Semua Bab องค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง: Bab 21 - Bab 30

เขารวบร่างขององค์หญิง ขึ้นมาพาดบ่าและพาไปที่เตียงทันที ทั้งตำหนักเงียบสงบ เสียงบรรเลงดนตรีจากท้องพระโรงกลางยังคงดังมาตามสายลม แต่ที่ “ตำหนักเต๋อหยวน” แห่งนี้ กลับไม่มีใครรู้ว่าองค์หญิง กำลังรับบทรักจากหรงอวี้หยางอย่างดุเดือด จนตำหนักแทบจะลุกเป็นไฟ“อื้อ… ปล่อยข้านะ!”“ปล่อยงั้นหรือ เมื่อก่อนผู้ใดกันเรียกหาข้าทุกค่ำคืน ให้ข้ามานอนข้าง ๆ นิทรา ภายใต้ผ้าห่มอุ่นผืนเดียวกัน ผู้ใดที่เรียกร้องให้ข้ากอดกลางค่ำคืนวสันต์ มิใช่เจ้าหรอกหรือ ข้าอยากจะรู้นักว่า หากเจ้าแม่ทัพผู้นั้นรู้ว่า คนที่กำลังจะหมั้นหมายกับเขา เป็นสตรีของชายอื่น จะยังกล้าแตะต้องผู้หญิงของข้าอีกหรือไม่!”“ท่านมันบ้าไปแล้ว”“ใช่แล้ว ข้าคงจะบ้าไปแล้ว แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะเจ้า และวันนี้ข้ามาทวงตำแหน่งของข้าคืน เจ้ามองข้าสิอันหลิน ข้ามิใช่อวี้หยางของเจ้าหรอกหรือ”“ท่านมิใช่… ตอนนี่ท่าน อ๊าา!!”แควก!ลิ้นหนากดลงไปที่หน้าอกอวบนุ่ม และเริ่มดูดกลืนเบา ๆ อันหลินบิดเร่าเพราะความเสียว นางมิอาจต้านทานเขาได้ อาภรณ์ชิ้นแล้วชิ้นเล่า ถูกฉีกทึ้ง และโยนออกนอกม่านเตียง ที่ครั้งหนึ่งเขาและนาง ได้ท่องบทรักยามราตรี ร่วมคืนวันอันแสนหวาน ภายใต้อ้อมกอด

“ในเมื่อท่านอ๋องตรัสมาเช่นนี้ กระหม่อมเองก็อยากลองดูสักครั้ง ว่าฝีมือของพระองค์ในการล่าสัตว์ จะเก่งกาจเหมือนตอนอยู่ในสมรภูมิรบหรือไม่”หวงเทียนฟงสบตากับท่านอ๋องอย่างท้าทาย ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยร่วมกันจับกบฏเมืองชิงโจว เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจก็ไม่ได้พบกันอีก มาทราบอีกทีว่า ท่านอ๋องเดินทางกลับชิงโจว ก่อนที่กองทัพของไท่จื่อจะกลับเข้าเมืองหลวง“เช่นนั้นข้าจะรอ อย่างน้อยหัวใจหมาป่า ก็คงทำยาได้ดีกว่าเขากวางอ่อนเป็นแน่”“พวกท่าน! ดื่มชากันสักหน่อยหรือไม่”“ไม่ล่ะอันหลิน พี่แค่จะแวะมาบอกเจ้าเท่านั้น ข้ากับท่านอ๋องยังมีธุระที่อื่น เทียนฟง… ไม่ไปกับข้าหรือ”หวงเทียนฟงหันมามองพักตร์ท่านอ๋อง ที่ยิ้มเย็น ๆ ส่งมาให้เขา และรีบคำนับให้ไท่จื่อทันที“กระหม่อมยังต้องไปที่กรมกลาโหม ท่านพ่อบอกว่ามีเรื่องจะไหว้วาน คงไปกับพระองค์มิได้พ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ”เมื่อถูกไท่จื่อออกปากเช่นนั้น เทียนฟงจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากถอยออกมา และลาทุกคน“เช่นนั้นองค์หญิง เอาไว้พบกันที่งานล่าสัตว์”“แล้วพบกันใหม่ใต้เท้าหวง”“กระหม่อมทูลลา”เขาคำนับให้ไท่จื่อ ก้มเล็กน้อยพอเป็นพิธีให้กับหรงอวี้หยาง และเดินออกจากตำหนักเต๋

อันหลินตกใจมากกว่าเดิม หัวใจนางเต้นแรงเหมือนกับจะหลุดออกมา ไม่คิดเลยว่าเขาจะโหดเหี้ยมเช่นนี้ “ท่านว่าอย่างไรนะ บทลงโทษนาง ถึงกับ…”“ไม่ถึงขนาดนั้นแน่นอน โทษที่ข้าสั่งมิได้รุนแรงขนาดนั้น ก็แค่สั่งให้ทำลายวรยุทธ์ ยึดป้ายคำสั่ง ตัดเอ็นข้อมือ ปลดออกจากตำแหน่งและเนรเทศออกนอกแคว้นเท่านั้นเอง ใครจะรู้ว่านางทนไม่ได้ จนฆ่าตัวตายเองเล่า”“ฆ่าตัวตายงั้นหรือ”“ถูกต้อง เมื่อนางทราบบทลงโทษ ก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าข้า”“นางต้องการให้ท่านรู้สึกผิด”“ไม่รู้สิ แต่ข้าไม่จำเป็นจะต้องรู้สึกผิด เพราะมิได้คิดอะไรกับนางตั้งแต่แรก”“เหตุใดท่านจึงโหดร้ายเยี่ยงนั้น นางเป็นสตรีที่รักท่าน…”“และเกือบทำให้ระหว่างแคว้นอวิ๋น และแคว้นฉินเข้าใจผิดกันด้วย อีกอย่างเกือบทำให้ข้าต้องตาย จนเกือบจะไม่ได้กลับมาหาเจ้าอีกแล้ว”“แค่นางรักท่าน ถึงกับสร้างหายนะขนาดนั้นเชียวหรือ”“ใช่แล้ว ต้องบอกว่าหากข้าไม่รีบไปหาพี่ชายเจ้า และขอร้องให้เขาช่วย การมาเยือนเสิ่นตูแบบลับ ๆ และลอบเข้าวังหลวงของเสิ่นตู เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะคิดเช่นไร”“เสด็จพ่อต้องระแวง และคิดว่าแคว้นฉินมีจุดประสงค์ร้าย”“ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึงรีบไปแสดงตัวกับพี่ชายเจ้า ก่อนที่พว

“เหตุใดองค์หญิงต้องไปกับเขา แล้วเหตุใดป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก”“ใต้เท้าหวงโปรดใจเย็นก่อน นี่เป็นรับสั่งขององค์ไท่จื่อ ให้องค์หญิงไปปฏิบัติหน้าที่รับรองท่านอ๋องแทนพระองค์”“รับรองจนถึงเวลานี้งั้นหรือ กงกง ท่านเป็นผู้ดูแลองค์หญิง เหตุใดรับรองแขกต่างเมือง ถึงไม่ไปกับนางด้วยเล่า”“คือว่า…”เมื่อเขาเห็นรถม้าที่เคลื่อนเข้ามา ก็รีบเดินไปทันที“องค์หญิงอยู่ในรถม้าหรือไม่”“ใต้เท้าหวง อย่าเสียมารยาทนะขอรับ เร็วเข้า ๆ พวกเจ้ารีบตามเขาไป อย่าให้เขาทำเสียมารยาทกับท่านอ๋อง”เมื่อหวงเทียนฟงเดินเข้ามาตรงหน้า จิ่นหลงและองครักษ์ก็ดึงดาบออกมาเพื่อป้องกันทันที“ใต้เท้าหวง โปรดให้เกียรติกันด้วย”“พวกท่านเป็นพระราชอาคันตุกะของฝ่าบาท แต่กลับพาองค์หญิงออกไปนอกวัง และกลับมาในยามวิกาลเช่นนี้ ผู้ใดกันแน่ที่ไม่ให้เกียรติ หลีกไป!”“ใต้เท้าหวง”เสียงหนึ่งที่ดังลอดออกมา ก่อนที่จะเดินลงมาจากรถม้า ทำให้หวงเทียนฟงนิ่งไปทันที“องค์หญิง!”จ้าวอันหลินเดินลงมา โดยมีท่านอ๋องประคองลงจากรถม้า เมื่อทั้งสองเดินมา หวงเทียนฟงก็รีบถามทันที“องค์หญิง! ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”“ข้าไม่เป็นอะไร เหตุใดท่านต้องทำหน้าตาตื่นเช่นนี้ด้วย”“ค

อันหลินตกใจเล็กน้อยเมื่อฝ่าบาทตรัสจบ “ลูก…”“มาเถอะ ใกล้จะได้เวลาส่งพวกเขาเข้าป่าแล้ว หลังเสียงกลองครั้งสุดท้าย เจ้าค่อยเล่าให้พ่อฟัง”“เพคะเสด็จพ่อ”อันหลินราวกับต้องจำนนต่อหลักฐาน ไม่นานเมื่อทุกคนเข้าประจำที่ เสียงกลองสุดท้ายเพื่อปล่อยตัวก็ดังขึ้น ก่อนที่หรงอวี้หยางจะควบอาชาออกไป เขายังหันกลับมามองนางอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้ม ทำเอาฝ่าบาทแย้มสรวลอย่างพึงพอพระทัย เมื่อวานนี้“ท่านอ๋อง มีเรื่องด่วนอันใดถึงได้มาเยือนข้ากะทันหันเช่นนี้หรือ ท่านลุกขึ้นก่อนเถิด”“กระหม่อมมิอาจทำได้พ่ะย่ะค่ะ”“เพราะเหตุใดกัน ข้าไม่เข้าใจ”“กระหม่อมทำผิดต่อความไว้วางพระทัยของฝ่าบาท ก่อนหน้านี้กระหม่อม...”“เจ้าหมายถึงเรื่องใด เรื่องที่เจ้าลักลอบเข้าวังหลวง เพื่อสืบเรื่องขุนนางชั่วในเสิ่นตู หรือว่าเรื่องที่เจ้าหลอกใช้องค์หญิงอันหลินเพื่อเข้าวัง”หรงอวี้หยางก้มหน้ารับผิด เรื่องนี้เขาค่อนข้างแปลกใจ ที่ฝ่าบาททรงทราบมาก่อน“เจ้าคงสงสัยสินะ ว่าข้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”“มิบังอาจ สายพระเนตรของพระองค์มีอยู่รอบวังหลวง เรื่องนี้กระหม่อมควรทราบนานแล้ว”“เหตุใดเจ้าจึงไม่สงสัยว่า ทำไมข้าถึงไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องในตำหน