All Chapters of หวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 51 - Chapter 60

"เจ้าผู้นั้นน่ะเห็นมองซ้ายมองขวาเป็นอะไรไปหรือไม่ มีอะไรที่ผิดแปลกออกไปไหมสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่า"เสียงหัวหน้าสถานที่เรียกทหารที่เฝ้าบริเวณจุดนี้ ทหารผู้นั้นหันไปมองเห็นหัวหน้าทั้งสองเดินมาก็รู้สึกโล่งใจจนเผลอตัวเอามือมาลูบอก"มีอะไรหรือทำท่าเรากับตกใจอะไรขนาดนั้น ข้าเป็นคนนะไม่ใช่ผีเสียหน่อย"หัวหน้าสถานที่ขึ้นอีก"ทิศทางนี้หรือที่เจ้าว่าเป็นหน้าผาสูงชัน บรรยากาศดีจะตายหากข้าได้มาเฝ้าที่นี่และข้าคงจะหลับแบบสบายใจเลยแหละ"สหายของหัวหน้าฝ่ายสถานที่นั้นพูดเล่นกับสหาย"ก็ใช่ดิเจ้ามองดูสิมีที่ไหนบ้างที่จะให้คนขึ้นมาได้ท่านแม่ทัพนั้นก็คิดมากเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนี้หากขึ้นมาได้นะคนพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะน่าจะเป็นลิงเสียมากกว่าเจ้ามองดูข้างล่างสิ"หัวหน้าฝ่ายสถานที่กล่าวกับสหาย อยู่ดูพวกเขาทั้งสามก็ได้ยินเสียงจอแจกันขึ้นอีก สหายของหัวหน้ายกมือขึ้นและใช้นิ้วชี้แตะที่ปากของเขาเพื่อให้สหายนั้นหยุดพูดและเขาก็มองหน้าทหารที่เฝ้าอยู่ที่นั่นทั้งสามสบสายตากันไม่มีผู้ใดพูดคุย แต่เสียงจอแจนั้นก็ยังไม่หยุด พวกเขาจึงเอียงหูเพื่อฟังให้ดีว่าเสียงนั้นอยู่ทางทิศใด สหายของหัวหน้าฝ่ายสถานที่ชี้ลงไปข้างล่าง

ทางด้านหลิวเสียงเหย่า ได้แต่นอนคบคิดว่าแต่ก่อนนางอยู่ที่ตำหนักองค์ชายสามจนถึงคลอด ไม่ได้มีอุปสรรคขนาดนี้แต่พอมาชาตินี้นางต้องพยายามรักษาบุตรชายคนนี้ของนางไว้ให้ได้ ตอนนี้นางขยับร่างกายได้แล้ว มือน้อยๆของนางลูบไปยังหน้าท้องของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้หน้าท้องของนางมีขนาดใหญ่ขึ้นมามากแล้วตอนนี้นางมีสาวรับใช้หนึ่งคนที่ถูกช่วยเหลือมาพร้อมกัน เมื่อนางรักษาตัวจนหายดีแล้วนางก็มาปนิบัตพระชายาเช่นเดิม เสี่ยวไป๋เองก็หายดีแล้ว เดิมทีนางอยากกลับตำหนักองค์ชายรัชทายาทเลยเพราะกลัวว่าคนทางโน้นจะเป็นห่วงแต่เป็นนักพรตที่ห้ามไว้และบอกไว้ว่าจะให้กลับเมื่อใกล้คลอดเขาจึงกำหนดวันมาว่าจะให้นางกลับเมื่อใด นางจึงแจ้งกับเสี่ยวไป๋ให้กลับไปก่อน ให้ไปบอกกับท่านพ่อให้มารับเขาในวันนั้น และเรื่องสถานที่อยู่นั้นห้ามแพร่งพรายออกไปไม่อย่างนั้นท่านนักพรตจะเดือดร้อน"ท่านนักพรตเจ้าค่ะ มันเกิดสิ่งใดกับลูกของข้าหรือเจ้าคะทำไมอยู่ๆข้าจึงปวดท้องและตอนที่ข้าจะไปโรงหมอนั้นเหมือนมีเลือดไหลตลอดหรือเจ้าคะ"หลิวเสียงเหย่ากล่าวถามท่านนักพรตขึ้น"ลูกของเจ้านั้นถูกทูตกัดกิน แต่เขาผู้นั้นมีบุญบารมีอยู่มากพอตัวจึงยังไม่สลายหายไปยังต่

"อัครหลู่ฮองเฮาเรียกพบขอรับ"เสียงทหารดังขึ้นเมื่ออัครหลู่ออกจากวังหลังจากที่ฮ่องเต้ว่าราชการเสร็จ อัครหลู่มองตามเสียงนั้นทหารในวังผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหลังของเขา เมื่ออัครหลู่มองคนผู้นั้นแล้วก็พยักหน้า ทหารจึงนำทางไปยังโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งในวังหลวง เขาเดินเข้าห้องส่วนตัวไปก็พบกับสตรีที่สวมชุดดำอำพรางตัว"คาราวะฮองเฮา"อัครหลู่ดาวขึ้นพร้อมก้มหัวให้กับฮองเฮา"ไม่ต้องมามากพิธีวันนี้ที่ข้าเชิญเจ้ามาพบ ก็เพราะจะพูดคุยเรื่องที่พวกเจ้าเคยวางแผนกับองค์ชายสามหนามกงเฉียว แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของบุตรเราทั้งสองนั้นไม่ได้ไปทิศทางเดียวกันแล้ว แต่แผนนี้ข้ารู้ว่าเจ้ายังดำเนินการอยู่ หากบุตรของข้าไม่ได้เป็นองค์ชายรัชทายาทคนต่อไป เรื่องนี้เห็นทีข้าจะต้องเปิดเผยก่อนที่เริ่มจะจบลง"ฮองเฮากล่าวขึ้น"ฮองเฮาขอรับหากท่านเปิดเผยแผนการ ก็เท่ากับว่าท่านเปิดเผยตัวตนของตัวเองด้วยกระหม่อมว่าพวกเรายังคุยกันได้นะขอรับ ถึงแม้ว่าชิงเหยากับองค์ชายสามนั้นจะไม่ได้ชอบพอกันแล้ว แต่กระหม่อมยังมีบุตรสาวนอกสมรสอีกหนึ่งคน เพียงให้คนในตระกูลกระหม่อมได้เป็นพระชายา ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เป็นพระชายาเอกก็ตาม เพราะชาติตระกูลต่ำต้อยแล้ว

"ท่านแม่เจ้าค่ะลูกขอออกไปเดินเล่นด้านนอกจวนนะเจ้าคะ"หลู่ชิงเหยากล่าวขึ้น เพราะนางนั่งอยู่ในจวงก็เหมือนไม่มีใครสนใจนางเลยสักนิด มันไม่เหมือนกับที่นางคิดไว้ว่าท่านยายจะพะเน้าพะนอตัวเอง"เจ้าอยากไปเดินเล่นก็ไปเถอะ แม่เองนั่งคุยกับท่านยายยังไม่หายคิดถึงเลย"อดีตฮูหยินหลู่กล่าวขึ้น เดิมทีที่เขาตัดสินใจกลับมาบ้านก็คิดว่ามารดาของเขาจะโกรธเคืองและไม่ต้อนรับ แต่ดูๆแล้วมารดาของเขายังรักเขาอยู่เหมือนเดิม แม้นเขาจะเคยทำผิดพลาดมารดาก็ยังคอยให้กำลังใจตลอด เวลายี่สิบปีที่ผ่านมามารดาของนางเล่าเหตุการณ์ต่างๆของจวนโหว่ให้นางฟัง ซึ่งทำให้นางรู้สึกทึ่งและขบขันในหลายหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นวีรกรรมของหลานชายของนาง รวมไปถึงพี่ชายแท้ๆของนางที่กว่าจะได้ไปเสนาบดี คนในบ้านนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความคิดเกี่ยวกับนางสักเท่าไหร่ แต่สำหรับบุตรของนางนั้นท่านแม่ของนางยังไม่ปลื้มสักเท่าไหร่ เพราะความที่ตอนนางยังเด็กเวลาพามาบ้านยายก็มักจะหยิ่งและเข้ากับหลานๆที่อยู่บ้านท่านยายไม่ได้ ท่านยายก็เลยเอื้อมละอากับหลานผู้นี้ นางก็เข้าใจที่มารดาของตนเป็นแบบนี้จึงไม่รบเล้าให้เขานั้นเอ็นดูหลานผู้นี้เลย เพราะนางเองที่ทำตัวไม่เหมาะส

"ท่านลุงเจ้าคะท่านเป็นเสนาบดีในวังน่าจะรู้เรื่องของข้ากับองค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่แล้ว"หลู่ชิงเหย่ากล่าวขึ้นยังไม่ทันจบดี"ชิงเหยาเจ้าอย่าได้กล่าวเรื่องนี้อีกเลยเจ้าเป็นคนบอกแม่เองไม่ใช่หรือว่าถ้าหากบุรุษไม่ใส่ใจไม่สนใจเราเราก็ไม่ต้องไปสนใจเขา เจ้าก็รู้ทั้งรู้ว่าองค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่นั้นรักอยู่กับพระชายาหลิวเสียงเหย่าปานใด"มารดาของหลู่ชิงเหยากล่าวขึ้น"ท่านแม่ ท่านก็รู้นิเจ้าคะตอนที่องค์ชายรัชทายาทจะไปรบนั้นก็ได้นัดลูกไปพบคุยกัน ท่านแม่ไม่เห็นหรือเจ้าคะว่าเขาก็สนใจในตัวลูกแต่เป็นสหายของลูกหลิวเสียงเหย่าที่ทำให้ตัวเองเกิดเรื่องในวันปีใหม่ นั้นจึงทำให้องค์ชายรัชทายาทต้องรับผิดชอบนาง ตอนนี้ก็เป็นเวรกรรมของนางแล้วที่นางนั้นหายตัวไปและตอนนี้ตำแหน่งพระชายานั้นก็ยังว่างอยู่ สู้ให้ท่านลุงไปกล่าวกับฮ่องเต้เพื่อที่จะประทานสมรสให้ลูกกับองค์ชายรัชทายาทไม่ดีหรือเจ้าคะ หากลูกได้แต่งกับองค์ชายรัชทายาทในนามของคุณหนูตระกูลโหว่แล้ว ก็จะทำให้ชื่อเสียงตระกูลโหว่ดีขึ้นนะเจ้าคะ"หลู่ชิงเหยากล่าวความคิดออกไปให้ผู้ใหญ่ในศาลาเล็กแห่งนี้รับรู้ เดิมทีนางต้องการที่จะคุยกับท่านลุงเพียงลำพังแต่เมื่อพวกเขาทานอ