All Chapters of องค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง: Chapter 31 - Chapter 40

ทุกอย่างหยุดนิ่งไป จิ่นหลงที่หมอบอยู่ตามคำสั่ง รีบลุกขึ้นและมองไปยังกลุ่มหมอกที่เริ่มจาง“ท่านอ๋อง!!!”จิ่นหลงรีบดึงนกหวีดขึ้นมาเป่า ส่งสัญญาณเรียกองครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ให้วิ่งเข้ามาทันที ส่วนตัวเขาวิ่งเข้าไปที่เกิดเหตุ ท่านอ๋องที่เสียบมีดคาเอาไว้ยังร่างที่นิ่งสนิท ของเสือโคร่งตัวใหญ่เท่าคนสองคน ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดของสัตว์ร้าย และยังมีบาดแผลที่ไหล่ซ้าย"ท่านอ๋อง พระองค์บาดเจ็บ"“ข้าไม่เป็นไร ข้าคิดถูกแล้ว เจ้าเสือตัวนี้ มิได้น่ากลัวเท่าจ้าวอันหลิน”“พระองค์ยังทรงมีอารมณ์ขันอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ บาดเจ็บถึงเพียงนี้แล้ว ว่าแต่เหตุใดเจ้าเสือดุร้ายนี้ถึงได้นิ่งเช่นนี้”อวี้หยางดึงมีดสั้นของเขา ที่เสียบคอของเสือโคร่งตัวเต็มวัยออกมา และหันไปมองจิ่นหลง“โชคดีทีที่เคลือบยาพิษของอันหลินเอาไว้ มิเช่นนั้นคนที่นอนนิ่งอยู่ คงมิใช่มันแต่เป็นข้า”“ท่านอ๋อง!!”“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“อวี้หยาง! เจ้าปลอดภัยหรือไม่”“หานเซียว ท่านมาด้วยหรือ”องค์ไท่จื่อรีบลงจากม้าและวิ่งเข้ามาทันที เขามองไปที่เสือโคร่งที่ตายสนิท และลิ้นจุกปากอยู่ก็ตกใจ และหันไปเห็นบาดแผลที่ไหล่ของอวี้หยาง“เจ้าบาดเจ็บ ข้าจะรีบพาเจ้าออกจากป่า”“

“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ เห็นองครักษ์ของเขาบอกว่า เจ้าบ้านั่นกระโจนเข้าใส่เสือ หลังจากที่ยิงมันไปครั้งหนึ่ง แล้วลูกธนูหลุดออกมา”“เช่นนั้นก็แสดงว่า ที่เขาบาดเจ็บ มิใช่หนีเสือ แต่เป็นเพราะสู้กับมัน แล้วยัง…”“เขาใช้มีดสั้น แทงไปที่คอของเจ้าเสือโคร่งนั่น ดูเหมือนว่ามีดจะมียาพิษชนิดพิเศษอยู่ ถึงได้ล้มมันได้ มิเช่นนั้นอวี้หยางก็คงไม่รอดเช่นกัน ตอนนี้ร่างของเจ้าเสือโคร่งนั่น ก็กำลังถูกนำออกมา เสด็จพ่อดีใจมากที่ล่าเสือโคร่งได้ แม้ว่าหรงอวี้หยางจะเป็นผู้ชนะก็ตาม เจ้าคงรู้นะ ว่าเสด็จพ่อหมายถึงอะไร”อันหลินหน้าแดง นางรู้ดีเพราะก่อนหน้านี้ เสด็จพ่อก็มีเปรยมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังมิได้ตอบรับ อีกทั้งชื่อเสียงของนางก่อนหน้านี้ ก็ทำให้กังวลเล็กน้อย ว่าคนของชิงโจวจะรับได้หรือไม่“เจ้ามาหาพี่เพราะเรื่องนี้หรือ”“ข้าแค่อยากทราบเรื่อง ที่เกิดขึ้นในป่าเท่านั้นเพคะ เช่นนั้นตอนนี้ใต้เท้าหวงเองก็…”“ถูกพากลับจวนไปแล้ว บาดแผลของเขาถือว่าสาหัสกว่าอวี้หยางมากนัก เพราะเขาถูกเจ้าเสือโคร่งนั่น โจมตีตอนอยู่บนหลังม้า เห็นหมอหลวงบอกว่า กระดูกซี่โครงร้าวเพราะตกจากม้า และยังมีบาดแผลฉกรรจ์ที่ถูกเล็บของเสือข่วน โชคดีที่ได้ยาของเ

“พูดมากเกินไปแล้ว ท่านอยู่นี่ก่อน ข้าจะรีบไปดูยาให้”“อย่าไปนานนักนะ หาไม่แล้วข้าคงคิดถึงจนทนไม่ไหว เดินตาหาเจ้าทั่วตำหนักเป็นแน่”“นี่ท่านคงมิได้ไปฝึกพูด มาจากหอหรูเยว่หรอกใช่หรือไม่ นับวันจะพูดคล้ายกับคณิกาชาย ที่หอหรูเยว่มากเกินไปแล้ว”“ข้าหรือ เปล่าเสียหน่อย คำพูดที่พูดกับเจ้า ล้วนมาจากหัวใจของข้าทั้งนั้น อีกอย่างก็มิได้อยู่ที่หอหรูเยว่ นานถึงขนาดจะซึมซับพฤติกรรมเหล่านั้นมาเสียหน่อย”“ที่นั่น… มิใช่แค่หอคณิกาธรรมดาสินะ”“เจ้าจะไปต้มยามิใช่หรือ รีบไปสิ”อันหลินหันมามองหน้าเขา แววตานางดูโกรธนิด ๆ แต่หรงอวี้หยางรู้ดี จึงได้หันไปดึงแก้มนางเพื่อหยอก “ข้าเจ็บนะ ปล่อยเลย!”“อย่าโกรธสิ มิใช่ว่าไม่อยากเล่า แต่หากเจ้าอยากรู้ ก็ต้องรีบไป และรีบกลับขึ้นมา แล้วข้าจะเล่าทุกเรื่อง ที่เกี่ยวกับหอหรูเยว่ในแคว้นอวิ๋นให้ฟัง” เขาเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของนาง ซึ่งทำท่าราวกับตั้งตัวไม่ถูก และลุกออกไปทันทีเพื่อมิให้เขาขำ“ใครบอกว่าข้าอยากรู้เรื่องของท่านมากขนาดนั้น ข้าไปล่ะ”นางเดินออกจากห้องไปแล้ว อวี้หยางได้แต่นั่งขำกับท่าทางของอันหลิน เขารู้ว่านางคงสงสัยนานแล้ว อีกอย่างอันหลินเข้าออกที่หอหรูเยว่บ่อย

“คนหน้าไม่อาย กล้าใช้เรื่องแบบนี้มาโกหกข้าเลยหรือ”“เช่นนั้นเจ้าก็เล่าให้ข้าฟังสิ ก่อนที่จะถูกจับกิน”“อย่านะ! ท่านอย่าได้ทำรุ่มร่ามเช่นนี้สิ คุยกันก่อน”“เช่นนั้นข้าจะให้เวลาอธิบาย หากเหตุผลของเจ้าไม่ถูกใจข้า เช่นนั้น…”“ท่านลุกไปคุยดี ๆ สิ”“ไม่ได้ ข้ายังมีแผลอยู่ นอนคุยสะดวกกว่า พูดมาอย่าต่อรอง มิเช่นนั้นจะไม่ให้เจ้าได้พูดแล้ว”“ข้าพูด ท่านถอยไปหน่อยสิ…พูดแล้ว! อย่าพึ่งสิ”นางดันเขาออก เมื่อเห็นว่าอวี้หยางก้มลงมาจะจูบนางอีกครั้ง“หลายวันก่อนตอนพาท่านมารักษา สกุลหวงขอเข้าเฝ้าพี่ใหญ่ ปรึกษาว่า อาการของรองแม่ทัพของเขายังไม่ดีขึ้น พี่ใหญ่จึงเรียกข้าไปเข้าเฝ้า และปรึกษาข้าว่า พอจะมียาใดช่วยเขาได้หรือไม่ ในเวลานั้นชีวิตคนสำคัญกว่า อีกอย่างเป็นเวลาเร่งด่วนต้องรีบช่วยคน ข้าจึงสั่งให้คนมาเอายาที่รักษาท่าน แบ่งไปให้ใต้เท้าหวง”“เป็นเช่นนี้นี่เอง ที่จริงแล้วแผลของหวงเทียนฟง สาหัสกว่าข้าจริง ๆ ข้าคิดว่าเจ้าแบ่งยาไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วเสียอีก ไม่คิดว่าจะพึ่งให้ตอนที่หานเซียวมาขอ”“ข้าก็ไม่คิดว่า ใต้เท้าหวงจะอาการหนักถึงเพียงนั้น อีกอย่างข้าก็ไม่เคยเห็นบาดแผลของเขา”“เจ้าไม่เห็นหรอกหรือ เช่นน

“ท่านเล่ามาสิ”“หอหรูเยว่ เดิมทีเป็นโรงสุราที่ใกล้จะปิดตัวลง ข้าจึงใช้เป็นสถานที่ส่งข่าว ขายข่าวจากผู้ที่ต้องการ และสืบเรื่องของต่างแคว้นทั่วใต้หล้า ไม่มีเรื่องใดที่หลุดรอดสายตาไปจากหอหรูเยว่ได้”“ท่านว่าอย่างไรนะ นี่ท่านแอบมาตั้งสำนักสืบข่าว ในแคว้นอวิ๋นของข้างั้นหรือ”“ที่จริงหอหรูเยว่ก็มิใช่ความลับอะไร หานเซียวพี่ชายเจ้าก็ทราบดี เพราะข้าได้บอกกล่าวเขาไปแล้ว อีกอย่างนอกจากเขา ทั้งแม่ทัพ และท่านอ๋องอีกหลายแคว้นก็ทราบกันดี พวกเรามีหอหรูเยว่อยู่ในต่างแคว้นทุกที่ เพื่อส่งข่าวให้กัน”“หมายความว่าอย่างไรเพคะ ท่านจะบอกว่านอกจากแคว้นฉินกับแคว้นอวิ๋นของข้าแล้ว หอหรูเยว่ยังมีอยู่ที่แคว้นอื่นอีกหรือ”“ถูกต้อง แต่ว่าในแต่ละสาขาของหอหรูเยว่ จะแตกต่างกันออกไป เช่นที่ชิงโจว หอหรูเยว่เป็นเพียงโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ที่ไร้คนสังเกตเท่านั้น แคว้นเซี่ยของท่านอ๋องเซี่ยเป็นหอคณิกา”“เหมือนที่นี่หรือ”“ไม่ใช่ ที่นั่นเป็นหอคณิกาหญิง มิใช่คณิกาชาย ที่เป็นเช่นนั้นเพราะมีเหตุผล”“อย่างไรหรือเพคะ”“ที่แคว้นเซี่ยเป็นหอคณิกาหญิงก็ถูกแล้ว แต่ที่นี่ต้องเป็นหอคณิกาชาย ก็เพื่อให้เจ้าสนใจ และอยากเข้ามาอย่างไรเล่า”“นี่ท่านจ