All Chapters of สาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง: Chapter 221 - Chapter 230

 นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่รัชสมัยใหม่ แคว้นนี้ก็รุ่งเรืองในด้านการค้าขายเป็นอย่างมาก ไม่ว่าเมืองไหน ๆ ต่างก็ครึกครื้นด้วยกันทั้งสิ้น การไปมาระหว่างแคว้นกลายเป็นปกติไปแล้ว ส่วนการที่คนต่างถิ่นเข้ามาก่อเรื่อง ทางการระหว่างสองแผ่นดินจะดำเนินการกันเอง ดังนั้นหากคิดจะก่อเรื่องก็อย่าหวังว่าจะรอดไปได้เมื่อไหร่ที่เมืองมีการจัดงานเทศกาลเด็ก ๆ จะครึกครื้นกันมาก บรรยากาศที่ต่างไปจากเดิมทำให้พวกเขาสนุกสนานเมืองที่ฉินหลิวซีอยู่ตอนนี้ก็กำลังมีงานเทศกาลเล็ก ๆ อยู่เช่นกันบุตรชายวัยย่างสี่ขวบของนางกำลังวิ่งวนรอบตัวพ่อแม่ หลี่เจิ้นหัวต้องจับเจ้าตัวน้อยขึ้นมาอุ้มไว้ข้างเอวก่อนจะไปชนใครเข้า ฉินหลิวซีซื้อขนมน้ำตาลปั้นให้ลูก ให้เขาสงบเสงี่ยมไปอีกสักพักหลังจากเลี้ยงเจ้าก้อนแป้งมาได้สามปีกว่า หลี่เจิ้นหัวก็พบปัญหาหนึ่งอย่าง นั่นคือแม่ลูกคู่นี้ไม่ค่อยคุยกันเลย เขารู็ว่าฉินหลิวซีไม่ใช่คนช่างพูดนอกจากตอนต่อปากต่อคำกับคนที่ไม่ชอบหน้า ลูกชายของพวกเขาก็ได้แม่มาเต็ม ๆ สองแม่ลูกเหมือนคุยกันผ่านกระแสจิตอย่างไรอย่างนั้นหลี่เจิ้นหัวเห็นทีก็กุมขมับที กลัวลูกจะพูดไม่คล่องเท่าเด็กว

 "อะไรนะ งานนี้ต้องค้างแรมในป่า แถมไม่ให้ผู้เกี่ยวข้องเข้าไปอีกด้วย!"มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วหรือเปล่าหลี่เจิ้นหัวมีผ้าผืนหนึ่งพันพาดบ่า ผูกปมแน่นไม่ให้สิ่งที่อยู่กลางอกร่วงหล่น อีกมือจับแขนบุตรชายคนโตไว้ ส่วนบุตรคนเล็กหลับอุตุอยู่ที่อกพ่อ เขายืนส่งภรรยาตาละห้อยตรุงจุดออกตัวหลี่ไป๋มองมารดาด้วยดวงตาพาซื่อ ไม่เข้าใจว่าพ่อของเขาโวยวายใหญ่โตทำไม แค่ไม่ได้เจอท่านแม่ช่วงหนึ่งเท่านั้นเอง"ก็เป็นเงื่อนไขการแข่งนี่นา" นอกจากฉินหลิวซีก็มีอีกหลายครอบครัวมายืนส่งผู้เข้าแข่งขันถึงนางจะอยู่หน้าทางเข้าป่า แต่นี่ไม่ใช่การแข่งหาสมุนไพรทำยาเหมือนทุกที เป็นการแข่งทำอาหารที่ต้องหาวัตถุดิบในป่าเอง ฉินหลิวซีไม่ได้หวังชนะแต่พอมีลุ้นก็อาจติดอันดับหนึ่งในสามบ้างเพราะของรางวัลคือเครื่องครัวในตำนานอย่างไรล่ะถึงจะมีแต่กระทะ หม้อ ไห ก็เถอะฉินหลิวซีไม่ใช่คนทำอาหารเก่ง แต่ยอมรับเลยว่ากระทะที่ทอดแล้วไม่ติด หม้อที่อุ่นแกงได้ทั้งคืนต่อให้ฟืนไฟมอด หรือไหดองที่ของข้างในไม่เน่าเสียแม้เวลาจะผ่านไปเป็นพันปี ล้วนดูน่าสนใจทั้งสิ้น โดยเฉพาะอย่างหลังนั้นดึงดูดใจนางม

 "หมายความว่าอย่างไรโดนลักพาตัว!""ขออภัยขอรับนายท่าน ข้าคลาดสายตาไปเพียงนิดเดียวพวกเขาก็ไม่อยู่แล้ว"หลี่เจิ้นหัวตะโกนเสียงดัง "คิดว่าข้ออ้างแบบนั้นจะแก้ตัวขึ้นหรือไง รีบไปตามหาเดี๋ยวนี้เลย!"คนของหอกระจายข่าวสาขาประจำเมืองกระจายกำลังกันไปอย่างรวดเร็ว จะมีอะไรเป็นเรื่องเร่งด่วนไปกว่าเรื่องที่บุตรทั้งสองของนายท่านหายตัวไป แถมยังเป็นความสะเพร่าซึ่งเกิดขึ้นตอนฮูหยินไม่อยู่ หากจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยไม่ได้ ไม่แน่ว่าสิ่งที่อยู่ในหม้อต้มยาจะไม่ใช่วัตถุดิบสมุนไพรแต่เป็นกระดูกพวกเขาต่างหากเด็กเก้าขวบกับห้าขวบตัวไม่ใช่เล็ก ๆ จะหายไปทันทีได้อย่างไร อีกทั้งดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เพียงการเล่นสนุกของเด็ก ๆ คนที่ทำเรื่องอย่างนี้ต้องมีมากกว่าสอง หรืออาจจะทำกันเป็นกลุ่มใหญ่เลยก็ได้ ต้องรีบหาให้เจอภายใต้เงาของเมืองอันเงียบสงบคนของหอกระจายข่าวกำลังเคลื่อนไหว เกิดเรื่องที่ไหนไม่เกิดมาเกิดที่เมืองพวกเขาเสียได้ สาขาของหอกระจายข่าวมีตั้งมากดันเลือกมาเกิดที่เมืองที่สงบสุขที่สุดในแคว้นช่างน่าเวทนาผู้ไม่ประสงค์ดีกลุ่มนั้นเหลือเกิน…หลี่เจิ้นหั

 "สามีที่รัก…การกลับมาอย่างรีบร้อนของข้าเหมือนจะไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ดีเท่าไรเลยนะ"เหนืออาคารของหอกระจายข่าวคล้ายมีเมฆครึ้มทั้งที่ท้องฟ้าส่วนอื่นยังแจ่มใสถ้าไม่นับนายท่านที่พึ่งกลับมาได้จังหวะพอดิบพอดีคนอื่น ๆ ล้วนกำลังตามหาร่องรอยคนร้าย หัวหน้าหอแห่งอวิ๋นซีจึงเป็นผู้ร่วมชะตากรรมหนึ่งเดียวที่ต้องมานั่งคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าฮูหยินอยู่ตอนนี้แต่เป็นใครมาอยู่ตรงนี้เฟยหลางก็คิดว่ายอมศิโรราบกันหมดตั้งแต่นางเดินเข้ามาประตูมาอยู่ดี ลองเห็นภาพนางลากคอไก่ฟ้าตัวขนาดพอ ๆ หงส์แดงเพลิงเข้ามาใครจะไม่ผวาบ้างหลี่เจิ้นหัวหน้าซีดตัวหดเหลือสองชุ่น"ยะ ยอดรักจ๋า""ไม่เคยเห็นในเมืองวุ่นวายขนาดนี้ แถมยังเป็นคนของหอกระจายข่าวอีก คิดว่าจะปิดบังได้หรือไง""ก็…ไม่หรอก แต่ข้าอยากรีบหาตัวให้เจอก่อนเจ้ามา"ก่อนมาถึงอาคารนี้นางก็จับคนมาถามความแล้วจึงรู้เรื่อง ไม่ได้แปลกใจอะไร ปญหามันอยู่ต่อจากนี้ต่างหากฉินหลิวซีเอาอาวุธคู่กายทั้งสองออกมา โยนงานจิปาถะให้คนอื่นทำ"ไก่ฟ้านี่ฝากชำแหละหน่อย เดี๋ยวข้ากลับมา"ว่าแล้วก็โดดออกทางหน้าต่างข

 เมื่อหลายปีก่อนมีสำนักคุ้มภัยเกิดขึ้นในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง  เมืองที่อยู่ห่างไกลเมืองหลวงเช่นนี้มักไม่ค่อยมีขุนนางน้ำดีแวะเวียนมาเพราะหาประโยชน์กอบโกยไม่ได้แต่แล้วก็มีเซียนโอสถน้อยผู้หนึ่งกำเนิดขึ้นที่นี่ นางกับน้องชายจากบ้านเกิดไปหลายปีเพื่อร่ำเรียนกับหมอเทวดา ครานั้นผู้คนในเมืองยังคิดกันอยู่เลยว่ามันไม่จริง เหมือนฝันอันห่างไกลที่เมืองแห่งนี้จะเจริญขึ้นได้การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นทีละน้อย เริ่มมีสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ในที่ดินใกล้ที่ว่าการซึ่งปล่อยทิ้งร้าง มีร้านโอสถที่ขายยาหายาก เครื่องประทินโฉมอันเลื่องชื่อที่โด่งดังไปถึงต่างแดน"และคนที่เป็นเจ้าของสามในสี่อย่างที่ว่ามานี้ก็คือ ข้าเอง!"เสียงวางไหเหล้ากระแทกโต๊ะดังโครม ทุกคนเงียบกริบ เบนสายตาจากคนที่กำลังอวดอ้างตนเองมายังคนพเนจรร่างผอมบาง ผู้ที่มองไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายเพราะสวมผ้าคลุมและหมวกสานปิดหน้าอาไว้"อะไร จะหาเรื่องกันรึ?" ผู้เป็นจุดศูนย์กลางของเรื่องเล่ามองเขม็งไม่สบอารมณ์"ได้ข่าวว่าสามสถานที่นั้นเป็นของเจ้าเพียงหนึ่งมิใช่รึ จะอ้างของใครก็ให้มันน้อย ๆ หน่อยคุณชายฉิน" เสียง