All Chapters of หวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 41 - Chapter 50

"แล้วเรื่องพระชายาหลิวนั้นหายตัวไปเป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่"เมื่อพวกเขากลับมาถึงเรือนแล้วผู้เป็นพ่อจึงถามขึ้น"ลูกก็บอกท่านพ่อแล้วว่าลูกไม่รู้ไม่เห็นอะไรกับนางเลยเจ้าค่ะ ลูกเองก็อยู่แต่ในเรือน แล้วลูกก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางเดินทางไปโรงหมอแล้วจะให้ลูกไปจัดการนางได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ"หลู่ชิงเหยายืนกระต่ายขาเดียวว่าตัวเองไม่ได้ทำ แต่ผู้เป็นพ่อนั้นยังไม่วางใจเพราะคำพูดของลูกสาวก่อนหน้านี้ทำให้เขาต้องคิด ตอนนี้สมองเขามีหลายๆเรื่องที่ต้องคิดทั้งเรื่องที่องค์ชายสาม ตีตัวออกห่างจากบุตรสาวของตน กับเรื่องพระชายาหลิวนั้น ฮ่องเต้เองก็ทรงกลุ้มพระทัยกับเรื่องนี้มาก หากผู้ที่ทำเป็นบุตรของตัวเองแล้วอาจลากตัวเขาที่เป็นขุนนางลงไปให้ฮ่องเต้ประหารเลยก็เป็นได้ เขาจึงไปจัดการเรื่องอื่นก่อนและให้คนจับตาดูบุตรสาวของตัวเอง หลู่ชิงเหยานำบ่าวรับใช้ไปที่ตำหนักขององค์ชายรัชทายาทเพื่อไปสอบถามหาว่ามีเหตุใดเกิดขึ้นกันแน่ นางเสแสร้งเสียใจได้สมจริงมาก จนทุกคนคิดว่านางเศร้าใจจริงๆ แม่ทัพหลิวเองก็สั่งคนไปดูสถานที่เกิดเหตุแต่รอยเท้าพวกนั้นมีมากมายและไปไหนต่อไหนพวกเขาสะกดรอยเท้าดูทุกๆรอยเท้า ซึ่งรอยเท้าพวกนั้นพอเข้าป่าลึกก็หา

้ทางด้านองค์ชายรัชทายาทซุ้มอยู่ริมแม่น้ำไม่เท่าไหร่กลุ่มศัตรูก็แล่นเรือใกล้ถึงฝั่งแล้ว ต้นไม้ใกล้ๆกับแม่น้ำนั้นเป็นจุดสุ่มโจมตีของพวกเขา ต้นไม้ต้นเล็กเหล่าทหารจะอยู่บนต้นละสองคนส่วนต้นไม้ต้นใหญ่นั้นเหล่าทหารจะอยู่ต้นละสี่ถึงหกคน เมื่อเรือของศัตรูอยู่ในรัศมีของวิถีลูกธนูแล้วทุกคนก็เตรียมลงมือ ซูเสวี่ยรู้หน้าที่เขาจุดไฟใส่ลูกธนูขององค์ชายรัชทายาทนามกงฟู่ องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่เล็งธนูไปยังเรือรบที่มีธงของแควนอี้ ง้างเต็มแรงแล้วปล่อยออกไป คนอื่นๆเห็นก็ทำตาม ครั้งนี้ให้ทุกคนปล่อยลูกธนูเพียงคนละดอกแล้วคอยมองสถานการณ์ก่อน แสงไฟในตอนกลางวันนั้นมองยากและคนที่อยู่ภายในเรือรบนั้นก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะถูกซุ้มลงมือก่อนเช่นนี้ เรือรบทุกคันที่แล่นมานั้นบรรจุคนและอาวุธอย่างครบครัน แต่พวกที่อยู่ในเรือนั้นยังไม่ได้นำเอาออกมาเลยด้วยซ้ำเพราะพวกเขาคิดว่ายังไงก็ต้องขึ้นฝั่งก่อน อยู่ๆไฟก็ลุกขึ้นเรือทันที"ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพไฟไหมขอรับ ไฟไหม้เรือแล้วข้อรับ" เสียงทหารผู้หนึ่งวิ่งมารายงาน "แค่ไฟไหม้เราอยู่ในเรือจะไปกลัวอะไรเกณฑ์คนไปดับไฟสิ ไอ้พวกที่ทำกับข้าวแน่ๆ ทำกับข้าวก็ไม่อร่อยยังปล่อยให้ไฟไม่เหลืออีก"

เช้าวันต่อมาในเรือรบลำนั้นแม่ทัพทั้งสองนั่งจิบน้ำชากันอย่างมีความสุข"ที่แท้ก็เป็นองค์ชายรัชทายาทนามกงฟู่นี่เองที่เป็นแม่ทัพ ถึงเขาจะกำจัดยากเสียหน่อยแต่ถ้ากำจัดได้แล้วเราก็มีความดีอันยิ่งใหญ่หรือทีเดียว ข้าเองก็จะได้ล้างแค้นให้คุณตระกูลอี้ของข้าทหารนับหมื่นคนที่ต้องสั่งเลยให้องค์ชายรัชทายาทหนามกงฝู่นั้น แล้วทหารของพวกเราเข้าไปสวมรอยกับทหารพวกนั้นได้เท่าไหร่กันล่ะ"แม่ทัพแคว้นอี้ถามผู้ที่มารายงานว่าแม่ทัพใหญ่ในครานี้ของตระกูลตงคือใครเมื่อคืนนี้พวกเราส่งคนไปไม่มากขอรับ ไปห้าสิบนายตายไปแล้วยี่สิบนาย แต่ทหารทางนั้นช่างปากแข็งใส่เหลือเกิน กว่าพวกข้าจะสอบสวนว่ามากันกี่นายก็ไม่สามารถรู้คำตอบได้ กว่าจะรู้ว่าเป็นองค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่มาด้วยตนเองคนผู้นั้นก็ปางตายเสียแล้ว"ทหารที่มาส่งข่าวกล่าวขึ้น"แล้วทางโน้นล่ะทหารตายกันกี่นาย"แม่ทัพจิ้นถามขึ้น"น่าจะราวๆยี่สิบขอรับ ผู้ที่เฝ้าอยู่หน้าน่านน้ำพวกนั้นถูกพวกเราฆ่าหมดแล้ว พวกเรายี่สิบคนก็สวมรอยแทน"ทหารผู้นั้นกล่าวขึ้น"แล้วคนที่เหลือล่ะพวกเจ้าให้พวกเขาอยู่ที่นู่นเลยหรือ"แม่ทัพแคว้นจิ้นถามขึ้น"พวกข้าทิ้งคนไว้เพียงยี่สิบรายเนื่องจากว่าชุดของ

"แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยมีศึกทางน้ำพวกเราจึงไม่มีอุปกรณ์ทางน้ำมากสักเท่าไหร่ เรือรบนั้นพวกเราไม่มี แสดงว่าแคว้นอี้กับแคว้นจิ้นนั้นน่าจะวางแผนมาแล้วเพราะพวกเขามีเรือรบเป็นจำนวนมากขนาดนี้"องค์ชายรัชทายาทกล่าวขึ้นเพราะตอนนี้หากพวกเขามีเรือรบออกไปทำศึกได้แน่นอน พวกเขาไม่อยากที่จะคอยเตรียมรับมืออย่างเดียว หากจบงานนี้แล้วพวกเขาต้องพิจารณาหาเรือรบแล้วละ ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยน่านน้ำนี้เงียบสงบมาตลอดตั้งแต่บรรพบุรุษมาไม่เคยมีใครมาตั้งค่ายทหารแถวนี้เลยจริงๆ แต่ทำไม่แคว้นอื่นๆถึงมีเรือรบกันแล้วบรรพบุรุษของพวกเราไม่สร้างเรือรบขึ้นมานะ"ข้าน้อยเห็นว่าชาวบ้านของพวกเราก็มีเรือออกหาปลาอยู่ไม่แน่ใจว่าจะยืมเรือของชาวบ้านมาทำเรือรบดีหรือไม่ขอรับ"หัวหน้าฝ่ายอาวุธถามขึ้น "เป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว แล้วทหารของแคว้นอี้และแคว้นจิ้นนั้นมายังน่านน้ำของแคว้นตงได้อย่างไรล่ะ"องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่ถามขึ้น"เรือเล็กขอรับข้าสอบถามได้ความว่าเรือเล็กนั้นสามารถบรรจุคนได้สิบคน เมื่อคืนพวกเขาใช้เรือห้าลำเดินทางมาจากเรือรบลำใหญ่ทางโน้นขอรับ"รองแม่ทัพซูเสวี่ยกล่าวขึ้น"ดีคืนนี้จับตามอง หากพวกนั้นมาอีกให้คนของเราหลอกล่

บนเรือรบลำใหญ่นั้น แม่ทัพแคว้นจิ้นกับแม่ทัพแคว้นอี้นั่งมองหน้ากัน สภาพของแต่ละคนดูไม่ได้เลย เรือที่พวกเขานั่งอยู่นั้นถึงแม้จะไม่ได้ไหม้หมดแต่ก็เสียหายไปหลายส่วน "ไอ้องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่นั่น มันร้ายนักมันจับพวกเราได้ตั้งแต่คืนแรกแล้วกระมัง คืนนี้จึงลอบดักเรือของพวกเราแหละส่งคนของพวกมันเข้ามาก่อเรื่องในถิ่นของพวกเราขนาดนี้ พวกเราเสียเรือไปกี่ลำ"แม่ทัพจางหมิ่งของแคว้นอี้พูดด้วยความโมโห เพราะครั้งที่แล้วที่รบกันยังค่ายด้านเหนือนั้นข่าวขององค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่นั้นยังติดหูเขาถึงทุกวันนี้ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับตัวเองเขายิ่งโมโหยิ่งขึ้น เขาไม่น่าจะฟังกลยุทธ์ของแม่ทัพฉี่ฉ่างของแคว้นจิ้นเลย กลยุทธ์ทำนองนี้จะไปสู้องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่ของแคว้นตงได้อย่างไรเขาก็ยังคิดไม่ตก"เรือเสียหายไปทั้งหมดยี่สิบกว่าลำขอรับตอนนี้พวกเรามีเรือรวมๆกันแล้วเหลือเพียงสี่สิบลำที่ใช้การได้อย่างปกติแต่ก็มีบางลำที่เสียหายบางส่วน แต่ยังเดินเรือได้ขอรับอาวุธก็ยังอยู่เสบียงอาหารก็ยังอยู่ขอรับ"ทหารรายงาน"แล้วพวกที่ส่งไปยังแคว้นตงนั้นล่ะพวกนั้นคงไม่ถูกฆ่าหมดแล้วกระมัง ถึงปล่อยให้พวกเขาตลบหลังได้ขนาดนี้"แม่ทัพแค