All Chapters of หลงกลรัก คู่หมั้นวิศวะ : Chapter 21 - Chapter 30

ตะวันหันมามองหน้ามะปราง เขารีบวางสายจากก้องภพทันที“พี่ตะวัน เกิดอะไรขึ้น”“มะปราง ไปอยู่กับเพื่อนก่อนนะ พี่จะรีบไปหาไอ้ก้อง”“เกิดอะไรขึ้น แล้วนี่มันยังเกี่ยวกับ…”“พี่ไม่มีเวลาอธิบาย เอาเป็นว่าเรื่องนี้ใหญ่ว่าที่คิด ยังไงก็ไปบอกให้เพื่อนปรางใจเย็น ๆ ก่อน ไอ้วิชญ์ไม่มีทางทำอะไรที่ไม่มีเหตุผล พี่ต้องรีบไปที่สนามแข่งรถ ปรางรีบไปหาเพื่อนก่อน แล้วพี่จะรีบไปรับตกลงนะ”“ค่ะ ๆ”มะปรางไม่กล้าถามอะไรตะวันมาก เพราะสีหน้าของเขาเครียดกว่าทุกครั้ง เขาจะไปส่งเธอที่คอนโดของทราย แต่ปรางบอกว่าจะไปเอง ให้เขารีบไป และรีบส่งข่าวกลับมา คอนโดทราย“อะไรนะ เรื่องใหญ่เหรอ ใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว ถึงกับโกหกยัยอันน้อยของเรา”“แกอย่าเสียงดังสิวะไอ้ทราย มึงนี่นะ”“ขอโทษ ๆ ไอ้ปรางนี่มึงแน่ใจนะว่า ผัวมึง...เอ๊ย แฟนมึงบอกแบบนั้น เรื่องอะไรจะใหญ่แบบนั้น สนามแข่งรถเหรอ”“พี่ตะวันหน้าเครียดมาก พอรับสายเพื่อนของเขาที่ชื่อก้องภพ ก็รีบออกไปเลย ฉันเลยรีบให้เขาไปเคลียร์ก่อน และมารออยู่ที่นี่ เขาบอกว่าพี่ภาวิชญ์ไม่มีทางทำอะไรที่ไม่มีเหตุผล”“ตัวผู้แม่งก็เข้าข้างกันหมดนั่นแหละ ฉิบหาย กูไม่เชื่อแม่งหรอก”“มึงเบา ๆ หน่อยได้ไหมไ

ภาวิชญ์ใจร่วงลงไป เมื่ออันตราพูดขึ้นมา สีหน้าและแววตาของเธอยังนิ่ง เขารู้ว่าเธอเองก็แทบไม่ได้นอน อีกอย่างรอยคล้ำรอบดวงตาของเธอ ก็ไม่น้อยไปกว่าเขา เพียงแต่เธอใช้เครื่องสำอางปิดเอาไว้เท่านั้น“พี่ขอโทษจริง ๆ ที่โกหก แต่วันนั้นพี่รีบไปที่สนามแข่ง เพราะได้รับสายจากครีม โทรมาขอความช่วยเหลือ”อันตรานั่งฟังเขาเล่านิ่ง ๆ และแทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาเองก็เล่าไปใจสั่นไป กลัวใจเธอเหลือเกินว่าจะคิดยังไง ถ้าเขาเล่าจนจบแล้ว เรื่องระหว่างเขากับเธอ จะยังมีโอกาสกลับไปเหมือนเดิมอีกไหม เพราะอันตราพูดเองว่าเกลียดคนโกหกมากที่สุดวันก่อน / คณะวิศวะ ภาวิชญ์กำลังคุยกับตะวันและจอย เพื่อนที่ทำโปรเจคด้วยกัน หลังจากจบจากคลาสเรียนสุดท้ายของวันนี้ จู่ ๆ ก็มีสายเรียกเข้า ซึ่งโทรมาไม่ต่ำกว่าสามสาย เขาเลยตัดสินใจรับ แต่เมื่อปลายสายพูดขึ้นมา เขาก็จำเสียงของเธอได้ทันที จนอยากจะวางสายเดี๋ยวนั้นเช่นกัน“ภีมคะ! อย่าพึ่งวางค่ะ ช่วยครีมด้วยค่ะ ครีม…”“คุณมีธุระอะไร คราวนี้เรื่องอะไรอีก ถึงกับเปลี่ยนเบอร์โทรมาหาผมเลยเหรอ”“ถ้าไม่จนตรอกจริง ๆ ครีมคงไม่กล้ารบกวนคุณหรอกค่ะ ช่วยเค้กด้วยค่ะ ตอนนี้เค้กตกอยู่ในอันตราย”“อะไรนะ เค

“กลับไปเถอะค่ะฉันขอร้อง อย่าทำให้ตัวเองป่วยอีกเลย”“อัน อันเดี๋ยวก่อนอัน!”อันตรารีบขึ้นไปที่ตึก และปิดประตูทันที เธอไม่หันไปมองเขาอีก จนกระทั่งขึ้นห้องไป ฝนเริ่มตกแรงขึ้น เมื่อเธอมองลงไปข้างล่างก็ตกใจ เมื่อเห็นว่าภาวิชญ์ยังยืนอยู่ที่เดิม“จะบ้าเหรอบอกให้กลับไปแล้วยังไงล่ะ ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ!”อันตราเริ่มร้องไห้ ใช่ว่าเธอจะใจแข็งขนาดนั้น แต่เพราะไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธอขี้ขลาดมากเกินไป กลัวว่าจะเสียเขาไปเพราะเหตุการณ์แบบนี้อีก แต่เมื่อเห็นสภาพของภาวิชญ์ ที่ยืนตากฝนข้างล่าง ก็ทำให้เธอเริ่มใจอ่อน“ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ”อันตราหันไปคว้าร่ม และรีบลงลิฟต์ไปข้างล่าง แต่เมื่อเดินลงมา ก็เห็นว่ามีคนพยุงตัวของภาวิชญ์ไปขึ้นรถแล้ว ถ้าเธอจำไม่ผิด น่าจะเป็นตะวันกับมะปราง อันตราจึงได้แต่มอง และไม่เดินออกไป “ไอ้วิชญ์ ไหวไหมวะ!”“พี่ตะวัน รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมหรอก ยิ่งพักผ่อนน้อยอยู่”“ไปเปิดประตูให้พี่ทีสิปราง”“ค่ะ”มะปรางหันมาเห็นอันตรา ที่ยืนถือร่มอยู่ในตัวตึก เธอไม่มีโอกาสได้พูดอะไร และรีบไปเปิดรถให้ตะวัน เพราะเขาคิดว่า ภาวิชญ์ต้องมาหาอันตรา เลยเป็นห่วง สุดท้ายก็มาเจอภาวิชญ์ ยื

อันตรายังกอดเขาอยู่ ภาวิชญ์ยิ้มออกมาได้ทันที คิดไม่ถึงว่าวิธีนี้จะได้ผล อย่างที่ครีมแนะนำเอาไว้จริง ๆ เขาไม่ได้ป่วยหนักขนาดนั้น ก็แค่พักผ่อนน้อยจนมีไข้ ตะวันและมะปรางก็รู้ดี แต่ถ้าไม่บอกว่าเขาอาการหนักเสี่ยงจะเสียชีวิต คนที่ทิฐิสูงอย่างอันตรา มีเหรอจะรีบมาหาเขาแบบนี้“ไหนขอดูหน้าคนขี้แยหน่อยสิ กลัวพี่ตายเหรอ”“ฮึก! ไม่ต้องมาพูดเลย!”“ไม่เอาน่า ไหนดูสิ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ”อันตราเงยหน้าขึ้นมามองเขา สีหน้าของเธอยังรู้สึกผิดอยู่ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด จนเขานึกอยากจะเลิกแกล้งป่วยหนัก และจูบเธอหนัก ๆ เสียที หลังจากไม่ได้ทำมาหลายวัน“ให้ตายเถอะ เห็นแบบนี้แล้วอยากจะ…”อันตราพุ่งเข้าไปจูบเขาเสียเอง เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มก่อน คนที่นอนป่วยอยู่ ถึงกับตกใจจนทำตัวไม่ถูก แต่เขาก็ชอบที่เธอทำแบบนี้ น้อยครั้งที่อันตรา จะกล้าแสดงความรู้สึกตรง ๆ เขาเลยปล่อยให้เธอจูบจนพอใจ และปล่อยเขาเอง“อันขอโทษนะคะ ที่ปล่อยให้พี่ภีมป่วยถึงขนาดนี้ แต่ก็บอกไปแล้วว่าให้กลับไป ทำไมยังโง่ยืนตากฝนอยู่ล่ะ”เขาดึงเธอเข้ามากอด หลังจากค่อย ๆ ปรับเตียงขึ้นมานั่ง “แต่มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ ดีกว่าจะเสียอันไป”“จะบ้าเหรอ

หลังจากไปเยี่ยมเค้กกลับมาแล้ว อันตราก็กลับมาเก็บของเงียบ ๆ ที่ห้องพักของภาวิชญ์ ก่อนจะออกจากโรงพยาบาล วันนี้เขาให้กองทัพมาช่วยขับรถไปส่งให้ ก้องภพเองก็มาช่วยเขาด้วย เพราะวันนี้ตะวันมีนัดกับมะปราง ทั้งคู่เลยมาไม่ได้ เมื่อทั้งสองคนมาส่งทั้งคู่ที่คอนโด ก็รีบกลับทันที“ขอบใจนะไอ้ก้อง ไอ้กองทัพ”“ไม่เป็นไร มึงก็พักผ่อนให้ดี ไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องบางอย่าง พวกเราก็ทำเต็มที่แล้ว น้องอันก็ด้วยนะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว”“ขอบคุณค่ะพี่ก้อง”ก้องภพรู้ว่า อันตรารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นหนึ่งในคนที่ช่วยชีวิตเค้กเอาไว้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อเห็นสภาพของรุ่นน้องที่เคยสวย ปากดีและคอยหาเรื่องเธอไม่หยุด ต้องนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วยแบบนั้น ก็ทำให้อันตรารู้สึกแย่ลงไปนิดหน่อยเธอเข้ามาในห้องที่คุ้นเคย ก็พอจะทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง ภาวิชญ์เดินเอาของไปเก็บ และหันมากอดเธอจากด้านหลัง อันตราจับเขาเอาไว้“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ”หยดน้ำตาหล่นใส่หลังมือของภาวิชญ์ ทำให้เขาตกใจ และรีบหันมาจับตัวเธอหันมา แฟนสาวของเขากำลังร้องไห้ “อย่าร้องนะ อันไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น อย่าร้องอีกเลย”“อันขอโทษค่ะ…”ภาวิชญ์กอด