Semua Bab ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด: Bab 51 - Bab 60

หน้าหอประชุม งานเปิดตัวบริษัท P&P กรุ๊ป "วันนี้คุณดูสวยมากเลย ราวกับเจ้าหญิง" "คุณก็ดูหล่อมาก ราวกับเจ้าชาย" เราทั้งคู่พูดหยอกล้อกันอย่างทุกครั้ง ก่อนจะเดินจูงมือกันเข้าไปในงาน ในงานมีอาหารการกินมากมายหลากหลายประเทศ แถมคนก็เยอะมากๆ จนรู้สึกอึดอัด นี่ขนาด หอประชุมนี้มีพื้นที่ ถ้าให้เทียบเป็นที่ดิน ก็คงจะประมาณ 5 ไร่กว่าเห็นจะได้ แต่ผู้คนกัน คือมันเยอะมากจริงๆ จนแทบนับไม่ได้เลย ฉันกับแม็กทิว เดินเข้าไปทำความรู้จักผู้คนจากนานาประเทศ จนแทบไม่ได้พัก เพราะจะมีผู้คนมากมาย เดินเข้ามาจับมือ พูดคุยและแลกนามบัตรซึ่งกันและกัน จนฉันตาลาย แต่มันก็ดีแล้ว เพราะถ้ามีคนรู้จักเราเยอะมากเพียงใด เราก็จะมีแต้มต่อในด้านธุรกิจมากขึ้นเท่านั้น กระทั่ง ......ไฟเริ่มดับลง มีเพียงแสงสปอร์ตไลท์ ส่องไปยังหน้าเวทีใหญ่ พิธีกร กล่าวขึ้นพูดบนเวที เพื่อรอเปิดตัวเจ้าของบริษัท P&P กรุ๊ปอย่างสง่างาม "ณ ต่อไปนี้ ขอเชิญพบกับ ผู้ก่อตั้งบริษัท P&P กรุ๊ป ที่เป็นกระแสในโลกโซเชี่ยลว่าเป็นเจ้าชายนิรมาน ที่สร้างตัวตนของบริษัทขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วมาก จนแซงหน้าธุรกิจยักษ์ใหญ่ แถวหน้าของโลกไปได้อย่างขาดรอย" เสียงปรบมือดังก้อง

แต่แล้ว เสียงที่ฉันอยากได้ยินมานานก็ดังขึ้น"เปียโน ให้ตายเถอะ นายมาอยู่ที่นี่เอง พอดี ท่านนายกอยากจะพบนายน่ะ"เปียโนมองค้อนใส่กีต้าร์ เล็กน้อย ก่อนที่กีต้าร์ ผู้ไร้เดียงสาจะเดินตรงเข้ามาหาเปียโน อย่างร่าเริง"นี่ รีบไปเถอะ ท่านแก่แล้ว ยืนนานคงลำบาก""อ๋อ สวัสดีคับ ผมกีต้าร์คับ เป็นน้องชายฝาแฝดของเปียโน"ใจฉันกระตุกวูบ เมื่อกีต้าร์ยื่นมือมาทางฉันและแม็กทิว ก่อนที่แม็กทิวจะตอบรับ"สวัสดีคับ คุณกีต้าร์ คุณเหมือนคุณเปียโนจริงๆ เหมือนจนแทบแยกไม่ออกเลย""อ่อ ขอบคุณครับ นี่นามบัตรผมคับ"แม็กทิวและกีต้าร์แลกนามบัตรให้กัน ส่วนตัวฉัน ก็เลี่ยงไม่ได้อีกเช่นเคย เลยจำใจที่จะต้องแลกเปลี่ยนนามบัตรกับเขาไปด้วยเช่นกันน่าเสียใจจัง เขาจำฉันไม่ได้จริงๆ เขามองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับฉันไม่มีตัวตน แต่ก็นะ เขาก็แค่คนที่ฉันเคยแอบชอบ เขาจะมาสนใจอะไรในตัวฉันกันละอีกอย่างเรื่องที่ฉันแอบชอบเขามันก็นาน มากแล้วด้วย จนตอนนี้ก็เริ่มจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ในใจลึกๆ มันก็อาจจะมีนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ไปบ้างก็เท่านั้น "ว่าแต่ ผมขอตั

#เปียโน "โว้ยยยยยยย!" ปึง! "โอ๊ย! เปียโนมึงเป็นอะไรว่ะ?" "กูเจอเมียแล้ว" "ห๊ะ! จริงดิ เจอพี่สะใภ้แล้วเหรอ?" "ก็เออดิว่ะ!" "แต่ทำไม มึงดูไม่ดีใจเลยว่ะ?" ผมเหวี่ยงเสื้อสูทลงบนโซฟาอย่างแรง  ก่อนจะเดินไป ยังตู้เย็นเพื่อหยิบไวท์มากระดกอย่างรวดเร็ว จนไอ้กีต้าร์ถึงกับผงะ อึก! อึก! "เห้ยๆๆ นั่นไวท์นะ เปียโน ไม่ใช่น้ำ" "จะให้กูดีใจได้ไงว่ะ ก็ยัยนั่น ดันมีแฟนใหม่เฉยเลย แถมจับมือถือแขนกัน ต่อหน้าต่อตากูอีก" "อ่อ...สรุป หึงเขาว่างั้น?" "ก็เออ ดิว่ะ!" ไอ้กีต้าร์ยิ้มร้าย มันยกมือถือขึ้นมา วิดีโอคอลไปหาน้องพราวเพื่อจะได้หาโอกาสแซวผมตามประสา พ่อติดลูก ย้ำนะ พ่อติดลูกไม่ใช่พ่อลูกติด "ฮัลโหลค่ะ คุณพ่อ" "จ้า น้องพราวเป็นไงบ้างลูก?" "สบายดีค่ะ วันนี้ น้องพราวมีเพื่อนใหม่เยอะเลย" "จริงเหรอลูก!""ค่ะ ว่าแต่ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาหาน้องพราวค่ะ น้องพ

ผมยืนคุยไลน์กับคุณเปียโนอยู่นาน ด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ก่อนจะขยายภาพถ่ายของคุณเปียโนดู และเข้าไปดูในอัลบั้มภาพไลน์ของเขา ด้วยความคลั่งไคลไอดอล แต่แล้ว ผมก็ต้องรู้สึกหนักอึ้งไปหมด เมื่อเห็นภาพที่คุณเปียโนถ่ายภาพคู่แต่งงานกับภรรยาของเขา มือผมสั่นเทาไปหมด ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องนั่งเล่นของเด็กๆ และจ้องมองใบหน้าเล็กของพะเพลงและพักพิงอีกที ด้วยใจที่หวาดหวั่น ผมมองภาพรอยยิ้มของคุณเปียโนสลับกันไปมากับน้องพะเพลงอยู่พักใหญ่ มือที่กำโทรศัพท์มือถืออยู่อย่างแน่นหนา ถึงกับอ่อนลง และหลุดมือตกพื้นในทันที ตุบ! "เอ้า! คุณแม็กทิว เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" พี่จิ๋มรีบเข้ามาประคองตัวผม ก่อนที่พักพิงจะรีบลนลานผลัดวิ่งผลัดเดินเข้ามาหาผมอย่างตื่นตกใจ "ตายจริง! ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะคะ เดี๋ยวพี่จิ๋มไปเอายาดมมาให้นะคะ" "มะ....ไม่ต้องครับ!" ผมจ้องมองไปยังดวงหน้าของพักพิงอีกครั้ง อย่างเจ็บปวดใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาอย่างฉับพลัน "วันนี้ ผมขอตัวก่อนนะคับ" 

เขากอดตัวฉันอย่างแน่นหนา พร้อมจูบลงบนเส้นผมของฉัน เพื่อให้ได้รับรู้ว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อฉัน คือเรื่องจริง ไม่ใช่หลอกลวงเหมือนที่ผ่านมา "พักพิง เธอรู้ไหม ตั้งแต่เธอหนีไป เราต้องกินยานอนหลับทุกคืนเลยนะ!" "มาบอกฉันทำไม?" เขากอดตัวฉันแน่นขึ้น พลางเอาขามาเกี่ยวตัวฉันไว้ เพื่อรัดตัวฉันไม่ให้ดิ้นหนี "แต่ตอนนี้ เราเจอเธอแล้ว แถมยังได้พบลูกๆ ด้วย เราคงไม่ต้องใช้มันแล้วแหละ!" "ลงไปนอนข้างล่างได้แล้ว!" ฉันพยายามดันตัวเขาออกจากร่างกายของตัวเอง แต่ก็ถูกแขนแกร่งกอดรัดไว้อย่างแน่นหนา ราวกับกลัวว่าฉันจะหนีไปอีก "บอกว่าลงไปไง!" ฉันขยับตัวไปมา ก่อนที่เขาจะคร่อมตัวฉันเอาไว้ วินาทีนั่น สมองฉันหนักอึ้งไปหมด ทำได้เพียงนอนสตันไปชั่วขณะ ก่อนที่มือใหญ่จะสัมผัสลูบหัวของฉันอย่างแผ่วเบา "เรารักเธอนะ รักมาตลอด" พูดจบ ริมฝีปากอิ่มก็ประกบเข้าหากันอย่างโหยหา ราวกับนี่คือสิ่งที่เขาต้องการบ่งบอกกับฉันว่า ฉันคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารอคอยมาตลอด ปลายลิ้นร้อน สอดเล่นกับโพรงช่อ