All Chapters of ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด: Chapter 41 - Chapter 50

 "ถ้ามึงไม่ยอมหย่าให้กู กูจะฟ้องหย่า!" เมื่อพูดจบ เขาก็ฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นไปบนเตียงอย่างดุดัน ก่อนจะขึ้นคร่อมตัวฉัน ด้วยน้ำตาที่อาบหน้า "ฉันไม่หย่า ก็บอกแล้วว่าไม่หย่าไง ฟังกันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?" "ออกไปจากตัวกู กูขยะแขยงตัวมึง ไอ้ขยะ!" พูดจบ เขาก็ถลกเสื้อผ้าฉันจนขาดวิ่น และซุกไซร์ซอกคอขาวจนแดงเป็นจ้ำ ๆ "อ๊ายยยยยยยย! ไอ้สปรก ออกไปจากตัวกูนะ" ฉันสบถด่าเขาออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับดิ้นทุรนทุรายสู้เขาอย่างหนักหน่วง แต่ยิ่งฉันดิ้นสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกระชากเสื้อผ้าฉันออกให้เร็วมากขึ้นเท่านั้น กระทั่ง ฉันใช้เท้าถีบเข้ายอดอกหนาได้ จนเขาหงายหลัง เกือบตกเตียง ฉันจึงรีบหันหลังตะกายจะทรงตัวลุกขึ้น แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว ท่อนเอ็นหนา สอดใส่เข้ามาในร่องแคบจากด้านหลังจนมิดด้าม ทำให้ร่างกายทุกส่วนของฉันอ่อนแรงลงอย่างฉับพลัน มือกำผ้าปูที่นอนไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด "กรี๊ดดด

บ้านเนม& แอนทัน"มาถึงแล้ว เข้ามาก่อนสิพักพิง""อื้ม!"บ้านของเนม ใหญ่โต มีบอดี้การ์ดดูแลราวกับสวนสนามจนน่าอึดอัด แต่ใบหน้าของเนมกลับยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างมีความสุขแถมเสียงเด็กๆ ก็ยัง เล่นกันวุ่นวายเสียงดังอย่าง จนน่าสนุกสนาน"ว่าแต่ แกกำลังหาห้องเช่าอยู่เหรอ เห็นวาวา มันบอก""อื้มใช่!""แล้วแฟนแกอ่ะ!"ฉันนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกมา ทำได้เพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้กับความน้อยใจของตัวเอง"งั้นเข้าใจละ ไม่ต้องเล่าหรอก ว่าแต่แกไม่กลัวเขาจะตามไปที่ทำงานเหรอ?""เขาลาออกให้ฉันแล้วน่ะ""งั้นตอนนี้ แกก็ว่างงานด้วยใช่ไหม งั้นก็ดีล่ะ จะได้ช่วยฉันทำงาน""หื้ม! ช่วยทำงาน" ฉันถามกลับด้วยความงัวงง จนเนมยกยิ้มขึ้น พร้อมกับแตะไหล่ฉันอย่างแผ่วเบา "ฉันจะเปิดสตูดิโอถ่ายแบบและออกแบบเสื้อผ้าน่ะ แอนทันลงทุนให้ เธอสนใจมาร่วมเป็นหุ้นส่วนกับฉันไหม?" ฉันยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เพราะอย่างน้อย ออกจากบ้านมาแบบนี้ ฉันก็ได้งานทำเลย แถมยังมีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านให้เพื่อนเนมด้วย "งั้นดีเลย เดี๋ยวฉันพาไปดูบ้านนะ พักพิง" "หื้มบ้านเหรอ?" "ใช่บ้าน" "แต่ ฉันแค่ต้องการห้องนะ" "ได้ไงอ่ะ เพื่อ

เมื่อรู้ว่าอย่างไง พักพิงก็ไม่กลับมาที่บ้านแม่ ผมจึงให้คนมาเฝ้าดูไว้ ก่อนที่ตัวผม จะออกตามหาเธออีกครั้ง แต่ถึงออกตามหามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไกลออกไปทุกที ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอไปอยู่ไหน จะใช้ชีวิตอย่างไง ผมโทรหาเธอกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่ติด เธอเปลี่ยนเบอร์หนีผม เธอเปลี่ยนทุกอย่างหนีผม ตอนนี้ คงมีแค่รูปแต่งงานไม่กี่ใบ กับรูปภาพที่ผมแอบถ่ายเธอขณะหลับ ไว้เป็นภาพทรงจำ เธอคงเกลียดผมมาก จนยอมทิ้งผมไปแบบนี้ทำไมผู้หญิงมันถึงใจร้ายได้ขนาดนี้นะ ยอมทิ้งผู้ชายที่อยู่กินกันมาถึง สี่ห้าปี เพื่อออกไปใช้ชีวิตอิสระ ข้างนอกงั้นเหรอ ความสุขของเธอคือการไม่มีผมแล้วสินะ ถึงแม้ภายในสมองของผม จะคิดแบบนั้น แต่ในจิตใจและร่างกายมันกลับไม่ทำตาม มันกลับยังตามหาเธอจนเป็นบ้า เป็นหลัง เหมือนเดิม ผมโทรหาคนนั้นคนนี้ จนวุ่นวายไปหมด น่ารังเกียจตัวเองสิ้นดี ที่ผู้หญิงคนเดียวผมยังรักษาไม่ได้เลย แล้วผมจะมีชีวิตไปทำไม วินาทีนั้น ผมคิดแค่ว่า อยากตายให้จบๆ ไป แต่ในโสตประสาทกลับคิดต่างออกไป ว่าเธออาจจะกลับมาเร็วๆ นี้ ผมจึงหันรถขับไปยังคอนโดของวาวา ด้วยความหวังอันแรงกล้า ติ๊ง! ติ๊ง! แกร๊ก! "ปะ.....เปียโน" ใบห

คลื่น~ คลื่น~ "ฮัลโหลค่ะ คุณเปียโน" "คับ" "คุณกีต้าร์ ฟื้นแล้วนะคะ" ใจผมกระตุกวูบอีกครั้ง อย่างมีความหวัง เพราะในที่สุด ในเรื่องร้าย มันก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง "กะ...กีต้าร์ฟื้นแล้ว ตอนนี้มันเป็นไงบ้างคับ มันปกติดีไหม?" "เออคือ ทางพยาบาลอยากจะขออนุญาตส่งตัวคุณกีต้าร์ ไปโรงพยาบาล เพื่อตรวจร่างกายและสภาพจิตใจอีกสักหน่อยนะคะ ทางเราจะได้เริ่มทำกายภาพบำบัดต่อไป" "ได้เลยคับ ยินดีมากๆ ส่งตัวไปโรงพยาบาล A เลยนะคับ" "ค่ะ" ในที่สุด วันที่ผมรอคอยก็มาถึง ระยะเวลา 5 ปี 6 เดือนที่รอคอยมาแสนยาวนาน ไอ้กีต้าร์น้องชายของผม ก็ได้ฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์ผมจึงรีบโทรไปหาแม่ด้วยความดีใจ ที่ตอนนี้ พยาบาลบอกว่ากีต้าร์ฟื้นแล้ว ให้พวกท่านดีใจ ที่ลูกชายคนเล็กของพวกท่านได้พ้นจากการเป็นเจ้าชายนินทาเสียที คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ "ฮัลโหล ว่าไงเปียโน?" "แม่คับ พยาบาลประจำตัวของกีต้าร์ โทรมาบอกผมว่า กีต้าร์ฟื้นแล้วคับ" "จะ....จริงเหรอเปียโน ได้ งั้นเดี๋ยวแม่จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย" น้ำเสียงอันสดใสของแม่ ทำให้ผมมีกำลังใจสู้ต่อไปอีกครั้ง ขนาดกีต้าร์ยังยอมฟื้นขึ้นมาดูโลกอีกครั้งได้เลย แล้วทำไมพักพิงกับผม เราจะก

"ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรเหรอ เห็นบอกว่ามาส่งข่าวให้ฉัน" "อ่อ" เนมพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนจะหยิบเอกสารมายื่นให้ฉัน "นี่เป็นข่าวสารของเปียโน" ใจฉันกระตุกวูบ ก่อนจะยื่นมือไปรับเอกสารนั้นอย่างประหม่า ในใจก็สั่นระรัวไม่ยอมหยุด ไม่รู้จะอยากรับรู้เรื่องของเขาไปทำไมกัน แต่อีกใจ ก็อยากรับรู้ อยากเห็นว่าเขาเป็นอย่างไงบ้าง ฉันฉีกซองเอกสารออก เผยให้เห็นรูปภาพของสองฝาแฝดพี่น้องนั่น "กะ...กีต้าร์หนิ เขาฟื้นแล้วเหรอ?" "ใช่! ตอนนี้ก็น่าจะกลับมาปกติแล้วนะ พอดีกีต้าร์เขามีกำลังใจดีน่ะ เรื่องลูก" "ส่วนอี่ตาเปียโน ตั้งแต่ที่แกยอมไปเซ็นผ่าตัดให้เขา เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ตามหาแกเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว" เมื่อได้ฟังที่เนมบอก ใจฉันก็สั่นระรัวเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ในโสตประสาทครุ่นคิดแต่เรื่องของเขา ขึ้นมาอย่างน่ารำคาญใจ "อ๋อ ยัยวาวา ท้องละนะ ท้องกับไอ้คัง มันยอมแพ้ลูกตื้อของไอ้คังจนยอมแต่งงานด้วยเมื่อไม่นานมานี่เอง แต่พอผ่านไปแค่เดือนเดียว ยัยวาวาก็ท้องเลย แล้วมันก็เข้าใจด้วย ที่แกไม่ติดต่อมันไป ก็เพราะกลัวเปียโนจะไประรานมัน แต่มันคิดถึงแกมากนะ พิง" "ส่วนแม่แก ตอนนี้ก็อยู่กินกั