ตอนที่ 11 คาดการณ์ผิด

 

อวี้หยางกอดนางแน่นกว่าเดิม เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ความรักจะทำให้มีความสุข จนเอ่อล้นออกมาเช่นนี้ เพียงแค่มีนางอยู่ในอ้อมกอด เขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดไปมากกว่านี้ เพียงแต่ว่าตอนนี้ เขายังมีบางเรื่องที่ยังปิดบังนางอยู่ และมิอาจบอกตอนนี้ได้

“อวี้หยาง ไม่ว่าท่านจะเป็นใครมาจากที่ใด ข้าก็หาได้สนใจไม่ ขอเพียงท่านอยู่ข้างกายข้าตลอดไป ได้หรือไม่”

เพียงแค่นางเอ่ยขึ้น ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที เขามาที่นี่เพื่อต้องการให้นางพาเข้าวัง และจะได้สืบหาข่าวของกบฏเมืองชิงโจว บัดนี้เขากับจิ่นหลงก็ทำภารกิจเกือบสำเร็จแล้ว เหลือก็เพียงแต่ ถอนกำลังออกจากวังหลวงเสิ่นตู และจากไป….

“คืนนี้ดึกมากแล้ว เจ้าก็เหนื่อยมาก นอนเถอะ ฝนหยุดตกแล้ว”

“ท่านจะไม่ทิ้งข้าไป ใช่หรือไม่”

“หากยังมีแรงพูดเช่นนี้ ข้าจะจูบเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอมนอน”

“คิดว่าข้ากลัวคำขู่นั้นของท่านหรือ”

“องค์หญิงโลภเกินไปแล้ว”

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะนอน”

อันหลินหลับไปหลังจากนั้นไม่นาน แต่คนที่กอดนางอยู่กับเริ่มครุ่นคิดบางอย่าง จนทำให้นอนไม่หลับ บัดนี้เขาได้ก้าวข้ามผ่านเส้นกั้นต้องห้ามที่ขีดเอาไว้เอง ซึ่งมีจ้าวอันหลินเป็นผู้ทำลายกำแพงหนาของเขา ลงไปจนหมดสิ้น

เดิมทีคิดว่า เพียงแค่นอนกับนางสักครั้งคงจะไม่เป็นไร ขอเพียงสืบข่าวได้ก็จะจากไปโดยไม่รู้สึกผิด 

นึกไม่ถึงว่ากบฏของชิงโจว จะติดต่อกับคนในวัง กว่าเขาจะสืบตามจนเจอเบาะแส ก็เกือบสองเดือน ความผูกพันที่เริ่มก่อตัวนี้ ยากจะหักห้ามใจได้ อีกทั้งเขาพึ่งจะมารู้วันนี้เองว่า นางเป็นสตรีพรหมจรรย์ ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน

‘เช่นนี้คงต้องเปลี่ยนแผนใหม่เสียแล้ว ข้าจะต้องรีบกลับไปชิงโจว เพื่อจะได้จัดการเรื่องที่เหลือ อันหลินเจ้ารอข้าก่อนนะ ข้าจะกลับมาหาเจ้า พร้อมกับสินสอดเพื่อสู่ขอเจ้า’

เขาจุมพิตไปที่หน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะรีบลุกจากเตียงขององค์หญิง และกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ห้องนอนอวี้หยาง

“ท่านอ๋อง”

“จิ่นหลง เกิดอะไรขึ้น!”

“พวกเราคาดการณ์ผิด อ้ายต้านเฟิงมิได้เพียงแค่สมคบคิดกับเจ้ากรมพิธีการ เขายังมีกองทัพลับอยู่ที่นี่ด้วย คนของเราถูกล่อเข้าไปที่ซ่องโจรหลังเขา คิดว่าจะจับมันได้ ที่ไหนได้มันกลับให้กองทัพลับที่เหลือซุ่มโจมตี กระหม่อมจึงรีบกลับมาทูลแจ้ง ท่านอ๋อง ตอนนี้คงต้องเรียกกำลังเสริมที่อยู่ชายแดนเข้ามาแล้ว”

“กะทันหันยิ่งนัก อ้ายต้านเฟิงเจ้าคนชั่ว! คิดไม่ถึงว่าจะยังมีแผนชั่วร้ายเช่นนี้อยู่ เจ้าบาดเจ็บมากหรือไม่”

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ พวกเราไหวตัวทัน และถอยออกมาได้ก่อน ส่วนคนที่บาดเจ็บ ตอนนี้กลับไปซ่อนตัวที่หอหรูเยว่แล้ว จะให้ส่งข่าวไปที่ชิงโจวเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ส่งข่าวไปทันที ให้กองทัพทลายเมฆาของข้า ออกมาที่จุดนัดพบตามแผน อีกสามวันข้าจะตามไป”

“ท่านอ๋องจะหาเหตุผลใด ออกจากวังได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ามีวิธี เจ้ารีบไปรอที่นอกเมืองก่อน ตอนนี้อย่าให้ผู้ใดสงสัยได้ อ้ายต้านเฟิง ข้าจะสังหารมันด้วยตัวข้าเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อแจ้งรายงานด่วนเสร็จแล้ว จิ่นหลงก็รีบกลับไปทันที อวี้หยางไม่คิดว่าเรื่องราวจะยุ่งยากขึ้นมาเช่นนี้ ตอนนี้เขาจะต้องรีบจัดการเรื่องตรงหน้าเสียก่อน แต่จะบอกเช่นไรให้นางเข้าใจ

“ใช่แล้ว ยังมีอีกคนที่ช่วยข้าได้!” 

วันถัดมา

เมื่ออันหลินตื่นขึ้นมา ก็พบกับเตียงที่ว่างเปล่า ไม่คิดว่าอวี้หยางจะทิ้งนางไปแต่เช้าเช่นนี้ นางรู้สึกโมโห เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเขา

“นี่มันมิได้แตกต่างกับคืนทั่ว ๆ ไปเลยนี่! ข้าคิดว่าเขาจะปฏิบัติตัวดีขึ้นเสียอีก”

“องค์หญิงท่านตื่นแล้วหรือเพคะ”

“เจาอิน”

“ให้ตายเถอะ เมื่อคืนนี้ท่านเมาถึงเพียงนี้เลยหรือเพคะ หากไม่ทราบว่าท่านสังสรรค์จนดื่มหนัก ข้าคิดว่ามีโจรบุกรุกเสียอีก”

“อะไรนะ…”

เมื่อนางมองดูรอบ ๆ ก็พบว่า สภาพห้องนอนไม่เหมือนเดิม แต่มิใช่ฝีมือคนร้ายจากไหนแต่อย่างใด แต่เป็นนางกับอวี้หยาง ที่ใช้ทุกที่ในห้องบรรทมเป็นเตียง และสนามรักที่ดุดัน ทั้งขอบหน้าต่าง โต๊ะกลางและเตียงนอน เมื่อนึกขึ้นมาได้นางก็ยิ้มหน้าแดงออกมา

“องค์หญิง ท่านไม่สบายหรือเพคะ ว้าย! แย่แล้ว!”

“เจ้าเสียงดังไปทำไมกัน มีอะไร”

“คะ คอของท่าน เหตุใดมีรอยแดง องค์หญิงหรือว่าท่านจะแพ้สุรา แย่แล้วต้องรีบตามซานกงกง”

“เจาอินไม่ต้อง!”

“แต่ว่า”

“นี่มิใช่ผื่นแพ้อะไร ข้าก็แค่… ถูกแมลงกัดน่ะ เมื่อคืนนี้ดื่มมากไปหน่อย ยุงก็เลยกัด เจ้าไปเตรียมน้ำอุ่นจัดให้ข้าที ข้าอยากจะแช่น้ำลอยดอกไม้เสียหน่อย”

“ไม่เป็นอะไรแน่นะเพคะ”

“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ว่าแต่… อวี้หยางเล่า เจ้าเห็นเขาหรือไม่”

“ไม่เห็นเลยเพคะ ตั้งแต่ช่วงเช้าซานกงกงบอกว่า เห็นคุณชายอวี้เดินออกจากตำหนัก แต่ไม่ทันได้ถามว่าจะไปที่ใดแน่ จึงไม่ทราบเพคะ”

“อะไรนะ ออกไปจากตำหนักหรือ คงมิได้ไปที่หอหรูเยว่หรอกกระมัง หากจะกลับก็ต้องแจ้งข้าก่อนสิ”

“องค์หญิง ท่านมิใช่ว่ากำลังโกรธคุณชายอวี้อยู่หรือเพคะ เมื่อวานนี้ท่านไล่เขาไปเองนะเพคะ”

“ช่างเถอะ ข้าอยากแช่น้ำแล้ว เจ้ารีบไปเตรียมน้ำเร็วเข้า”

“เพคะ”

อวี้หยางกลับมาที่ตำหนักในตอนบ่าย ซึ่งทำให้องค์หญิงไม่พอใจอย่างมาก เพราะเขาหายไปโดยมิได้บอกกล่าว เมื่อเดินเข้ามาก็พบกับซานหูที่รออยู่

“ซานหู แล้วอัน…เอ่อ องค์หญิงเล่า”

“คือว่าแบบนี้นะคุณชายอวี้ นี่ท่านไปที่ใดมาตั้งแต่เช้า จนป่านนี้พึ่งจะกลับมา องค์หญิงโกรธจนไม่ยอมเสวย และยังไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เช้า”

“อะไรนะ ข้าก็แค่… ไม่คิดว่านางจะมีแรงตื่นเร็วเช่นนี้”

“เอ๋… ท่านพูดจาแปลก ๆ นะ ปกติองค์หญิงก็ดื่มหนักบ้าง แต่ก็ไม่เคยตื่นสายเลยนะ”

“คือข้า…”

“เอาเถิด ๆ ถึงอย่างไรก็กลับมาแล้ว ท่านก็ไปหานางทีเถอะ ข้ากับเจาอินพูดจนเหนื่อยแล้ว”

“ไม่เป็นไร เช่นนั้นท่านมีอะไรก็ไปทำเถอะ ส่วนเรื่ององค์หญิง ข้าจัดการเองไม่ต้องห่วง”

“เช่นนั้นก็ดี ๆ ข้ามีธุระอีกมากมายจะต้องสะสาง รอก็แต่ให้ท่านมานี่แหละ ปวดหัวไปหมด โอ๊ย เด็ก ๆ มาเร็ว รีบมาช่วยข้ายกของ เอาไปไว้ที่เรือนด้านหลัง”

""ขอรับ""

ซานหูเดินออกไปแล้ว เขาจึงรีบไปที่ห้องขององค์หญิงทันที ตอนนี้แม้แต่เจาอินก็ไม่ได้อยู่ข้างกายนาง เพราะอันหลินบอกว่าอยากอยู่คนเดียว นางจึงไปช่วยซานหูเก็บของที่ด้านหลัง เมื่อมาถึงหน้าห้องขององค์หญิง เขาก็ไม่รอเคาะประตู แต่เปิดเข้าไปเลย นางนั่งอยู่ริมหน้าต่าง และมองออกไปข้างนอก

“อันหลิน”

“ท่าน! นี่ท่านไปไหนมา”

นางหันมาดีใจเมื่อเห็นเขา แต่ก็รีบหุบยิ้ม และหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ที่นางไม่ขยับตัว ก็เพราะขยับไม่ค่อยไหวนั่นเอง จึงได้แต่นั่งอยู่กับที่ และไม่อยากอาหาร เขาอมยิ้มและเดินมาด้านหลังนางพร้อมกับสวมกอด

“ปล่อยข้านะ ไม่ต้องมาจับ”

“ขอโทษที่ออกไปแต่เช้า โดยมิได้บอกเจ้า พอดีว่ามีเรื่องด่วนนิดหน่อยที่ต้องจัดการน่ะ”

“เรื่องด่วนงั้นหรือ หากว่าสำคัญมากก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องมาสนใจข้า”

“องค์หญิงงอนหรือ”

อันหลินไม่อยากจะยอมรับ เพียงผ่านค่ำคืนแรก เขาก็ทิ้งนางไปกลางดึก เช่นนี้จะมิให้นางโกรธได้อย่างไร อีกอย่างนางกำลังนั่งคิดว่า ควรทำเช่นไรดี แม้ว่าในวังจะมีตำรับยาพิเศษ ที่ระงับการตั้งครรภ์ แต่ทว่านางก็ไม่อยากจะใช้

“คิดไม่ถึงว่า ข้าห่างองค์หญิงไปไม่กี่ชั่วยาม ก็คิดถึงข้าเสียแล้ว”

“ใครคิดถึงท่านกัน ท่านมัน…อื้อ”

เขาหันมาจูบนาง และรวบตัวอันหลินขึ้นมาอุ้มทันที อันหลินรู้สึกว่าตัวลอยขึ้นมา จึงเผลอโอบรัดรอบคอเขาแน่นด้วยความตกใจ

“ท่านจะทำอะไรน่ะ ตกใจหมดเลย”

“ทำอย่างที่เจ้ากำลังคิด ข้าออกไปทำธุระเพียงไม่กี่ชั่วยาม รู้หรือไม่ว่าข้าเองก็คิดถึงเจ้ามากเพียงใด”

“พูดจาเรื่อยเปื่อย ท่านก็แค่กลัวว่าข้าจะโกรธ และไม่ยอมคุยด้วยเท่านั้น ปล่อยข้าลง”

“แน่นอนต้องปล่อยแน่ แต่มิใช่ที่นี่ แต่เป็นบนเตียง ข้าจะบอกเจ้าว่าคิดถึงเจ้ามากแค่ไหน คิดถึงจนอยากทำให้เจ้าลุกไม่ขึ้นเลยล่ะองค์หญิง”