบคุมหัวใจที่เต้นไม่เป็น

เว่ยอีมองเขาอยากรู้สึกงุนงง เขาก็แค่ไปสั่งให้ในครัวจัดมาเพิ่ม“ท่านอ๋อง ชานี่ไม่เหมือนเดิมหรือพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยก็ให้คนครัวจัดมาและบอกว่าให้เอาแบบชุดเดิมนะพ่ะย่ะค่ะ”“ยกออกไป ข้าไม่กินแล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอีกยกน้ำชา และกำลังจะยกขนมออกไป“รอก่อน ยกแต่ชาไป ขนมไม่ต้อง เอาชาอู่หลงมาให้ข้าแทน”“พ่ะย่ะค่ะ”เว่ยหลงยกชาออกมา และให้คนครัวไปเปลี่ยนเป็นชาอู่หลงแทน“ท่านอ๋อง รายงานพ่ะย่ะค่ะ”“ว่ามา”“ข้าสืบเรื่องของพระชายามาแล้ว ก่อนหน้านี้ นางถูกฮองเฮาวางยาพิษอยู่เนืองๆ และยังถูกหมั้นหมายกับบุตรชายของเสนาบดีมาก่อน ทั้งคู่โตมาด้วยกัน ชื่อสือเยว่เทียน เข้าปักใจรักพระชายามากพ่ะย่ะค่ะ และตอนนี้เขาทราบเรื่องที่นางอภิเษกมาที่นี่แล้ว และกำลังตามมาหานางพ่ะย่ะค่ะ”“อืม เข้าใจแล้ว เรื่องอื่นล่ะ”“พระชายามีอาจารย์หมอเทวดาอยู่คนหนึ่ง อยู่บนเขาเทียนซาน ทุกปีนางจะขึ้นไปเยี่ยม แต่ปีนี้ เห็นว่าอาจารย์นางออกท่องเที่ยว นางเลยไม่ได้ไปพ่ะย่ะค่ะ”“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปได้ ติดตามนางเงียบๆ อย่าให้นางรู้ตัว ระวังองครักษ์หญิงของนางด้วย”“รับพระบัญชา กระหม่อมทูลลา”เว่ยอียกชามาถึงห้องหนังสือและวางลง เขาเงยหน้ามอง“เจ้ามีอะไร

ค่ำวันนั้น หลังอาหารเย็นแล้ว ชินอ๋องได้เดินไปดูที่ห้องของซีเฟย ที่สาวใช้ยืนเฝ้าอยู่ พวกนางได้แต่เคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เสี่ยวหลงบอกว่า พวกนางเรียกพระชายาอยู่ตั้งแต่บ่ายแล้ว นางไม่ยอมกินข้าว เกรงว่าจะไม่สบาย“พระชายาของพวกเจ้ายังไม่ยอมเปิดประตูอีกงั้นหรือ”“ทูลท่านอ๋อง พระชายาอยู่ในห้องตั้งแต่บ่ายแล้วเพคะ แม้แต่น้ำก็ไม่ได้ดื่ม หม่อมฉันเกรงว่า….”มู่เหรินเริ่มวิตก“ซีเฟย ซีเฟย เจ้าอยู่ข้างในหรือไม่ พระชายา”เขาเอาหูแนบกับประตู ไม่ได้ยินเสียงอะไรในห้อง เขาเริ่มร้อนใจ“เว่ยอี พังประตู เร็วเข้า”เว่ยอีตกใจ แต่ก็ทำตามรับสั่ง เขารีบถีบประตูเข้าไป ชินอ๋องวิ่งเข้าไปในห้อง ส่วนพวกเว่ยอี และคนอื่นๆ รออยู่ข้างนอก“ซีเฟย เจ้าอยู่ไหน ซีเฟย ได้ยินข้าหรือไม่”ในห้องเงียบสนิท ไม่มีแสงไฟ เขามองไปที่เตียงของนาง และเห็นนางนั่งฟุบอยู่ที่เตียง“พระชายา เจ้าเป็นอะไร ซีเฟย เฟยเฟย ฟื้นสิ เจ้าเป็นอะไรไป”เขาเอามืออังหน้าผากนาง ตัวนางไม่ร้อน แต่ทำไมหมดสติไม่รู้เรื่องแบบนี้“เว่ยอี เรียกหมอหลวงมาที่นี่เดี๋ยวนี้ เร็วๆ เข้า”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”อันเหมยและอาเหยารีบวิ่งเข้ามาในห้อง

"ท่านอ๋องเพคะ ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพคะ"“ทำไมล่ะ เจ้าจะเปลี่ยนใจอีกแล้วหรือ”“พระองค์ปล่อยหม่อมฉันก่อนสิเพคะ”ถังมู่เหรินปล่อยนางอย่างจำใจ นางเปิดห้องนอน และหันมาบอกเขา“พระองค์ถอยออกไปก่อน เร็วเข้าสิเพคะ”มู่เหรินถอยออกไปตามที่นางสั่ง เขาเริ่มไม่เข้าใจที่นางทำ“เจ้าทำอะไรน่ะ หรือเจ้าคิดว่า ในห้องนี้ ก็ถูกวางยาพิษด้วยเหมือนกัน”ซีเฟยแง้มประตูและสอดมือเข้าไปในห้อง นางเอามืออุดจมูกไว้ สักครู่เดียว นางก็ดึงมือกลับมา เข็มเงินในมือนาง เปลี่ยนเป็นสีดำ“มีพิษ ห้องนี้ก็มีกำยานพิษ ท่านอ๋อง คืนนี้เราเข้าไปพักห้องนี้ไม่ได้เพคะ”“ช่างโหดเหี้ยมนัก กะจะฆ่าคนทั้งจวนเลยหรืออย่างไรกัน”ซีเฟยนึกขึ้นได้ ตามคำพูดของเขา นางรีบวิ่งออกไป“ซีเฟย พระชายา เจ้าจะวิ่งไปไหนน่ะ รอก่อน ซีเฟย”เขาวิ่งตามนางออกไป นางวิ่งออกไปที่ลานปลุกสมุนไพร และส่งเสียงเรียก“เว่ยอี อันเหมย เสี่ยวหลง พวกเจ้าออกมานี่ให้หมด”พวกบ่าวไพร่ต่างวิ่งกรูกันออกมาที่ลานกว้างกัน ไม่ใช่แค่พวกที่มีชื่อที่พระชายาเรียก ทุกคนต่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น“พระชายา กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”มู่เหรินหันไปมองเว่ยอี นี่องครักษ์เขา เชื่อฟังพระชายาของเขาขนาดนี้เลย