Semua Bab Bon Appetit: Bab 231 - Bab 240

Bumuhos ang ulan na tila sinasalamin ang bigat ng damdaming namamagitan sa mga pusong sugatan. Ang bawat patak nito’y tila martilyong tumatama sa puso ni Fortuna habang nakatanaw siya sa bintana, pinagmamasdan ang lalaking minsan niyang minahal — si John. Basang-basa ito, hawak ang isang bungkos ng bulaklak at isang basket ng prutas, nanginginig sa lamig, ngunit ang mga mata’y puno ng pagsusumamo.“Fortuna, anak,” ani Rose, ang ina ni Fortuna at Tony, habang tinititigan si John sa labas. “Kawawa naman si John. Papasukin mo na. Ang lakas ng ulan, tingnan mo—basang-basa na siya. Di ka ba naaawa?”Mariin ang sagot ni Fortuna, hindi man niya kayang itago ang kirot sa kanyang dibdib. “Ma, hayaan mo siya. Kulang pa ‘yan sa sakit na binigay niya sa akin. Binawi niya lahat ng tiwala ko, Ma. Binalewala niya ‘yung pagmamahal na buong-buo kong inalay. Hindi ko naman siya pinilit na pumunta rito.”Tahimik si Tony, ngunit halatang galit. Sa kanyang mga mata ay mababanaag ang pagkasuklam.“Ma,” sin

Pagdating ni John sa Tan Mansion, dama niyang lahat ng mata ay nakatutok sa kanya. Ang malamlam na liwanag ng chandelier sa malaking sala ay nagbigay ng malamlam na atmospera, at ang mga kahoy na kasangkapan ay tila nagiging saksi sa mga tensyonadong sandali. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang pinakamabigat na pasanin ni John ay hindi ang hitsura ng bahay, kundi ang kung paano siya tatanggapin ng kanyang pamilya.Si Madam Irene, ang matriarkang matalim ang mga mata, ay agad na lumapit kay John nang makita siyang pumasok sa sala. “John, anak, anong balita? Kumusta si Fortuna? Nagkabalikan na ba kayo?” Ang boses ni Madam Irene ay puno ng pag-asa, ngunit may kabuntot na alinlangan. Hindi siya makapaghintay na marinig mula kay John kung gaano na kalayo ang kanilang mga hakbang.Si Luigi, ang ama ni John, na palaging kalmado ngunit may matinding pananaw sa buhay, ay nakaupo sa isang malaking upuan. Tinitingnan si John ng may mga mata ng isang ama na laging naghahanap ng kasiguraduhan, n

Samantala sa bahay ng mga Han sa Long Beach, nag-uusap ang mag-anak at tinanong ni Rose ang kanyang anak na si Fortuna, " Anak, ayaw mo pa ring patawarin si John alang-alang kay Baby Alessia? Malapit na siyang mag-6 na buwan." " Ma, hindi ko makita ang sarili ko na mapatawad siya. Andito pa rin ang sakit na dulot ng pagbalewala niya sa akin. Ngayon, okay na ako, Ma, na wala siya. Ginulo niya ulit ang isipan at damdamin ko . "Tahimik na nakikinig si Rose, ang mga mata niya’y puno ng kalungkutan. Si Fortuna, na nakaupo sa sopa, ay hindi maiwasang mag-isip ng mga saloobin na bumabagabag sa kanya. Ang sakit na dulot ni John, at ang mga alaala ng mga pagkatalo at paghihirap na kanilang pinagdaanan, ay patuloy na umuukit sa kanyang puso. Hindi niya alam kung paano ito mapapagaan, o kung paano siya makakapagpatawad."Fortuna, anak," sabi ni Rose, ang tinig niya’y malambot ngunit puno ng pag-unawa. "Alam ko ang sakit na nararamdaman mo. Hindi mo kailangang madaliin ang pagpapatawad kay John

Si Fortuna ay hindi agad tumugon. Nanatili siyang nakatayo, ang kanyang mga mata nakatutok sa mga kamay niyang magkasalubong. Ang hangin na pumapasok mula sa bukas na bintana ay nagdadala ng lamig, ngunit ang init ng kanilang tensyon ay tila mas matindi.“Hindi ko alam, John…” simula ni Fortuna, ang boses ay malambot ngunit puno ng sakit. “Wala akong lakas ngayon. Para sa akin, napakahirap magpatuloy. Bawat hakbang ko, parang isang sugat na muling binubuksan. Hindi ko kayang patagilid na limos ng pag-ibig ang pinapakita mo ngayon.”Nagtagal ang katahimikan. Si John, hindi nagmamadali, hindi binabalewala ang mga saloobin ni Fortuna. Pinipilit niyang makuha ang bawat mensahe mula sa mata ng babae na minsan niyang minahal. Ang mga mata ni Fortuna ay puno ng mga alaala, mga sugat na hindi kayang mapawi ng mga salita.“Hindi ko inaasahan na magbabalik-loob ka agad sa akin, hindi ko iyon hinihingi,” wika ni John, ang tinig ay puno ng pagnanais at pangako. “Pero ang alam ko, hindi kita iiwan

Puno ng pag-asa at determinasyon, muling dumating si John sa harap ng bahay ng mga Han. Kasama ang mga bulaklak, prutas, at mga gamit ni baby Alessia, dala-dala niya ang isang pangako sa sarili—na hindi siya susuko hanggang hindi siya mapatawad ni Fortuna, at makuha ang pagkakataon na muling magkaayos ang kanilang pamilya.Nakita ni Tony si John mula sa bintana at agad itong pinapasok. "Mukhang determined ka pa rin, ha?" wika ni Tony, ang tono’y may bahid ng kalituhan. “Okay lang ba sa’yo na tumulong dito sa bakery? Hindi mo ba naiisip na baka masyado na akong nababahala sa nangyayari?”Ngumiti si John at tumango. "Oo, kaya ko. Kung para kay Fortuna at kay Alessia, gagawin ko lahat. Gusto ko talagang magpakita ng pagsusumikap."Habang pinapasok siya ni Tony, napansin ni John ang mabilis na kilos ni Fortuna sa kusina, abala sa paghahanda ng mga paninda. Ngunit nang makita siya ng babae, mabilis na nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha—ang matinding galit at sakit ay paunti-unting pin