All Chapters of THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Chapter 131 - Chapter 140

Chapter 131Kinabukasan, pagmulat ko ng mata, agad akong nakatanggap ng tawag mula sa Manila. Tinutukan ko ang tawag, at agad kong naisip—may hiring kami sa korte ngayon at dahil isa akong judge, kailangan andoon ako."Shit," wika ko sa sarili ko. "Ngunit may kailangan pa akong gawin." Hindi ko na pwedeng ipagpaliban.Nagmadali akong nag-ayos at tinawagan si Kara para ipaalam na kailangan ko munang magtungo sa Manila, pero may importante rin akong kailangan ayusin bago ako umalis. Hindi ko pa nakakalimutan ang mga sinabi ni Tito Curtis, at higit sa lahat, hindi ko kayang hindi maiparating kay Lola ni Analiza ang aking intensyon.Pagdating ko sa bahay ni Analiza, agad kong nilapitan si Lola. Matigas pa rin ang mukha nito, pero naramdaman ko ang respeto at pasensya sa bawat hakbang ko."Magandang araw po, Lola," sabi ko, seryoso pero magalang. "Kailangan ko po sanang magpaalam. May tinatawag po akong duty sa Manila, pero bago ako umalis, nais ko pong sabihin na balak ko pong liligawan a

Chapter 133Matapos ang ilang minutong katahimikan, muling tumingin ako sa listahan ng mga aplikante. Tatlo pa ang natitira. Tinawag ko ang susunod.“Next applicant,” mahinahong sabi ko, pero may diin sa tono.Pumasok ang isang babae, mga nasa late twenties, naka-formal at maayos ang postura. May hawak na folder at diretsong tumingin sa akin. May kumpiyansa sa kilos pero hindi arogante.“Name and background,” utos ko habang binubuklat ang folder.“Atty. Clarisse Ramos, Your Honor. Summa cum laude sa San Beda Law, at dating associate ng isang kilalang law firm sa Makati. Tatlong taon na po akong nagpa-practice.”Tumango ako, saka nagsalita, “Maraming galing sa papel, Atty. Ramos. Pero ang tanong—paano mo hinaharap ang isang kasong ang ebidensya ay laban sa kliyente mo, ngunit naniniwala kang inosente siya?”Sandaling nag-isip si Atty. Ramos. “Your Honor, bilang abogado, tungkulin ko pong ipaglaban ang kliyente ko base sa mga available na ebidensya at batas. Pero kung nararamdaman kong

Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg

Chapter 137 "Enough. I have already seen the evidence. You will be held accountable for your actions. Ang mga kasama mo na nagblackmail kay Alberto at ginamit siya, lahat ng iyon ay lilitaw sa susunod na mga araw. Hindi ka makakapalag," seryoso kong sabi. "Please, Judge, I... I made a mistake. Don’t ruin me. Don’t ruin my future," takot nitong sabi ni Rodriguez. "It's too late, Rodriguez. You’ve made your choices. Now, it’s time to face the consequences," matapang na sabi ni Miguel. Ang paglilitis ay nagpapatuloy. Si Rodriguez ay nahatulan ng kasong extortion, at magbabayad siya ng malaki, pati na rin ang paghaharap ng mga parusang legal para sa kanyang papel sa blackmail na nagdulot ng mga kasiraan sa buhay ni Alberto at sa negosyo ng buong kumpanya. Naglakad si Rodriguez palabas ng korte, ngunit ang bawat hakbang ay may kasamang kabiguan. Hindi na niya mababalik ang mga pag kakataon na pinili niyang gamitin ang mga tao para sa kanyang pansariling kapakinabangan. Si Albert

Chapter 139Lumipas ang mga araw, naging linggo, at tuluyang naging buwan… pero ni anino ni Richard ay hindi nagpakita.Sa bawat pagdungaw ko sa bintana ng aming bahay, sa bawat paghakbang ko sa palengke, at sa bawat umagang gumigising akong umaasa — wala pa rin siya. Unti-unti kong tinanggap sa sarili ko na baka hanggang doon na lang talaga ang sandaling ibinigay sa amin ng tadhana.Hanggang sa dumating ang araw na matagal ko nang kinatatakutan.Si Lola — ang aking tanging kasama, gabay, at lakas — ay pumanaw na. Tahimik siyang namaalam sa kanyang pagtulog. Isang paalam na walang sakit, ngunit iniwan akong basang-basa ng luha at pangungulila.At doon… habang nililibing si Lola, isang banyagang lalaki ang lumapit sa akin. Matangkad, maputi, at may hawig sa ilang luma naming litrato. Bitbit ang maletang may markang “Frankfurt, Germany.” May galang ang kanyang kilos, ngunit halata ang kaba sa kanyang mga mata.“I’m looking for… Analiza,” mahina niyang sabi, bahagyang nauutal.“Bakit po?