All Chapters of หลงกลรัก คู่หมั้นวิศวะ : Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อเขาเข้าไปในห้องแล้ว เธอก็รีบเดินกลับมาและรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองทันที “เป็นเขาหรอกเหรอ”เธอต้องจำเขาได้แน่นอน เพราะรุ่นพี่คณะวิศวะคนนี้ ค่อนข้างจะเสน่ห์แรง และดังในหมู่สาว ๆ แต่เธอจำไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนแบบนี้“ไหนบอกว่าเขาเป็นเด็กเนิร์ด ๆ เงียบและรักสงบไม่ใช่เหรอ”“ตะวัน” หนุ่มคณะวิศวะ ที่แต่งกายถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว เขาเป็นคนเงียบ ๆ แม้ว่าจะมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่คบหากันอยู่ไม่กี่คน แต่พวกเขาก็โดดเด่น จนที่มหาลัยเรียกพวกเขาว่า “จตุรเทพคณะวิศวะ” เพราะนอกจากความหล่อแล้ว พวกเขายังเรียนเก่งอีกด้วย“แกว่ายังไงนะ จะ…จตุรเทพวิศวะงั้นเหรอ คนไหนละ”“คนที่ชื่อตะวัน”“พี่ตะวัน หล่อนุ่มเหมือนคอร์กเทลมาร์ตินี่น่ะเหรอ”“นุ่มเหรอ เนตรนี่แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”เธอนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ม้าหินอ่อน หน้าคณะของตัวเอง หลังเลิกเรียนแล้วรุ่นน้องก็เริ่มทยอยกลับ วันนี้พวกเธอเลยแวะนั่งคุยกันก่อนกลับ “ไม่ผิดนะ พี่ตะวันคนที่หล่อ ๆ เนี้ยบ ๆ หน่อยเป็นลูกชายเจ้าของธุรกิจขายรถยนต์หรู เงียบ นิ่งเหมือนเจ้าชาย”“เหอะ เจ้าชายกะผีน่ะสิ”สองคืนก่อน“อ๊าาส์ ตะวันคะเบาหน่อย รูจะแหกอยู่แล้ว อ๊าาส์…”เสียงร้

“อะไรนะคะ! คู่หมั้นเหรอ เมื่อไหร่กัน”“ผมไม่จำเป็นต้องบอกรายละเอียด “คนอื่น” เอาเป็นว่าพวกเราขอตัวก่อนนะครับ ไปเถอะน้องอัน ทำไมตัวเย็นแบบนี้ล่ะ รอเดี๋ยวนะ”ภาวิชญ์ถอดเสื้อสูทของเขา สวมทับให้อันตรา ต่อหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็น “อดีตคนรัก” อย่างครีม ที่ได้แต่ยืนนิ่ง มองดูเขาแสดงความรักออกนอกหน้า อันตราที่ยืนงง ทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดขอบคุณ และปล่อยให้ภาวิชญ์พาเดินเข้าไปด้านใน“ขอโทษด้วยนะ ที่พี่เสียมารยาท โกรธไหม”“เปล่าค่ะ พี่บอกว่าคนนั้น คือรุ่นน้องเหรอคะ”“ใช่ คนที่อยู่กับพี่ในห้องเรียนวันก่อน ที่อันได้ยิน”“คะ? ก็บอกแล้วว่าไม่ได้แอบฟัง แค่ตกใจเสียงประตู ก็เลยเดินไปดู”“เลยทำไอ้นี่ ตกไว้ใช่ไหม”ภาวิชญ์หยิบปากกาของเธอออกมา อันตราคิดว่ามันหายไปแล้วเสียอีก ที่แท้ก็ตกตอนที่เธอกำลังเก็บของหนีนั่นเอง“เอาคืนมานะคะ”“ได้สิ แต่ต้องช่วยพี่ก่อน”“ช่วย… ให้ช่วยอะไร”“ก็ได้ยินแล้วนี่ เมื่อกี้นี้พี่ประกาศชัดเจน”“อะไรนะคะ แต่ว่าเราพึ่งคุยกันว่าจะไม่…”“ไม่ถึงขนาดนั้น เอาเป็นว่าให้พี่พูดเอง”“แต่ว่า…”"มาเถอะน่า"“อย่าเอาแต่ใจตัวเองสิคะ”ภาวิชญ์ดึงอันตราเข้ามาในห้องว่าง และดันเธอไปติดผนังอีกครั้ง ตรงน

เมื่อเธอวางลง ภาวิชญ์ก็หันไปมองเธออีกครั้ง“เสร็จธุระแล้วนี่ ไปได้แล้วมั้ง มายืนบังโต๊ะคนอื่นทำไม”“นี่พี่… จะไม่แกะดูหน่อยเหรอ”“เธอเอามาให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ จะทำยังไงมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ”“พี่ภาวิชญ์!”“พี่ภีมคะ อันไม่อยากกินข้าวที่นี่แล้ว เราไปดูหนังกันดีกว่าค่ะ”ภาวิชญ์หันมามองอันตรา คิดไม่ถึงว่าแม่สาวน้อยเด็กเนิร์ดคนนี้ จะฉลาดได้เรื่อง เขาอยากจะขอบใจเธอสักล้านหน ที่เธอพูดขึ้นมาเอง ภาวิชญ์หันมาโอบไหล่เธอเข้ามาทันที อันตรายิ้มแยกฟันให้“เกินไปแล้วค่ะ แค่แสดงก็พอ มือไม่ต้อง”“ที่รักพูดถูกเลย พี่ก็ไม่อยากกินข้าวแล้ว เอาไว้ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินที่อื่นดีกว่า ไปจ่ายเงินแล้วไปดูหนังกัน”“ค่ะ”อันตรายิ้ม และหันมาบอกลาเค้กอีกครั้ง“ไปก่อนนะคะ”เค้กกำหมัดแน่น ภาวิชญ์เดินออกไป โดยไม่แตะกล่องของขวัญที่เธอถือมาให้เลยด้วยซ้ำ“พี่ภาวิชญ์! นี่มันจะเกินไปหน่อยไหมคะ ของนี่พี่ครีมอุตส่าห์เอามาให้พี่นะคะ”“แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อให้แล้วแต่ฉันไม่อยากได้ จะทำอะไรก็สิทธิ์ของฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่พอใจก็เก็บกลับไป อย่ามาวุ่นวายอีก”“พี่ภาวิชญ์!”ปึก! ครีมโยนกล่องของขวัญใส่ทั้งคู่ ภาวิชญ์ยกมือขึ้นป

ไม่นานอาหารที่ภาวิชญ์สั่ง ก็ทยอยมาวางตรงหน้า อันตรารู้สึกหิวขึ้นมาทันที วันนี้เขาสั่งสลัดกุ้งกรอบให้เธอ “ที่นี่มีของกินแบบนี้ด้วยเหรอคะ”“แน่นอนสิ ไม่มีร้านอาหารจะกินข้าวกันที่ไหนล่ะ กินก่อนเถอะ เมื่อวานก็ไม่ได้กินไปรอบหนึ่งแล้ว เดี๋ยวพี่จะคุยทีเดียว”อันตราลงมือกับอาหารจานโปรดจนเกือบเกลี้ยง เขาสังเกตว่าเธอไม่กินหอมหัวใหญ่ และเขี่ยเอาไว้ข้าง ๆ “ไม่ชอบเหรอ”“มันกลิ่นแรงค่ะ แล้วก็มันแผดก็เลยไม่ชอบ”เมื่อพวกเขากินเสร็จแล้ว ภาวิชญ์จึงได้เดินไปที่กระจกด้านหน้า ซึ่งเห็นสนามแข่งรถ“เกือบสามปีก่อน พี่รู้จักคุณอาเสกสรรค์ เขาพาพี่มาที่นี่ เพื่อทดลองขับรถแข่ง”“คุณพ่อเหรอคะ”“ใช่ วันนั้นคุณอาไปหาพ่อพี่ที่บริษัท เขาเห็นสีหน้าพี่เหมือนคนตายไปแล้ว ก็เลยขอพ่อพาพี่มาที่นี่ หลังจากวันนั้น ชีวิตพี่ก็เริ่มเห็นแสงสว่าง พบสิ่งที่ชอบ และก็… ลืมความเจ็บปวดจากรักครั้งแรก”อันตราหันไปมองหน้าเขา ที่มองไปที่สนามแข่ง เขารู้สึกขอบคุณพ่อของอันตรา และรู้ว่าอันตราสอบเข้ามาเรียนที่เดียวกับเขา เสกสรรค์ภูมิใจกับลูกสาวคนนี้มากเขามักจะเล่าเรื่องของอันตราให้ภาวิชญ์ฟัง จนเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ จนกระทั่งมาพบเธอท

เค้กพูดจบก็เดินออกไปจากคณะทันที ทิ้งให้อันตรายืนนิ่งอยู่หน้าคณะ เธอรู้สึกว่าทุกอย่างหยุดนิ่งไป เหมือนคนโง่ที่ไม่เคยรู้อะไรเลย แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคืนนั้น ภาวิชญ์อยากให้เธอไปเพราะเหตุผลนี้ ดังนั้นจึงไม่ปักใจเชื่อ จนกระทั่ง....“เนตรแกรู้จักสนามแข่งรถบ้างไหม”“อะไรนะ สนามแข่งรถของพวกเศรษฐีพวกนั้นเหรอ รู้สิก็เพื่อนต่างคณะของฉัน เคยเรียนมัธยมที่เดียวกัน เธอเป็นลูกสาวเจ้าของสนาม ที่ชานเมือง มีอะไรเหรอ”“ที่นั่นเวลาแข่ง ส่วนใหญ่แล้วจะใช้เดิมพันกันด้วยหรอ”“เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ก็นะ ส่วนใหญ่เพื่อนฉันเล่าว่า สิ่งที่เป็นของเดิมพันมีอยู่ไม่กี่อย่างหรอก ที่พวกนี้ใส่ใจ ก็มีเงิน รถ หรือไม่ก็ผู้หญิงที่เขาควงกันไปนั่นแหละ”ปึก!“อะไร เป็นอะไรวะอัน มือไม้อ่อน กระเป๋าตกแล้ว”เนตรก้มลงไปหยิบกระเป๋าให้อันตรา ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ทรายก็พยุงมะปรางเข้ามาในห้อง สีหน้าของเธอซีดจัด เพื่อน ๆ ทุกคนเลยรู้ว่าเธอเป็นอะไร“ไม่ไหวแกน่าจะหยุดนะไอ้ปราง”“ไม่เป็นไร ยังไหวอยู่”พวกเธอเดินไปเรียนในคลาสรวม ซึ่งมีหลายคณะที่เรียนรวมกัน มีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องที่เข้ามาเรียน เพราะวิชานี้เป็นวิชาที่หลายคณะต้องเรียนพื้นฐาน อั