องค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง

ตำหนักเต๋อหยวน“นั่นใคร!”ผู้ที่ซ่อนอยู่เงามืดมิได้เปล่งเสียงตอบกลับ แต่ทว่ากลับพุ่งเข้ามาถึงตัวขององค์หญิง “จ้าวอันหลิน” ทันที โดยที่นางไม่ทันได้ระวังตัว ในตำหนักว่างเปล่าไร้ผู้คน วันนี้ในวังจัดงานเลี้ยงต้อนรับ ผู้มาเยือนจากต่างแคว้น“อันหลินของข้า… เจ้าลืมแม้กระทั่งคนที่เคยเคียงข้างยามนิทรา ในทุกค่ำคืนไปได้อย่างไรกัน”“อวี้หยาง! ไม่สิท่านมิใช่อวี้หยาง… ปล่อยข้านะ!”หากแต่ว่าผู้ที่กอดนางอยู่ กลับไม่ยอมปล่อย เมื่อนางเริ่มขัดขืนเขาก็รัดนางแน่นยิ่งขึ้น หลินอันทั้งโกรธและโมโห ไม่คิดว่าเขาจะหนีออกมาจากงานเลี้ยง และตามนางมาถึงในตำหนักนี้“ฮึก!… อันหลินเจ้าจะยั่วข้างั้นหรือ”นางกัดไปที่แขนของผู้บุกรุกเต็มแรง เขามิได้ตอบโต้แต่อย่างใด กลับยืนให้นางกัดเฉย ๆ จนพอใจ จนนางปล่อยและผลักเขาออกไปได้สำเร็จ“ออกไป! มิเช่นนั้นข้าจะเรียกคนมาช่วย”“เอาสิ เช่นนั้นเจ้าก็เรียกเลย แต่คงจะยากสักหน่อยนะ เพราะว่าคนอื่น ๆ ในตำหนัก… น่าจะหลับไปหมดแล้ว”“ท่านจะทำอะไร นี่ท่าน! วางยาพวกเขางั้นหรือ”"จ้าวอันหลิน คิดไม่ถึงเลยว่าจากกันไม่นาน เจ้าก็จะหลงลืมข้า และคิดที่จะไปแต่งงาน กับเจ้าแม่ทัพหน้าเครียดผู้นั้น ทำไมหรือ

“แต่พระองค์ต้องระวังหน่อย เพราะข่าวที่รายงานบอกว่า องค์หญิงผู้นี้แม้นจะชอบคนง่าย แต่นางก็เบื่อง่ายเช่นกัน เหล่าคณิกาชายและนักดนตรีที่เข้าออกตำหนัก มีไม่น้อย แต่ว่าพวกเขาไม่เคยมีใครอยู่เกินหนึ่งเดือน”“อะไรนะ เดือนเดียวหรือ เพราะเหตุใดกัน”“เห็นว่าเป็นเพราะความรักง่ายหน่ายเร็วของนางพ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านั้นดาวเด่นของหอหรูเยว่ก็เข้าวังไป นางยอมจ่ายถึงสามร้อยตำลึง เพื่อจะได้ตัวเขาไป แต่สุดท้ายก็ส่งไปที่สังนักสังคีต หลังจากนั้นเพียงสิบวัน”“สามร้อยตำลึงแลกกับสิบวันงั้นหรือ ช่างเป็นหญิงที่ใช้เงินอย่างไร้คุณค่ายิ่งนัก แล้วนาง… นอนกับพวกเขาทุกคนเลยงั้นหรือ”“เรื่องนี้…”“ช่างเถอะ ข้าจะอยากรู้ไปทำไมกัน ก็แค่สตรีไร้ค่าคนหนึ่ง ข้าเองก็ใช่ว่าจะขาดเรื่องเหล่านี้ ไม่ต้องห่วง เจ้ารีบจัดการเรื่องหอหรูเยว่เถอะ ข้าอยากจะเข้าวังหลวงของเสิ่นตูให้เร็วที่สุด”“หรงอวี้หยาง” องค์ชายห้าแห่งแคว้นฉิน เขาเป็นท่านอ๋องครองเมืองชิงโจว ซึ่งอยู่เมืองหน้าด่านก่อนถึงเมืองหลวง และมีเขตติดต่อกับแคว้นอวิ๋นและเมืองเสิ่นตูที่เขาลอบเข้ามาที่นี่ ก็เพื่อสืบข่าวหากบฏที่หนีจากเมืองชิงโจว มาอาศัยอิทธิพลของคนในแคว้นอวิ๋น ซึ่งคิดว่า

อันหลินไม่ทันจะได้ปฏิเสธ เขาก็จับปลายคางนาง และให้ผ้าในมือซับน้ำรอบ ๆ ริมฝีปากนางอย่างเบามือ สัมผัสนั้นกลับทำให้นางรู้สึก ราวกับมีไฟผ่านไปทั่วทั้งร่าง มันทั้งดึงดูดและร้อนรุ่มไปทั่วทั้งตัว อย่างบอกไม่ถูก“เสร็จแล้ว”“อ้อ… ขอบใจเจ้ามาก”“อยากไปฟังข้าบรรเลงฉินแล้วหรือยังพ่ะย่ะค่ะ”“ไปสิ”เขาพานางมาที่สวน ซึ่งจัดเอาไว้เพื่อฟังดนตรีโดยเฉพาะ ปกติบริเวณนี้ จะมีนักดนตรีหลายคนที่มาบรรเลงดนตรีให้นางฟัง แต่ตอนนี้ทั้งตำหนักดูเหมือนว่า จะเหลือเขาเพียงคนเดียว ส่วนคนอื่น ๆ ถูกส่งไปที่กรมสังคีตทั้งหมด“เริ่มเลยสิ ข้าอยากจะฟัง”เขาพานางมานั่งที่เตียง และเดินไปที่ฉินตัวใหม่ ซึ่งองค์หญิงสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ“รางวัลของเจ้า เมื่อวานนี้ซานหูบอกข้าแล้วว่า เจ้าเป็นคนอุ้มข้ากลับมา เร็วเข้าสิ ข้ารอฟังแทบไม่ไหวแล้ว”สายตานางยั่วยวนเขา จนเริ่มคอแห้งอีกครั้ง นางเอนกายพิงกับหมอนบนตั่งสูง และจิบชาเพื่อฟังเขาบรรเลงเพลงให้ฟัง เมื่อเริ่มบรรเลง นางก็เคลิ้มไปกับดนตรี พร้อมกับเสียงน้ำตกเล็ก ที่ไหลผ่านกระทบกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งคนสวนจัดเอาไว้ เสียงเพลงที่ผ่อนคลายทำให้นางยิ้มออกมาได้“นานแล้วที่มิได้ฟังฉินที่ไพเราะเช่นนี้ จริ

เขาแทบจะตกใจ กับคำสั่งที่กะทันหันของนาง ก่อนหน้านี้ไม่มีท่าที ที่นางจะต้องการเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้กลับเริ่มกระสับกระส่ายจนน่าสงสัย หรือนี่เป็นวิธียั่วยวนแบบใหม่ของสตรีงั้นหรือ เขาไม่เคยเจอลูกไม้เช่นนี้มาก่อนเลย“องค์หญิงบอกว่า… จะให้ข้าน้อย”“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก หลังจากปิดตำหนักแล้ว เจ้ามาหาข้าที่ห้องนอน มานอนกับข้า นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าเหม่ออะไรกัน ไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรือ"“เข้าใจแล้ว รับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อสั่งเขาเสร็จแล้ว นางก็รีบเดินเข้าไปในตำหนักทันที ด้วยท่าทางรีบร้อน กระสับกระส่าย เขาไม่รู้ว่านางเป็นอะไร แต่ท่าทางเช่นนี้ ดูไม่ปกติเหมือนวันทั่ว ๆ ไป ตอนนี้สนมอิ่นก็ไม่กล้าจะก้าวเข้ามาในตำหนัก เพราะเกรงจะติดหลุมพรางของจ้าวอันหลินอีก“เกิดอะไรขึ้น ผ่านมาเป็นเดือนไม่แตะต้องข้าเลยสักนิด มาวันนี้กลับอยากให้ข้าไปนอนด้วย เดี๋ยวก่อน! นี่ข้าจะต้อง…ทำเช่นนั้นกับนางจริงหรือ”อวี้หยางลืมนึกเรื่องนี้ไป แม้ว่าตลอดหนึ่งเดือนนี้เขาพบว่า นางกับเขาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม แม้ว่าในบางวัน นางจะเรียกคณิกาชายมาหลายคน แต่กลับมิได้ให้ผู้ใดอยู่ต่อที่ตำหนัก ทุกคนมีที่พักเป็นห้องของตัวเอง แต่ก

อวี้หยางนั่งนิ่งไปทันที นี่นางกำลังจะบอกว่า “นางชอบเขา” งั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ เรียกชายหนุ่มมาดื่มจนเมาขนาดนี้ อีกอย่างที่เขาพึ่งจะรู้ นางรู้ตัวมาตลอด ว่าเขาแอบจูบนางในทุกค่ำคืนที่นอนร่วมเตียงกัน“นี่เจ้า… ชอบข้าหรือ”“อุ๊บ! ข้าเผลอพูดออกไปแล้ว เจ้าอย่าไปบอกเขาเชียวนะ เขาน่ะ.. ชอบขัดใจข้า เห็นคนอื่นดีกว่าข้า”“ใครบอก! ข้าไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ ที่ข้าทำทุกอย่าง ก็เพราะเป็นห่วงเจ้าทั้งนั้น”“จริงหรือ”“ข้าจะโกหกเจ้าไปทำไม อันหลินที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่นี้…อันหลิน!”“ข้าอยาก…อาเจียน!”เขารีบอุ้มนางไปที่หน้าต่าง พลันลูบหลังเมื่อนางอาเจียนหลังจากที่ดื่มสุราเข้าไปมากกว่าสามไห คืนนี้ช่างวุ่นวายยิ่งนัก เขาเอื้อมมาหยิบน้ำให้นางบ้วนปากอยู่หลายครั้ง สุดท้ายดูเหมือนว่าองค์หญิงจะเริ่มสร่างเมาแล้ว“ขอบใจมาก… เจ้าเองหรือ เหตุใดไม่พักผ่อน ข้าบอกเจ้าแล้วว่าไม่ต้องมาสนใจข้า”อวี้หยางดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด อันหลินเซถลาเข้ามาอย่างง่ายดายเพราะยังไม่สร่างเมา เมื่อถูกเขากอดเช่นนี้ หัวใจนางก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง“อะ อวี้หยางเจ้าจะทำอะไร”“ในเมื่อท่านเองก็รู้แล้วว่าข้าจะทำอะไร เหตุใดยังต้องถามอีก”“เจ้า…”