Semua Bab ข้ามภพมารักมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

คราวนี้เอมมิกาหน้าแตกดังเพล้ง ทั้งที่เด็กสาวคนนี้มีดีแค่ความสวยซึ่งอาจไม่มากไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ แต่สามก๊กกลับหยามหน้ากันถึงขนาดนี้ ไม่อยากกลับมาควงหล่อนถึงขนาดต้องดึงคนบ้ามามีอะไรด้วย ตั้งตนให้มันแล้วเรียกว่าเมีย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ“แล้วสามจะต้องเสียใจ ที่คิดหักหน้าเอมด้วยอีเด็กสติไม่ดีนี่” เธอปรามาสอย่างฉุนเฉียว หมดมาดแม่ชีไปไหนทันใด ยิ่งเห็นว่าแม่เด็กสาวคนนั้นทำท่าจะหนีไปแต่กลับถูกสามก๊กรั้งเอวคอดกิ่วกลับมาทันควัน ก็ทำเอาหึงหวงหน้ามืดตามัวแทบควันออกหูทั้งที่สามเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ของเธอมาตลอดแท้ๆจำเอาไว้เถอะ นังพิมแก้ว!หลังจากพ้นจากหลังเอมมิกาไป สามก๊กก็ทรุดตัวลงไปนั่งบนโซฟา ทั้งๆ ที่ยังรั้งเอวคอดของพิมแก้วอยู่ จนทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกัน“นี่ท่าน!” เธอทำท่าจะปรามาส หากแต่ฝ่ามือที่สั่นเทาของผู้ชายที่ดูเหมือนจะเข้มแข็งและน่ากลัวกลับทำให้เจ้าหล่อนชะงัก “... ท่านมิเป็นกระไรใช่หรือไม่”คำพูดหวังปรามาส จึงแปรเปลี่ยนไปเป็นเนื้อเสียงแห่งความเป็นห่วงแทน“เปล่า” เขาผละฝ่ามือออกจากเธอทันทีที่รู้สึกตัว ค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นไปถอดแว่นตาออกอย่างเหนื่อยล้า ตลอดหลายปีที่เอมมิกาตามมารังควานจนนางบ

“ไอ้เหี้ยสาม กูรู้ว่ามึงเป็นพ่อพระ แต่ไม่ต้องมาพูดกับกู ถ้าไม่รีบกินก็ยกให้กู กูชอบ กูอยากได้ เท่าไหร่ก็ยอมจ่าย” สีหน้าของจิณพรตมีแววแห่งความหื่นกระหาย กระลิ้มกระเหลี่ยเด็กสาวที่ไม่บรรลุนิติภาวะอย่างออกนอกหน้า ขอถอนคำพูดที่ว่าไม่กินของเพื่อนแล้วกัน ถ้าเพื่อนให้ก็ยินดีเปิดอกรับ ไม่แปลกเพราะในเรื่องผู้หญิงจิณพรตนั้นเลือดเย็นไม่มีความเอ็นดูเมตตาใดๆ เคยถึงขั้นจับไปค้าประเวณีที่ต่างแดน คนที่จับงานพวกนี้ มีแต่คนใจแข็ง ใจเหี้ยมทั้งนั้นคงมีแต่สามก๊ก ที่ยังคงมั่นคงในอุดมการณ์ของตัวเอง ที่อยากจะธุดงค์ในป่า เป็นพระอาจารย์ที่เปี่ยมคุณธรรมเขารู้สึกไม่ชอบสายตาล่วงเกินของอีกฝ่ายที่มองเด็กสาว ไม่รู้เพราะความรู้สึกแบบไหน จึงล้วงปืนในกระเป๋ากางเกง แล้ววางใกล้ๆ มือของตนเองเป็นการขู่ใจ ในขณะที่บาร์เทนดี้หัวเราะคิกคัก ส่งแก้ววิสกี้ให้เขา“จะลองดูก็ได้” ออพิมแก้วไม่ได้รู้เรื่องราวที่ชายกำยำสองคนเขม่นกัน แต่ดูเหมือนว่าจิณพรตก็จะเกรงอกเกรงใจสามก๊กอยู่ในที เพราะถึงมันจะเป็นพ่อพระเข้าเส้น บ้าสวดมนต์จนถึงขนาดสวมสร้อยองค์ท้าวเวสสุวรรณ 100 ปีที่ผ่านพิธีปลุกเสกไปทำงานด้วย แต่เวลาที่ลงโทษหนอนก็โหดเหี้ยมเอาเรื่องเ

“อื้อ... นายท่าน” เสียงหวานล้ำหลุดรอดออกมาจากกลีบปากบางที่บัดนี้เปื้อนลิปสติกเป็นปื้นจากการโดนจูบที่รุนแรง ทรวงอกทั้งสองข้างที่หนาวเหน็บถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหยักของมาเฟียหนุ่ม สร้างความอบอุ่นและเสียดเสียวให้เด็กสาว แอ่นกายอย่างทรมานเมื่อถูกตรึงข้อมือทั้งสองข้างไม่ให้ดิ้นหนีความเมามาย ส่งผลให้สติสัมปชัญญะของเธอหลุดลอยไป ในเวลานี้เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ สอดแทรกเข้ามาตลอดระยะเท่านั้น“อ๊ะ” เมื่อเรียวขางามถูกเปิดออกกว้าง สาวน้อยก็สะดุ้งโหยง ปลายนิ้วของอีกฝ่ายครอบครองส่วนเกสรดอกลำดวนหวานของเธอ ที่บัดนี้ชุ่มชื้นผ่านชั้นในตัวบาง มันถูกแหวกข้างและปลายนิ้วก็เข้าไปตรวจสอบด้านในที่นุ่มหยุ่น“ไม่ต้องเกร็ง พิมแก้ว” ริมฝีปากที่ครอบครองความอ่อนนุ่มที่แปรเปลี่ยนมาชูชันของเธอผละออกเพื่อประโลมเด็กสาว ที่บัดนี้เมื่อปลายนิ้วใหญ่สอดเข้าไป กลับสร้างความเจ็บให้เธอ จนต้องนอนหลับตาปี๋ตัวเกร็งสั่นอย่างน่าสงสาร“นะ... นายท่าน ทำเราเบาๆ หน่อย เรา... เจ็บ”ความอบอุ่นครอบครองอยู่รอบทรวงอกเล็ก เด็กสาวนอนหอบหายใจ ควานหาออกซิเจนอย่างหนักหน่วง ความอ่อนโยนนุ่มนวลแต่กลับร้อนแรงของมาเฟียหนุ่มกำลังทำให้เธอเป็นบ้า เธอ

สามก๊กได้แต่นวดหางคิ้วอย่างปวดหัว เขารู้สึกเหมือนทุกครั้งที่พูดคุยกับหล่อน เหมือนคุยกันไปคนละทิศละทางตลอด เธอดูยังคงมัวเมาอยู่ในโลกยุคกรุงศรีที่ตัวเองสร้างขึ้นในจินตนาการ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเอาแต่นั่งตัวสั่นคิดว่าตนเองเสียตัวเป็นแน่แถมยังเสียแบบไม่เป็นธรรมด้วย เขาถึงได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองจะไม่มีวันทำกับคนปกติที่ไหนมาก่อนคือการนั่งสาธยายโลกแห่งความเป็นจริงที่เธออยู่ ณ ปัจจุบันอย่างคร่าวๆ“พิมแก้ว ที่นี่ไม่ใช่โลกยุคกรุงศรีอโยธยาอย่างที่เธอเพ้อเจ้อเอาไว้ ที่นี่คือประเทศไทยในปีพุทธศักราช 2564 และโลกมันวิวัฒนาการไปไกลแล้ว” เขาว่าพลางหยิบมือถือโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างใจเย็นแม้ว่าจะท้อแท้นักที่ได้เมียสติไม่สมประกอบ เปิดหน้าจอให้เธอ สไลด์นิ้วปัดให้หญิงสาวดูรายละเอียดแอปทั้งหมดเสมือนว่าตัวเองเป็นพนักงานขายโทรศัพท์ตามห้างดัง “ที่นี่มีกล้อง มีมือถือ มีอุปกรณ์สื่อสารที่เธออาจไม่เข้าใจ แต่แน่นอนว่าที่นี่ไม่ใช่ยุคกรุงศรี และการเสียตัวให้กูมันไม่ใช่เรื่องที่จะมีใครมานั่งนินทาเธอเหมือนในอดีต กูเป็นมาเฟียและคนที่นี่รู้จักกู คนสมัยนี้ไม่สนใจแล้วว่าเธอจะมีผัวกี่คนหรือกูจะผ่านมากี่เมีย”ออพิมแก้ว

“มิอยากเป็นกระไรทั้งสิ้น เรารู้ตัวแล้วว่าเราข้ามภพมาที่นี่ เรามิใช่คนในยุคนี้ ท่านต้องหาวิธีพาเรากลับไปที่พระนคร เจ้าคุณพ่อคงตามหาเราจนว้าจนวุ่นเป็นแน่แท้”“เธอเลิกเพ้อเจ้อก่อนพิมแก้ว” เสียงเข้มพูดขึ้นเป็นการปรามภรรยาเด็ก ทั้งที่เธอเองก็ว้าวุ่นใจเรื่องที่เพิ่งรับรู้ว่าตนเองข้ามภพมายังยุคสมัยปัจจุบันและอยากจะกลับไปสู่ที่แห่งเดิมให้เร็วที่สุด แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับเอาแต่คิดว่าเธอบ้า พูดจาเพ้อเจ้ออยู่ได้พิมแก้วไม่มีทางเลือก เธอไม่รู้ว่าจะหาทางเช่นไรเพราะตอนมาก็มาตอนขนมติดคอเกือบตาย หรือเธอจะต้องขนมติดคออีกสักรอบ ถึงจะได้กลับไปที่เดิมโอ้ย เครียดไปหมดแล้วแม่“เอาเป็นว่างานแต่งเอาเป็นตีมขาวทั้งงานแล้วกัน กูชอบสีขาวเพราะดูสุภาพสมเป็นศาสนาพุทธ แล้วจะเอาพระมาเทศน์มหาชาติให้ฟังก่อนร่วมลงหอด้วย เป็นอันว่าดีไหม”“เราบอกแล้วนี่เจ้าคะว่าจักมิแต่งกับท่าน เจ้าคุณพ่อของเรายังมิรู้ด้วยซ้ำว่าเราจักโดนขอแต่งงาน อย่างน้อยถ้ากลับภพเก่าได้ก็ต้องไปแจ้งให้เจ้าคุณพ่อทราบก่อน”“เอาล่ะ พิมแก้ว” เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่พูดจาไม่รู้เรื่อง มาเฟียหนุ่มจึงตัดสินใจหยัดกายลุกขึ้นมาด้วยอารามฟิวส์ขาด ทั้งที่จริงจังกับการวางแ