All Chapters of คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Chapter 331 - Chapter 340

พวกเขานั่งลงตรงที่นั่งสำหรับผู้ชม การแข่งขันฝึกซ้อมก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการพอดีเหยาซินปั๋วกับจี้ชิงเยว่ไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการแข่งรถมาก่อน จึงไม่รู้ว่าจะสนับสนุนใครดีแต่หลังจากดูไปสักพัก ตามคำอธิบายของผู้บรรยาย จึงรู้ว่านักแข่งรถหมายเลขสามสิบสามคือซีซี และนักแข่งอีกสองคนเป็นตัวเต็งในการคว้าแชมป์สิ่งสำคัญคือ ซีซีเป็นนักแข่งรถหญิงเพียงหนึ่งเดียวในการแข่งขันครั้งนี้ถึงขั้นทำให้ความสนใจของหลาย ๆ คนในสนามจับจ้องไปที่ซีซีคนนี้กันหมดยิ่งไปกว่านั้น ซีซียังแซงโค้งได้ถึงสองครั้งอย่างน่าทึ่ง จนผู้ชมทั้งสนามส่งเสียงฮือฮากันยกใหญ่เหยาซินปั๋วอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า “แม่เจ้า ใจกล้ามาก โคตรเท่เลย!”เหรินจี่เฟิงรู้ว่าเหยาซินปั๋วไม่รู้ว่าซีซีก็คือหลินอู๋ พอได้ยินคำชมของเหยาซินปั๋ว เขาก็ยิ้มบาง ๆ อย่างแนบเนียนซีซี รั้งอันดับหนึ่งในการแข่งขันฝึกซ้อมทั้งสองนัดเหยาซินปั๋วอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ซีซีคนนี้ตกลงเป็นใครกันแน่ ฉันอยากรู้จักเธอ!”ทันทีที่เขาพูดจบ ‘ซีซี’ บนหน้าจอก็ลงจากรถและถอดหมวกกันน็อกออก ตอนที่เห็นว่าซีซีบนหน้าจอก็คือหลินอู๋ เหยาซินปั๋วถึงกับเบิกตากว้า

พอเห็นเธอ จี้ชิงเยว่ก็แปลกใจเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “คุณหรง?”หรงฉือพยักหน้าเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ”พอมองเธอ จี้ชิงเยว่ก็ยิ้มเล็กน้อย “คุณหรงมาทำงานที่ฐานแล้วเหรอครับ?”หรงฉือส่ายหน้า “เปล่าค่ะ อาจารย์ฉันให้มาช่วยจัดการเรื่องงานนิดหน่อย”จี้ชิงเยว่ได้ยินก็หยุดชะงักไปคนที่มีอำนาจให้คนนอกที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่เข้ามาในฐานได้ก็มีเพียง…นึกได้ว่าหรงฉือกับอวี้มั่วซวินมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก แต่กลับไม่ใช่คู่รัก เขาจึงรีบตอบโต้ทันทีว่า “อาจารย์ของคุณ…คือคุณหนานจื้อจือใช่ไหมครับ?”หรงฉือพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยว่า “ใช่ค่ะ”เธอเป็นลูกศิษย์ของหนานจื้อจือ เช่นเดียวกับอวี้มั่วซวินจริง ๆ ด้วยก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดในทางนี้มาก่อนเลยแต่ทว่า ในเมื่อเธอเป็นลูกศิษย์ของหนานจื้อจือ เช่นนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านั้นก็พอจะอธิบายได้แล้วอย่างในงานเลี้ยงอาหารค่ำก่อนหน้านี้ ทำไมอวี้มั่วซวินถึงเน้นย้ำว่าเธอมีส่วนสนับสนุนต่อโครงการใหม่ล่าสุดที่ฉางโม่พัฒนาขึ้นมาไม่น้อย แล้วก็อย่างเช่นนิทรรศการศิลปะของปู่เขากับการเสวนาที่เหรินจี่เฟิงเคยเข้าร่วมเมื่อก่อนหน้านี้ ทำไมพ่อเขาถึงให้ความสนใจเธอแบบนั้น...บา

เมื่อต้องรู้ว่าเธอไม่สามารถมาฉลองวันเกิดให้ตานตานได้ด้วยตัวเอง เฮ่อฉางปั่วค่อนข้างผิดหวัง แต่ก็เข้าใจจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร เรื่องสำคัญต้องมาก่อน ตานตานต้องเข้าใจแน่”หลังจากวางสาย หรงฉือเพิ่งจะล้างหน้าแปรงสีฟันเสร็จ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งเป็นเฮ่อฉางปั่ววิดีโอคอลมามีแค่ตานตานเท่านั้นที่จะใช้โทรศัพท์ของเฮ่อฉางปั่ววีดิโอคอลมาหาเธอพอหรงฉือเห็น ก็กดรับ ใบหน้าของตานตานปรากฏแก่สายตาในทันที หรงฉือยิ้มอย่างอ่อนโยน ยังไม่ได้พูดอะไร ตานตานก็พูดกับเธอว่า “สวัสดีตอนเช้าค่ะน้าหรง เรื่องที่คุณน้าไม่มีเวลามาฉลองวันเกิดให้หนู คุณลุงบอกหนูแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งนี้คุณน้าไม่ว่าง ครั้งหน้าค่อยมาฉลองวันเกิดให้หนูก็ได้”ตานตานยังต้องไปโรงเรียน ไม่รอให้หรงฉือพูดอะไร เธอก็พูดต่อว่า “หนูได้ยินจากคุณลุงว่าคุณน้าทำเค้กให้หนูเองกับมือ แถมยังเตรียมของขวัญอย่างอื่นให้หนูด้วย ขอบคุณค่ะคุณน้า คุณน้าลำบากแล้ว อีกอย่างคุณยายบอกว่าได้รับขอบขวัญจากคนอื่นต้องเลี้ยงข้าวเขาด้วย มีร้านอาหารเปิดใหม่อยู่ร้านหนึ่ง ที่นั่นอาหารอร่อยมาก คืนนี้คุณน้าว่างไหมคะ? หนูกับคุณลุงอยากเลี้ยงข้าวคุณน้าค่ะ!”พอได้ยินตานตานพูดยาว

จริง ๆ แล้ว เฟิงจิ่งซินไม่ได้เกลียดสีชมพูตราบใดที่เป็นของสวย ๆ น่ารัก ๆ เธอก็ชอบทั้งนั้นแหละได้ยินตานตานอวดกับเธอด้วยความดีใจ เธอก็พยักหน้ากล่าวชมว่า “ใช่ น่ารักและสวยมาก ๆ”พูดจบ ก็มอบของขวัญที่ตัวเองเตรียมไว้ให้ตานตานหลังตานตานพูดขอบคุณเฟิงจิ่งซิน ก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับเฟิงจิ่งซินว่า “คุณน้าฉันยังทำเค้กให้ฉันเองกับมือด้วย เป็นสีฟ้า สวยมาก ๆ เลยล่ะ!”ตานตานพูดจบ เธอก็รีบขอให้เฮ่อฉางปั่วช่วยเปิดกล่องเค้กด้วยความดีใจได้ยินตานตานเรียกคุณน้าอยู่ตลอด ฉีอวี้หมิงเลิกคิ้วเอ่ย “คนเขาทั้งทำเค้กให้ตานตาน ทั้งซื้อของขวัญให้ ใส่ใจมากจริง ๆ ฉางปั่ว นายยังจะพูดอะไรได้อีก?”แค่หรงฉือสละเวลาจากความวุ่นวาย เพื่อตั้งใจตื่นแต่เช้ามาทำเค้กให้ตานตานตามสัญญา เฮ่อฉางปั่วก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความใส่ใจที่หรงฉือมีต่อตานตานแล้วแม้ตอนนี้เฟิงถิงเซินกับเฟิงจิ่งซินจะอยู่ด้วยกันตรงนี้ แต่พอฉีอวี้หมิงเอ่ยถึงหรงฉือ เฮ่อฉางปั่วยังคงอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาหากบอกว่าเมื่อวานเธอยังไม่แน่ใจว่าเฮ่อฉางปั่วจะชอบหรงฉือจริงหรือไม่ แต่ในวินาทีนี้ หลังจากเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่เฮ่อฉางปั่วเผยออกมาเพราะ

ผู้อาวุโสอวี๋ไม่แม้แต่จะสนใจเขาด้วยซ้ำหรงฉือได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเมื่อไม่มีใครสนใจเขา เฟิงถิงเซินก็ไม่ใส่ใจ เห็นว่าน้ำชาในแก้วของหรงฉือใกล้จะหมดแล้ว จึงยกกาน้ำชาดินเผาขึ้นมาเติมชาให้เธอกับผู้อาวุโสอวี๋ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ดื่มชา หรือรับประทานอาหารกลางวัน หรงฉือก็แทบจะพูดอยู่กับผู้อาวุโสอวี๋และเฟิงจิ่งซินมากกว่าไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขามองออกว่าเธอไม่อยากคุยกับเขา หรือเฟิงถิงเซินเองก็ไม่อยากจะคุยกับเธอเหมือนกันตอนบ่ายสองกว่า ๆ ตอนที่พวกเขาเตรียมจะออกจากบ้านตระกูลอวี๋ จู่ ๆ หรงฉือก็นึกขึ้นได้ว่า พวกเขาอยู่ในห้องเดียวกันมาเกือบสี่ชั่วโมง แต่ระหว่างนั้นกลับไม่ได้พูดคุยอะไรกันแม้แต่คำเดียว...ผู้อาวุโสอวี๋ก็ย่อมสังเกตเห็นจุดนี้เช่นกันแต่เฟิงถิงเซินไม่คิดจะย้อนกลับไป หรงฉือก็ปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อเฟิงถิงเซินไปแล้ว วันนี้เขาให้ทั้งสองคนมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อจะให้พวกเขาคืนดีกัน เพราะระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรจะพูดกันอีก เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน พอรู้ว่าต้องเตรียมตัวกลับบ้านแล้ว เฟิงจิ่งซินก็เงยหน้าถามหรงฉือว่า “คุณแม่ วันนี้คุณแม่จะกลับบ้านไหมคะ?” ไม่รอให้เธอพูด เฟิง