All Chapters of ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด: Chapter 31 - Chapter 40

3 ชั่วโมงผ่านไปในขณะที่ฉัน ไปรับลูกที่โรงเรียน คุณครูของน้องพราวก็เดินมาบอกฉัน ในทันที"คุณแม่น้องพริ้งพราวใช่ไหมคะ น้องพริ้งพราวตกบันไดค่ะ ส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว""อะไรนะคะ?"ฉันรู้สึกสับสนป่นมึนงง เพราะไม่มีใครโทรมาบอกฉันเลย ว่าน้องพราวเข้าโรงพยาบาล มันกลับเป็นฉันที่ต้องมารู้เองเสียอย่างนั้นฉันจึงรีบขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว พร้อมไปที่ห้องผ่าตัดอย่างรีบร้อน ก่อนจะเห็นพี่บอมนั่งถือแผ่นเอกสารสีขาวไว้ในมือแน่น ใบหน้าแดงก่ำ ราวกับเสียใจสุดขีด"พี่บอม ทำไมพี่ไม่โทรหาฟ้า รู้ไหมว่าฟ้าไปถึงโรงเรียนลูกแล้ว แต่ครูบอกว่า ลูกอยู่โรงพยาบาล ฟ้าเลยต้องรีบมาเลยเนี่ย รถก็ติด"ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองฉันอย่างแค้นเคียด ก่อนจะยื่นเอกสารที่อยู่ในมือให้ฉันดู เมื่อฉันหยิบแผ่นเอกสารนั้นมาดู ขาฉันก็อ่อนแรงลงอย่างฉับพลันร่างกายที่แข็งแรงกลับสั่นหวั่นอย่างบอกไม่ถูก ทำอย่างไงดี พี่บอมรู้ความจริงแล้ว ฉันตายแน่ ลูกฉันอีก ฉันไม่อยากลำบากนะ ฉันจะทำไงดี "กลับบ้านแล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกัน พิงฟ้า" พี่บอมไม่เ

 ฉันสติแตก จนคลั่งออกมา วิ่งไปทุบร่างของไอ้กีต้าร์ที่นอนโคม่าอยู่ เพื่อให้มันตื่นมาช่วยฉัน แต่ที่ไหนได้ กีต้าร์มันกลับ นอนนิ่งเป็นผัก ราวกับรอความตายเพียงเท่านั้น  ณ โรงพัก "จ่า เอาตัวไปฝากขังได้เลย" "คับ ท่าน" ฉันเอาแต่ เหม่อลอยน้ำตาซึมอยู่ตลอดเวลา ที่อยู่ในโรงพัก ก่อนจะเดินตามจ่าเข้าไปยังห้องขัง ที่เหม็นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเสียจนอยากอ้วก "ทางผู้กองเขาไม่ให้ประกันตัวนะ พรุ่งนี้จะส่งตัวไปฝากขังที่เรือนจำใหญ่ เพื่อรอขึ้นศาล" "สวัสดีค่ะ ฉันมาเยี่ยม คนที่ชื่อ พิงฟ้าค่ะ" เสียงนั่น คือเสียงของแม่กีต้าร์อย่างแน่นอน เพราะเมื่อเช้า ฉันได้ยินเสียงของท่าน และได้เห็นหน้าพวกเขาแล้วด้วย ฉันรีบลุกขึ้นยืน มองตามเสียงนั่นอย่างฉับพลัน ก่อนที่คนตัวใหญ่ จะเดินเข้ามาหาฉัน ที่ห้องฝากขัง "ฮึก! ปะ.....เปียโน" "ฉันพา น้องพราวมาหา" "อะไรนะ!"&nb

 อ้วก! อ้วก! อ้วก! "พักพิง เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมตื่นเช้ามา ก็อ้วกแบบนี้ ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอไหม?" "ไม่เป็นไร ฉันโอเค" "แต่ เธอหน้าซีดมากเลยนะ" "เดี๋ยวมันก็หาย นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะสายเอานะ" "ไม่อ่ะ ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เราหยุดงานดูแลเธอดีกว่า" คำพูดที่ดูห่วงใยตัวฉัน มันบ่งบอกถึงความใส่ใจที่เขามีให้ฉันมากมายเหลือเกิน แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่า มันก็เป็นแค่ เกมส์หลอกลวงเท่านั้น เมื่อกีต้าร์ฟื้นแล้ว สุดท้ายฉันก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้อยู่ดี โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนี้ และวันผ่าน ๆ มา ฉันจะไม่ยอมให้ใจของฉันต้องอ่อนแอเพราะเขาอีกต่อไปแล้ว   กระทั่ง 1 อาทิตย์ ต่อมา "พักพิง เราออกไปทำธุระก่อนนะ อยากกินอะไรไหม?" คำพูดเดิม โทนเสียงเดิม บ่งบอกให้ฉันรับรู้ว่า เขาจะออกไปที่ไหน วันนี้ ฉันจึงเลือกที่จะตามเขาไป เพราะจะได้หายจากข้

 ฉันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพื่อรอฟังคำตอบจากปากคนตัวใหญ่อย่างนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน จับมือฉันขึ้นมาแนบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน "พักพิง เรามามีลูกกันเถอะ ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องกินยาคุมแล้วนะ เราจะมีลูกที่น่ารัก ๆ ด้วยกัน สัก 2 - 3 คน ดีไหม?" เมื่อเขาพูดจบ ฉันก็ฉีกยิ้มออก พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมากระทบจนเต็มแก้ม"ฮ่าาาาๆๆๆๆ" เพี้ยะ! ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาก ให้กับความสกปรกโสโครกที่ฉันได้รับมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา อย่างเดือดดาล "พักพิง เธอตบฉันทำไม?" "มึงต้องการให้กูมีลูก เพื่อที่มึงจะได้รั้งกู ให้อยู่กับมึงตลอดไปใช่ไหม เปียโน!" เขายืนขึ้น อย่างลนลาน ก่อนจะดึงมือฉันเข้าไปกุมไว้อีกครั้งแน่นหนา "มันไม่ใช่แบบนั้นนะ พักพิง ฟังเราก่อน" "ปล่อยกู!" เสียงสั่นเครือของฉัน บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า วันนี้ มันต้องจบ ไม่ว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม  "พักพิง คือ แบบนี้นะ เราไม่ได

"เอิ่มมมมม!" ดวงตาคม ตาเบิกโพรงขึ้นด้วยความงัวงง เมื่อเห็นฉันนั่งมองขาตัวเอง ที่ถูกมัดติดไว้กับเขาอย่างแน่นหนา ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง "ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ เธอหิวไหม?" ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ และลงไปนอนตะแคงข้าง หันหนีเขาอย่างเงียบครึม ราวกับเขาเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตน "เกลียดฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ พักพิง!" "ใช่" เสียงพูดเงียบลง เมื่อฉันเอ่ยตอบออกไปแบบนั้น ก่อนที่คนตัวใหญ่จะจุมพิตลงที่ไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา "พักพิง เธอให้อภัยกับความโง่ของฉันไม่ได้เลยเหรอ?""........." "พักพิง ตอบฉันหน่อย!" "ตอบสิ" "ตอบฉัน!" ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมตวาดเสียงใส่หน้าเขา อย่างเดือดดาล"ก็เพราะกูชอบกีต้าร์ กูไม่ได้ชอบมึง มึงหลอกให้กูแต่งงานกับมึง มึงสวมรอยเป็นกีต้าร์ แล้วมึงก็พรากครั้งแรกของกูไป แล้วมาวันนี้ มึงยังจะขังให้กูอยู่กับมึง โดยการจะให้กูมีลูกกับมึง อีกอย่างงั้นเหรอ?" "ทุกอย่างตั้งแต่แรกเริ่ม มึงโกหกหลอกลวง