Semua Bab องค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง: Bab 11 - Bab 20

“เดี๋ยวก่อนสิ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ท่านไปที่ไหนมากันแน่ แล้วจู่ ๆ ทำไมจึงมีเรื่องด่วนเข้ามาเล่า”“ข้าก็อยากจะบอกนะ แต่ว่าตอนนี้อย่าพึ่งพูดจะได้ไหม ซานหูกับเจาอินออกไปข้างนอก เรามีเวลาไม่นานเท่าใด หากอยากรู้ข้าจะบอก แต่คงต้องหลังจากนี้ก่อน”“อ๊ะ อวี้หยางคนผีทะเล…อื้อ เบาหน่อยสิมันยังช้ำอยู่เลย”“ข้าจะอ่อนโยน”“อื้อ…อ๊าา”เมื่อปลดชุดนางออกได้ เขาก็ไม่รอที่จะให้นางขัดขืน และเริ่มดึงชุดของตัวเองออกด้วยเช่นกัน เมื่อตอนเข้ามาเขาลงกลอนแน่นหนา แต่คิดว่าช่วงเวลานี้ คงไม่มีใครกล้ามายุ่งกับทั้งสองเป็นแน่“อ๊าา เบาหน่อยสิ ดูดเสียงดังไปแล้ว ท่านอดอยากมาจากไหน อ๊าา”นางต่อว่าเขา แต่ก็กอดศีรษะของเขาแน่น เมื่ออวี้หยางดูดดึงหน้าอกของนาง พร้อมกับใช้นิ้วสอดเข้ามากลางร่องศึก ที่พึ่งพักไปได้ไม่กี่ชั่วยาม“อ๊าา อวี้หยาง ช่วยด้วย!”เขารู้ว่านางอ่อนไหวมากขนาดไหน เพียงแค่ถูกเล้าโลมนิดหน่อยนางก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว แน่นอนว่าเขาเองก็เช่นกัน ช่วงเวลากลางวันที่เห็นเรือนร่างนางชัดเจนเช่นนี้ ยิ่งทำให้เขาแทบคลั่งตาย“ฮึก! อึ๊ยย!!”"เจ็บอยู่หรือไม่"นางส่ายศีรษะเป็นคำตอบ เมื่อเช้านางแช่น้ำอุ่นเพื่อคลายกล้ามเนื้อไปแล้ว

“โอ๊ย! ท่านออกไม่ได้นะ”“ปล่อยข้านะ!”เขาสะบัดแขนนางออก และรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที พร้อมกับกุมหน้าท้อง ที่เริ่มมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด“หยุดเขาไว้เร็วเข้า รีบเรียกหมอมา”“ขอรับ”อวี้หยางรีบวิ่งไป แต่ผู้คนมากมายในคืนนี้ล้วนสวมหน้ากาก ซึ่งเป็นประเพณีของงานเทศกาลที่นี่ เขามองหานางท่ามกลางผู้คน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา ตอนนี้จมูกเขาเริ่มไม่ได้กลิ่น สายตาก็เริ่มพร่ามัวแต่เมื่อวิ่งลงไปด้านล่าง ตรงโต๊ะก่อนถึงทางออก เขาก็เห็นหน้ากากที่ถูกถอดเอาไว้ ในนั้นเปียกไปด้วยน้ำตา เมื่อเขาหยิบขึ้นมาก็พบว่ามันเป็นของนางอย่างแน่นอน น้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา คงจะเจ็บปวดมาก เมื่อเห็นว่าเขาอยู่กับสตรีอื่น“อันหลิน…”“อวี้หยาง! เร็วเข้ารีบพยุงเขาขึ้นไป!”“ขอรับ”อวี้หยางยังกอดหน้ากากของนางเอาไว้แน่น ก่อนที่สติทั้งหมดของเขาจะดับวูบลงไป พร้อมกับบาดแผลที่เกิดขึ้นระหว่างการต่อสู้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้อะไรอีกเลย….“องค์หญิง! ท่านอยู่ที่นี่จริงด้วย ท่านร้องไห้หรือเพคะ”“เปล่า ข้าก็แค่หลงทาง พอดีเจอหอหรูเยว่ก็เลยจำทางได้ เจอพวกเจ้าก็ดีแล้ว กลับกันเถอะข้าเหนื่อยแล้ว”“เอ่อ เช่นนั้นกระหม่อม จะเรียกรถม้ามารับที่นี่”“ไม่ต้อง ไ

“เอาเถอะเสี่ยวจิ่น ตอนนี้อาการท่านอ๋องก็มิได้หนักหนามาก รองแม่ทัพเซินมีใจให้ท่านอ๋องมานาน แต่ข้าก็คิดไม่ถึงว่า นางจะกล้าขัดคำสั่งกองทัพ ลอบมาหาท่านอ๋องถึงที่นี่ ทำให้ศัตรูไหวตัวทัน จนทำร้ายท่านอ๋องเข้า”“โชคดีที่มีกองทัพขององค์ไท่จื่อของเสิ่นตูช่วยเอาไว้ จึงจับคนที่เหลือของอ้ายต้านเฟิงได้”“ท่านอ๋องบาดเจ็บคราวนี้ หากอาการดีขึ้น คงต้องรีบส่งกลับชิงโจว เพื่อรักษา อยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว”“ว่าอย่างไรนะ แต่ว่าท่านอ๋องกับองค์หญิง”“เรื่องชีวิตของท่านอ๋องสำคัญกว่า แม้ว่าข้าจะรักษาแผลให้ท่านอ๋องได้ แต่ก็ต้องหมั่นดูอาการ ที่นี่ไม่สะดวกเจ้าก็เห็น หากเกิดเหตุการณ์เช่นเมื่อครู่อีก ครั้งนี้ข้าคงช่วยไม่ได้แล้ว อีกอย่างในอาวุธนั่นมีพิษ ยาที่รักษาพิษได้อยู่ที่เมืองชิงโจว อย่างไรก็ต้องกลับไปรักษาที่นั่น" “เช่นนั้นข้าจะรีบส่งรายงาน ไปที่กองทัพขององค์ไท่จื่อของเสิ่นตู จะให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้ว่า ท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัส”“เจ้ารีบไปจัดการเถอะ”“ท่านหมอ แล้วจะต้องพาท่านอ๋องกลับไปเมื่อใด” บัดนี้กบฏถูกท่านอ๋องสังหารแล้ว เรื่องชายแดนก็นับว่าพระองค์จัดการได้อย่างยอดเยี่ยม ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ ส่งจดหมายเพื่อขอบคุ

เป็นอีกครั้งที่รองแม่ทัพหนุ่มต้องสลดลงไป แต่เขาบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้ ในเมื่อองค์หญิงชื่นชอบบุรุษที่เก่งมากความสามารถ และหน้าตาดี เขาเองก็มีคุณสมบัติที่ว่ามาทั้งหมด เขาไม่มีทางยอมแพ้ และอีกอย่างยังมีองค์ไท่จื่อ ซึ่งจะคอยช่วยสนับสนุนเขาอีกทาง“จริงสิองค์หญิง อีกห้าวันหลังจากนี้ จะมีแขกมาเยือนเสิ่นตู”“ข้าเองก็พึ่งทราบข่าว เห็นว่าพวกเขาเดินทางมา เพื่อขอบคุณที่พี่ใหญ่ช่วยพวกเขา จับกบฏไปลงโทษได้สำเร็จ ท่านเองก็เก่งนะ ชื่อเสียงของท่านโด่งดังไม่น้อยไปกว่า องค์ไท่จื่อพี่ใหญ่ของข้าเลย”“กล่าวชมเกินไปแล้ว กระหม่อมยังด้อยฝีมือ ที่จริงแล้วที่มาวันนี้ เพราะอยากชวนองค์หญิง ไปล่าสัตว์ด้วยกัน คือว่า…อีกไม่กี่วันจะมีแขกต่างเมืองมาเยือน งานแข่งขันการล่าสัตว์จะจัดขึ้นมา เพื่อเป็นการกระชับมิตร องค์ไท่จื่อเลยอยากลองฝีมือก่อนสักหน่อย ก็เลยชักชวนกระหม่อมและคนในกองทัพไปล่าสัตว์ด้วย หากว่าท่านสนใจ ข้าคิดว่า…”“ล่าสัตว์หรือ ข้าไม่ค่อยสันทัดเรื่องเหล่านี้เท่าใด ท่านก็รู้ว่าข้าเป็นสตรีรักสวยรักงาม อีกอย่างการฆ่าสัตว์เช่นนั้น ข้าไม่ถนัด แต่ว่าก็ว่าเถอะ หากว่าได้ตับหมาป่า และเอ็นหัวใจเสือโคร่งมาก็ดีนะ หาก

ระเบียงท้องพระโรง“เจ้าบอกว่า…. เจ้ากับนาง”“ถูกต้อง ข้ากับนางรักกัน และมีสัญญาคำมั่นพร้อมกับของแทนใจให้กันนานแล้ว ที่ข้ากลับมาในครั้งนี้ ก็เพื่อมาสู่ขอนางอย่างถูกต้อง และรับนางกลับไปเป็นพระชายา…”“เดี๋ยว ๆ ๆ เดี๋ยวก่อนอวี้หยาง ข้ายังตั้งสติไม่ทัน เจ้าอย่าพึ่งพูดอะไรมากกว่านี้ เจ้าบอกว่า… นี่เจ้านอนกับน้องสาวข้าแล้ว และยังไม่ใช่ครั้งเดียว พวกเจ้า…”“มันผิดตรงไหนกัน พวกเราใจตรงกัน รักกันและอยากอยู่ด้วยกัน การร่วมเตียงเคียงหมอน....”“หยุด! เจ้าคนไร้ยางอาย เจ้าไม่รู้หรือว่าเสด็จพ่อข้า หวงองค์หญิงคนนี้มากแค่ไหน แต่นี่เจ้าถึงกับ…ข้าไม่อยากจะคิดเลย”“หวงลูกสาวงั้นหรือ แต่ฝ่าบาทกลับยอมให้นางมีข่าวอื้อฉาวเรื่องพาชายอื่นเข้าตำหนัก ไหนจะเหล่าคณิกาด้านนอก และพวกนักดนตรีพวกนั้น มิใช่ว่าพระองค์ทราบดีอยู่แล้วหรือว่านาง…นาง…”“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร แต่เจ้าฟังข้าให้ดีหรงอวี้หยาง เสด็จพ่อมีเหตุผลที่จะต้องทำเช่นนั้น”“อย่างไรกันข้าไม่เข้าใจ”“เหล่าคณิกาชายที่เข้ามาหานางที่ตำหนัก มิใช่คนอย่างที่เจ้าคิด พวกเขาล้วนเป็นอาจารย์สอนวิชาแพทย์ให้นาง ซึ่งมาจากหลายสำนัก แต่ละคนมาสอนจนจบแล้วก็จากไป”“ว่าอย่างไรนะ