Semua Bab โซ่ดวงใจมาเฟียเถื่อน(โคแก่กินหญ้าอ่อน): Bab 21 - Bab 30

หลังจากที่ขึ้นรถมาฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พอหันไปกลับไปอีกทีเขาก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปสิ่งหนึ่งที่ฉันคิดควรคิดได้แล้วคือ ฉันไม่ได้มีค่าอะไรพอให้เขาต้องมาใส่ใจ แค่เพียงเขายังไม่เบื่อฉันเขาถึงทำแบบนี้ หญิงสาวหันกับมานั่งเช่นเดิมและพิงศรีษะลงกับกระจกและเผลอหลับไปในที่สุด แซมหันมองหญิงสาวที่หลับไปแล้วอย่างเห็นใจและรีบโทรรายงานต่อเจ้านายทันที ซ่า~ เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งปลุกให้คนที่กำลังหลับไหลตื่นขึ้นมา ดวงตาสวยเปิดขึ้นก็พบกับความไม่คุ้นตา ขาเล็กก้าวลงจากเตียงมองผ่านประตูเลื่อนที่เปิดออกไว้ทำให้ลมพัดเข้ามา เมื่อเดินออกมายังระเบียงมองออกไปก็พบกับชายหาดที่อยู่ไม่ไกล ร่างเล็กหลับตาพริ้มปล่อยให้วายลมพัดผ่านอย่างปล่อยใจ นี้คือครั้งแรกที่เธอเคยมาที่นี่และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกสบายใจ บ้านลาฟเนเจอร์ รถหรูแล่นเข้ามาจอดในบริเวณบ้านนิคยังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในรถในหัวกำลังคิดทบทวนคำพูดของพ่อเขาอยู่ ไม่นานรถของครูซก็ขับมาจอดเทียบข้างหลัง ครูซลงจากรถและไม่ได้หันมามองแต่เลือกเดินเข้าบ้านไป เขาคิดว่าครั้งนี้จะลูกชายเขาจะต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแต่ถ้าหากว่าเลือกไม่ได้ เขาจะเป็นคนเซ็นรับหญิง

มะลิรีบจัดการอาหารตรงหน้าโดยเธอนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะด้านหลัง ร่างหลังกินอาหารได้มากกว่าที่เคยแถมดูจะเจริญอาหารกว่าเดิมอยู่มาก ผ่านไปไม่นานอาหารตรงหน้าก็มะลิจัดการจนหมด ป้าแววที่กำลังเก็บกวาดทำความสะอาดอยู่หันมาอีกทีก็เห็นว่าอาหารในจานหมดเกลี้ยงก็ยิ้มออกและไม่วายที่แซวคนตรงหน้า "ไม่คิดว่าคนตัวเล็กๆอย่างคุณหนูจะทานหมดนะคะเนี้ย" คนถูกแซวยิ้มเขิน "ก็มันอร่อยนี่คะป้าแวว" ป้าแววยิ้มเอ็นดูมะลิไม่แปลกใจที่คุณท่านจะเอ็นดูคนตรงหน้า ทั้งหน้าตาและกิริยามารยาทดูอ่อนโยนน่าทนุถนอมเธอไม่รู้เรื่องราวต่างๆก่อนคุณท่านจะส่งเธอมานี้แต่ก็ไม่กล้าพอจะถามเช่นกัน "มะลิขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณท่านจะรอนาน" ว่าจบมะลิก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อแต่งตัว 10นาทีต่อมา มะลิในชุดเดรสยาวถึงจาตุ่มแขนตุ๊กตาสีขาวผมยาวสลวยถูกปล่อยออกแต่งเติมหน้านิดหน่อยพอมีสีสัน ของใช้ต่างไปถูกเตรียมไว้อยู่ก่อนแล้วซึ่งหน้าจะเป็นครูซที่สั่งจัดเตรียม เขาคงจะถามขนาดเสื้อผ้าของเธอจากนมอุ่นเลยซื้อเตรียมมาให้เธออย่างพอดี แต่รู้ชั้นในจะคับไปหน่อยรึหน้าอกเธอโตขึ้นเพราะรู้สึกถึงความคับแน่น รอไม่นานครูซก็เดินลงมาจากชั้นบนเช

หลังจากที่เธอขึ้นมาด้านบนก็ได้กลับไปอยู่ห้องเดิมที่เธอเคยอยู่ เธอทรุดนั่งที่เตียงและความทรงจำต่างๆก็ประดังประเดเข้ามา เธอไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออกไปเพียงแต่อยากป้องกันตัวเองแค่นั้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้มะลิมะลิหลุดจากความทรงจำเก่าๆ ขาเล็กเดินมาเพื่อเปิดประตูและคนตรงหน้าเธอก็คือคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด "มีอะไรคะ"มะลิต้องคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวแต่ทว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นทำให้เธอตกใจกลัวไม่ทันได้พูดอะไร ร่างของเธอก็ถูกผลักจนเซถอยเข้ามาในห้อง ปึง เสียงประตูปิดกระแทกดังสนั่นแต่กับไม่มีใครสนใจ มะลิเริ่มกลัวท่าทีของตัวตรงหน้า ท่าทางของเขาราวกับหมาป่าที่กำลังรอขย้ำเหยื่อนั้นก็คือ เธอ "ทำไมเริ่มกลัวแล้วหรือครับ น้องสาว" นิคแสดงสีหน้ายียวนและค่อยๆเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กช้าๆ มะลิได้แต่ถดถอยหนีใบหน้าสวยเริ่มดูเลิ่กลั่กจนคนตัวโตจับสังเกตุได้ "คุณมีอะไรก็พูดมา ถ้าคุณทำร้ายฉันฉันจะฟ้องคุณพ่อ" มะลิเงยหน้าจ้องมองคนตรงหน้าด้วยควาาไม่เกรงกลัวถึงแม้ว่าในใจของเธอนั้น กำลังหาทางหนีจากราชสีห์ตนนี้อยู่ "เรื่องของผัวเมีย คนอื่นเขาคงไม่

เช้าวันต่อมา วันนี้เป็นวันที่มะลิจะฝากครรภ์และเธอได้บอกกับครูซแล้ว เขาจึงจะเป็นพาเธอไปเองเธอซึ่งไม่กล้าปฏิเสธจึงได้แต่ตกลง เพราะมันก็ดีที่อย่างน้อยก็ยังคนไปเป็นเพื่อนทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยว มะลิลุกขึ้นแต่งตัวแต่เช้า วันนี้เธอเลือกใส่ชุดเดรสสั้นระบายดูคล่องตัวและไม่รัดรูป ช่วงนี้เธอเริ่มดูมีน้ำมีนวลผ่องใส เธอจัดแจ้งเอกสารใส่กระเป๋าสะพายเช็คดูความเรียบร้อยแล้วรีบลงมาทานอาหารเช้า ช่วงนี้เธอจะรู้สึกหิวตลอดเวลาและเธอไม่อยากอดเธออยากบำรุงลูกของเธอให้เต็มที่ ถึงแม้ว่าลูกของเธอจะขาดพ่อแต่เธอจะไม่มีทางให้ลูกของเธอรู้สึกขาดหายอะไรทั้งสิ้นมะลิเดินลงมายังโต๊ะอาหารก็พบว่ามีคุณหญิงกับคุณท่านนั่งอยู่แล้ว นิคกับพิมพายังไม่ได้ลงมา "มาสิลูกมาทานข้าว พ่อให้นมอุ่นทำของอร่อยไว้ให้แล้ว" น้ำเสียงเอ่นอย่างเอ็นดู มะลิภึงกับสตั้นในสิ่งที่คนตรงหน้าแทนตัว เธอไม่เคยสัมผัสคำว่า พ่อเลยสักครั้ง ความอบอุ่นเหมือนเริ่มเข้ากลืนกินในหัวใจ มะลิยิ้มกว้างออกและเดินไปทรุดนั่งข้างคุณหญิงพิมพา เพราะคงอีกไม่นานที่พิมพากับนิคจะลงมา ปกติแล้วทั้งหมดจะเริ่มทานอาหารเข้าพร้อมกัน มะลิตาลุกวาวเมื่อเห็นอาหารมากมายหลากวางอยู่บ

เช้าวันถัดมามะลิตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกพพะอืดพะอมอยากอาเจียน"อ๊วก อ๊วก" เป็นครั้งที่3ที่มะลิมาอาเจียนจนเริ่มรู้สึกหมดแรง ครั้นนึกขึ้นได้ว่าหมอกรให้ยาแก้แพ้มา มะลิจึงรีบไปหายามากิน เมื่อเริ่มรู้สึกดีขึ้นเธอจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้งจากอ่อนเพลียทำให้เธอดำดิ่งสู่ห้วงนิทราในที่สุด รู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าจะสายมากแล้ว เมื่อหันไปมองนาฬิาการที่หัวเตียงก็เป็นเวลาเก้าโมงกว่าแล้ว ร่างเล็กจากรีบลุกพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อลงไปหาอะไรกิน เธอยังมีเด็กน้อย2คนที่กำลังรอเธออยู่เสียงพูดคุยของบุรุษดังขึ้นมาถึงข้างบนมะลิที่กำลังเดินลมาถึงกับแปลกใจแต่เมื่อเดินมาถึงข้างล่างก็ต้องกระจ่าง "สวัสดีค่ะหมอกร"มะลิยกมือไหว้ครตรงหน้าอย่างเคารพ ในหน้าหวานระบายยิ้มอ่อน "สวัสดีครับมะลิ พึ่งตื่นหรือครับ พี่ซื้อของอร่อยมาใหัเยอะแยะเลย" มะลิมองถุงข้าวของที่ว่างอยู่เต็มโต๊ะอย่าแปลกใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงซื้อของมามากมายขนาดนี้ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสงสัย "พี่ผ่านมาทางนี้พอดี เลยแวะซื้อของมาฝาก มะลิเก็บตัวเล็กน่ะ" หมอการอธิบายยาวเหยียดวันนี้เขาตั้งใจซื้อของมาให้น้องสาวและหลานของเขาและอีกอย่างที่เขาต้องการ ก