บททั้งหมดของ ข้ามภพมารักมาเฟีย: บทที่ 31 - บทที่ 40

ของตอบแทนของออกญาศรีภิบาล ล้วนไม่อยู่ในสิ่งที่ (อดีต) มาเฟียหนุ่มมองหาทั้งสิ้น เขากำลังกังวลถึงโลกปัจจุบัน ถ้าเขาถูกผลักให้ข้ามภพข้ามอดีตมาถึงที่นี่ แล้วร่างกายจริงๆ ของเขาจะเป็นเช่นไร ภายในโลกปัจจุบันเขาจะหายไปด้วยไหม จะมีใครสามารถสืบทอดธุรกิจสีเทาที่มีแต่เขาที่รู้รายละเอียดได้?อย่างไรก็ตาม สำรวจจากสีหน้าของภรรยา เธอเองก็ดูเหมือนจะคาดไม่ถึงกับเหตุการณ์นี้เช่นกันคงต้องหาทางสืบไปเรื่อยๆ ถึงวิธีกลับไปภพเก่าจากที่นี่เธอและเขามองหน้ากัน สบสายตากันราวกับจะค้นหาความคิดของอีกฝ่าย ก่อนที่ต่อมาคนที่เป็นฝ่ายหลบสายตาหนีก็คือสามก๊กนั่นเอง“ผมคงไม่ขออะไร นอกจากที่หลับที่นอนครับท่าน” อีกฝ่ายปรับตัวได้อย่างรวดเร็วต่างจากพิมแก้วตอนที่วาร์ปไปที่ปัจจุบัน เนื่องจากหยิกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น คงมีทางเดียวคือต้องยอมรับความจริงตรงหน้า เพราะถ้าไม่ฝากผีฝากไข้กับบ้านนี้ คงต้องไปนอนอยู่ข้างคุ้งน้ำ“ได้สิ แล้วเอ็งชื่อกระไร ยังมิตอบข้าเลย”“ผมชื่อสามขอรับ”“ไอ้สาม ตั้งแต่นี้เอ็งจงเป็นบ่าวรับใช้ที่เรือนข้าเถิด” เจ้าพระญาประกาศต่อหน้าบ่าวหลายคนตรงนั้น จบเรื่องอย่างรวดเร็วก็หันกลับไปสนใจลูกสาวตัวน้อยที่นั่งทำหน้าซีดเซ

“คุณสาม... อ้ายสามหล่อเหลาหรือ?” พิมแก้วถามย้ำ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นคมคาย แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาชมเขาต่อหน้าเช่นนี้“เจ้าค่ะคุณหนู บ่าวในครัวที่อิฉันอยู่ชอบพออ้ายสามออกมาก” ท้ายคำพูดในใจของบ่าวจิตก็นึกถึงลูกสาวตนเองด้วย หากแต่ไม่กล้าบอกแม่หญิงน้อยของตนอย่างเต็มปาก “แต่อ้ายนั่นออกจักขรึมนัก มิค่อยพูดค่อยจากับบ่าวหญิงคนใด”พิมแก้วไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินว่ามีแต่บ่าวสาวชอบพอกับสามก๊ก ทั้งๆ ที่ยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายแค่เพียงใบหน้าและชื่อละม้ายคล้ายเท่านั้นหรือเป็นสามก๊กตัวจริง ก็เต็มตื้นไปด้วยความไม่พอใจจนสีหน้าออกอาการอย่างเห็นได้ชัด“ก็เจ้าคุณพ่อให้เขาไปทำงานตรงเรือนใหญ่ที่บ่าวหญิงมากกว่าเรือนเรา ก็มิแปลกดอกถ้าจักมีหญิงใดชมชอบชายผู้นั้น”ทำท่าทางเหมือนเข้าอกเข้าใจ แต่ความจริงมันช่างขัดเคืองสิ้นดี“ฉันจักไปหาเขา จักไปสอบถามให้รู้ความ”แต่เพราะทนความอยากรู้อยากเห็น (และอยากพบหน้าอีกฝ่าย) ไม่ไหว สาวเจ้าจึงผลุนผลันลุกขึ้นจากตั่งไม้สักอย่างกระฟัดกระเฟียด พาให้บ่าวจิตบ่าวจวนสะดุ้งไปด้วย จนเธอเดินสไบปลิวออกไป บ่าวทั้งสองจึงรีบเดินตามไปด้วยเด็กสาวแอบด้อมๆ มองๆ ตรงเรือนบ่าวท้ายเรือนใหญ่ของเจ้าคุณพ่อ วั

“คุณสาม... ชอบพอพิมหรือเจ้าคะ”พิมแก้วกลั้นใจถามขึ้นมาตรงๆ เมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าแปลกไป เธอคิดมาตลอดว่าคุณสามแค่เห็นเธอเป็นเพียงสิ่งของ เป็นผู้หญิงรองเท้าที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะเอาไปต้มยำทำแกงทำอะไรก็ได้ไม่ต่างกับชายมีศักดิ์ในอโยธยา ด้วยความที่สถานะเขาเหนือกว่า แต่ทั้งที่พอมาอยู่ที่นี่เขายศต่ำกว่าเธอออกมากจนไม่ว่าใครก็คงไม่อยากจะมาเกี่ยวข้อง น่าจะยอมแพ้ไปแล้ว ไฉนถึงยังอยากจะมาเกี่ยวดองด้วยอีก ในเมื่อก็พอดูออกไม่ใช่หรือว่าเจ้าคุณพ่อของเธอเอาเรื่องแค่ไหน การเสี่ยงมากอดรัดกับเธอกลางที่รโหฐานแบบนี้ มีแต่จะฆ่าตนเองเสียเปล่าๆ“ชอบ”“...”“ชอบมาก”แต่คำตอบของอีกฝ่าย กลับทำให้สาวน้อยนั้นแทบตะลึง“... คุณสาม”“พอใจหรือยัง ได้รู้ความรู้สึกพี่แล้วพอใจไหม” เสียงทุ้มนั้นขยับมาชิดริมกกหูอีกนิด พาให้สาวเจ้าหลับตาปี๋พยายามผลักไสใครอีกคนที่พยายามจะล่อลวงเธอให้เข้าไปในคลังเสน่ห์ ตอนที่อยู่ภพปัจจุบันเธอยอมตบแต่งกับเขาเพียงเพราะจำนนกับการพึ่งพาได้ที่เขาแสดงออกต่อเธอ แต่อย่างไรก็แค่คนไม่รู้จักที่มารู้จักกันในช่วงเวลาสั้นๆแต่ไยเธอถึงผลักเขาด้วยแรงเพียงน้อยแค่นี้เล่า? ทั้งๆ ที่ปากพร่ำบอกตลอดว่าไม่ชอบอีกฝ่าย เ

แต่ทว่า แสงสว่างของคบเพลิงพร้อมกับอ้ายแดงที่มาตรวจความเรียบร้อยรอบเรือนบ่าวหนึ่งเวียนได้ตรงเข้ามาขัดสภาพการณ์ตรงหน้าได้ทันท่วงที แสงสว่างจากคบเพลิงไม้ส่องให้เห็นภาพของชายกลัดมันผู้มาใหม่อย่างอ้ายสามที่เขาเกลียดขี้หน้าพยายามชำเราสาลี่ เด็กสาวที่สวยที่สุดในเรือนบ่าวในช่วงหัวค่ำอย่างไร้ยางอาย“พะ... พ่อแดง!” เสียงสั่นเครือของหล่อนพร้อมน้ำตารื้นอย่างตกใจ อ้ายแดงที่ส่องไฟเห็นทุกภาพการณ์ ไม่ทันได้คิดอะไร รีบตะโกนลั่นป่าวประกาศให้บ่าวชายแถวนี้รู้งานบัดสี แล้วไปเอาตัวมันออกจากสาลี่เสีย“เอ้ย!! ไอ้คำไอ้ทิด ไอ้เทิด ไอ้สามมันจักเอาอีสาลี่เป็นเมียกลางที่รโหฐานแล้วโว้ย!!”เช้าวันต่อมา ข่าวลือที่อ้ายสามพยายามจะคร่อมบ่าวสาวในเรือนออกญาเลื่องลือไปเจ็ดคุ้งน้ำ สามก๊กตื่นมาในช่วงเช้าบนแคร่ไม้ตัวเดิมด้วยอารามเมาค้าง เขาปรือตาขึ้นพร้อมกับเช้าตรู่ที่โดนอ้ายคำอ้ายเทิดลากไปที่เรือนของแม่จิต ที่ก่อนหน้านั้นกำลังตำหนิสาลี่ที่ปล่อยให้ผู้ชายถึงเนื้อถึงตัวในช่วงค่ำคืน เนื่องจากคำบอกเล่าจากลูกสาวว่าเป็นคนเข้าหาชายหนุ่มเองในอารมณ์เมามาย ไม่แปลกที่จะโดนทำเช่นนั้น“แม่ ฉันมิได้ตั้งใจ ฉันแค่เพียงเป็นห่วงอ้ายสามว่าจักเ

ภายในตำหนักพ่อครูนั้นดูน่าหวั่นเกรง สาลี่เดินตามหลังชายฉกรรจ์ในชุดโจงกระเบนมาตั้งแต่ริมบึงเพราะนึกสนใจในการทำเสน่ห์ที่เขาเอ่ยปากว่า เขาเข้าไปในตำหนักที่มีแต่กะโหลกสัตว์ หิ้งหมู่บูชามีของขลังของบูชาอยู่มาก แต่สาลี่เป็นเพียงบ่าวธรรมดาไม่รู้เรื่องราวของของดำที่เขาจะทำให้ เธอตามไปเพราะแค่เพียงความรักความหลงที่มีต่ออ้ายสาม รักแรกและอาจจะเป็นรักเดียวที่เธอจะมีหลงรักจนอยากจะทำเสน่ห์ให้เขามองเธอแค่คนเดียว“มึงชอบพอไอ้หนุ่มนั่นรึ?” เสียงทุ้มต่ำถามพลางบ้วนหมากในโถ เด็กสาวสะดุ้งโหยง แต่ต่อมาก็พยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล“ฉันชอบเขามากจ๊ะพ่อครู แต่เขารักอยู่กับหญิงอื่น ฉันมิรู้จักทำเช่นไร ให้ความเจ็บปวดนี้หายไป”“กูจักทำของให้มึง” สาลี่ไม่ได้รู้สึกทั้งยินดีหรือยินร้าย เธอรู้ชื่อเสียงของพ่อครูดี จิตใจส่วนที่ดีงามนั้นต่อต้านสิ่งเหล่านั้น ถ้าเขารักกันจริงเขาคงเป็นเนื้อคู่กัน แต่ใจละโมบมันก็อยากได้อ้ายสามมากเหลือเกิน“ฉันต้องทำอย่างไรบ้างจ๊ะพ่อครู ฉันมิมีเงินทองให้ท่านดอก”“ตกเป็นเมียกูเสีย”สิ้นเสียงนั้นทำเอาสาลี่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เป็นคำขอที่เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ พ่อครูซึ่งเป็นชายเคราหนาฟุ้ง ผมหยักศกถ