All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 21 - Chapter 30

“ใช่ค่ะ ฉันอรจิรา แต่ฉันไม่ยักกะคุ้นหน้าคุณ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือคะ”แอนนี่เก็บอาการที่แอบปลื้มเขาอยู่ในใจ ก่อนจะทำเป็นถือตัวพอเป็นพิธี เธอพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกชายหนุ่มตรงหน้าหล่อขนาดนี้ ถ้าเธอเคยคุยกันครั้งเดียว เธอต้องจำเขาได้แน่ ๆ แต่แอนนี่มั่นใจว่าเธอไม่เคยคุยกับเขามาก่อน“ผม วศิน เจ้าของโรงแรม T ยินดีที่ได้รู้จักครับ”~ฮึ่ยย มาถึงก็อวดเลยว่าเป็นเจ้าของโรงแรม กลัวไม่รู้ว่ารวยมั้ง แต่ก็โอเค หล่อดี ให้ผ่าน~แอนนี่แอบนึกตำหนิในความอวดรวย เพราะเธอเบื่อผู้ชายประเภทนี้เป็นที่สุด แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เพียงยิ้มหวานส่งไปให้“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณวศิน เป็นเกียรติมากเลยที่ได้มีโอกาสเจอเจ้าของโรงแรมชื่อดังในเมืองไทย”“ถ้าผมจะชวนคุณไปหาอะไรกินด้วยกันสักหน่อย ไม่ทราบว่าคุณอรจิราจะสะดวกไหมครับ”~โอ๊ะโอ มาถึงก็ชวนไปหาอะไรกินเลยเนี่ยนะ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยแฮะ ท่าทางจะเจ้าชู้ไม่เบา~แอนนี่ยิ้มเยาะอยู่ในใจ เธอหักคะแนนความหล่อของวศินออกไปเยอะ มาถึงผู้ชายคนนี้ก็อวดรวย แถมยังชวนเธอไปต่อทันทีอีกต่างหาก“เห็นทีคงไม่สะดวกค่ะ พอดีแอนนี่มากับเพื่อน แล้วเรากำลังจะกลับบ้านกันด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ”

หน้าผากที่ชิดกัน จนไม่รู้ว่าลมหายใจที่พ่นอยู่ของใครเป็นของใคร มารีอาได้แต่ลืมตาค้าง บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง หน้าใกล้ ๆ ของประธานแบบนี้ยิ่งโคตรหล่อ แถมหอมกลิ่นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงได้~อ๊ะ~ เสียงตกใจภายในใจของมารีอาไม่เท่ากับความรู้สึกที่สัมผัส เมื่อใบหน้าที่ใกล้กันเมื่อครู่ อยู่ ๆ เขาก็ประทับปากของเขาลงที่ปากของเเธอ~ดะ เดี๋ยว ประธานลี่ จะทำอะไรเนี่ย ไม่นะ ไม่ ไม่~ภายในใจคิดต่อต้าน แต่เพียงครู่เดียวที่เรียวปากนั้นเริ่มใช้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาในเรียวปากของเธอ อยู่ ๆ สมองของมารีอาก็ขาวโพลน บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไรแต่การจูบกับผู้ชายมันรู้สึกดีแบบนี้เองเหรอแม้ลึก ๆ จะอยากรู้สึกต่อต้าน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะสมองยังมึนงงหรือกำลังเบลอ ๆ จากที่เพิ่งฟื้นขึ้น มารีอาถึงกับไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเลยสักนิด เผลอไผลปล่อยให้ลี่คุนตักตวงเอาความหวานจากปากเธอราวกับจะดูดวิญญาณไปทั้งร่างฝ่ามือใหญ่ล้วงเข้ามาใต้เสื้ออย่างแผ่วเบา มารีอาสะดุ้งเมื่อรู้สึกตัวอีกทีเขาก็เคล้นคลึงอกสวยอย่างมันมือ ในนาทีแบบนี้เธอรู้สึกต่อต้านไม่ออกเลยจริง ๆ ยิ่งเขายกเสื้อออกจากตัวของเธอแบบง่ายดาย แถมยังจ้องมองเรือนร่างของเธอด้วยรอยย

ไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ที่ลี่คุนตักตวงความหวานจากมารีอา จนมารีอาที่ยังรู้สึกอ่อนเพลียไม่หาย ผล็อยหลับไปกับอ้อมกอดของเขา~เก้าโมงเช้า~เรียกว่าเป็นอีกครั้งที่ลี่คุนไม่เข้าบริษัท จนพนักงานทุกคนแปลกใจ เพราะตั้งแต่เขามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ แทบไม่เคยเห็นมีวันไหนที่ลี่คุนไม่เข้ามาทำงานเลยสักวัน แม้ขนาดตอนเลิกงานเขาก็มักจะกลับเป็นคนสุดท้ายเสมอแต่ทว่าในตอนนี้ ลี่คุนกลับกำลังเท้าแขนพิงศีรษะจ้องมองสาวน้อยที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนเขาผู้เคยครองตัวเป็นหนุ่มโสด ผู้ที่เคยสนใจแต่เรื่องเรียนกับเรื่องงาน ไม่เคยสนใจในเรื่องของความรักมาก่อน ไม่เคยชอบหรือรักผู้หญิงคนไหน แต่ทันทีที่ได้เจอมารีอาในวันนั้น เธอสวยจนเขาไม่อาจละสายตาไปได้ ใครเลยจะคาดคิดว่าจะเลยเถิดจนมี one night stand กับเธอรักแรกพบ มันเป็นความรู้สึกแบบนี้เองน่ะเหรอ แค่เห็นหน้าก็รู้สึกประทับใจ แค่ได้ครอบครองแล้วก็อยากจะครอบครองอีกซ้ำ ๆ ไม่ยอมหยุดมิน่า พ่อของเขาถึงได้รักแม่ของเขามาก คงเพราะแบบนี้ละมั้ง โลกนี้ถึงได้มี ‘ความรัก’ลี่คุนหยิบปอยผมที่ร่วงหล่นปรกลงใบหน้าของเธอออก แม้ยอมรับว่าครั้งแรกรู้สึกชอบเพราะว่าเธอสวยมาก สวยจนเหมือนนางพญา

“กรี๊ดดดด แล้วแกกับเขาก็เลย ปั่ม ปัม ปั๊ม กันรอบสอง กรี๊ดดดดดด แล้วเป็นไงเขาชอบแกปะ พอเจอแก เขาคงอึ้งไปเลยดิ เพราะแกดันเป็นพนักงานในบริษัทของเขา”“อึ้งบ้าอะไร ไม่ใช่อย่างที่แกพูดมาสักนิดเดียว คือ อีตาท่านประธานลี่อะดิ ไม่รู้ว่าเป็นฉัน ไม่รู้ว่าบ้าหรือว่าโง่กันแน่ที่แยกฉันไม่ออก”“ฮะ ไม่รู้ว่าเป็นแก !” แอนนี่ตกใจรอบสอง แต่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วทำน้ำเสียงเบาลง “เออ... ไม่แปลก ฉันก็ว่าไม่น่ารู้ เพราะขนาดฉันเป็นเพื่อนแก คุยกันทุกวัน ฉันยังว่าแกตอนนี้กับเวลาแต่งตัวดี ๆ แบบนั้น อย่างกับคนละคน”“แหมแก ฉันไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย” มารีอาหน้างอ “เออแต่ก็นั่นแหละ เขาไม่รู้ว่าเป็นฉัน แต่ถึงอย่างงั้นก็ช่างเหอะ ถึงจะรู้หรือไม่รู้ ยังไงฉันกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะฉะนั้น พอฉันได้แหวนคืนมาแล้ว ทุกอย่างคือจบ ไม่สานต่อ” มารีอายกนิ้วมือสองข้างทำเครื่องหมายรูปกากบาทพร้อมส่ายหน้า“แล้วไหนแหวนแก ?”“แหวน เอ่อคือ ก็เมื่อคืนมันตกใจนี่นา เลยทำอะไรไม่ถูก อยู่ ๆ เขาก็มาดีกับฉันเพราะจำว่าฉันเป็นใครไม่ได้ ฉันก็เลยลืมไปเลย”“ตามหาแหวนแต่พอเจอเขาทำดีด้วยหน่อย… แกลืม เฮ้อแกนะแก แต่เอาน่ะ ยังไงแกกับเขาก็นอนด้

ผ่านไปเป็นอาทิตย์ที่มารีอายังไม่ได้ติดต่อกลับไปหาลี่คุนตามที่เขาให้นามบัตรเธอไว้ รวมถึงที่ลี่คุนสั่งกับคนในผับว่าถ้าเห็นเธอไปที่นั่นเมื่อไหร่ให้แจ้งเขา ก็ได้รับแจ้งว่าไม่พบเธอเข้ามาที่ผับเช่นกันเขาแทบจะไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักนิด หรืออาจจะเป็นเขาฝ่ายเดียวที่รู้สึกหลงรักเธอ ส่วนเธออาจจะไม่ได้รู้สึกกับเขาอย่างที่เขารู้สึกกับเธอก็เป็นได้แต่ทำไม… ในเวลาแบบนั้น เธอยังมีความสุขร่วมกับเขาอยู่เลยลี่คุนรู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก เหมือนทุกอย่างไปได้ดี แถมเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะมีอะไรกับเขา และเขาก็เป็นคนแรกของเธอ พร้อมจะรับผิดชอบเธอทุกอย่างแต่เธอกลับไม่ติดต่อกลับมา หรือว่าเธอไม่สบาย หรือว่าเธอไม่ได้ต้องการเขาเหมือนที่เขาต้องการเธอ เขาสับสนจนคิดไปทั่วเสียงทุบโต๊ะภายในห้องประธานดังขึ้น เมื่อพักนี้ใคร ๆ ก็พอเดาได้ว่าท่านประธานหงุดหงิดง่าย ใครทำอะไรก็ไม่ถูกใจไปเสียหมด ผู้จัดการหลายฝ่ายกลับมาทำงานด้วยความกดดันกันอีกรอบ และแน่นอนมารีอาเลยโดนหางเลขความหงุดหงิดจากผู้จัดการของเธอที่มาลงที่เธอ“ก็เพราะว่าอีตาประธานบ้าให้งานมาเยอะแบบนี้น่ะสิ แล้วใครมันจะมีเวลาไปทวงแหวน โอ๊ยย บ้าอำนาจ !” มารีอา