All Chapters of ห้ามรัก(เซตวิศวะ): Chapter 101 - Chapter 110

"กะ...ก็มันครั้งแรกของนิน" ฉันตอบน้ำเสียงติดขัด ฝ่ามือทาบไว้ที่แผงอกของเขา"..." พี่ทศกัณฐ์ยิ้มออกมาแล้วใช้นิ้วโป้งลูบแก้มฉันอ่อนโยน "รู้...ฉันจะไม่ทำให้เธอกลัว"พูดจบเขาก็จูบฉันอีกรอบอย่างโยน นุ่มนวลและไม่รีบร้อน เขาค่อยๆ ลิ้มรสความหวานจากฉันอย่างใจเย็นในขณะเดียวกันก็หลอกล่อให้ตายใจและลืมกังวล เขาในตอนนี้ต่างจากภาพลักษณ์ที่ใครก็มองว่าเขาน่ากลัวเหมือนยักษ์ เช่นเดียวกับชื่อของเขา"อื้อ~" ฉันครางออกมาอย่างลืมตัว เมื่อเคลิบเคลิ้มไปตามรสจูบที่แสนหอมหวานนั้น ความหวาดหวั่นที่มีเริ่มจางหายไปกลายเป็นความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่มือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวกายเหมือนสำรวจทุกซอกทุกมุม ก่อนจะสอดเข้าไปกลางแผ่นหลัง และปลดชั้นในออกอย่างชำนาญจนฉันต้องตกใจ"ทำไมเก่ง เคยทำบ่อยเหรอ ขนาดนินใส่ทุกวันยังช้ากว่าพี่ทศกัณฐ์เลย" ฉันดันพี่ทศกัณฐ์ออกแล้วถามออกมา"มันเป็นสัญชาตญาณ" เขาขำเบาๆ แล้วเกี่ยวเอาบราตัวนั้นออกจนพ้นตัว ใบหน้าของฉันมันร้อนผะผ่าวไปหมด ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรติดตัวเลยสักชิ้น ถึงแม้อยู่ในความมืดสลัวแต่ฉันก็รู้สึกสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองเพื่อสำรวจความเปลือยเปล่าที่มีแสงจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาให้รู้ว่าอะ

"ขอโทษ.." เขาพูดเสียงพร่า ผ่อนแรงลงไม่ถึงนาทีก็กลับเพิ่มความเร็วขึ้นอีก มันเจ็บแต่ก็มีความสุขในคราเดียวกันจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เจ้าของแรงกระแทกส่งเสียงคำรามออกมาเป็นระยะ โถมกายเข้ามาเต็มแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า"อ๊า~ พี่ทศกัณฐ์ นิน..." รู้สึกปวดหนึบตรงหน้าท้องขึ้นมาเมื่อเขาเร่งจังหวะถี่ยิบนั้นเข้ามา เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉันเขายิ่งขยับเร็วขึ้นกว่าเดิมจนฉันเหมือนถูกสูบพลังงานไปอีกครั้งจนต้องร้องออกมาอย่างทรมาน "มะ...ไม่ไหวแล้วค่ะ""จะถึงแล้วเหรอ" เขาถามพร้อมกับครางในลำคอเบาๆ "รอพี่ก่อน"ว่าแล้วเขาก็เร่งความเร็วจนร่างกายของฉันสั่นคลอนไปตามแรงปรารถนาที่เขามอบให้ก่อนไปถึงจุดที่สูงที่สุด จนต้องร้องระบายความอัดอั้นที่เพิ่งแตกกระจายออกมาอย่างห้ามไม่ได้"อ๊ะ อร๊ายยย" ฉันจิกนิ้วลงกับบ่าแกร่งเต็มแรง เขาต้องเจ็บบ้างแหละแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย"อ๊า..."ร่างหนาสูดปากเบาๆ ก่อนจะกระแทกเอวเข้ามาหนักๆ สองสามครั้งและผ่อนแรงลงในที่สุด พร้อมกับโถมตัวลงมาหา วางศรีษะที่ชุ่มเหงื่อลงกับหัวไหล่เล็กของฉัน"..." เสียงหายใจหอบดังขึ้นแนบข้างหู คนด้านบนทิ้งตัวลงมาทาบทับตัวฉัน ผิวกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที

ฉันวุ่นอยู่กับการหานั่นหานี่มาทำกับข้าวให้พี่ทศกัณฐ์อยู่นาน เพราะเขาอยู่ตัวคนเดียวและยังเป็นผู้ชาย ในห้องจึงแทบจะไม่มีวัตถุดิบอะไรเลย"ซื้อมาทานก็ได้นะ ไม่อยากให้เหนื่อย""นินไม่เหนื่อยค่ะ สนุกดีอยากทำกับข้าว" ฉันหันไปยิ้มให้เขาก่อนจะจดรายการของที่อยากได้ใส่บนกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ "นินจะออกไปซื้อของค่ะ ถ้าพี่หิวกินอะไรรองท้องก่อนมั้ย""ไม่ ปกติไม่ทานข้าวเช้าอยู่แล้วเพราะตื่นไม่ทัน" เขาพูดแล้วหันมามองฉัน "ไปเลยมั้ย""ค่ะ"แล้วเราทั้งคู่ก็พากันไปยังตลาดสดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักยังคงเป็นย่านที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่ค่อยมีนักศึกษามาเดินนักหรอก เพราะส่วนใหญ่คนอยู่หอพักคงไม่สะดวกซื้อของพวกนี้ไปทำเอง"พี่อยากได้อะไรเพิ่มมั้ย""..." เขานิ่งก่อนจะหันไปทางโซนผลไม้ "ชอบกินผลไม้ก็เอาไปใส่ตู้เย็นไว้มั้ย"ฉันส่งยิ้มให้คนข้างๆ ก่อนจะเดินลิ่วไปทางร้านผลไม้แอบใส่ใจเหมือนกันนะเนี่ย ถึงหน้าจะนิ่งไปบางที"เมื่อคืนเพื่อนนินกลับยังไงคะ ทักไปแล้วไม่มีใครตอบเลย น่าจะยังไม่ตื่น" ฉันถามตอนที่เรากำลังเดินกลับมาที่รถ"ไอ้ธีไปส่ง""อ่อ"ครืด~Ninoey: โทษที เมามากเพิ่งตื่น ฉันกลับมาปลอดภัยดีข้อความของนิเนย

"น้องเอาไปจ่าย" พี่ทศกัณฐ์ดึงแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าหลายใบแล้วยื่นให้ใบเฟิร์น"แชร์กันดีกว่าค่ะพี่ทศกัณฐ์""ไม่ต้อง เอาไปเถอะ" พี่ทศกัณฐ์พูดจบและยื่นเงินนั้นให้ใบเฟิร์น เสร็จก็เดินไปขนของลงรถกับเพื่อน"สายเปย์ในตำนาน เพื่อนอย่างเราก็ได้อานิสงค์ไปด้วย แกไม่ต้องซีเรียส" นิเนยตบไหล่ใบเฟิร์นเบาๆ เหมือนอยากบอกว่ามันเป็นการกระทำที่เคยชินแล้วฉันยิ้มให้ใบเฟิร์นที่ทำหน้ามึนอยู่ ก่อนจะเดินไปช่วยพี่ๆ จัดสถานที่บ้าง เราเช่าเต็นท์ทั้งหมดสี่หลังต้องช่วยกันกางทั้งหมด และต้องกางฟรายชีทอีกจุดเพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าที่นี่มีหมอกและน้ำค้างตกตอนกลางคืนถึงเช้าและเมื่อพี่ๆ ของสำหรับปิ้งย่างและเครื่องดื่มมาทั้งคันรถคืนนี้หนุ่มๆ คงนั่งยาวแน่"ไอ้ธี มึงอย่ากางเต็นท์ใกล้ไอ้ทศกับไอ้เต้" พี่คิวทำสีหน้าจริงจังแล้วตะโกนบอกเพื่อน ซึ่งพี่นธีกำลังประกอบอุปกรณ์เงียบๆ"ทำไม" พี่นธีหันมาขมวดคิ้วถามตอนที่กำลังแกะเอาอุปกรณ์พวกนั้นออกมาวาง และทุกคนก็หันไปมองเพื่อรอคำตอบด้วย"มึงจะไม่ได้นอนไง เสียงดังทั้งคืน"พอพี่คิวพูดจบหลายคนก็พากันขำออกมายกเว้นฉันที่หน้าร้อนขึ้นมาทันที เพราะคำพูดนั้นพอหันไปมองพี่ใบชาเธอก็ทำสีหน้าเรียบเฉ

หลายสัปดาห์ต่อมา"เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำ แกเอาไร" นิเนยถามฉันคณะที่กำลังดูบทซ้อมที่ต้องแสดงในงานกีฬามหาวิทยาลัยซึ่งจะมีในกลางเดือนนี้มันก็เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเท่านั้นเอง"ชาพีช" ฉันบอกแล้วก้มดูบทต่ออย่างตั้งใจเพราะหน้าที่ที่ฉันได้รับคือตัวหลักของบทด้วยเป็นการแสดงบทละครในวรรณกรรมโรแมนติกเรื่องหนึ่งที่โด่งดังเรื่องราวความรักของนักเขียนชื่อดังระดับโลกอย่างเช็คสเปียร์ และฉันได้รับบทเป็นปอร์เชียสาวสวยและร่ำรวยมากนอกจากการแสดงละครที่ใช้เวลาเพียงห้านาทีแล้วยังมีการแสดงสปิริตไนท์จากเพื่อนๆ บนสแตนเชียร์อีก และงานนี้ถือเป็นงานใหญ่พอสมควร ทุกคณะต้องแสดงความสามารถและความน่าสนใจในหัวข้อเรื่อง 'ความรัก' ออกมาให้ได้คะแนนดีที่สุดรางวัลไม่เท่าไหร่แต่ศักดิ์ศรีของแต่ละคณะนั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไรหลังจากซ่อมเสร็จเป็นเวลาเกือบสามทุ่มก็ออกมารอพี่ทศกัณฐ์หน้าคณะพร้อมกับนิเนยที่กำลังจะกลับหอพักของตัวเอง ส่วนใบเฟิร์นยังมีงานติดค้างอยู่เพราะยัยนั่นมีฝีมือเรื่องศิลปะทำให้รุ่นพี่ดึงตัวไปช่วยงานฉาก"นั่นมันรถพี่นธีนี่" ฉันพึมพำออกมาเมื่อรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ที่คุ้นตาแล่นมาจอดเทียบเราสองคน ขณะที่คนคนนั้นยังไม่เปิดหม