All Chapters of ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น: Chapter 11 - Chapter 20

แม้แต่พ่อบ้านจิ่วเอง ก็ไม่คิดว่าฮูหยินของแม่ทัพจะกล้าพูดเช่นนี้ขึ้นมา แต่เขาก็พยายามเก็บท่าทีเอาไว้ให้นิ่งมากที่สุด ตามที่ได้ตกลงกับนางก่อนที่จะมาที่นี่ ส่วนเมิ่งฉีเหมือนกับจะอึ้งและนิ่งไปทันที“เจ้าบอกว่า… จะไปเองงั้นหรือ”“เจ้าค่ะ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะรักษาคำมั่นที่ให้เอาไว้ อย่าลืมว่าเสบียงเหล่านี้เพื่อทหารที่ต้องปกป้องเมืองต้าเฟิงของพวกเรา หากไม่มีพวกเขา ท่านคงรู้ดีว่า หายนะที่จะตามมาจะมากมายแค่ไหน”“พ่อเข้าใจแล้ว จะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”“ขอบคุณท่านพ่อ เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ ฝากท่าน… ดูแลท่านแม่ด้วย”“ไม่ต้องห่วง แม่เจ้ามีหมอดูแลอยู่”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”บนรถม้า“ฮูหยินท่านไม่เคยบอกว่า จะเป็นคนที่ไปส่งเสบียงเอง”“หากข้าไม่พูดออกไปเช่นนั้น ท่านพ่อคงจะไม่ส่งเสบียงครบตามที่ตกลงเอาไว้เป็นแน่ นอกจากใช้วิธีนี้เขาถึงจะไม่กล้าเล่นไม่ซื่อ ข้าไม่อยากให้เขาทำเรื่องที่เกินจะรับไหวในตอนนี้”“แต่ว่า… ท่านลั่นวาจาเช่นนั้นแล้ว เรื่องนี้…”“ไม่ต้องบอกอะไรท่านแม่ทัพทั้งนั้น เขามีห่วงมากพอแล้ว”"แต่ว่าฮูหยิน"“เรื่องนี้เป็นสกุลเมิ่งที่ทำผิดคำสัญญาตั้งแต่แรก เขาไม่ยอมส่งมอบเสบียงให้คร

หลิวเว่ยหยางหันมามองหน้านาง ตัวเขาเองก็รู้สึกเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ ใบหน้าน้อย ๆ ตรงหน้ามีเลือดฝาดแดงราวกับลูกมะเขือเทศ ทำให้เขารู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที“เจ้า… พูดก็ถูก เป็นฮูหยินของแม่ทัพ อีกอย่างในค่ายไม่มีสตรีเลยสักคน หากให้เจ้าแยกไปอยู่กระโจมอื่น ข้าเองก็ไม่ไว้ใจเช่นนั้นก็.. พักด้วยกันเสียที่นี่เถอะ”“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะไปเอาของที่รถม้า”“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้จื่อรั่วจัดการให้”“เช่นนั้นตอนนี้…”“เจ้าอยากอาบน้ำหรือไม่”“เจ้าคะ?”“เอ่อ ข้าหมายถึงด้านหลังมีน้ำตกอยู่ เจ้าเดินทางมาหลายวันคงรู้สึกเหนียวตัว ที่นี่ไม่มีน้ำอาบ อีกอย่างหากจะให้คนไปตักน้ำมา”“เช่นนั้นท่านจะไปกับข้าใช่หรือไม่”“ข้า… จะไปคุ้มกันให้เจ้า”“เช่นนั้นข้าไปเจ้าค่ะ”สองสายตาที่หันมาประสานกัน ทำให้เขารู้สึกอยากจะทำอย่างอื่น หลินอิงเริ่มร้อนที่ใบหน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงรีบเบือนหน้าหนีความเขินอายนี้“เช่นนั้น… ข้าไปเอาชุดสำหรับเปลี่ยนมาก่อน”“ดะ ได้สิ รีบไปเถอะ”นางรีบวิ่งออกไปจากกระโจมทันที แม่ทัพหลิวถึงกับหมดแรงและต้องรีบนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม เขารินน้ำมาดื่มเพื่อดับกระหาย แต่ดูเหมือ

“รอบ ๆ ค่ายหรือ แล้วจะไม่เป็นอันตรายหรือเจ้าคะ”“ไม่หรอก รอบ ๆ บริเวณนี้มีทหารอารักขา อีกอย่างที่นี่เป็นเขตของเยี่ยนตู ไปกันเถอะ”“เจ้าค่ะ”นางเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เมื่อเดินออกมาจื่อรั่วก็ถูกสั่งให้เตรียมม้า เขาก็เตรียมมาสองตัว แม่ทัพหลิวจึงหันมาบอกเขาอีกครั้ง“แค่ตัวเดียวก็พอ ไม่ต้องตามข้าไปหรอก สั่งให้คนเฝ้าที่นี่ดี ๆ ก็พอ”“ขอรับ”จื่อรั่วแอบยิ้ม เมื่อเห็นท่านแม่ทัพและฮูหยิน ที่เอาแต่เดินก้มหน้าเพราะเขาบอกว่าจะใช้ม้าแค่ตัวเดียว นางถูกเขาจูงมือไปที่ม้าตัวโปรดของเขาเอง ก่อนจะอุ้มนางขึ้นไปนั่งและตามขึ้นไปอย่างชำนาญ“จับเอาไว้ให้แน่น แต่อย่าไปดึงแผงคอมันแรงเล่า หากมันเจ็บเดี๋ยวจะวุ่นวาย”“เจ้าค่ะ”เสียงที่กระซิบอยู่ข้างกกหู ยิ่งทำให้หลินอิงรู้สึกวูบวาบจนหมดแรง เขาพานางขี่ม้าออกจากค่าย ตรงไปยังเชิงเขาข้าง ๆ ค่าย ซึ่งแต่เดิมค่ายทหารก็อยู่บนเนินเขาอยู่แล้ว เพื่อมองเห็นศัตรูได้ในระยะไกล เมื่อขึ้นเขาไปอีกไม่นานก็ถึงยอดเขาที่มีต้นไม้ใหญ่และต้นน้ำที่ไหลผ่านด้านหลังค่ายทหาร “สวยมากเลย”“คิดอยู่แล้วว่าเจ้าต้องชอบที่นี่ ข้าเองก็ชอบมาที่นี่เวลาที่ต้องการคิดอะไรบางอย่าง”“ท่านมีอะไรที่คิดไม่ต

วันถัดมา“ท่านแม่ทัพ ท่านมั่นใจแล้วหรือที่จะ เอ่อ…”“กุนซือ ท่านคิดว่าแผนการนี้มีอะไรต้องแก้ไขงั้นหรือ หากว่าท่านมีแผนการอื่น ที่ดีกว่าแผนที่ฮูหยินขอข้าเสนอมา ก็พูดออกมาได้เลย”“แม้ว่าจะดูรอบคอบ แต่จะทำอย่างไรถึงจะให้ศัตรูเชื่อว่าเรื่องนี้มิใช่กลลวง”“เรื่องนั้นง่ายมาก เราต้องปล่อยข่าวออกไป และให้พวกเขาปล้นเสบียงไปก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นเขาจะเชื่อข่าวเรื่องนี้ทันที”“อะไรนะ เราต้องเสียเสบียงให้ข้าศึกก่อนงั้นหรือ ท่านแม่ทัพนี่มันจะไม่เสี่ยงไปสักหน่อยหรือ”นางกองหวังพูดขึ้นมา เมื่อรู้ว่าต้องใช้เสบียงจริงในการหลอกล่อ เขาก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่กุนซือเผิงอิ้งกลับตบพัด และหันมายิ้มให้กับแม่ทัพหลิวและฮูหยิน“จะตกปลา หากไม่ใช้เหยื่อก็คงไม่ได้ปลาใหญ่ ข้าเข้าใจแผนการของฮูหยินแล้ว นี่ช่างเป็นการพลิกกลยุทธ์ทางการค้ามาใช้กับกองทัพได้อย่างยอดเยี่ยมจริง ๆ”“ขอบคุณท่านกุนซือ เช่นนั้นแผนการที่เหลือเราก็เร่งวางแผนกันได้แล้วสินะ”“แน่นอนขอรับ”“เช่นนั้นข้าออกไปก่อน”“ไม่ต้องหรอก เจ้าเป็นคนคิดแผนนี้ได้ แน่นอนว่าย่อมมีสิทธิ์ที่จะรู้แผนการทั้งหมด มาเถอะ”แม่ทัพหลิวโอบเอวนางมาที่โต๊ะซึ่งมีแผนที่อยู่ พวกเขาใช้เว

รสรักที่นางมิเคยได้ลิ้มลอง เมื่อท่านแม่ทัพเริ่มลาดเลื้อยนิ้วสากไปตามเรือนร่างของนาง และหยุดที่ปทุมคู่สวยอีกครั้ง นางก็รู้แล้วว่าถึงเวลาแล้ว“อย่าเกร็งมาก ข้าจะค่อย ๆ เข้าไป”“เจ้าค่ะ ข้าจะพยายาม”เพียงแค่แท่งร้อนที่ทั้งใหญ่และดุดันนั้นสอดเข้ามา หลินอิงก็เริ่มจิกนิ้วมาที่ไหล่กว้างของเขา นางรู้สึกเจ็บและประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็มิได้ทำให้นางทรมานอยู่นาน เพราะหลังจากความเจ็บในสัมผัสแรก จากนั้นทั้งคู่ก็หลงลืมวันเวลาอยู่บนเตียงอุ่น ท่ามกลางเสียงร่ำร้องฉลองชัยชนะในคืนนี้“อื้อ…ทะ ท่านพี่ อื้อ”จูบหนักแน่นและพร้อมจะดูดกลืนนางได้ทั้งตัว ถูกส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่า หลินอิงแทบจะรับศึกรักนี้ไม่ไหวแล้ว หลังจากที่เขาจับนางเปลี่ยนท่า ยกขาขึ้นพาดบ่า จับให้นอนตะแคงโดยมีเขาสวมกอดอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกมาแต่ละครั้งหนักแน่นและดุดันสมกับเป็นขุนศึกผู้กล้า เสียงลมหายใจร้อนรดมาที่ซอกคอ ตามด้วยริมฝีปากเย็นที่ฝังแน่นตามลงมา“ข้า…อ๊าาา ท่านพี่เจ้าคะ”มีเพียงเสียงลมหายใจแหบต่ำของเขาเป็นคำตอบ ว่านางยังพักไม่ได้ หากเขาไม่อนุญาต ร่างบางเกร็งตัวขึ้นอีกครั้ง เขาส่งนางไปถึงฝั่งนับครั้งไม่ถ้วน แต่ตัวเขาเองพึ่งจะคำรามออกม