All Chapters of พลาดรัก แวมไพร์เย็นชา: Chapter 51 - Chapter 60

ไม่ได้มีเพียงแค่อาเรียฝ่ายเดียวที่มานั่งเฝ้าเขาตอนแข่งกีฬา แต่เจย์เนสเอง เมื่อทราบว่าอาเรียมีแข่งวิ่งระยะร้อยเมตร เขาก็มาคอยตามติดเธอตั้งแต่ช่วงก่อนแข่งราวกับบดี้การ์ดส่วนตัวอย่างไรอย่างนั้นร่างสูงยืนอยู่กลางสนามพร้อมร่มในมือเพื่อคอยบังแดดให้เธอขณะเตรียมตัวลงวิ่ง และเมื่อเห็นว่าแดดเริ่มจะแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็เดินไปหาผ้าเย็นมาคอยซับเหงื่อให้“นี่ นายไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” อาเรียพูดพร้อมสีหน้าแดงก่ำ ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าเป็นเพราะแดดที่ร้อนจัดหรือเพราะการกระทำของแฟนหนุ่มของเธอกันแน่“เธอไม่เป็นไร แต่ฉันเป็น” เจย์เนสตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางยื่นขวดน้ำให้เธอ “ดื่มน้ำก่อน เดี๋ยววิ่งไม่ไหว”สายตาหลายคู่บนอัฒจันทร์จับจ้องมายังพวกเขาด้วยความอิจฉา ด้วยเพราะพวกเขาต่างรู้ดีว่านักเรียนแวมไพร์ไม่เคยจะให้ความสนใจกิจธุระของพวกนักเรียนมนุษย์อยู่แล้ว แต่ดูตอนนี้สิ อาเรียน่า ฟลอเรนซ์กลับมีนักเรียนแวมไพร์คนหนึ่งมาคอยใส่ใจถึงที่หมาย!ถึงเวลาวิ่งจริง อาเรียลงสตาร์ทพร้อมนักเรียนหญิงคนอื่น ๆ เมื่อเสียงสัญญาณนกหวีดบอกให้ออกตัว ทุกคนก็พร้อมใจกันวิ่งออกจากจุดเริ่มต้นเพื่อมุ่งหน้าตรงสู่เส้นชัยแต่สิ่งที

แต่จนแล้วจนรอดก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้อยู่ดี อาเรียเดินวนไปมาอยู่ในห้องนอน ขณะที่สายตาก็ปรายมองโทรศัพท์อยุ่เป็นระยะ ราวกับกำลังช่างใจว่าควรจะกดโทรออกไปหาอีกฝ่ายดีหรือเปล่าแต่ดูเหมือนศักดิ์ศรีจะค้ำคอไปหน่อย เธอรู้แหละว่าตัวเองอาจจะโกรธในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ใครเห็นผู้หญิงมาคล้องแขนแฟนตัวเองต่อหน้าอย่างสนิทสนมขนาดนั้นก็ต้องมีไม่พอใจกันบ้างเป็นธรรมดาหรือเปล่า เขานั่นแหละควรจะยืนหยัดง้อเธอให้มากกว่านี้สุดท้ายอาเรียก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง และเมื่อเห็นว่าดึกพอสมควรแล้วเธอก็ทิ้งตัวลงนอนไปในที่สุดและแล้วกลางดึกคืนนั้น เสียงตะกุกตะกักตรงระเบียงก็ดังขึ้นเหมือนเช่นเคย อาเรียที่กำลังนอนอยู่ก็ขยี้ตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียภาพที่เห็นก็ค่อนข้างคุ้นชินสายตา เพราะเป็นร่างสูงคนเดียวกับที่เคมาเยือนเสมอ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเมาหนักกว่าทุกครั้งจนทำเสียงตึงตังดังลั่นไปหมด"นายทำอะไรของนายเนี่ย!" อาเรียกล่าวด้วยความตกใจ พร้อมทั้งรีบดึงตัวเขาเข้ามาในห้องแล้วประคองให้นั่งลงบนเตียงเพื่อไม่ให้ร่างของเขาโซซัดโซเซไปกระทบกับของอื่น ๆ จนเกิดเสียงดังสนั่นอีก ไม่อย่างนั้นอาจารย์คุมเวรหอพักคงได้มาเคาะประ

ภาคการศึกษาปีสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นหลังจากปิดเทอมช่วงฤดูร้อนไปนาน บรรยากาศภายในโรงเรียนไม่ได้ต่างจากเดิมสักเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก้คงจะเป็นแหวนหมั้นที่ปรากฎอยู่บนนิ้วของหนุ่มฮ็อตอย่างเจย์เนส แบรดฟอร์ด เนี่ยแหละ ที่ทำเอาเพื่อน ๆ ต่างโห่ร้องด้วยความยินดีกันถ้วนหน้าแล้วขณะที่เจย์เนสกำลังนั่งคุยกับเพื่อน ๆ อยู่ใต้ต้นไม้สวนหลังโรงเรียน ทันใดนั้นเองบางอย่างก็โผเข้ากอดร่างของเขาจากทางด้านหลังจนแทบจะเซล้ม ใบหน้าหล่อจึงหันไปมองด้วยความแปลกใจ“อาเรีย?” เจย์เนสขมวดคิ้วด้วยความฉงน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อ อาเรียก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มเบา ๆ เสียก่อน ทำเอาเจ้าแวมไพร์หนุ่มถึงกับชะงักนิ่งค้างไป“โห อะไรกันเนี่ย!”“โอ๊ยยย นี่ฉันดูอะไรอยู่!”“แฟนนายบุกมาประกาศความเป็นเจ้าของถึงที่เลยสิ!”ได้ยินเพื่อนแซวหนักกว่าเดิม เจย์เนสที่หน้าขึ้นสีจาง ๆ ถึงกับยกมือขึ้นมาลูบต้นคออย่างประหม่า เขาหันมองอาเรียที่ยังคงยืนยิ้มหวานอยู่ข้างหลัง แววตาฉายแววความเคอะเขินนิด ๆ ก่อนจะกระแอมดึงเสียงเข้มเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง “อาเรีย เธอทำอะไรเนี่ย”“ก็มาหานายไง” เธอพูดพลางยักไหล่ “ส่วนเมื่อกี้ ประทับตราเป็

วันปิดภาคการศึกษาของนักเรียนชั้นปีสุดท้ายมาถึง นักเรียนทุกคนต่างมารวมตัวกันทานมื้อเช้า ณ ห้องโถงรวม ก่อนที่จะมีพิธีปิดภาคการศึกษา บางคนก็ร่ำลากันเพื่อแยกย้ายกันไปเติบโตไม่ว่าจะเป็นพวกนักเรียนแวมไพร์หรือนักเรียนมนุษย์ ต่างก็ร่ำไห้เมื่อต้องบอกลาผองเพื่อนที่ตัวเองสนิทกันทั้งนั้น เพราะบางคนมาไกลจากต่างแดน และเมื่อถึงเวลาก็ต้องแยกย้ายกันกลับถิ่นฐานของตัวเองเจย์เนสนั่งรวมอยู่ที่โต๊ะของนักเรียนคลาสเอส ส่วนอาเรียก็อยู่กับเพื่อน ๆ คลาสบีของเธอ ซึ่งอาเรียก็ไม่ได้ซึ้งใจอะไรกับเขานักหรอก เพราะที่ผ่านมาความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนในคลาสบีไม่ค่อยดีพอให้เธอได้ซาบซึ้งกับการลาจากสักเท่าไหร่ มิหนำซ้ำยังแอบคิดว่าดีเสียอีก หากไม่นับเรื่องที่จะไม่ได้เจอลิเลียนเหมือนทุกวันแล้ว เธอก็คงไม่คิดเสียดายอะไรแต่ก็นับว่ามีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้นหลังจากทุกคนในโรงเรียนทราบว่าเธอได้หมั้นหมายกับทางแบรดฟอร์ดอยู่เหมือนกันนะ ท่าทีของเพื่อน ๆ ในคลาสที่มีต่อเธอเริ่มเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ตอนนั้น แล้วบางคนที่คอยกลั่นแกล้งก็กลายเป็นว่าเข้ามาตีสนิทด้วยเฉยเลยและเรื่องนั้นอาเรียตระหนักได้อยู่แล้ว ว่าคงเป็นเพราะคนพวกนี้เกรงกลัวบารมีแบ

ท้องฟ้ายามเย็นทอแสงสีทองลอดผ่านแนวต้นไม้สูงรอบลานกว้างกลางป่าใกล้ตัวคฤหาสน์แบรดฟอร์ด สายลมอ่อนพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดให้ลอยฟุ้งไปทั่ว ชวนให้บรรยากาศต้องมนตร์เสน่ห์ที่ไม่อาจลืมเลือนของคู่บ่าวสาวอาเรียก้าวไปตามทางเดินที่โรยด้วยกลีบกุหลาบสีขาวโดยมีพ่อของเธอคอยจับมือประคองไปตลอดทาง ชุดเจ้าสาวเนื้อผ้าโปร่งบางพลิ้วไหวไปตามจังหวะก้าวที่ย่ำเดินไปทุกสายตาของแขกในงานจับจ้องเธออย่างไม่วางตา บ้างก็ร้องออกมาด้วยเพราะโดนความงดงามกระแทกหน้าเข้าอย่างจังระหว่างท้าวเดินไปตามทาง ดวงตาคู่สวยก็ปรายมองชายหนุ่มที่ยืนรอเธออยู่ตรงหน้าลานพิธี สีหน้าของเขานิ่งเรียบให้ความรู้สึกสุขุม แต่มุมปากก็ยังยกขึ้นประดับรอยยิ้มจาง ๆ เอาไว้ เหมือนการต้อนรับว่าที่เจ้าสาวของตนยิ่งเข้าใกล้เจ้าบ่าวมากเท่าไหร่ หัวใจทดวงน้อยของอาเรียก็ยิ่งสั่นระรัวมากขึ้น ไม่ใช่เพราะหวั่นเกรงสิ่งใดหรอกนะ แต่เป็นเพราะความตื่นเต้นที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอก็จะมีสามีอย่างเป็นทางการแล้ว!นี่เธอมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรกัน ใครจะไปคิดว่าเด็กหนุ่มที่ช่วยเธอตอนหกล้มในวัยเด็กจะกลายมาเป็นสามีในอนาคตของเธอล่ะแล้วเมื่อมีโอกาสย้อนกลับมาเจอกันอีกครั