Semua Bab ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น: Bab 21 - Bab 30

พ่อบ้านจิ่วถึงกับลอบขำออกมา เมื่อท่านแม่ทัพหยอกฮูหยินต่อหน้าจางหนิงซิน ที่ยืนหุบยิ้มทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ เขายื่นเด็กให้พ่อบ้านจิ่วแทนที่จะเป็นจางหนิงซิน“ข้าฝากเจ้าดูแลหลานชายด้วย อีกไม่นานจะรีบกลับ ระหว่างนี้ก็ระวังอย่าให้เขาหกล้ม หรือว่า…โดนผลักเข้าอีกล่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก”“คงต้องบำรุงกันอีกเยอะ ข้าจะสั่งให้ผิงเพ่ยเตรียมอาหาร และขนมสำหรับเด็กเอาไว้มากหน่อย”“ฮูหยินช่างรู้งานยิ่งนัก ขอบใจเจ้าล่วงหน้า เราไปกันเถอะ”ทั้งสองพากันเดินออกมาจากห้องโถง เดิมทีหลินอิงคิดว่าเว่ยหยางจะไม่เห็นที่จางหลินซินผลักลูกนางออกมา แต่ที่จริงแล้วไม่มีสิ่งใดที่จะพลาดจากสายตาของเขาไปได้ จนทำให้นางยิ้มออกมาได้“เจ้าขำอะไรงั้นหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะ”“ข้าจะถามเจ้าว่า จะให้พวกนางไปอยู่เรือนหลังเล็กที่เจ้าเคยอยู่ก่อน ดีหรือไม่ ระหว่างที่ข้าหาเรือนให้พวกนางสองแม่ลูก”“อะไรนะเจ้าคะ เรือนหลังเล็กนั่นหรือ เช่นนี้แล้วข้าจะไปอยู่ที่ใด”แม่ทัพหลิวดึงตัวนางเข้ามาชิด และก้มลงหอมนางสุดลมหายใจ ผู้ที่กำลังเดินออกมาจากห้องโถงเห็นเข้าเต็มสองตา หนิงซินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและริษยา“เจ้าลืมไปแล้วสินะว่า เป

“เหตุใดจึงใจร้อนเช่นนี้ อ๊ะ ท่านพี่เดี๋ยวก่อน ประตู…”“ข้าลงกลอนแน่นหนาไม่ต้องเป็นห่วง องครักษ์ด้านนอกก็ไม่มีใครเฝ้าอยู่ในเวลานี้หรอก หากมีอะไรเกิดขึ้นข้าก็ปกป้องเจ้าได้อยู่แล้ว หมดข้ออ้างหรือยัง”ร่างบางถูกจับเอนลงบนเตียง ไม่นานชุดนอนของนางก็ถูกเขาดึงออกจนหมดสิ้น เหลือเพียงกายเปล่าที่เขากอดรัด ผิวนุ่มลื่นของนางยิ่งทำให้เขาใกล้คลั่งเต็มที เมื่อลิ้นหนาเริ่มลาดเลื้อยไปทุกที่ตั้งแต่ซอกคอ หน้าอกนุ่มและหน้าท้องแบนราบเพื่อสำรวจเรือนร่างฮูหยินตรงหน้า“อื้อ…อ๊าา ร้อนมาก อย่าเร็วนัก อื้อ…”แต่เขาใจร้อน เพราะนับตั้งแต่วันแต่งงาน พึ่งจะมีวันนี้ที่พวกเขาได้ค้างคืนร่วมเตียงเดียวกันในห้องนอน ลิ้นของแม่ทัพหนุ่มกระดิกรัวอยู่หน้าร่องรักที่เปียกชื้น นิ้วสอดเข้าไปจนสุด เสียงครางกระเส่าของนาง เร่งจุดไฟปรารถนาให้ลุกโชน ราวกับจะแผดเผาได้ทั้งจวน“อ๊าา…”เสียงกล้ามเนื้อกระทบกันรุนแรงและดังถี่ขึ้น ท่านแม่ทัพไม่ชอบพูด เขาชอบทำเพียงอย่างเดียว และแน่นอนว่า มีเพียงเสียงครางที่สอดประสานไปพร้อมกับนางเท่านั้นที่ได้ยินตลอดทั้งคืน“อ๊าาา ท่านพี่…นี่มันยามใดแล้ว”“ฮึก!! อาา…”เขามิได้สนวันเวลา แค่รู้ว่าตอนนี้เขายังต้อ

“ท่านแม่อย่าพูดเช่นนั้น ท่านแม่ทัพดีกับข้ามาก อีกอย่างเขาก็ยอมให้ข้ามาเยี่ยมท่านบ่อย ๆ แล้วยังอยากจะมาเยี่ยมท่านด้วยตัวเอง แต่วันนี้ในวังมีเรื่องด่วนจึงมาไม่ได้เจ้าค่ะ”“ดีแล้ว เจ้าเป็นภรรยาต้องดูแลสามีของเจ้าให้ดี หลักสี่คุณธรรม สามคล้อยตามแม่สั่งสอนเจ้าหมดสิ้นแล้ว ไม่มีสิ่งใดต้องห่วงแล้ว เสียดายก็แต่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกของเจ้า... อิงเอ่อร์แม่จะได้พักผ่อนจริง ๆ เสียที”“ไม่นะเจ้าคะท่านแม่ อย่าพึ่ง”“อิงเอ๋อร์… มีชีวิตให้ดี….”“ท่านแม่!!”มารดาของนางจากไปแล้ว ร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมานานหลายเดือน แม้ว่าความเป็นอยู่จะดีขึ้น แต่ที่สุดแล้วหลินอิงก็ไม่สามารถพาท่านแม่ออกไปนอกจวนสกุลเมิ่งได้ ราวกับว่านางต้องการจะตายอยู่ที่จวนแห่งนี้ “ท่านอ๋องสิ้นพระชนม์แล้ว!”“ชิงอ๋องสิ้นพระชนม์แล้ว เร็วเข้ารีบเก็บของ”“เก็บของทำไมกัน”“เจ้าไม่รู้หรือ ผู้ใดเกี่ยวข้องกับสกุลเมิ่งล้วนต้องถูกจับไปไต่สวน ท่านอ๋องพึ่งรับชายารองสกุลเมิ่งเข้าไปก็เกิดเรื่อง เช่นนี้เรื่องใหญ่แน่”เรือนตะวันตก / จวนสกุลเมิ่งโลงศพถูกสั่งเข้ามา หลังจากที่นางให้คนไปแจ้งแก่บิดา ว่ามารดาของนางได้เสียชีวิตลงแล้ว เมิ่งฉีรีบเดินท

หลินอิงก้มหน้าลง แต่เขากลับใช้นิ้วจับคางนางขึ้นมา“เจ้ายอมรับโทษเสียแต่โดยดีเสียเถิด โทษหนักจะได้เป็นเบา”“ข้ามิได้ทำผิดอะไรนี่เจ้าคะ อีกอย่างข้าบอกท่านแล้วว่าจะไปหาท่านแม่ ข้ารู้ว่า…”นางเริ่มน้ำตารื้นอีกครั้ง เขาดึงนางเข้ามากอด ครั้งนี้นางยอมให้เขากอดแต่โดยดี และยังกอดตอบอีกด้วย “ข้ารู้ดีที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องในวังขึ้นพร้อมกันเช่นนี้ ตั้งแต่วันที่แปลงผักของเจ้าถูกทำลาย ข้าก็รู้ตัวแล้วว่าทำไม่ถูก และกำลังทำร้ายเจ้าทางอ้อมมากขึ้น จึงรีบตัดสินใจที่จะไม่หาจวนให้พวกนาง และติดต่อไปที่ผู้เฒ่าสกุลว่านทันที”“นางคงอยากให้ท่านเป็นบิดาของเฟิงหลานจริง ๆ”“ไม่ใช่หรอก นางเพียงแค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น ข้ารู้ดีว่านางมีจุดประสงค์ใด แต่ก็ยังใจอ่อนยอมให้นางพักอยู่ที่จวน เพราะทนเห็นหลานชายตัวเล็กซึ่งเป็นลูกของสหาย ออกไปลำบากข้างนอกไม่ได้ จนเผลอทำร้ายจิตใจเจ้า เกือบจะสายเกินไปเสียแล้ว อิงเอ๋อร์ข้าขอร้องเจ้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่”“อะไรหรือเจ้าคะ”นางค่อย ๆ คลายอ้อมกอดมามองเขาอีกครั้ง สายตาอ้อนวอนของเขา ทำให้หัวใจนางอ่อนยวบลงมาในที่สุด“จากนี้ไปต่อให้จะทะเลาะกันเช่นไร ข้ายอมให้เจ้าโกรธ ตบตีข้า

กว่าสามเดือนแล้ว ที่ทั้งสองย้ายเข้ามาอยู่ในวังหลวงของต้าเฟิง ตำหนักใหม่นี้ถูกสร้างขึ้น หลังจากที่ท่านอ๋องตัดสินใจว่าจะสร้างตำหนักชั้นเดียว เพื่อมิให้พระชายาต้องเดินขึ้นลง แม้ว่าจะอำนวยความสะดวกทุกอย่างเช่นนั้น แต่พระองค์ก็ยังคงไม่ไว้วางพระทัยทุกครั้งหลังจากประชุมเช้าเสร็จ ก็ต้องรีบกลับมาดูอาการของพระชายาเสียก่อน หากรู้เพียงนิดว่าพระชายาเกิดวิงเวียนศีรษะ หรือได้รับอุบัติเหตุ ต่อให้เพียงเล็กน้อย ท่านอ๋องก็รีบเสด็จมาทันทีห้องบรรทม“พอเถิดเพคะ ไหนว่าช่วงบ่ายจะเสด็จไปที่กรมกลาโหม คุยเรื่องเสบียงกองทัพอย่างไรเล่า”“เดี๋ยวก่อนสิ ขอฟังเสียงลูกอีกหน่อย เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าข้ากำลังคุยกับลูกอยู่”“เฮ้อ ไม่คิดว่าท่านพี่จะอาการหนักถึงขั้นนี้ เช่นนั้นให้หม่อมฉันไปด้วยเลยดีไหมเพคะ”“ไม่ได้นะ เจ้าจะเดินมาก ๆ หาได้ไม่ อีกอย่างวันนี้เจ้าดื่มยาแล้วหรือยัง เห็นว่าตอนเช้าอาเจียนอีกแล้ว”“ผู้ใดขยันฟ้องถึงเพียงนี้กันนะ”จื่อรั่วที่ยืนอยู่นอกห้อง จามออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว นับตั้งแต่เข้าวังมาท่านอ๋องก็แทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเลย หลังจากที่ขึ้นครองบัลลังก์ก็เริ่มส่งมอบงานให้แต่ละฝ่าย แม้ว่าทุกฝ่ายเขาจะดูแลเป็นอย่