All Chapters of ห้ามรัก(เซตวิศวะ): Chapter 91 - Chapter 100

ผมถามแล้วมองไปที่ผู้หญิงกลุ่มนั้น"..." เพื่อนของยัยนั่นชี้ไปยังคนที่เพิ่งถูกผมสั่งให้ทำเหมือนญานิน เป็นคนที่เหมือนจะกล้าที่สุดในกลุ่มแต่ตอนนี้ยืนเงียบและไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่แถมยังไม่ยอมขอโทษญานินด้วย"เธออยากให้ฉันทักไปทำไม""ฉัน..." ผู้หญิงคนนั้นมองตาผมแล้วเม้มปากเข้าหากัน จนผมต้องเบือนหน้าหนีท่าทางนั้นทันทีถ้าญานินทำมันคงน่ารักอยู่หรอก"ช่างเถอะ ไม่ต้องบอกดีกว่าเพราะคงไม่สำคัญกับฉัน" ผมพูดแล้วเดินไปประคองญานินเอาไว้ ก้มหน้าลงไปถามอย่างนึกเอ็นดู "เดินไหวมั้ย""..." เธอพยักหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอีกระรอก นิสัยข้อนี้ผมรู้ดี เพราะยิ่งถามยิ่งปลอบเธอก็จะยิ่งร้อง จึงช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มอย่างทะนุถนอม"ไม่ร้องนะคนเก่ง" ผมพูดแล้วยิ้มให้เธอ ทำเอาอีกคนยิ่งร้องไห้กว่าเดิมแล้วซบหน้าลงกับซอกคอของผม"ยัยนิน!! แกเป็นไงบ้าง""พี่ทศกัณฐ์ นินเดินได้ค่ะ" เธอบอกแล้วมองผมเหมือนกำลังจะบอกว่าเธออายสายตาพวกเพื่อนๆ ของเธอยู่เพราะตอนนี้น่าจะเพิ่งเลิกจากกิจกรรมรับน้องเด็กปีหนึ่งกำลังแยกย้ายกันกลับ"..." ผมยอมปล่อยให้เธอนั่งลงกับเก้าอี้ม้าหินอ่อน แล้วหันไปบอกเพื่อนของญานิน "ไปเอาอุปกรณ์ล้างแผลมา""ค่ะ""..." ผม

ฉันตอบหน้านิ่ง ไม่รู้ว่าต้องทำหน้าแบบไหนดีตั้งแต่ร้านเหล้าวันนั้นก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลยจนมาถึงวันนี้"อืม ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้องจะคิดยังไงกับพี่ปีสาม ขอโทษแทนรุ่นพี่ทุกคนที่ดูแลเราไม่ดี แต่พี่อยากให้เรารู้ว่ารุ่นพี่หวังดีกับรุ่นน้องเสมอ ไม่นับพวกที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้" พี่เนย์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิด"นินเข้าใจค่ะ มีคนดีก็ต้องมีคนเลว พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก นินไม่คิดจะเหมารวมอยู่แล้ว แต่...อยากรู้ว่าในเมื่อมีคนคิดจะทำไม่ดีพวกพี่ๆ ไม่ห้ามกันเลยเหรอ" ฉันตอบแล้วยิ้มบางๆ ให้เขา"บางคนมันอยู่เหนือการควบคุมนะ อีกอย่างมันมีบางอย่างที่เราอาจจะไม่รู้" พี่เนย์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงคนที่ทำผิดก็สมควรได้รับโทษ""ค่ะ นินหวังว่าเขาจะได้รับโทษที่เหมาะสมกับการกระทำและสำนึกในความผิดตัวเอง""อืม งั้นพี่ไปแล้วนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือ บอกได้" พี่เนย์พยักหน้าแล้วกำลังจะเดินไปแต่ก็หันกลับมาอีกครั้ง "อ่อ เรื่องรอยสัก""คะ" ฉันเลิกคิ้วแล้วมองรอยสักของเขาสลับกับใบหน้าหล่อๆ นั่นไปมา "พอดีนินน่าจะเข้าใจผิด""อืม ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกันยังไง แต่คงไม่ใช่พี่หรอก เราจ

"พี่ทศกัณฐ์~"(ว่ายังไง)"วันนี้นินไปเที่ยวกับเพื่อนนะ"(เที่ยวไหน) เขาทำเสียงเข้มกลับมาเหมือนจะข่มให้กลัวอย่างนั้นแหละ"ร้านไหนยังไม่รู้เลย ไม่ต้องห่วงนะเพื่อนสาขาไปกันเยอะค่ะ"(ถ้ารู้ว่าจะไปไหนแล้วบอก)"ค่ะ งั้นแค่นี้นะ นินจะเข้าสอบแล้ว"(ครับ)แล้วฉันก็กดวางสายจากเขาก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจเพราะนี่คงเป็นครั้งแรกที่จะได้ไปท่องราตรีกับเพื่อน"จะไปร้านไหนล่ะ ที่ไม่ตรวจบัตร" นิเนยหันไปถามความเห็นจากใบเฟิร์น ผู้เชี่ยวชาญเรื่องการแอบเข้าร้านเหล้าที่สุด"คราฟท์บาร์ เราไม่มีทางเลือกหรอก ฉันรู้ทางเข้าออกและทางหลบทุกซอกมุมแล้ว" ใบเฟิร์นพูดคุยโม้แล้วก็หัวเราะออกมาเหมือนแม่มดร้านที่ว่าคือร้านที่เราเคยไปวันนั้นนั่นแหละ"โอเค ร้านนี้หนุ่มเยอะ ฉันตกลง คืนนี้ต้องได้!" นิเนยพูดขึ้นอย่างหนักแน่นเมื่อได้คำตอบแล้วฉันจึงทักไปบอกพี่ทศกัณฐ์ทันทีYanin : ร้านคราฟท์บาร์นะคะ ร้านเดิมแล้วจึงเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าเข้าห้องสอบวิชาสุดท้าย ใช้เวลาอยู่สองชั่วโมงก็ออกมารอพวกนั้นที่หน้าห้องกับเพื่อสาขาคนอื่นๆก่อนจะเปิดดูมือถือของตัวเองก็เห็นข้อความของพี่ทศกัณฐ์แจ้งเตือนเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วขึ้นมาTOSSAKAN: ไ

สองชั่วโมงต่อมา"พี่ทศกัณฐ์ก็จะไปเที่ยวเหรอ" ฉันถามขึ้นมาตอนที่เห็นเขาแต่งตัวมารับเหมือนจะไปไหนซักที่ ที่จริงมันก็แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนสีเข้ม เซตผมมานิดหน่อยแต่มันดูดีจนต้องถามนะสิ"อืม พวกมันนัดกันเมื่อกี้" พี่ทศกัณฐ์พูดจบก็มองฉันนิ่งคิ้วเริ่มขยับเข้าหากันทีละนิด"อะไรคะ""แต่งหน้าทำไม"วันนี้ฉันแค่เขียนคิ้วกับปัดแก้มมานิดๆ เองนะ ทาลิปมันพอมีสีสันบ้าง เขาเรียกมันว่าแต่หน้าได้ยังไงกัน เรียกว่าเพิ่มสีสันให้ใบหน้าจะดีกว่า"เดี๋ยวสวยน้อยกว่าเพื่อน" ฉันตอบแล้วอมยิ้มออกมา"ไม่เห็นต้องแต่ง แล้วเสื้อ...ไม่อึดอัดหรือไง" ว่าแล้วก็เลื่อนสายตาลงมามองที่เสื้อฉันต่อมันรัดติ้วจนเห็นสัดส่วนชัดเจน"มันเป็นเซตกับกระโปรง ไม่ใส่ตัวนี้ก็ดูแปลกๆ สิคะ พี่ทศกัณฐ์ทำเอานินหมดความมั่นใจนะ"ฉันพูดแล้วแกล้งทำหน้ามุ่ย"กระโปรงก็ด้วย สั้นไป เปลี่ยนดีมั้ย""ไม่มีเวลาแล้วค่ะ ใส่ชุดนี้แหละ แต่น่ารักใช่มั้ยคะ" ฉันเกาะแขนเขาไว้แนบแน่นแล้วยื่นหน้าไปถามแต่คนตรงหน้ากลับทำหน้าดุกลับมา"สี่ทุ่มจะไปรับ อย่าดื่มอะไรแรงๆ" พี่ทศกัณฐ์ไม่ตอบคำถามแต่ออกคำสั่งแทน"ตอนนี้มันสองทุ่มแล้วนะ" ฉันพูดแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู"หรือจะไม่

เพื่อนทุกคนในโต๊ะฉันพากันเงียบหมด เมื่อเห็นสีหน้าของพี่ทศกัณฐ์ตอนนี้ที่ไม่เป็นมิตรกับใครเลย"..." เขาไม่พูดอะไรซักคำ ก้มลงมาคว้าข้อมือของฉันให้ลุกขึ้นตามออกไปเงียบๆ สองคนนั้นก็เดินตามออกมาด้วยอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว"มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ..." ฉันเลื่อนมืออีกข้างไปจับมือเขาด้วยแล้วถามออกไป พยายามจะไม่ให้เขารู้ว่าเมาอยู่ เดี๋ยวจะยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่"เพิ่งมา" เขาบอกแล้วหยุดลงเมื่อถึงรถของพี่นธีที่น่าจะยืมมา ก่อนจะหันมามองฉันที่ฝืนตัวเองว่าไม่เมาอยู่ "เมามั้ย""ไม่ค่ะ" ตอบแล้วส่ายหน้ารัวๆ"ไม่เมาเลยค่ะพี่ทศกัณฐ์ พวกเราดื่มไปคนละสองแก้วเองเพราะมัวแต่คุยกัน" ใบเฟิร์นช่วยพูดทั้งที่ท่าทางยัยนั่นก็ไม่ปกติแล้ว คงกลัวว่าพี่ทศกัณฐ์จะไม่ให้ไปเที่ยวต่อ"...""ตอนออกไปหน้ามึงก็ไม่ใช่แบบนี้นะ" พี่ฮ่องเต้พูดแล้วอมยิ้มมองคนที่กำลังมีสีหน้าราวกับโดนโจรปล้นบ้าน"..." เขาไม่พูดอะไรออกมา ทำให้พี่ๆ พากันหันมามองฉันกับเพื่อนเพื่อหาคำตอบแล้วนิเนยที่นั่งข้างพี่ฮ่องเต้ก็ขยับไปกระซิบก่อนที่พี่เขาจะหัวเราะชอบใจ"พวกไหนวะ ขอไลน์น้อง" พี่ฮ่องเต้พูดแล้วขำในลำคอ"โยธา ปีสอง" พี่ทศกัณฐ์ตอบเสียงเรียบแล้วปรายตามามองฉัน"