Semua Bab ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น: Bab 1 - Bab 10

ตึง!บุรุษหนุ่มสะบัดมือออกจากใบหน้าของเจ้าสาว และเดินหันหลังออกจากห้องส่งตัวไปทันที เมิ่งหลินอิงไม่รู้มาก่อนเลยว่า การแต่งงานในครั้งนี้ของนางจะมีเงื่อนไขเช่นนี้ด้วย “นี่มันอะไรกัน ฮูหยินตราตั้ง ข้อตกลงกองทัพ…เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดบอกข้าเลย”“คุณหนูเจ้าคะ! ท่านเป็นอะไรหรือไม่”“ผิงเพ่ย ข้า…ฮึก!”“คุณหนู ท่านแม่ทัพทำร้ายท่านหรือเจ้าคะ เหตุใดหน้าท่านถึงได้มีรอยนิ้วมือแดงขนาดนี้”“เปล่า…เปล่า”นางมิอาจพูดอะไรได้ เพราะรู้สึกเจ็บที่หัวใจมากกว่าที่ใบหน้า ซึ่งถูกเขาบีบจนเกิดรอยช้ำขึ้น สาวใช้เมื่อเห็นสภาพของคุณหนูตรงหน้า ก็อดร้องไห้ออกมาไม่ได้“คุณหนูข้าจะรีบเอาผ้ามาประคบให้นะเจ้าคะ”ผิงเพ่ยอดไม่ได้ที่ร้องไห้ตามคุณหนูผู้อาภัพของนาง เดิมทีอยู่ที่จวนขอบิดา นางก็ไม่ต่างกับสาวใช้ที่ต้องทำงานทุกอย่างและดูแลอนุหง “หงเซียวลี่” มารดาที่ป่วยด้วยโรคประจำตัวบิดาแม้ว่าจะให้หมอมาตรวจและจ่ายค่ายาให้ แต่หลินอิงก็ต้องแลกด้วยการที่ต้องทำงานทุกอย่างทั้งคิดบัญชี ดูแลร้านขายผ้าไหมและโรงเตี๊ยมในเมือง แทนคุณหนูใหญ่ที่เอาแต่แต่งตัวสวยและมีสาวใช้ข้างกายถึงสี่คน“ต้านเสือที่ประตูหน้า หมาป่ากลับเข้าประตูหลัง คิดว่าออกจา

สายตาที่นิ่งดุจน้ำในสระบัวนั้น ทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ แต่เมื่อหันไปเห็นคำสั่งที่นำมาด้วย ก็พลันนึกได้ว่านางเป็นใคร และเขาต้องมาที่นี่เพื่อสิ่งใด“พรุ่งนี้เจ้าต้องเข้าวังกับข้า”“อะไรนะเจ้าคะ เหตุใดต้องเข้าวังด้วย”“หึ ยังมีหน้ามาถามว่าเพราะเหตุใด มิใช่เพราะพวกเจ้าหรอกหรือ ที่ยื่นเงื่อนไขนี้ให้ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ต้องเข้าวังเพื่อไปรับตำแหน่งฮูหยินตราตั้งของเจ้าอย่างไรเล่า”สีหน้าของอีกฝ่ายซีดลงจนเขาจับสังเกตได้ แม้เขาจะนึกสงสัย แต่เพราะอคติในใจที่เกิดขึ้น จากบิดาจอมโลภของนาง จึงทำให้แม่ทัพหนุ่มมองนางในแง่ดีไม่ได้“เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้ยามเฉิน (07.00 น.) ข้าจะมารับที่เรือนเพื่อเข้าวัง”แม้ว่าจะดูกังวลใจอยู่บ้าง แต่หลินอิงก็เชิดหน้าขึ้นด้วยสีหน้าไม่เกรงกลัว แม้เขาจะเป็นแม่ทัพใหญ่ก็ตาม“ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ ท่านมีธุระแค่นี้ใช่หรือไม่”“ที่นี่เป็นจวนแม่ทัพ ข้าจะอยู่หรือไปเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย เป็นแค่ผู้อาศัย มีหน้าที่ถามเจ้าของจวนด้วยหรือ”“เช่นนั้นก็เชิญท่านแม่ทัพตามสบายเถิดเจ้าค่ะ ผู้อาศัยขอตัวก่อน”นางเดินเข้าไปในเรือนแล้ว เขาลอบสังเกตเห็นท่าเดินของนางที่แปลกไป ดูเหมือนว่านางจะเ

ท่านอ๋องหุบยิ้มในทันที พระองค์ไม่คิดว่าเมิ่งหลินอิงจะกล้าตอกกลับเช่นนี้ แต่เพราะนิสัยไม่ยอมแพ้จึงได้แค่แสยะยิ้มส่งไป“เจ้าจะบอกว่า การที่แม่ทัพหลิวยอมแต่งงาน เพื่อแลกกับความช่วยเหลือเรื่องเสบียง เป็นการเสียสละงั้นหรือ”“เพคะ เดิมทีหน้าที่หาเสบียงเป็นของราชสำนักอยู่แล้ว ในเมื่อราชสำนักหาทางออกไม่ได้ จนต้องลดตัวลงมาขอความช่วยเหลือจากครอบครัวพ่อค้าและเศรษฐีในเมือง ก็เห็นได้ชัดแล้วว่า…”“บังอาจ!”“ท่านอ๋องโปรดทรงอภัย แต่พระองค์ให้หม่อมฉันเป็นคนพูด”“ท่านอ๋องพระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ”กงกงรีบเอ่ยห้าม เพราะที่นี่คือห้องโถงงานเลี้ยง ซึ่งมีขุนนางคนอื่น ๆ อยู่ด้วย หลิวเว่ยหยางไม่เคยคิดเลยว่า เมิ่งหลินอิงจะเป็นผู้ที่ออกหน้าแทนเขา และยังพูดต่อหน้าท่านอ๋องอีกด้วยเมื่อครู่ยังเห็นนางนั่งสั่นเพราะความกลัวอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกล้าที่จะพูดเรื่องนี้ออกไปอย่างกล้าหาญ สายตาที่แน่วแน่แฝงไปด้วยความโกรธนั้น เขาเดาว่าเพราะท่านอ๋อง เอ่ยถึงมารดาของนางเป็นแน่“เมิ่งหลินอิง เจ้าพึ่งจะรับตราตั้งขั้นสี่ไป อยากจะให้ข้ายึดคืนตอนนี้เลยงั้นหรือ”“หม่อมฉันเพียงแค่ทูลตามที่พระองค์ตรัสถาม อีกอย่างหากว่าราชสำนักยื่นมือช่วย

“เจ้า! นี่ถึงขนาดกล้าตะคอกใส่ข้าเลยงั้นหรือนางตัวดี ไม่ตบไม่ตีไม่ดีขึ้นเลยสินะ!”“ฮูหยิน! เจ้าอย่าลืมสิว่าที่นี่คือที่ใด หลินอิงเจ้าหมายความว่าอย่างไร นี่เจ้ากลัวว่าข้าจะไม่ทำตามที่รับปากเอาไว้งั้นหรือ”“นั่นย่อมแน่นอนอยู่แล้ว ท่านพ่อก็รู้ว่าที่นี่คือจวนแม่ทัพ ข้าเพียงแค่บอกพวกเขาให้ไปสืบข่าวที่จวนสกุลเมิ่งในตอนนี้ ก็จะรู้ทันทีว่าความเป็นอยู่ของท่านแม่ในเวลานี้เป็นอย่างไร หากว่าข้าไม่มั่นใจว่านางอยู่ดีกินดีตามที่พวกท่านลั่นวาจารับปากเอาไว้ เช่นนั้นตราตั้งนี้…”“เจ้า! นี่ข้าเป็นพ่อของเจ้านะ”“แม่ของข้าก็เป็นภรรยาคนหนึ่งของท่าน และข้าก็เป็นบุตรสาวด้วยเช่นกัน หากท่านยังไม่ลืม ข้าแค่ถามว่าพวกท่านทำสิ่งที่รับปากข้าเอาไว้แล้วหรือยัง ถึงได้กล้ามาทวงถามตราตั้งของข้า”“เจ้า!”“สายของแม่ทัพหลิวบอกข้ามาว่า ก่อนหน้าที่ท่านจะเหยียบเข้าจวนสกุลหลิวมาหาข้า แม่ของข้ายังอยู่ในเรือนไม้ผุพังหลังเดิม ไม่ได้รับการดูแล และยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นี่หรือคือสิ่งที่พวกท่านรับปากเอาไว้”“คือเรื่องนี้พ่อ… พ่อยังไม่มีเวลาจัดการให้ แต่ว่าหากได้ตราตั้งกลับไป ข้ารับรองว่าจะจัดการเรื่องของแม่เจ้าให้เหมาะสม”“เช่นนั้น

“ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ ตั้งแต่ข้าเข้าจวนมาก็ไม่เคยเห็นท่านแม่ทัพคบหากับสตรีคนใดมาก่อนเลย จะมีสตรีที่ท่านว่ามาได้เช่นไรกัน”“เย่าชิงเจ้าพูดจริงหรือ เช่นนั้นท่านแม่ทัพของเจ้าเป็นพวกบ้าสงครามหรือ”“หากจะพูดเช่นนั้นก็ไม่ผิด เพราะนอกจากที่ค่ายทหารนอกเมืองกับที่จวนแล้ว ข้าก็ไม่เห็นว่าท่านแม่ทัพจะไปเที่ยว เหมือนกับคุณชายจวนอื่นเลยนะ หอนางโลม โรงสุราหรือแม้แต่โรงน้ำชา และโรงละครก็แทบไม่ไปเลยเจ้าค่ะหากไม่มีเรื่องต้องไปสืบ”“เอาเถอะ ตอนนี้ข้าเริ่มง่วงแล้ว พวกเราเข้านอนกันเถอะ”""เจ้าค่ะ""หลินอิงสั่งให้สาวใช้ดับไฟเพื่อจะนอนพักผ่อน ผู้ที่ยืนมองจากหน้าต่างห้องนอน เมื่อเห็นไฟดวงสุดท้ายดับลงก็เดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเอง ซึ่งอยู่ชั้นสองในจวนและล้มตัวลงนั่งที่โต๊ะเช่นกัน“วันก่อน หลังกลับออกมาจากวังหลวง ฮูหยินให้สาวใช้ของนางไปสืบข่าวที่สกุลเมิ่งขอรับ"“นางให้สาวใช้ไปสืบเรื่องใดกัน”“น่าจะเป็นท่านแม่ของฮูหยินที่ป่วยนะขอรับ แต่รายละเอียดยังไม่ทราบคงต้องรอก่อน แต่ว่าหลังจากที่ใต้เท้าเมิ่งทราบเรื่องในวัง ก็รีบมาหาฮูหยินที่จวนทันทีขอรับ”“พวกเขาต้องการนำตราตั้งของนาง ไปใช้เป็นใบเบิกทางกับทางหอการ