All Chapters of โซ่ดวงใจมาเฟียเถื่อน(โคแก่กินหญ้าอ่อน): Chapter 11 - Chapter 20

"หืม ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ฉันจะปล่อยเธอไปเอง" หญิงสาวเมื่อได้ยินตาเธอก็เบิกโพลงด้วยความตกใจ ร่างเล็กพยายามดีดดิ้นสุดกำลังที่มีเพื่อให้เธอหลุดพ้น "ไม่นะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน" ถ่อยคำที่มะลิเปล่งออกมายิ่งทำให้นิคโคลตินรู้สึกโกธรเคืองต่อคำพูดที่ดูห่างเหินของเธอ "หึคำพูดห่างเหินดีจริง งั้นวันนี้เราต้องตัวติดกันทั้งคืนซ่ะหน่อยเพื่อมันจะดีขึ้นบ้าง" น้ำเสียงที่ฟังดูเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมา "อย่านะคะคุณป๋า อย่าทำหนูเลย มะลิกลัวแล้ว"หญิงสาวพยายามอ้อนวอนชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล มือหนาฉุดกระชากเสื้อผ้าของเธอจนขาดวิ่น มือเล็กพยายามปัดป้องมือหนาที่พยายามดึงกระชากเสื้อผ้าของเธอสุดกำลังที่มี แกวก ปราการสุดท้ายที่ปกปิดร่างกายของหญิงสาวถูกชายหนุ่มกระชากขาดจนหมดสิ้นเหลือเพียงร่างกายที่เปลื่อยปล่าวมะลิพยายามใช้มือน้อยๆปกปิดจุดสงวนไว้เพื่อปกปิด "จะอายทำไมสาวน้อย ของเคยๆกันอยู่แล้ว" นิคเผยยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ กายหนาถาโถมทับร่างน้อยมือหนาตรึงแขนเรียวไว้เหนือศรีษะ ริมฝีปากหนากดจูบทั่วเรือนร่างอรชรอย่างเร่าร้อน สัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ชั่งต่างจากครั้งแรกหนัก มันมีแต่คว

"นิคคะ พิมขอไปอยู่กับนิคก่อนได้ไหม" ร่างสูงถึงกับชงักงันกับการร้องขอจากหญิงสาว "ได้ไหมคะนิค พิมกลัว" พิมพาโผล่เข้ากอดชายหนุ่มอย่างหวาดหวั่น "เอ่อ ได้ครับ" "เดี๋ยวพิมขอไปเก็บของก่อนนะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับหญิงสาวจึงรีบขึ้นไปเก็บข้าวของ ทางด้านมะลิที่กำลังเดินออกจากห้างสรรพสินค้าเมื่อเห็นว่ามีแท๊กซี่กำลังวิ่งผ่าน ร่างสาวจึงรีบวิ่งหนี "พี่ค่ะ จอดๆๆๆ"ทันทีที่รถแท๊กซี่จอดหญิงสาวรีบวิ่งขึ้นรถทันที "ลงที่ไหนครับ" "เอ่อ ไปท่ารถXxค่ะ"ทันทีที่หญิงสาวกระโดดขึ้นรถไปการ์ดหนุ่มพยายามวิ่งตามแต่ไม่ทัน ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงริงโทนโทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้น "นายครับ คุณหนูหนีไปแล้วครับ" "แค่คนเดียวพวกมึงปล่อยให้หนีไปได้ยังไง" "คุณหนูขอออกมาซื้อของครับ" "ไปตามหาให้เจอ" "ครับนาย"ตอนนี้นิคกำลังโมโหขั้นสุด ร่างสูงหน้ามึนตึงจนหน้ากลัวเอาทำเอดลที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับขนลุก นั่งรอไม่ผ่านพิมพาก็ลากกระเป๋าลงมาก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังหน้ามึนตึงจึงเอ่ยถาม "นิคดูเครียดๆนะคะ มีปัญหาอะไรรึป่าว" "ป่าวครับ ไปกันเถอะ" ร่างสูงเดินออกหน้าไปอย่างไม่มีรีรอหญิงส

ตาสวยค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบกับความคุ้นเคย เพราะมันไม่ใช่ที่ไหน มันคือห้องนอนของเธอที่อยู่ในบ้านของนิโคลติน "เห้อ ยังไงฉันก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากที่นี่ได้ซินะ" มะลิเม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยในตาสวยฉายแววความเศร้าหมองไว้ไม่จางหาย ก๊อก ก๊อก ก๊อก"คุณหนู คุณนิคให้มาตามไปทานเข้าคะ" นมอุ่นตะโกนผ่านประตูเข้ามา ร่างเล็กเมื่อได้ยินดังนั้นจึงรีบจัดแจ้งเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วรีบลงมาข้างล่าง ขาเล็กที่กำลังก้าวลงบรรไดเหมือนจะดูอ่อนแรงลงเสียดื้อๆ ขาเล็กไม่แม้จะก้าวเดินมันกับหยุดนิ่งอยู่กับที่ ตาสวยก็มองภาพนั้นด้วยความโศกศัลย์เหลือทน "อ้าว มะลิมาทานข้าวด้วยกันสิจ๊ะ" พิมพาที่หันมาเห็นมะลิยื่นอยู่จงเดินเข้ามาจูงแขนมะลิมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร "ขอบคุณนะคะ" มะลิเลือกที่จะไม่มองหน้าชายหนุ่มที่นั้งตรงกันข้ามกับเธอ มะลิตั้งใจก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจ "นิคคะ พอดีว่าพิมอยากไปซื้อของ นิคช่วยไปส่งพิมได้ไหมคะ "อืม เดี๋ยวผมให้เอดลไปส่ง ผมยังมีธรุต้องจัดการต่อสักหน่อย" ตาคมจ้องมองสาวน้อยตรงหน้าที่กำลังก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจ ในตาคมนั้น

สายลมที่พลัดผ่านทำให้ใบไม้ร่วงล่น แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านสะท้อนเหงาร่างของเธอที่นั่งเม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ผมสวยพริ้มสไวไปตามสายลม "คุณหนู ไม่น่าทำแบบนี้เลยนะครับ" ร่างเล็กหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง "ทำแบบไหนเหรอคะ ไม่ว่ามะลิจะทำอะไรก็ผิดทุกอย่างเขาไม่เคยคิดจะถามเลยสักครั้ง มะลิแค่อยากรู้ความรู้สึกของเขา ทุกอย่างมะลิสามารถให้อภัยเขาได้ แต่พอมาวันนี้มะลิรู้แล้วว่า คุณป๋าเห็นมะลิเป็นแค่สิ่งของ ที่อยากยกให้ใครก็ได้มะลิคงไม่สารถให้อภัยเขาได้จริงๆ" ปากสวยพรั่งพรู่ความรู้สึกออกมา เธอรู้สึกเจ็บปวดและไร้ค่ามากกับคำพูดของชายหนุ่ม "แต่ว่า คุณหนู" "ชั่งเถอะคะ ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็ดี" มะลิหันมายิ้มให้เอดลและลุกเดินออกไปเอดลได้แต่มองตามอย่างคิดหนัก รู้สึกสงสารคนตัวเล็กไม่น้อย เธอคงต้องเจออะไรอีกเยอะ ไม่รู้ว่าจะทนได้แค่ไหนเหมือนกันมะลิที่กำลังเดินเพื่อกลับเข้าไปในบ้านต้องชงักเมื่อเจอเข้ากับนิคที่ยืนตะหง่านอยู่ที่ประตูบานใหญ่ "ต่อไปนี้เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านนี้อีก" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยออกมาอย่างดุดัน "ค่ะ" มะลิตอบเพียงแค่นั้นก็หันหลังกลับออกมาและรีบเดินออกไปทันที นิ

มะลิเดินเข้ามาในครัวก็เห็นว่าทุกคนกำลังวุ่นวายกับการเตรียมอาหารทั้งที่คนอยู่ในบ้านมีเพียงไม่กี่คนแต่ทำไมวันนี้ทุกคนต่างดูกระตือรือร้นเหลือเกิน "พี่หวานทำไม เตรียมอาหารเยอะจัง" มะลิเดินเข้าไปถามหวานที่กำลังเตรียมหั่นผักอยู่ "วันนี้คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะมานะ เลยต้องรีบทเพราะคุณผู้หญิงไม่ค่อยชอบรอนะ" "อ่อ มีอะไรให้มะลิช่วยไหม" มะลิอาสาเข้าไปช่วยเพราะตอนนี้เธอว่างอยู่ จึงอยากหาอะไรทำให้หยุดคิดฟุ้งซ่าน "เอ่อ งั้นมะลิช่วยเอาผักพวกนี้ไปล้างที" หวานชี้ไปที่ผักที่ถูกจัดเตรียมไว้ที่ว่างอยู่ไม่ไกล มะลิจึงเดินเข้าไปหยิบเพื่อเอาไปล้างทำความสะอาด คนตัวเล็กที่กำลังตั้งใจล้างผักอย่างเพลิดเพลิน ทันทีที่ได้ยินเสียงเข้มที่คุ้นเคย มือที่กำลังจะหยิบผักขึ้นมาถึงกับชงัก "ฉันไม่ได้บอกเธอหรอกหรือว่า อย่าเข้ามาเหยียบในบ้านนี้อีก" คนตัวสูงยื่นกอดอกพิงกับกรอบประตู ยื่นมองคนที่กำลังหันหลังให้เขานิ่งๆ เหล่าแม่บ้านได้แต่มองหน้ากันตาปริบๆแถบหยิบจับอะไรไม่ถูก มะลิเมื่อได้ยินดังนั้นก็วางผักลงและเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้หันมามองคนตัวโตแม้แต่น้อย นั้นยิ่งทำให้นิคโมโหเข้าไปใหญ่