พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา의 모든 챕터: 챕터 41 - 챕터 50

อีกด้านทางฝั่งเจย์เนส ในตอนเช้าของวันนั้น“พี่เจย์เนส ท่านพ่อกับท่านแม่มารับไปข้างนอก...” ทันทีที่ขายาวของเขาก้าวออกจากประตูหอพักชายก็พบว่าเรย์เน่น้องสาวฝาแฝดของเขามายืนดักรออยู่ แล้วหลังจากนั้นสายตาก็ปรายมองไปเห็นอีกร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างน้องสาวตัวเอง“พอดีเป็นทางผ่านบ้านฉันพอดีน่ะ เลยว่าจะขอติดรถไปด้วย” ไอวี่บอกกล่าวเมื่อเห็นว่าร่างสูงดูมีสีหน้าสงสัยเมื่อเห็นเธอมายืนอยู่ตรงนี้ด้วย“ไปไหน ฉันไม่ว่างหรอก” เจย์เนสละสายตาจากไอวี่แล้วหันไปพูดกับสาวฝาแฝดของตัวเอง ก่อนจะออกตัวก้าวเดินไปตามโถงทางเดินเขากำลังจะไปหาอาเรียตามที่หมายมั่นให้สัญญากับเธอไว้นั่นแหละ แต่แล้วร่างของเรย์เน่ก็มายืนขวางเสียก่อน “แต่วันนี้วันเกิดสองแฝดนะ ลืมแล้วเหรอ”“เปล่า ไม่ได้ลืม แต่ว่า-/ รู้หน่าว่าติดสาว รีบไปจะได้รีบกลับไง อาเรียไม่หายไปไหนหรอก” เรย์เน่เอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเหมือนว่ารู้อะไรบางอย่างแต่ก็ไม่แปลก เพราะเป็นฝาแฝดแวมไพร์จึงทำให้ในบางครั้งความคิดของทั้งคู่เชื่อมโยงกันได้ แม้จะไม่ได้ตั้งใจสอดรู้เรื่องอีกฝ่ายก็ตาม“นี่ พยายามฝืนหน่อยไม่ได้หรือไง” แววตาคมกริบของเจย์เนสดุดันขึ้นเมื่อทราบว่าเรย์เน่แอบร

“เดี๋ยวไปหาที่ห้องนะ” เจย์เนสพูดขณะที่มือหนาจรดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองให้เรียบร้อย อาเรียก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องชมรมศิลปะไปด้วยท่าทีระแวดระวังหวังว่าคงจะไม่มีใครเดินผ่านมาได้ยินตอนที่เขาลงโทษเธอเมื่อครู่หรอกนะเห็นท่าทีเหมือนแมวระวังตัวของอาเรีย เจ้าแวมไพร์หนุ่มก็แอบกลั้นหัวเราะอย่างอดไม่อยู่และหลังจากเคลียร์ใจกับอาเรียเรียบร้อยแล้ว เขาก็ตรงดิ่งกลับมาพักที่ห้องนั่งเล่นรวมในหอพักชายตรงโซฟาที่ประจำของตัวเอง การปรากฎตัวของเขาทำเอาเพื่อนในกลุ่มต่างหันมองกันเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยอันที่จริงพวกเขาไม่ทันได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ ว่าเจย์เนสออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนไหน เพราะโดยปกติ ตอนที่เจ้าหมอนี่อยู่ก็ไม่ค่อยได้พูดอะไร ไม่ได้แตกต่างจากไร้ตัวตนสักเท่าไหร่"หายไปไหนมาเนี่ยองค์ชาย" เอเดรียนถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายมือหนาของเจย์เนสยกขึ้นก่ายหน้าผากด้วยความหนักใจ เพราะอยู่ ๆ ก็คิดไม่ตก และรู้สึกผิดกับเรื่องที่เพิ่งทำลงไป นี่เขารุนแรงกับเธอมากเกินไปหรือเปล่านะ...ร่างสูงนั่งเงียบไม่ยอมตอบกลับคำถามของเพื่อน ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินผ่านไปตรงประตูห้องนอนของตัวเอง"เป็นอะไรไปน่ะ

วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตั้งแต่วันนั้นเจ้าแวมไพร์ไม่ยอมที่จะคุยกับเธอเลย เขาเลี่ยงเจอหน้าเธอตลอด แท้แต่ส่งข้อความไปเขาก็ไม่ยอมอ่านด้วยซ้ำและตอนนี้ เธอก็ยังคงนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ตรงหน้าแชทข้อความของเขา โดยหวังว่าจะมีข้อความตอบกลับมาสักหน่อย ระหว่างที่กำลังนั่งรอรถมารับกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฟลอเรนซ์แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่ส่งข้อความตอบกลับมาเลย มันจึงทำให้เธออดน้อยใจไม่ได้“ต้องไปดูตัวกับอีกตระกูลหนึ่งด้วยใช่ไหมคะ” อาเรียถามขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านแล้วเห็นพ่อของตัวเองกำลังนั่งจิบชารอต้อนรับการกลับมาถึงบ้านของเธออยู่น้ำเสียงของเธอดูค่อนข้างเด็ดเดี่ยว อาจเพราะโกรธที่อีกฝ่ายเมินเฉยใส่เธอไปเสียดื้อ ๆ จึงคิดจะประชดประชันด้วยการทำให้อีกฝ่ายหึง“เอ่อ...คือ...ไม่ต้องไปแล้วล่ะอาเรีย” มาร์ลอนที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นจิบชะงักไป ก่อนจะกระแอมไอแล้ววางถ้วยชาลงด้วยท่าทีเก้ ๆ กังๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“ทำไมล่ะคะ” อาเรียเอียงคอถามด้วยความฉงน“คือว่าพ่อน่ะ…ตกลงกับทางซิลเวอร์แซนด์ไปเรียบร้อยแล้ว”ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ชะงักค้างไป ก่อนจะดึงสีหน้าไม่พอใจใส่ผู้เป็นพ่ออย่างเห็นได้ชัด

“เช่นนั้นแล้ว พวกเรามาคุยเรื่องการหมั้นหมายของลูก ๆ กันเถอะ” หลังจากทางฝั่งซิลเวอร์แซนด์กลับไป เจย์เดนก็หันกลับมาเจรจากับมาร์ลอนต่อโดยไม่รอช้า“ครับ” มาร์ลอนรีบยืดตัวตรงแล้วตั้งใจฟังชายหนุ่มตรงหน้าทันที“ข้าได้ฟังมาบ้างแล้ว ว่าช่วงนี้ตระกูลฟลอเรนซ์ค่อนข้างมีปัญหาด้านการเงิน” เปิดหัวข้อสนทนาได้เลือดเย็นมาก แต่หากพูดกันตามตรงแล้ว เรื่องนี้ถือเป็นประเด็นที่มาร์ลอนให้ความสำคัญถึงขั้นจะขายลูกสาวออกเรือน ดังนั้นการหยิบประเด็นนี้ขึ้นมาตรง ๆ ก็ดูจะสมเหตุสมผลที่สุดแล้วล่ะ“คะ…ครับ” มาร์ลอนได้ฟังก็ก้มหน้าหลุบตาลงมองพื้น หากว่ากันอย่างสัตย์ตรงแล้ว ตอนแรกเขาเองก็อับอายที่ปัญหานี้เกิดขึ้นกับตระกูลของตัวเอง แต่นานวันเข้า ทุกคนต่างพูดถึงปัญหาตระกูลเขาราวกับเป็นเรื่องขำขัน นั่นจึงทำให้มาร์ลอนค่อย ๆ คุ้นชินไป จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้ต้องอับอายแล้ว“แต่ว่ากันตามตรงนะท่านมาร์ลอน ข้าไม่อยากให้การแต่งงานระหว่างลูก ๆ ของเราต้องมีธุรกิจมาเกี่ยวข้อง…” เสียงเข้มเอ่ยกล่าวพร้อมยกมือขึ้นกอดอกไคว่ห้างมาร์ลอนนิ่งเงียบไป จู่ ๆ ก็รู้สึกสะอึกจนพูดไม่ออก นั่นสินะ เขาลืมใส่ใจความรู้สึกของลูกสาวไปเสียสนิท ก่อนหน้าเขาห

รุ่งเช้า เจย์เนสตื่นขึ้นมาพบว่าอาเรียกำลังนอนซุกอยู่ในอ้อมแขนของตนก็อดยกยิ้มเสียไม่ได้ ทำไมคนเราจะต้องน่ารักแม้กระทั่งตอนนอนแบบนี้ด้วยนะ แต่ดูจากการหลับสนิทแบบนี้แล้ว แสดงว่าคงยังไม่ตื่นง่าย ๆ แล้วจะตื่นง่ายได้อย่างไรกันเล่า เพราะเมื่อกว่าจะหลับนอนก็เล่นกันจนดึกดื่นเลยทีเดียวแต่อย่าเพิ่งคิดไปไกลนะ เล่นที่ว่าคือเล่นกันจริง ๆ แต่ไม่ใช่ในแง่นั้น หลังจากนอนเกลือกกลิ้งกันอยู่บนเตียง อยู่ ๆ อาเรียก็ปีนขึ้นมานั่งค่อมร่างของเขาแล้วเสนอว่าจะเล่นเกมทายคำขึ้น“นอนได้แล้วมั้งอาเรีย”ระหว่างที่เธอกำลังใบ้คำเพื่อให้เขาตอบอยู่นั้น เจย์เนสเห็นว่าเธอยกมือขึ้นขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนคนกำลังฝืนความง่วงอย่างไรอย่างนั้น จึงพยายามกล่อมให้นอนแต่จนแล้วจนรอด อาเรียก็ส่ายศีรษะปฏิเสธอยู่ตลอด เจย์เนสก็ได้แต่ยกยิ้มด้วยความเอ็นดู ตัวเขาเองน่ะไม่นอนก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเป็นแวมไพร์ แต่อาเรียเป็นมนุษย์ ถ้าไม่นอนพรุ่งนี้จะตื่นยากเนี่ยสิ แล้วเป็นวันที่ต้องกลับเข้าโรงเรียนด้วย“แต่ฉันว่า...” เจย์เนสยังพูดไม่จบประโยค เขาใช้แขนแกร่งยันร่างตัวเองที่กำลังเอนพิงหัวเตียงให้ลุกขึ้นตัวตรง ก่อนจะรวบร่างยัยแมว