Semua Bab Bon Appetit: Bab 241 - Bab 250

Habang si John ay natutulog sa upuan, si Fortuna ay nagsimulang mag-isip ng malalim. Ang mga hakbang niya ay may kalakip na takot, pero may umaasang pagkakataon na magbago, maghilom, at magsimula muli.Si Fortuna ay nagmamadali habang nagsasalita kay Amanda, ang kanyang mga mata ay puno ng alalahanin tungkol kay baby Alessia. “Kuya, ikaw na muna ang kumausap kay John. Uuwi na ako, baka hinahanap na ako ni Alessia,” sabi ni Fortuna, na may kabuntot na kabigatan sa kanyang puso.“Tama, sis, mag-ingat ka,” sagot ni Amanda, sabay patting sa likod ni Fortuna bago sila magtungo sa pintuan. “Basta, huwag mong kalimutan, kung kailangan mo kami, nandito lang kami,” dagdag ni Amanda na may ngiti, ngunit may bahid ng pagkabahala.“Okay, basta ikaw na ang bahala kay John, kuya,” sabi ni Fortuna, na tumango kay Tony, bago siya nagmamadali papunta sa pinto.Si Tony, na nakatayo sa kanto ng bakery, ay sumunod sa mga hakbang ni Fortuna. “Mag-ingat kayo,” sabi niya sa tono ng pagiging mapagmahal, at s

Pagdating ni John sa mansion ng mga Tan, naramdaman niyang ang kanyang katawan ay tila nabigatan. Matapos ang mga araw ng pagpupunyagi at pagsuyuan kay Fortuna, ang kanyang katawan ay nagsimulang magreklamo. Pagkapasok na pagpasok sa malaking bahay, nagsimula siyang maglakad ng mabigat ang mga paa, at ang pakiramdam ng init na tumama sa kanyang katawan ay tila may dumaan na matinding bagyong emosyon.Habang naglalakad siya patungo sa hagdan, nakita niya si Leona, ang kanyang ina, na pababa mula sa itaas ng bahay. Ang mga mata ni Leona ay agad na napansin ang pagod at kawalan ng lakas na nararamdaman ng anak."John, anong nangyari sa'yo?" tanong ni Leona, ang tinig ay puno ng alalahanin. Lumapit siya kay John at tinapik ang kanyang balikat. "Parang hindi ka okay. Halos parang malalagutan ka ng hininga. Nagkasakit ka ba?""Ma," sagot ni John, ang tinig ay malungkot at puno ng pagod, "siguro dahil sa kakaisip sa nangyari. Hindi ko na kaya. Wala pa ring nangyayari kay Fortuna. Ang sakit,

Samantala, sa mansion ng mga Tan, si John ay nakahiga sa kanyang kama, ang katawan ay binabalot ng init mula sa mataas na lagnat. Hindi kayang magbangon, ang katawan ay tinatamad, at ang isip ay puno ng mga tanong. Ang sakit sa katawan ay parang wala nang katapusan, ngunit ang mas matindi sa lahat ay ang sakit na dulot ng hindi pagkakaroon ng kasiguruhan sa buhay ni Fortuna at ang kanilang pamilya.Habang nakahiga siya, ang kanyang katawan ay tila sumuko na, ngunit ang kanyang puso ay patuloy na naghahangad ng isang pagkakataon. Hindi siya kayang magpatalo hindi siya magbibigay ng pagkakataon na ang galit at sakit na kanyang dinaranas ay maging dahilan ng paglimos sa lahat ng kanyang pangarap."Fortuna..." bulong ni John, ang mga mata ay naglalaman ng mga luha na hindi na kayang pigilan. "Huwag mo akong iwan. Huwag mong gawing ganito ang lahat."Minsan, tinangka niyang tumayo upang maghanap ng gamot, ngunit hindi niya magawa. Ang katawan niya ay tila sumisigaw na huminto, na huminga,

Nasa likod ng bakery, abala si Fortuna sa pagtanggap ng mga bagong orders, ngunit hindi maaalis sa kanyang isipan ang mga katanungan. Habang tinitingnan ang mga paninda at binabalikan ang bawat order na kailangan niyang ayusin, ramdam niyang may isang bagay na hindi niya kayang balewalain. Walang kinalaman sa mga paninda, kundi sa isang tao-si John. Hindi niya kayang tanggapin ang mga saloobin na nagdudulot ng kalituhan sa kanyang puso. Hindi niya kayang aminin na kahit na galit na galit siya sa mga pagkakamali ni John, may kaunting bahagi sa kanya na nag-aalala, na umaasa pang may pagkakataon silang magkaayos. Habang tinitignan ang phone, nag-vibrate ito. Isang mensahe mula kay Madam Irene ang lumitaw sa screen: "Fortuna, apo, si John po ay na-admit sa hospital ng Long Beach. May mataas na lagnat siya at nahihirapan maglakad. Pinipilit namin siyang pahingahin, pero matigas ang ulo kaya kailangan na namin siyang dalhin sa doktor. Kaya hindi makapunta diyan, anak, si John . Magdasal ta

Mahinahon ang tinig ni Tony, pero dama ang bigat ng katotohanan. “Sis, alam kong mahirap paniwalaan. Pero nakita ko mismo, hindi lang minsan. Noong nagbakasyon tayo, noong nasa bakery siya araw-araw—hindi iyon palabas, Fortuna. Hindi ba’t kahit wala siyang kapalit, tumulong siya? Kahit na napahiya siya minsan, kahit na tinulak mo siya palayo, bumalik pa rin siya.”Napalunok si Fortuna, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Kuya… pero nasaktan niya na ako. Paano kung maulit lang? Paano kung kapag bumangon na ulit siya, makalimutan niya na naman kami?”Hinawakan ni Tony ang magkabilang balikat ng kapatid. “Sis, walang makakapagsabi ng sigurado. Lahat ng relasyon, may kasamang panganib at sakit. Pero isang bagay ang sigurado nagmahal siya, at nagmamahal pa rin siya. Hindi mo siya makikitang bumabagsak ng ganito kung hindi totoo ang nararamdaman niya. Alam mo ba, noong dinala siya sa ospital, ang pangalan mo ang una niyang binanggit? Kahit nanghihina, ang iniisip niya ikaw.”Napayuko