Semua Bab Bon Appetit: Bab 211 - Bab 220

SA LOOB NG BAHAY NI FORTUNA…“Please, John,” mahina pero matatag ang tinig ni Fortuna, habang nakatayo siya sa may pintuan, harap-harapan si John na pilit sumusuyo. “Umalis ka na. Wala na tayong dapat pag-usapan.”“Fortuna…” halos mangiyak-ngiyak si John, namumula ang mata, halatang ilang gabi nang hindi natutulog. “Pakinggan mo naman ako, please. Mahal kita. Mahal ko kayo ni Alessia. Aaminin ko—nagkamali ako, pero kaya ko pa itong itama. Bigyan mo lang ako ng pagkakataon.”Tumayo mula sa sofa si Kuya Tony, ang panganay na kapatid ni Fortuna. Malaki ang katawan, madilim ang mukha, at ngayon ay namumula sa galit. “John, tigilan mo na ‘to. Tapos na kayo. Masyado ka nang nakasakit. Akala mo ba ganon lang kadaling kalimutan ang lahat ng ginawa mo kay Fortuna?”“Kuya Tony, please,” pakiusap ni Fortuna. “Ako na bahala.”Pero hindi pa rin umaatras si John. “Hindi ko intensyong saktan ka, Fortuna. Naguluhan lang ako. Nabulag ako sa mga obligasyon, sa pressure, sa pamilya ko, kay Señora—”“Kay

Sa loob ng bahay ng mga Tan sa California, sumisigaw ang katahimikan. Naiwan ang tensyon sa pagitan ng mga titig, at ang bawat hakbang ni Leona ay mabigat, punô ng galit at pagkadismaya.“Lumayas ka na dito, Señora,” mariing sabi ni Leona, tinuturo ang pintuan.“Hindi ka na karapat-dapat manatili pa sa pamamahay na ito. Hindi matapos-tapos ang panloloko mo!”Umiiyak si Señora, ngunit walang makakuhang awa sa paligid. Nagsimula siyang lumapit kay John, nanginginig ang boses.“John, please… hindi ko alam kung paano tayo umabot sa ganito. Ayoko pang umalis.”Pero bago pa siya makalapit, biglang sumingit si Marco, mabilis na humakbang at mariing hinawakan ang braso ng babae.“Tama na 'yan.”“Marco? Bitawan mo ako! Ayoko sumama sa’yo!” sigaw ni Señora, nagpupumiglas.“Hindi ka pa ba nahihiya, ha?” singhal ni Marco. “Sa dami ng kasinungalingang niluto mo, may mukha ka pang humingi ng awa dito? Halika na. Huwag mo nang dagdagan pa ang kababuyan ng ginawa mo!”Hinila ni Marco si Señora palab

Sa labas ng bahay, sa hardin, sa lilim ng mga puno ng lemon…Tahimik ang paligid. Tanging huni ng mga kuliglig at mahihinang kaluskos ng mga dahon ang maririnig. Nakaupo si Madam Irene sa lumang bangko na gawa sa kahoy, pinagmamasdan ang anak niyang si Leona na naglalakad pabalik-balik, tila ba hindi alam kung saan ibubuhos ang bigat na kanina pa kumakain sa dibdib niya.“Ma…” mahinang tawag ni Leona, halos pabulong, “tama nga siguro kayo noon. Hindi dapat natin pinilit ang kasal nina Fortuna at John. Pero ginawa natin kasi akala natin… akala natin ito ang makabubuti.”Humugot ng malalim na buntong-hininga si Madam Irene bago tumingin sa kanya. “Walang kasalanang mapipilit ang puso, anak. Kahit pa anong plano ang gawin natin, kung wala sa puso nila ang isa’t isa, wala ring saysay ang lahat.”Huminto si Leona sa paglalakad, napayuko. “Pero paano kung tuluyan na silang maghihiwalay? Paano kung sa kagustuhan nating itama ang lahat, lalo lang nating sinira ang mga dapat sanang buo?”Ilang

Habang naglalakad palayo si John, ang bawat hakbang ay mabigat, parang isang malupit na tanikala na nag-uugnay sa kanya sa mga pagkatalo at pagkabigo. Hindi na niya kayang iwasan ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan ni Tony at ni Fortuna. Hindi siya pwedeng magpanggap na hindi nasaktan, hindi pwedeng magpanggap na hindi siya natupok ng lahat ng emosyon na iyon. Hindi na siya kayang pabalikin.Sa likod niya, naroon ang tahanan na iniiwasan na niya ang isang lugar na minsan ay puno ng pag-asa, ngunit ngayo'y puno ng mga sugat na hindi na kayang pagalingin. Ang mga mata ni Fortuna na hindi nakatingin sa kanya, ang kanyang katahimikan ay nagsalita ng higit pa kaysa anumang mga salita. Si Tony, na ang mga mata ay nagsilbing tagapagtanggol, ay nagbigay ng huling hampas sa kanyang puso.Pagdating niya sa kalsada, hindi pa rin siya makapaniwala na wala nang balikan. Ang mga pangarap nilang tatlo siya, si Fortuna, at si Alessia—ay tila isang kasaysayan ng isang nawawalang panahon. Wala

Si Marco ay tumigil sandali sa pagtanaw sa pinto, ang mga mata'y naglalaman ng kalungkutan at galit. Minsan, ang mga pagkakataon ay hindi nangyayari tulad ng inaasahan natin. Ang mga pangarap ay madalas na napupunta sa alapaap, na parang mga bula na unti-unting nawawala. Pero hindi siya titigil, hindi siya susuko. Para kay Alessia, para sa anak nilang dalawa, at para na rin sa huling pagkakataon na maaaring magbukas ang pinto ng pag-asa.“Kung hindi man, patuloy akong maghihintay para sa huling pagkakataon,” bulong niya sa kanyang sarili, ang tinig ay puno ng pananabik at pagnanais. Hindi na siya babalik sa nakaraan, pero hindi rin niya magagampanan ang lahat ng responsibilidad na ito mag-isa.Si Señora ay tahimik na nanatili sa kabila ng lahat ng sinabi ni Marco. Ang kanyang isipan ay puno ng magkasalungat na damdamin. Gusto niyang maging matatag, ngunit ang mga pagkakamali ay patuloy na bumabagabag sa kanya. Kung sa tingin niya'y napagod na siya, ito ay dahil hindi niya kayang tiisi