All Chapters of Darkness of Desire: Chapter 11 - Chapter 20

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewI don’t know why, pero sa tuwing nakikita kong may sugat ang isang tao, bigla akong natataranta. Pakiramdam ko ay may kasalanan ako, kahit hindi ko naman talaga ginawa.Sa ilang beses ko bang nakilala si Saverio, totoo nga bang wala akong nararamdamang threat sa kaniya?Kung pagbabasehan ang aking nararamdaman, nandoon ang takot na hindi maipaliwanag na dahilan. Hindi ko alam. Siguro ay dahil mayaman siya, o talagang may itinatago siyang hindi ko malaman-laman?Base sa kaniyang awra, ibang-iba sa mga taong nakasasalamuha kong business owner. Sobrang bigat kasi ng kaniya. Parang may something na hindi ko kailan man ma-pinpoint.“After ng announcement ng engagement natin, may magaganap bang engagement party?” tanong ko sa kaniya sa kabila nang katahimikan namin.Nakatitig lang ako sa kamay niyang nagdudugo. Ang pagtulo ng dugo sa dulo ng kaniyang mga daliri ang nakapagdadagdag ng kilabot sa aking sarili.Hindi ko malaman ang tunay na dahila

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View “Umuwi na raw si Nohaira,” bungad sa akin ni Persephone. Napagpasiyahan naming magkita ngayon, dahil kinakailangan ko siyang makausap. May mga nakasunod din namang bodyguard sa akin. Matapos kasi ang senaryo kanina sa dining area ni Saverio—ang pagyakap niya sa akin ay umalis kaagad ako para i-distract ang aking sarili. Sasabihin ko na rin kasi kay Persephone ang tungkol sa amin ni Saverio, dahil paniguradong magugulat siya kung sakali na i-announce namin next week ang engagement namin. Hindi ko lang inaasahan na umuwi na rin pala si Nohaira. Tatlo kasi kaming magkakaibigan. Ako, Persephone, at si Nohaira. Kagaya ko, galing din sa bakasyon si Nohaira. Mas nauna nga lang siya sa akin na magbakasyon, bago ako magbakasyon. Wala rin akong naging balita sa kaniya, dahil nga hindi ako nagbubukas ng phone ko noon. Tanging messages lang ni Persephone ang nabasa ko last time. Kaya talagang wala akong naging balita, kung nag-message siya s

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View “Ma’am,” tawag sa akin ng butler. Nakatitig lang ako sa reflection ko ngayon sa salamin, at hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Ang bilis kasing lumipas ng araw. Parang kailan lang ay kausap ko lang sina Persephone, at Nohaira tungkol sa nalalapit na announcement ng engagement namin ni Saverio, pero ngayon engagement party na namin. Gano’n kabilis. Maraming kilalang business owner ang dadating. Ilan pa ngang lilitaw ay mga sikat na models, at artists. Ang iba ay mga sundalo, police, fashion designer, engineer, architect, seaman o hindi kaya ay mga nasa politics. Anak rin naman sila ng mga business owner. Sadyang ibang career lang ang tinahak nila. Kaya invited pa rin daw sila. Nalaman ko lang ang mga ‘to kay Nohaira, dahil marami nga naman siyang kakilala. Kagaya ni Persephone, marami rin siyang kilala, pero mostly nga lang kay Persephone ay mga model. Unlike kay Nohaira na kilala ang mga anak ng mga business owner. Ako kasi, hindi

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Ano ang nangyayari?” kinakabahan kong tanong.Hindi ko maintindihan kung bakit nagdilim ang paligid. Wala namang sinabi na magkaroroon ng power interruption ngayon, eh. Bakit biglaan naman yata?Nagkaroon ng bulungan ang paligid. Ramdam ko ang takot na namumuo sa kanilang puso, dahil kahit pilitin ko ring maging kalmado, natatakot pa rin ako kagaya nila.Katabi ko si Saverio. Nanatiling nakapulupot ang kaniyang bisig sa aking bewang. Kaya kahit papaano ay nagagawa ko pa rin namang maging kalmado, kahit kaunti.“Let’s go,” aya sa akin ni Saverio, at tinulungan akong tumayo.Wala akong makita, kaya medyo nangangapa ako, pero inaalalayan naman ako ni Saverio.Nagsimula kaming maglakad nang mabilis, at medyo nahihirapan pa ako, dahil nanginginig ang aking mga hita. Mataas din ang takong ng suot kong footwear. Kaya mahirap magmadali, dahil baka mamaya ay matapilok ako.“Huh? Saan tayo pupunta? Hindi pa naman tapos ang engagement party natin,

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewBumuga ako ng hangin matapos kong ligpitin ang mga pinagkainan namin ng mga kaibigan ko. Umalis na sila matapos naming magkuwentuhan. Saktong ala una na rin kasi, at kailangan na nilang bumalik sa kanilang mga office, dahil may mga trabaho raw silang aasikasuhin. Ako naman ay napili kong linisin ang table namin, at ligpitin ang mga pinagkainan namin, dahil ayaw kong makaabala sa mga waiter, at waitress ko. Busy rin kasi sila, dahil maraming customer ngayon. Kaya kung ipapalinis ko pa sa kanila ‘to, kahit kaya ko naman, at madali lang, dagdag trabaho pa para sa kanila. Narinig ko naman ang pagbukas ng pinto, pero hindi ko ‘yon nilingo