All Chapters of พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา: Chapter 31 - Chapter 40

หลายวันต่อมา อาการว้าวุ่นใจของอาเรียยังคงทวีคูณมากขึ้นเรื่อย ๆ ยามเมื่อเห็นเขาเดินคู่ไปกับไอวี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจลึก ๆ และปั้นยิ้มส่งออกไปเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตมาลองคิดดูแล้ว เรื่องระหว่างเธอกับเขาดูเหมือนจะลงเอยกันได้ยากพอสมควร เพราะอย่างแรก เธอไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอกันแน่ เพียงแค่แหย่เล่นหรือคิดจริงจัง เขาไม่เคยแสดงอะไรให้ชัดเจนมากกว่าการโผล่มาที่ระเบียงห้อง ซึ่งคิดว่าก็คงทำแบบนั้นกับไอวี่เหมือนกันใช่ไหมล่ะเพราะเมื่อเห็นเขาอยู่กับไอวี่ทีไร เธอก็จะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ใช่คนเดียวที่เขาทำอะไรพิเศษด้วย...และช่วงนี้ เธอก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเจย์เนสให้มากที่สุดเท่าเท่าที่จะทำได้ บางที มันอาจช่วยให้เธอตัดใจจากเขาได้ไม่มากก็น้อยล่ะ แล้วอีกอย่าง ช่วงหลายวันมานี้เขาก็ไม่ได้แวะเวียนมาหาเธอแล้วด้วย ซึ่งเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...‘แต่จะตัดใจแบบไหนกัน มูนไบท์ถึงได้กองเต็มห้องแบบนี้ อาเรีย!’ เธอแอบบ่นตัวเองพร้อมปรายตามองห่อขนมกองโตที่วางอยู่บนชั้นวางขนมทั้งที่ไม่ใช่ของโปรดของตัวเองเลยแท้ ๆ เรียกได้ว่าไม่เคยกินเลยมากกว่า แต่กลับสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุแบบนี้เ

ระหว่างที่อาเรียกำลังนอนคร่ำครวญอยู่บนเตียง โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้น และเมื่อเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดู บนภาพหน้าจอก็ปรากฎชื่อของคุณพ่อของเธออาเรียเหลือบตามองดูนาฬิกาก่อนจะเห็นว่านี่ก็สี่ทุ่มเข้าให้แล้ว โทรมาทำไมป่านนี้กันนะ หรือว่าที่บ้านจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าด้วยความสงสัยเธอจึงกระแอมปรับเสียงที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาให้ดูเป็นปกติที่สุด ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายไป[ค่ะ คุณพ่อ][อาเรีย...นอนหรือยังลูก][ยังค่ะ พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ][ทำไมเสียงขึ้นจมูกอย่างนั้นล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า][เปล่าค่ะ ก็แค่...อากาศมันหนาวนิดหน่อย] ว่าพลางหันไปสูดน้ำมูกอีกครั้งเพื่อให้เสียงเป็นปกติมากขึ้น [ว่าแต่พ่อโทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ] มาร์ลอนที่ได้ยินลูกสาวถามก็เริ่มหนักใจ ไม่ร็ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี แต่แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาจนได้[อาเรีย...พ่อไปคุยกับทางซิลเวอร์แซนด์มาแล้ว ทางนั้นยินดีมากที่จะ...ตกลงหมั้นหมายกับลูก][....][ลูกคิดว่ายังไงบ้างล่ะ]ถึงแม้จะเห็นว่าการหมั้นหมายในครั้งนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนต่อตระกูลเพียงใด แต่มาร์ลอนก็อดไม่ได้ที่จะถามความเห็นของลูกสาวอาเรียนั่งเงียบไปสั

อีกด้านหนึ่ง เจย์เนสที่ได้ยินเสียงลิเลียนทักท้วงก็รีบหันไปทางต้นเสียงก่อนจะทันเห็นว่าโซเฟียกำลังจะพายัยแมวขโมยของเขาออกไปนอกค่าย‘คิดจะทำอะไรอีกแล้วน่ะ’ ขายาวกำลังจะก้าวเข้าไปดูสถานการณ์ตรงนั้น“เฮ้ องค์ชาย ช่วยจับตรงนี้หน่อยสิ มันล้มหมดแล้วเนี่ย” เสียงทักท้วงของเอเดรียนทำให้เขาต้องหันกลับมาเสียก่อน เมื่อจัดการกลางเต๊นท์เสร็จเรียบร้อย เขาก็หันกลับไปหาทางอาเรียอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าทั้งคู่ไม่อยู่แล้ว“เดินไปเก็บมาสิฟลอเรนซ์ อย่าเอื่อยเฉื่อยนัก” โซเฟียเดินชี้นิ้วสั่งให้อาเรียเดินเก็บไม้ตรงนู้นตรงนี้ไปทั่ว แต่เธอกลับทำเพียงแค่ยืนเฉยเท่านั้น“แล้วเธอจะยืนนิ่งอยู่ทำไม” อาเรียสวนกลับ ก่อนจะนำกองไม้ที่ถืออยู่ไปยัดลงในมือของโซเฟียด้วยเธอทำหน้าเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมรับเอาไว้แต่โดยดี นั่นทำให้อาเรียไม่ทันได้คิดเอะใจว่าเธอมีแผนการอะไรในใจหรือเปล่าโซเฟียยืนบอกให้อาเรียคอยไปเก็บไม้ตรงนู้นตรงนี้มา ในระหว่างนั้นเธอก็หันมองรอบป่า และเมื่อเห็นว่าจุดหมายที่อยู่นั้นไกลจากตัวค่ายมากพอสมควร เธอก็แอบวางกองไม้ในมือลงแล้วหายตัวไป“มาช่วยกันสิ โซเฟีย” อาเรียที่เห็นว่าอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่นานก็หันกลับมาเพื่อบอกให้ช

หลังจากจบเรื่องต่าง ๆ แล้ว ทุกคนก็กลับมาสนใจเรื่องค่ายกันต่ออาเรียที่พักผ่อนจนรู้สึกดีขึ้นแล้วก็เปิดเต็นท์เดินออกมา ขณะที่กำลังจะเดินตรงไปหาเจย์เนสก็ต้องชะงักลงเสียก่อน เพราะเห็นไอวี่ที่นั่งอยู่ข้างเขา แต่ด้วยความที่เจย์เนสนั่งหันหลังให้เต็นท์จึงไม่เห็นว่าใครกำลังดินมาจิตใต้สำนึกบอกว่าเธอควรมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี จึงทำให้อาเรียหมุนตัวหันหลังแล้วเดินหาลิเลียนเพื่อนของเธอแทน“องค์ชาย...นู่น...” ลูคัสที่นั่งหันหน้ามาทางอาเรียพอดีเห็นเข้าจึงชี้ลอกเจย์เนสใบหน้าหล่อหันมองตามทิศทางของเพื่อนชายตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อตามเธอไปอีกครั้งเอเดรียนมองตามแผ่นหลังของเจย์เนสที่เดินห่างไปจากพวกเขา พลางส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ “องค์ชายของเรานี่ ไม่เก็บอาการกันบ้างเลย”“ถึงขนาดนี้ยังต้องเก็บอะไรอีก” เซบาสเตียนก็เอ่ยขึ้นตามกัน ก่อนหน้านี้ที่ไปช่วยตามหาอาเรีย และได้เห็นภาพของทั้งคู่ตอนหยอกล้อกัน มันทำเอาเขาคิดเป็นอื่นไม่ได้เลยจริง ๆ“รอดูไปเถอะ” เป็นลูคัสที่รีบกล่าวปิดท้าย ด้วยเห็นว่าไม่ได้มีเพียงพวกเขาสามคนที่นังอยู่ตรงนี้ แต่ยังมีไอวี่อยู่ด้วยแต่ดูเหมือนว่าสาวเจ้าจะรู้ตัวจึงรีบยกยิ้มขึ้

แผ่นหลังของหญิงสาวสัมผัสลงกับพื้นเตียง ร่างสูงก็เริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อย ๆ รสจูบร้อนแรงขึ้นกระทั่งไม่มีอะไรหยุดยั้งอารมณ์ที่พลุ่งพล่านได้อีกต่อไป ริมฝีปากหนาคลายจูบก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อมาตรงบริเวณซอกคอ สัมผัสลมหายใจโรยรินแผ่ซ่านทำให้เธอสั่นไหวกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวหญิงสาวทำให้เขาแทบคลั่ง มือหนาเริ่มเคลื่อนมากระชากชุดนอนกระโปรงของเธอออกให้พ้นทาง เผยให้เห็นเนินอกที่ไร้ซึ่งสิ่งปกปิดพอดิบพอดีอาจเป็นเพราะถึงเวลานอนแล้วและไม่คิดว่าจะมีใครรุกล้ำความเป็นส่วนตัวถึงเพียงนี้ จึงไม่ได้คำนึงว่าจะต้องสวมใส่สิ่งปกปิดยามเมื่อเนินสวยปรากฎสู่สายตาคม ร่างสูงก็ลอบกลืนน้ำลายดังอึกใหญ่ มือหนาเริ่มเข้าขย้ำเนินนุ่ม ส่วนคนที่นอนรับการกระทำก็ได้แต่หน้าขึ้นสีแดง นี่เธอกำลังยอมให้อะไรเลยเถิดอย่างนั้นใช่ไหมมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ความคิดต่อต้านผุดขึ้นในใจของหญิงสาว หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงได้เกินเลยแน่ แต่แล้วจิตตัวใต้สำนึกก็ผุดอีกความคิดหนึ่งออกมา ด้วยความจริงที่ว่า เธอไม่ได้อยากให้เขาหยุดการกระทำนี้ ดังนั้นจึงยอมนอนนิ่งอย่างว่าง่าย“อ๊ะ เจย์เนส!” เสียงร้องเริ่มแผดดังขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนที่เริ่มแตะล