All Chapters of จงอางร้อนรัก (Paranormal romance): Chapter 31 - Chapter 40

“มีความสุขจัง ฉันไม่เคยมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลย” มันเลื่อนหัวขึ้นมาถึงใบหน้าเธอ แล้วจูบริมฝีปากอิ่มสวยอย่างเสน่หา เธอลูบคลำลำคอของมัน ก่อนจะอ้าปากรวบจูบปากจงอางอย่างไม่นึกรังเกียจ“อืม...” เธอจูบดูดดื่มกับมันจนหนำใจ ก่อนจะปล่อยมัน แล้วลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง นั่นเพราะมันถอดพิษสงออกแล้ว และกำลังจะสอดใส่ของอีกข้างเข้าไปแทน “ใช้ได้ทั้งสองอันเลยเหรอ”เธอถ่างขาออกเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้กับมัน“โอววว...” เธอเม้มริมฝีปากแน่น ยามที่ท่อนเนื้อข้างซ้ายฝังเข้าไปภายในจนจมมิดแล้วฝังแน่น “คราวนี้ ฉันจะทำเองนะ”เจ้าหล่อนว่าพลางก็พลิกร่างขึ้นข้างบน ให้ลำตัวงูอยู่ด้านล่าง เธอตั้งใจจะใช้ท่าม้าสาวกับเจ้าจงอาง เมื่อทุกอย่างเหมาะเจาะแล้ว เธอก็เริ่มขยับโยกอย่างช้าๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นเร็ว แรง และดุดัน“โอยยยยย”“ฟู่....” เจ้างูก็ส่งเสียงร้องออกมาเช่นกัน เสียงครางของมันทำให้เธอหัวเราะ เธอทั้งโยก กระแทก และหมุนวนจนนับไม่ได้ว่าสักกี่รอบ เธอส่ายเอวจนเริ่มจะล้าแล้ว ตอนที่มันปล่อยของเหลวเข้าใส่กายเธอเป็นครั้งที่สอง“โอวววว โอ๊ยยยยย อ้า...” เธอเกร็งไปทั้วตัว ก่อนจะกระตุกสองสามครั้งแล้วปล่อยน้ำหวานออกมาจนปริ่มเธอนอนล

“วางไว้ที่โต๊ะเลยค่ะ” เจ้าหล่อนชี้ไปที่โต๊ะตรงระเบียง “แต่เพื่อนฉันยังไม่กลับห้องเลยค่ะ ป้าเห็นเพื่อนฉันมั้ยคะ ที่ชื่อวิมาลาน่ะค่ะ เธอน่าจะเมาพับอยู่ที่ไหนสักแห่งในรีสอร์ท”“ไม่เห็นเลยค่ะ”“อ้าว แล้วที่จัดงานเลี้ยงล่ะคะ”“ไม่มีนี่ค่ะ ตอนนี้คนงานช่วยกันเก็บข้าวของและทำความสะอาดหมดแล้วค่ะ ว่าแต่คุณจะออกไปตอนไหนคะ คุณนาคินทร์ฝากถามน่ะค่ะ”หญิงสาวอึ้งไปอึดใจเรื่องเพื่อนรักตัวแสบ “หายไปอยู่ไหนนะ อย่าบอกนะว่าห้องผู้ชายคนไหนสักคน!”“คุณคะ”เจ้าหล่อนถึงกับสะดุ้ง “ค่ะๆ ไปบอกว่าอีก...ชั่วโมงนึงจะออกไปค่ะ”แต่พอประตูปิด หญิงสาวก็รีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว โดยสวมเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขาสั้นจู๋ สวมทับด้วยเสื้อกันหนาวอีกชั้น ก่อนวิ่งลงจากเรือนอย่างเร็ว เธอตั้งใจจะไปตามหาเพื่อนรักให้เจอโดยเร็วที่สุด“ยัยวินะยัยวิ หายไปไหนของแกนะ” เธอเดินตามหา และสอบถามคนไปทั่ว ทั้งแขกของงานที่กำลังทยอยกลับและคนงาน แม่บ้าน เจ้าหน้าที่รีสอร์ท ทุกคนที่เธอเจอ“ไม่มีใครเห็นเธอเลยเหรอ”ทุกคนบอกว่าไม่เห็นตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว...หมายความว่าวิมาลาหายตัวไปจากงานเลี้ยงตั้งแต่เที่ยงคืนอย่างนั้นหรือแพรทองกลุ้มใจและกังวลใจเป็นอย่า

“แล้วยัยวิอยู่ที่ไหนล่ะคะ”“ไม่แน่ใจ แต่น่าจะเป็นรังของไอ้อัคนีนี่แหละ ที่ไหนสักแห่ง แต่คุณไม่ต้องห่วง มันยังไม่ทำอะไรเพื่อนคุณหรอก ตอนนี้คงทำได้แค่ขังไว้ ให้ลูกน้องเฝ้า ส่วนตัวมันคงอยู่โรงพยาบาลอีกหลายวัน เพราะโดนงูกัด”พูดแล้วนาคินทร์ก็หัวเราะอย่างสะใจ หญิงสาวได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้“จริงสินะ เมื่อคืนต้องเป็นมันแน่ๆที่ย้อนกลับไปที่เรือนพักของฉัน แล้ว...” แล้วก็ถูกงูกัด“แล้วอะไร”“เปล่า” เธอไม่อยากเล่าให้ชายหนุ่มฟัง โดยเฉพาะเหตุการณ์หลังจากที่งูกัดหมอนั่นแล้วอะไรเกิดขึ้นบ้าง “ถ้างั้นเราไปตามหายัยวิตามแหล่งมั่วสุมของมันกันเถอะ”“ไม่ต้องหรอก ผมมีวิธี” ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรหาคู่หมั้น พูดเสียงอ่อนเสียงหวานเป็นครั้งแรก “น้องตรี”“ว๊าว พี่คินขา ตรีคิดถึงจังเลยค่ะ เราไปกินข้าวเที่ยงกันดีมั้ยคะ”“ได้สิ แต่มีข้อแม้นะ” ชายหนุ่มลูกล่อลูกชน จนหญิงสาวที่นั่งข้างๆอดหมั่นไส้ไม่ได้ “น้องตรีต้องปล่อยผู้หญิงที่พี่ชายน้องตรีจับตัวไว้ซะก่อน”“อะไรนะคะ พี่หินจับตัวใครไว้คะ”“น้องตรีก็ลองไปเค้นลูกน้องของพี่ชายดูสิ”“ได้ค่ะพี่คิน เดี๋ยวตรีจัดให้ แต่พี่คินสัญญาก่อนนะคะว่าจะ

“อืม ผมชอบคุณ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน คุณให้โอกาสผมได้มั้ย เราลองคบกันดู...”“แต่คุณมีคู่หมั้นแล้ว”“ผมไม่ได้รักเธอ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อีกอย่าง ผม...” เขาเงียบไป ไม่บอกเหตุผลที่เก็บงำเอาไว้ สีหน้าดูกังวลชัดเจน จนหญิงสาวต้องถามขึ้นด้วยความสงสัย “อีกอย่างอะไรคะ”“ผมมีความลับบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ ซึ่งมันเป็นความลับที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้” เขาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าแน่วแน่ สายตาซ่อนลึกความใน “รวมทั้งคุณเองก็คงรับไม่ได้เหมือนกัน”หญิงสาวหัวใจเต้นรัว ทำไมเธออยากรู้ความลับของเขานัก “ความลับอะไรหรือ”เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง ราวกับดวงตาของงูร้าย มันทำให้เธอรู้สึกขนลุก และดันไปนึกถึงเจ้างูจงอางตัวนั้น “คุณอยากรู้จริงๆหรือ”“ก็...มันเป็นความลับนี่นะ ถ้าคุณบอกฉัน มันก็คงจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป”“แต่ผมอยากให้คุณรู้นะ”“ทำไมคะ”“เพราะคุณคือคนที่สามารถชี้ชะตาผมได้ คุณเป็นผู้หญิงที่ผมรัก”“นาคินทร์!”“ผมเป็นตัวประหลาด พอเที่ยงคืน ร่างกายผมจะเปลี่ยนไป และใช้ชีวิตในร่างนั้นจนรุ่งสาง จนแสงตะวันอาบทอ จึงจะกลับมาเป็นคนปกติได้อีก”หญิงสาวอึ้งไป ก่อนจะหัวเราะออกมา “คุณจะบ้าเหรอ ฉันก็อุตส่าห์ฟัง

“คุณกับเขา...” เจ้างูยักษ์โน้มเข้ามาจุมพิตเธอเพื่อบอกลา ก่อนจะเลื้อยลงจากร่างกายสั่นสะท้านของเธอ แล้วเลื้อยออกทางใต้เตียงลงจากเรือนแล้วหายไป เขาต้องไปตามหาหญิงสาวซึ่งเป็นเพื่อนของเธอนั่นเพราะเขาได้ยินเจ้าหล่อนร้องขอความช่วยเหลือแล้ว เขาต้องช่วยเธอจากคนชั่วช้าต่ำทรามพวกนั้นให้จงได้ส่วนแพรทองยังคงนั่งนิ่งอึ้งอยู่ เวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว ก่อนสติเธอจะกลับมา ลูบคลำหัวใจตัวเองที่ยังคงเต้นระส่ำ“หยุดตกใจได้แล้ว” เธอสั่งหัวใจตัวเอง ก่อนหันมองรอบกาย “นี่มันอะไรกันเนี่ย คุณฝันถึงฉันมาตลอด และฉันเองก็ฝันถึงคุณอย่างนั้นเหรอ เราสองคน...เป็นอะไรกัน”เธออดคิดไม่ได้ว่า...เธอกับเขาอาจเป็นเนื้อคู่กัน หรือมีกรรมผูกพันกันมาแต่ชาติปางก่อน เธอจึงต้องมาที่นี่ เพื่อเจอกับเขา“สายตาของคุณ...” เมื่อนึกถึงสายตาของเขาก็ทำให้เธอเร่าร้อนอย่างประหลาด และการสัมผัสของเขาในฐานะมนุษย์ ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะท้าน กระหายอยากที่จะเสพสุขกับเขาอย่างหาที่สุดมิได้และเมื่อนึกถึงยามที่เธอรัดรึงกับเจ้างูยักษ์ เธอรู้สึกขนลุกและเสียวสะท้านไปทั้งตัวเช่นกัน กระนั้น ก็ยังรู้สึกอยากร่วมรักอย่างไม่นึกรังเกียจ“ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่เลยจริง