Lahat ng Kabanata ng Darkness of Desire: Kabanata 21 - Kabanata 30

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“I don’t understand him,” bulong ko, habang nakatitig lang sa kisame.“What do you mean?” nalilitong tanong sa akin ni Persephone.Nag-uusap kami ngayong tatlo sa call, dahil ayaw kong lumabas. Hindi naman sa bawal sa akin, pero medyo natatakot lang akong magkamali ulit.Last time na nagkamali ako nang hindi ko nalalaman, kinaladkad niya ako palabas ng restaurant ko. Hindi ko tuloy alam kung ano pa ‘yong mga bawal. Ayaw ko rin naman kasing mag-assume, dahil alam kong hindi naman namin gusto ni Saverio ang isa’t isa para isipin kong nagseselos siya.Puwede kasing ginagawa niya lang ‘yon para iligtas muli ako sa panibagong issue. Nagsisimula na kasing tumaas ulit ang sales ng restaurant ko. Ultimo ang income, masasabi kong mataas na rin, at kahit papaano ay nakababangon na. Hindi na lugi kung ikukumpara noon.Sa maiksing panahon after naming i-announce ni Saverio ang aming engagement, at engagement party sa public, unti-unti na ulit lumalago

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Kath!”Nagising naman ako sa reyalidad nang magsalita si Persephone. Kaya naman kaagad akong napapikit nang ilang beses, dahil sa pagkahapdi ng aking mga mata.Kanina pa ba ako nakatulala?Lumingon ako sa gawi ni Persephone, ngunit ramdam ko ang masamang titig na ipinupukol ni Nohaira. Kaya naman nagawi ang aking mga mata sa kaniyang puwesto para salubungin ang titig nito.“Minsan na lang tayo magkita, dahil busy kaming parehas ni Nohaira, tapos wala ka sa sarili?” tanong sa akin ni Persephone.Bumalik naman ang aking mga mata sa gawi ni Persephone nang siya ay magsalita.I bit my lower lip. Nagi-guilty kasi ako, dahil sa kaniyang naging tanong. Hindi ko naman sinasadya na matulala na lang, at pilit inaalala ang naging usapan namin ni Saverio tungkol sa nalalapit na kasal naming dalawa.Hanggang ngayon kasi ay bumabagabag pa rin sa akin ang kaniyang naging reaksyon, at hindi ko alam kung paano ko siya titingnan nang diretso sa kaniyang m

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Habang nasa kalagitnaan kami ng aming pagkain, narinig ko ang pagbukas ng pinto. Kaya naman napalingon ako roon nang hindi ko inaasahan. Tumambad sa akin ang lalaking nakasuot ng plain black round-neck shirt, at black pants. Magulo ang kaniyang buhok, at may hikaw na gold sa kaniyang kaliwang tainga. Makapal ang kaniyang kilay, at kulay asul ang kaniyang mga mata. Wala nga lang emosyon ‘yon kagaya ng kay Saverio. Matangos din ang ilong nito, at higit sa lahat ay mapula rin ang kaniyang labi. Bukod doon ay prominente rin ang kaniyang panga. Hindi niya ako nilingon nang siya ay pumasok rito sa silid. Tahimik lang siya nang isara ang pinto, at nakatingin lang sa gawi ni Saverio. Kaya naman bumaling ang aking mga mata sa puwesto ni Saverio na ngayon ay patuloy lang sa kaniyang pagkain. Ni hindi man lang siya nagulat sa biglaang paglitaw nang kung sino, at parang inaasahan na. “I’m sorry to interrupt your date, but I need to talk to

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Saverio,” tawag ko sa kaniya nang makakuha ako nang lakas ng loob.Nasa hapag na kasi kami, at balak ko sana siyang kausapin tungkol sa card niya. Ibabalik ko na kasi. Hindi naman na ako pupunta ng mall para bumili ulit ng mga gamit ko, dahil ‘yong sofa na nabili ko, nandoon na sa condo ko.Ang mga bodyguard ko na mismo ang nagpresinta, saka ipinaalam din kasi nila kay Saverio ang tungkol doon sa mismong call. Eh, narinig ko naman ang pagpayag niya, kaya ibinigay ko ‘yong passcode mismo.Naramdaman ko naman ang pagtingin niya sa akin. Kaya naman sinalubong ko ‘yon, kahit sa bandang huli ay puwede akong magsisi.“Ibabalik ko na sana ‘yong card mo. wala naman na akong bibilhin—”“Keep it.”Nalaglag naman ang aking panga sa kaniyang sinabi. Ano’ng keep it ang sinasabi niya? ‘Yong card niya?“May card naman ako—”“It’s yours, Victoria. Hindi mo na kailangan pang ibalik,” aniya na para bang isang papel lang ang ibinigay niya sa akin. “Hindi n

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Debt? May utang na naman ba ako? Ipinilig ko ang aking ulo, at napasulyap sa gawi ni Saverio. Nagsimula na siyang kumain, habang ako naman ay hindi magawang sumubo, dahil sa tuwing gagawin ko ‘yon ay nakatingin siya sa akin. Para niya akong tutuklawin. Kinagat ko ang loob ng aking pisngi, at minabuti na lamang kumain. Bahala na kung mailang ako sa kaniya. Mas mabuti na lang siguro na ganoon ang mangyari kaysa magutom ako. “You’ll accompany me later after our lunch.” Natigilan naman ako. Bakit ko naman siya sasamahan? Saan? “Huh?” “Sasama ka sa akin.” Nangunot naman ang aking noo. Narinig ko naman ang sinabi niya. Ang problema ko lang ay kung bakit kailangan na ulitin. “English lang ang sinabi mo kanina. Ngayon naman ay Tagalog,” puna ko. Umangat naman ang sulok ng kaniyang labi, habang ako naman ay nakakunot pa rin ang aking noo. Hindi maiwasang mapatanong kung bakit nakangisi siya ngayon sa aking harapan, kahit wala namang naka