Semua Bab โซ่ดวงใจมาเฟียเถื่อน(โคแก่กินหญ้าอ่อน): Bab 31 - Bab 40

ร่างหนาปล่อยให้น้ำชโลมทั่วร่างกายเพื่อให้บรรเทาอาการร้อนลุ่มภายใน นานกว่ายี่สิบนาทีกว่าความร้อนในกายจะเริ่มเบาลง นิคคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ ร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำผมที่ยังไม่แห้งสนิททำให้มีหยดน้ำหยดจนเปียกชื้นเสื้อคลุมไปหมด แต่เขากับไม่สนใจกับเดินไปค้นหายานอนหลับในเกะหัวนอน มือหนาค้นหายานอนหลับที่เขาชอบกินเวลาที่มีเรื่องเครียดจะทำให้นอนไม่หลับเขาจึงต้องพึ่งมัน นิคโยนยาเข้าปากและกรอกน้ำตาม เขาล้มตัวลงนอนทั้งที่หัวยังเปียกโชกอยู่อย่างนั้น ไม่นานเขาก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ผ่านไปนานเป็นชั่วโมงณิชาที่กำลังรอชายหนุ่มออกมาเธออย่างใจจดจ่อแต่กับไม่มีวี่แววของคนภายในห้อง เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในห้อง ตาเธอเหลือบไปมองยังประตูที่เชื่อมไปยังห้องพักผ่อนที่ชายหนุ่มใช้พักผ่อนมาหลายวันนี้ รอยยิ้มร้ายกาจก็ผุดขึ้นบนใบหน้า เธอเดินตรงเข้าไปยังประตูและเปิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ภายในห้องยังคงเปิดไฟไว้ทำให้เห็นร่างหนานอนหลับตาพริ้ม ถึงแม้ว่าจะนึกเสียดายที่ไม่ได้ร่วมรักกับชายหนุ่มแต่หากได้นอนร่วมเตียงก็คงจะดีไม่นอน ความคิดไม่ดีของเธอก็ปรากฏขึ้น เธอพยายามถอดชุดอาบน้ำของชายน

นิคมองมาตินอย่างนิ่งอึ้งคิดไม่ถึงว่ามะลิจะเป็นบุตรสาวที่หายไปของมาตินและยังเป็นน้องสาวของหมอกร นึกถึงเรื่องนี้นิคก็ใจชื่นมาเพราะอย่างน้อยมะลิและหมอกรก็ไม่ต้องหมั่นหมายกันแต่เขาก็สงสัยอยู่ ในตอนนั้นที่เขาไปขอรับเลี้ยงมะลิแม่เอื้ออารีบอกเขาว่าพ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตและเธอไม่มีญาติที่ไหน ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็คงเป็นเพราะโชคชะตา “นางผู้หญิงแพศยาคนนี้มันเป็นใครกันถึงกล้ามาทำร้ายลูกสาวของฉัน” มาตินกัดฟันข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลที่กำลังประทุอยู่ในอกเขาดูกล้องซ้ำไปมายิ่งเห็นว่าลูกเจ็บใจของพ่อยิ่งเจ็บกว่าไหน แววตาที่กำลังตื่นกลัวของเธอมันทำให้หัวใจคนเป็นพ่อนั้นแถบแตกสลายจนแตกสิ้น “เธอชื่อพิมพาครับ เป็นคนรักเก่าผมเอง” มาตินตวัดสายตาอันคมกริบมามองที่นิคอย่างสงสัย ในเมื่อเขารู้จักผู้หญิงคนนี้ ก็คงต้องมีส่วนที่ทำมให้ลูกสาวเขาถูกจับไป เขาเลือกที่จะไม่พูดออกไปแค่มองอีกฝ่ายนิ่งๆ หากเป็นคนอื่นคงจะหลบสายตาเขาไปแล้วแต่กับหลานชายคนนั้นกับไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวเขาเลยสักนิด แต่ก็ดีเขาชอบคนทาชอบท้าทายเขาแบบนี้ มันถึงจะสนุก

หลังจากที่วางสายจากดิรก นิคถึงกับเครียดหนัก เขารู้ว่าดีว่าอีกฝ่ายต้องวางแผนไว้ค่อยจัดการเขาเป็นแน่ ถึงแม้เขาจะตายเขาก็ไม่กลัวแต่ยังมีมะลิ เขาถึงต้องคิดมากขนาดนี้ เขานั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หากจะมีใครสักคนที่ช่วยเหลือเธอให้ปลอดภัยได้ คงมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น คฤหาสน์มารอพหลังจากที่กลับมาจากบ้านของเพื่อนสนิทอย่างนิโคลาสวันนั้น มาตินก็ไม่ได้ติดต่อพูดคุยกับพวกเขาอีก ในใจร้อนรุ่มอย่างไฟเขาส่งลูกน้องออกตามหาลูกสาวไปทั่วแต่กับไร้ข่าวคราว ตั้งแต่ทราบเรื่องภรรยาของเขาก็เอานั่งซึมไม่ยอมทานข้าวแม้แต่น้อย เรื่องนี้หมอกรยังไม่รู้เรื่องเพราะยังติดงานอยู่ หากรู้คงจะร้อนใจไม่ต่างกัน "พี่ว่าน้องกินข้าวสักหน่อยเถอะนะ" มาตินพูดกับผู้เป็นภรรยา ที่เอาแต่นั่งเม่อมองจานข้าวที่ว่างป่าวอยู่ตรงหน้า โสภิดาน้ำตาเอ่อคลอหันไปมองมาตินด้วยความเสียใจ "น้องอยากเจอลูก18ปีแล้วที่ลูกหายไป พอจะได้เจอกัน กับต้องมาเจอเหตุร้ายแบบนี้ " น้ำเสียงอันสั่นเครือของภรรยาบรรท่อนทำให้หัวใจแกร่งของมาตินสั่นไหว ไม่ว่าจะตอนนี้หรือ18ปีที่ผ่านมาเขาก็ยังคงไม่สามารถปกป้องลูกเอาไว้ได้ "ไม่เป็นอะไรนะ พี่สัญญาพี่จะพา

"มึงหมายความว่ายังไง" "กูก็หมายความว่า ยังไงพวกมึงก็ต้องตาย" ปลายกระบอกจ่อต่อหน้านิโคลติน นิคกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเขาเพียงยื่นนิ่งๆเป็นเกาะกันกระสุนให้กับร่างเล็ก ลูกน้องของดิรกต่างกันกรูเข้ามายื่นล้อมทั้งสองไว้ กระบอกปืนนับสิบเล็งมาทั้งสอง เขาจะไม่ลังเลที่จะต่อสู้เลยสักนิด หากไม่มีคนตัวเล็กที่ยื่นตัวสั่นทึมอยู่ข้างหลัง มือหนาดึงคนตัวเล็กมากกกอดไว้อ้อมกอด หน้าเล็กซุกเข้าอกอุ่นอย่างโหยหา "ไม่เป็นไรนะครับ หนูจะต้องปลอดภัย" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูเล็ก ร่างเล็กพยักหน้างึกงักอยู่ในอ้อมกอดของเขา "ใครจะเป็นคนตายก่อนดีนะ มึง หรือ เมีย มึงดี!!" ดิรกจ่อปืนไปมาระหว่างมะลิกับนิค "ไอ่ดิรก ถ้ามะลิเป็นอะไรไปมึงคิดเหรอ ว่าทุกอย่างที่มึงได้ไปจะทำให้มึง หนีตายได้"นิคยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลสนัย ตาคมจ้องเขม็งไปยังดิรกที่ยื่นจ่อปืนมาทางเขา "มึงหมายความว่ายังไง ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมจะมีคนมาฆ่ากูเหรอ" ดิรกหัวเราะรวนเหมือนกับสิ่งที่นิคบอกมันเป็นตลกน่าขันปัง ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นไม่นานลูกน้องของดิรกก็ล้มตายลงจนหมด "ใคร!! ไอ้นิคมึงคิดตุกติก" มือที่ถือปืนเร

ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากความมืดมิดเริ่มมีแสงสว่างของดวงอาทิตย์ แสงสุริยันเจิดจรัสส่องสว่างทั่วฟ้านกน้อยบินว่อนส่งเสียงเจื่อยแจ๊วไปทั่วบริเวณ "เช้าแล้วเหรอเนี้ย หลับไปตั้งแต่ตอนไหนนะ" มือเรียวขยี้ตาเบาให้คลายงงงวยจากการตื่นนอน เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง แสงแดดที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระทบเข้าใบหน้าสวยจนต้องหรี่ตาลง มือเล็กลูบท้องนูนเบาๆ "รอแม่เดี๋ยวนะ แม่ขออาบน้ำก่อนจะได้ไปกินข้าวกัน วันนี้แม่จะพาพวกหนูไปหาพ่อ" ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มมือเรียวลูบท้องนูนแผ่วเบา ขาเล็กก้าวลงจากเตียงตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อรีบจัดแจ้งทำธุระส่วนตัว 30 นาทีต่อมา มะลิเดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำ มืออีกข้างยังคงเช็ดผมที่เปียกชื่น ขาเล็กก้าวมาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าพอเปิดออกก็ต้องตกตะลึงเสื้อผ้ามากมายถูกอัดไว้เต็มตู้ มือเรียวแหวกดูเสื้อผ้าไปมาก็ต้องมาสดุดตากับชุดเดรสยาวสีชมพูลายดอกไม้เล็กๆดูแล้วน่ารักและคงจะใส่สบาย ไม่รัดท้องที่เริ่มนูนออกมาของเธอ ความโอ่อ่ากว้างขว้างของบ้านหลังนี้ทำให้มะลิรู้สึกตกตะลึง ตากลมมองไปทั่วบริเวณบ้านเหล่าแม่บ้านมากมายต่างพากันทำงานอย่างตั้งใจไม่ต่างกันกับบ้านของนิโคลต