Semua Bab ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด: Bab 61 - Bab 70

"ฮ่าๆ ลูกๆ ของพ่อ น่ารักจัง" ใบหน้าที่เปี่ยมล้ม ไปด้วยความสุขของเปียโน มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่า การที่ฉันหนีออกมา โดยไม่ให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของเด็กๆ มันกลับตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ใบหน้าที่ดูราวกับได้พบความสุขที่สุดในชีวิตของเขา ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดจนยากเกินจะอธิบายได้ "พักพิง ลูกๆ เหมือนเธอกับฉันมากเลย" ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา เพียงแต่ เดินหนีออกมาเพื่อให้เขาได้อยู่กับลูกตามลำพัง  และแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น และเดินมาหาฉันยังริมระเบียง "ที่นี่สวยนะ! เหมาะที่เด็กๆ จะได้อยู่ แต่จะดีกว่าไหม ถ้าเด็กๆ มีสนามหญ้าไว้คอยวิ่งเล่น ไม่ใช่ห้องแคบๆ ที่มีพื้นที่แค่ 30 ตารางเมตรแบบนี้" "นายต้องการจะสื่ออะไร?" "ฉันหมายถึง เรากลับไปอยู่ไทยด้วยกันนะ ไปบริหารบริษัทของเรา ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้างใคร อีกอย่างฉันอยากให้ลูกๆ มีพื้นที่ในการวิ่งเล่นด้วย" ฉันขมวดคิ้วแน่น ก่อนหันหน้าจ้องมองเขาอย่างหัวเสีย เพราะคำพูดนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังบังคับให้ฉันกลับไปอยู่กับเขา "

บรรยายแบบ First person#แม็กทิว ผมเดินถือดอกไม้ช่อใหญ่ ก่อนจะกดเปิดประตูบ้านของพักพิงเข้าไป แกร๊ก! "พักพิง เด็กๆ ผมกลับมาแล้วคับ" "ค่ะ คุณ....คุณแม็กทิว" พี่จิ๋มรีบเดินเข้ามารับผมอย่างรวดเร็ว ทั้งที่โดยปกติแล้ว จะเป็นพักพิง ที่เดินมาต้อนรับผม ผมขมวดคิ้วเข้มลังเลใจเล็กน้อย หวั่นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพักพิง เพราะพี่จิ๋มเอง ก็หน้าซีดเผือด ตัวสั่นระริกอย่างกับมีเรื่องปิดบังผมเอาไว้ อย่างไงอย่างงั้น "พักพิงไปไหนคับ?" "เออ....คือ" แกร๊ก!เสียงเปิดประตูห้องของพักพิงเปิดออก เผยให้เห็นร่างใหญ่ ที่ใส่ผ้าเช็ดตัวคลุมท่อนล่างผืนเดียว พิงอยู่หน้าประตูห้องของพักพิง "เห้อออ! เสียงดังจนฉันตื่นเลยนะ แม็กทิว" เขาบิดขี้เกียจต่อหน้าผม แถมยังทำหน้าตาเย้ยหยัน ราวกับเป็นผู้ชนะ ก่อนที่ผมจะกวาดสายตามองเข้าไปยังในห้องนอนของพักพิง แต่แล้ว ใจผมก็กระตุกวูบ ดอกไม้ในมือช่อใหญ่หล่นลงพื้นอย่างฉับพลัน เมื่อเห็นพัก

แกร๊ก! "มาแล้วเหรอคะ ที่รัก" ฉันเดินไปต้อนรับแม็กทิว และน้องฮันน่าอย่างทุกครั้ง ที่ทำเป็นประจำ ก่อนจะโผตัวเข้าไปกอดแม็กทิวอย่างปกติ แต่วันนี้มันแปลกไป แม็กทิวดูผอมลง แถมสีผิวก็ยังคล้ำลงด้วยอีกต่างหาก ราวกับว่า เขาไม่ได้พักผ่อนมาอย่างไงอย่างงั้น และด้านข้างของเขา มีกระเป๋าใบใหญ่สีชมพูน่ารัก คาดว่าน่าจะเป็นของน้องฮันน่าอย่างแน่นอน "เออคือ แม็กทิว ทำไมเอากระเป๋าของน้องฮันน่ามาด้วยละคะ ปกติก็ใส่ชุดของน้องพะเพลงได้อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องเอามาให้ยุ่งยากเลย" "เออคือ!" แม็กทิวเม้มปากลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น "ไม่มีอะไรหรอกคับ ช่วงนี้ผมทำงานหนัก เลยไม่ได้พักเลย จึงอยากจะขอพักพิง ดูแลลูกสาวของผมหน่อย ในช่วงนี้ ผมอยากให้เธออยู่กับคุณตลอด เพื่อที่คุณกับเธอจะได้สนิทกันมากยิ่งขึ้น" ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่แม็กทิวพูดเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไรต่อให้มันเป็นประเด็น ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาคงมีเรื่องเครียดอะไรบางอย่าง ที่บอกฉันไม่ได้ แต่ในสักวัน เขาคงกล้าที่

เพี้ยะ!ฉันตบเข้าหน้าคมอย่างจัง จนหันไปอีกทาง ด้วยความเดือดดาลจนยากจะเอ่ย กล้าดีอย่างไงกัน ถึงได้พาลูกๆ ของฉันไปจากอกของฉัน "เธอตบฉัน ทั้งที่ฉันยังหัวแตกอยู่เนี่ยนะ?" "ใช่! ฉันเกลียดนาย และฉันก็เหนื่อยมากด้วย ที่จะต้องเห็นหน้านาย" พูดจบ เขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปประกบจูบอย่างดุดัน แถมยังกดต้นคอฉันให้แนบชิดจนถอดฝีปากออกไม่ได้ ปลายนิ้วมือฉันฟาดเข้าแก้มขาวย้ำๆ อยู่แบบนั้นถี่ๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมถอดริมฝีปากออกจากโพรงช่องปากฉันเลย มันยิ่งแนบแน่นขึ้นไปอีก จนฉันหายใจไม่ออก "อ้า!" แต่เมื่อฉันเริ่มนิ่ง เขาจึงยอมถอดริมฝีปากออก และลูบแก้มฉันอย่างอ่อนโยน พลางจูบลงบนแก้มขาว เพื่อบ่งบอกถึงการยินยอมฉันในทุกๆ อย่าง "ฉันรักเธอมากนะ ฉันยอมเธอได้ทุกอย่าง ถึงเธอจะทำร้ายฉันให้เจ็บปางตายฉันก็ยอม แต่ขอร้อง เราอย่าหย่ากันเลยนะ เพื่อลูกๆ เพื่อฉัน" ".........." "ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอมาตลอด แต่ฉันขอร้องได้ไหม อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกเลย ชีวิตฉันต้องการเธอ บ้านก็ต้องการเธอ

วินาทีนั้น ใจฉันกระตุกวูบ สับสนในความรู้สึกของตัวเองราวกับว่า มันเป็นอย่างที่กีต้าร์พูดจริงๆ "เกี่ยวก้อยกันนะ!" "ห๊ะ?" เขาดึงมือฉันไปเกี่ยวก้อยอย่างเดียงสา จะว่าไปแล้ว กีต้าร์ก็ดูเหมือนเด็กน้อยอยู่เลยนะ หรืออาจเป็นเพราะเขาหลับไปนาน ตื่นขึ้นมาถึงได้ดูเหมือนเด็กน้อยแบบนี้ไปได้ แต่ฉันก็ยิ้มรับเขาอย่างเอ็นดูนั่น อีกอย่างความคิดของฉันมันก็เปลี่ยนไป ราวกับได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่ติดค้างในใจมาอย่างยาวนานเสียอย่างนั้น "ตอนเรียน นายมองเราอยู่ตลอดเลยเหรอ?" "ก็มองนะ ก็เธอโดดเด่นหนิ มีแต่เพื่อนๆ เข้าหา" "ฮ่ะ ฮ่าๆ" ฉันพูดคุยกับกีต้าร์อย่างถูกคอเสียอย่างนั้น พอได้คุยกับเขาจริงๆ มันก็กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้ฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย นายนี่ไร้เดียงสาจริงๆ "นายไม่คิดจะหาแฟนใหม่เหรอ?" "ไม่ล่ะ เราจะรอพิงฟ้าออกจากคุก อย่างไงเธอก็เป็นแม่ของลูกเรา เป็นแม่ของน้องพราว" แถมเขายังรักเดียวใจเดียวและมั่นคงในความรักอีกต่างหาก ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนั้น ทำร้ายเขามาตั้งมากมายขนาดนั้