All Chapters of หวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 61 - Chapter 70

ทางด้านหลู่ชิงเหยาเมื่อนางรู้แล้วว่านักพรตอยู่ที่ใดนางก็เตรียมตังเดินทางไปพบท่านนักพรตทันที่ นางนำของที่ท่านอาจารย์ของนางเคยมอบให้ไปด้วยเพราะนางคิดว่าถ้าหากท่านนักพรตผู้นี้เห็นของที่ท่านอาจารย์ของนางมอบให้แล้วจะให้นางเข้าพบได้ง่าย เพราะนางคิดว่าท่านอาจารย์ของนางมันเก่งกว่าผู้ใดอยู่แล้วหากท่านนักพรตผู้นี้เป็นลูกศิษย์อาจารย์ก็จะไว้หน้าอาจารย์ของนางและให้ความสำคัญกับนางเช่นกัน ครั้นนางเดินทางมายังกลางป่าที่นักพรตผู้นั้นอยู่ก็พบกับลูกศิษย์ของอาจารย์ที่เป็นบุรุษกำลังกวาดใบไม่ออกจากลานหน้าเรือนที่พวกเขาอาศัย ซึ่งมองแล้วมันไม่จำเป็นต้องกวาดเลยเพราะตอนนี้อยู่ในช่วงใบไม้ผลิซึ่งใบไม้ก็จะปลิวลงมาทั้งวันอยู่แล้ว สายลมที่พัดเข้ามาทำให้ใบไม้ปลิวและตกมายังที่ที่เขากวาดอยู่แบบนั้น เขานั้นก็วันกวาดไปซ้ำๆมองดูแล้วน่าขบขันยิ่งนัก เมื่อหลู่ชิงเหยามาถึงก็ขอพบท่านอาจารย์ทันที ลูกศิษย์ผู้ที่กวาดใบไม้อยู่จึงวางไม้กวาดและเดินเข้าไปยังข้างในเพื่อสอบถามท่านอาจารย์ว่ามีสติผู้หนึ่งมาหา ทจะให้นางพบหรือไม่ ท่านอาจารย์ผู้นี้ไม่ชอบที่จะพบกับผู้คนอยู่แล้วจึงปฏิเสธไป นางรู้อยู่แล้วว่าคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นนักพรตก็จะปร

ทางด้านนักพรตที่เป็นอาจารย์ของหลู่ชิงเหยาเมื่อออกจากเมืองหลวงไปก็ไปยังทิศทางใต้ เวลาผ่านไปหลายเดือนลางสังหรของเขานั้นก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เขาอาจวิตกมากเกินไป หรือว่าการเปลี่ยนที่อยู่แล้วจะทำให้เคราะห์นั้นหายไป เขาไม่กล้าดูอนาคตให้ตัวเองอีกแล้ว จึงได้แต่ใช้ชีวิตตามปกติ เขาตั้งสำนักดูดวงให้ชาวบ้านด่านใต้ ไม่นานก็มีคนมาขอให้สถานการณ์สงครามเพราะชาวบ้านได้ข่าวหนาหูเรื่องสงคราม เขาจึงทำการดูอนาคตให้ก็พบว่า ฮ่องเต้คนใหม่กำลังปรากฏแล้ว ในไม่ช้าจะเปลี่ยนผู้นำแคว้นคนใหม่ ซึ่งการเปลี่ยนผู้นำคนใหม่ที่มาพร้อมกับสงครามจึงทำให้เขาคบคิดขึ้นได้ว่าสงครามของแคว้นตงจะพ่ายแพ้ เขาดูอนาคตพรางพูดไปเช่นนั้น จึงทำให้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณด้านใต้นั้นรู้สึกวิตกกังวลมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม เพราะพวกเขารู้ว่าสถานการณ์ตึงเครียดมานานแล้ว เมื่อท่านนักพรตคิดแผนที่พวกเขาวางไว้อาจสำเร็จเขาก็รู้สึกเสียดายไม่น้อยที่ทำให้ คุณหนูหลู่นั้นตัดขาดกับองค์ชายสามหนามกงเฉียว เมื่อเขากลับมายังที่พักแล้วเขาจึงคิดขึ้นได้ว่าควรจะดูอนาคตให้กับองค์ชายรัชทายาทว่าตอนที่เขาหมดหน้าที่ และหมดผลประโยชน์แล้วเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป คลั้นมาดูอนาคตให้องค์

ไม่นานหัวหน้าฝ่ายต่างๆก็มาช่วยกันขนธนูและลูกธนู พร้อมกับไฟที่พวกเขาเตรียมการไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ลูกธนูและธนูนั้นถูกขนไปไว้ยันต้นไม้ที่พวกเขาทำที่พักไว้ ทหารทุกคนทำงานเป็นคู่ เมื่อนำของเหล่านั้นไปไว้บนต้นไม้เสร็จแล้วทุกคนก็รวมตัวกันอีกครั้ง"ทหารทุกคนครานี้ แคว้นอี้กับแคว้นจิ้นบุกมายังแคว้นตงของเราแล้ว ในเวลายามสามข้าจะให้สัญญาณและยิงธนูออกไป หากยิงแล้วไปถูกเรือรบเหล่านั้นให้ยิงซ้ำ หากผู้ใดยิงไม่ถูกให้เปลี่ยนเป้าหมายจนกว่าจะถูก เมื่อยิงถูกเรือแล้วเรือเหล่านั้นลุกเป็นไฟ ก็จะทำให้เรามองเห็นเรือลำอื่นๆได้ชัดเจน ครานี้ข้าแม่ทัพฟู่ขอฝากความหวังไว้กับทหารทุกๆคน พวกเราจะรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน พวกเราจะต้านศัตรูไม่ให้พวกมันมาเหยียบแผ่นดินแคว้นตงของเราได้ "องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่กล่าวเรียกขวัญและกำลังใจให้ทุกๆคน"พวกเราจะต้านศัตรู พวกเราจะต้านศัตรู"เสียงทหารทุกคนร้องขึ้นอย่างพร้อมเพียง หลังจากที่ทหารทุกคนได้ขวัญและกำลังใจเสร็จสิ้น ก็แยกย้ายกันไปประจำจุด บางคนก็ขึ้นต้นไม้เพื่อที่จะไปซุ่มยิงธนู บางคนก็ตรียมตัวอยู่ใกล้น่านน้ำ เพื่อรอฝ่ายศัตรูขึ้นมาแล้วพวกเขาก็จะสู้รบกัน เวลาผ่านไปเรื่อยไป เสียงโล

เมื่อทหารทั้งสามไปยังกระโจมของท่านแม่ทัพ ข้างในก็จะมีอาหารว่างที่ว่างอยู่บนโต๊ะเหมือนจัดให้พวกเขาทั้งสามพร้อมกับถ้วยชา เมือทหารทั้งสามมานั่งแล้วรองแม่ทัพซูเสวี่ยเป็นผู้รินน้ำชาให้พวกเขาทั้งสามพร้อมกับให้แม่ทัพด้วย"เชิญพวกท่านดื่มน้ำเช้าก่อน"รองแม่ทัพซูเสวี่ยกล่าวขึ้น"ท่านรองแม่ทัพท่านไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ขอรับเดี๋ยวข้าน้อยริมน้ำชากันเอง"ทหารผู้หนึ่งกล่าวขึ้น"พวกเจ้าเชิญดื่มชาเถอะ และก็ของว่างนี้ด้วย ถ้าสั่งให้คนครัวทำกับข้าวอยู่แต่เขาน่าจะทำยังไม่เสร็จพวกเจ้าจะได้กินข้าวกันไม่ได้กินนานเลยล่ะสิ"รองแม่ทัพซูเสวี่ยกล่าวขึ้น"อาหารที่อยู่บนเรือรบนั้นรสชาติอาจจะไม่ถูกปากแต่บอกเลยเพื่อข้าไม่เคยอด แต่แล้วแต่เมื่อคืนนั่นแหละที่พวกเขาเดินเรือมายังน่านน้ำนี้ก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย"ทหารผู้หนึ่งกล่าวขึ้น พลางหยิบของว่างเข้าปาก"ที่ข้าร้อนใจเรียกพบเจ้าทั้งสามมาก็เพราะเรื่องนี้นั่นแหละ มีใครพอจะวาดแผนที่บนเรือให้ข้าได้หรือไม่ข้าอยากวางแผนทำเรือรบหากครั้งนี้เราชนะข้าเกรงว่าครั้งต่อไปก็คงจะมีการรบทางน้ำอีก เพราะฉะนั้นเรือรบนั้นข้าคิดว่ามันน่าจะสำคัญอย่างยิ่งในภายภาคหน้า และตอนนี้ข้าต้องการให

ทางด้านกลางน้ำนั้นตรวจสอบเรือรบทุกลำแล้วเหลือเพียงไม่ถึงยี่สิบลำด้วยซ้ำที่ยังปกติดีอยู่และที่น่าตกใจก็คือเรือรบที่ท่านแม่ทัพฉี่ฉ่างอยู่นั้นได้อับปางลงแล้ว ท่านแม่ทัพหายตัวไปส่วนทหารที่เหลือบางคนก็ยังรอดชีวิตอยู่และถูกเรือรบลำอื่นช่วยเหลือไว้ เมื่อท่านแม่ทัพจางหมิ่งรู้จึงให้ทุกคนตรวจดูเรือรบทุกๆลำว่าแม่ทัพฉี่ฉ่างอยู่เรือลำใด แต่ก็ไม่สามารถตรวจหาท่านแม่ทัพเจอ บางคนอาสาไปดูที่เกิดเหตุอีกครั้งเผื่อท่านแม่ทัพจะอยู่บริเวณนั้นและยังไม่ถูกช่วยเหลือก็เป็นได้ เมื่อพวกเขาไปก็เจอกับสภาพที่ย่ำแย่แต่พยายามหาแม่ทัพก็หาไม่เจอ พวกเขาได้ช่วยชีวิตของทหารได้ราวๆ 10 กว่าคนที่ติดอยู่บนซากเรือรบ"การที่อยู่ในน้ำแบบนี้เราไม่สามารถตรวจสอบได้เลยว่าผู้ใดตายหรือรอด แต่ที่มองผ่านๆตานั้นก็ไม่เห็นท่านแม่ทัพฉี่ฉ่างเลยนะขอรับ"ทหารผู้หนึ่งรายงานขึ้นเมื่อพวกเขาไปตรวจตราสถานที่เกิดเหตุเมื่อคืนแล้ว และพบว่าเรือไหม้หลายลำที่จมลงได้ท้องน้ำ และศพเหล่านั้นก็มีมากมายก็จริงแต่พวกเขายังไม่เห็นผู้ที่เป็นแม่ทัพเลย "เอ็งว่าแม่ทัพผู้นั้นตายไปแล้วหรือไม่วะ หาศพก็หาไม่เจอหากเป็นคนก็คงจะเจออยู่บนเรือหรือไม่ก็อยู่บนซากเรือเหล่านั้นแล