Semua Bab Bon Appetit: Bab 221 - Bab 230

Habang nagsasalita si Madam Irene, ang boses niya ay may kabigatan, puno ng sakit at pagnanasa na sana'y magbago ang lahat. Si Señora, na nakatayo pa rin sa gitna ng sala, ay hindi kayang tumingin kay Madam Irene. Ang bawat salita ni Madam Irene ay tila isang palaso na tumama sa kanyang puso, bawat hating linya ng pagnanais ng pagbabalik-loob ay nagsisilbing malupit na paalala ng mga pagkakamali niya.“Sinaktan mo kami, Señora,” muling sinabi ni Madam Irene, ang tinig ay kalmado ngunit ang pusong nasaktan ay halos magtataglay ng isang malupit na kabigatan. “Sinaktan mo si John, pati na kami ni Leona, lalo na si Fortuna. Hindi mo na kayang buuin ang mga sugat na idinulot mo, hindi mo kayang itama ang lahat ng ito.”Tahimik na umiling si Señora. Ang bawat salitang ipinapahayag ni Madam Irene ay nagsisilbing hamon sa kanyang konsensya. Hindi na niya kayang pagtakpan ang mga kasalanan niyang siyang nagdulot ng lahat ng pighati sa mga tao na minahal niya.“Hindi ko kayang ibalik ang lahat

Muling nagsalita si Señora, ang boses niya’y puno ng kabiguan at takot. “Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit ko ginawa lahat ng iyon. Nagmamagaling ako, at sa kabila ng lahat ng kasinungalingan, naiwan ko si John at sinira ko ang buhay natin. Huwag mong gawing dahilan ang galit para magpatuloy sa mga pagkakamali ko.”Sa wakas, nagsalita si Fortuna. “Hindi ko alam kung paano ko matatanggap ang mga salitang iyon, Señora. Sobrang sakit… Sobrang sakit ng ginawa mo sa akin, sa pamilya ko, at kay John.” Ang tinig ni Fortuna ay nanginginig, puno ng galit at sakit.“Hindi ko kayang magpatawad ngayon,” dagdag ni Fortuna. “Hindi ko alam kung mabubura ko ang sakit na dala mo, pero mabuti naisipan mo ang pagkakamali mo. Sa ngayon, patawarin mo ako, hindi ko pa kaya..."“Ang kapal naman ng mukha mo, Señora, at bumalik ka pa dito!” sigaw ni Rose, ang ina ni Fortuna, habang ang mga mata niya’y naglalaman ng poot na hindi kayang itago. “Ano ba ang gusto mong mangyari? Hindi ka ba masaya na nagkawat

Sa loob ng bahay ng pamilyang Han, tahimik ang paligid. Ang mga ilaw mula sa mga chandeliers ay nagpapakita ng mga anino sa mga pader, tila nagmamasid sa mga sumasaloob na emosyon. Si Fortuna, nakaupo sa sofa, ay hindi pa rin makapaniwala sa lahat ng nangyari. Ang kanyang mga mata, kahit puno ng sakit, ay nagsasabing may mga tanong na hindi pa rin nasasagot. Sa harap niya, si Rose, ang kanyang ina, at si Jack Han, ang kanyang ama, ay nagmamasid sa kanya, ang bawat isa ay may kanya-kanyang saloobin tungkol sa pagbisita ni Señora at sa mga nangyaring pagtanggap nito sa kanilang pamilya."Fortuna," nagsimula ni Rose, ang kanyang boses ay puno ng malasakit, "pumunta si Señora para humingi ng paumanhin. Ano ang nararamdaman mo tungkol doon?"Hindi kaagad sumagot si Fortuna. Tumagal ang ilang sandali, ang bawat tanong at ang mga alaala ng nakaraan ay patuloy na gumugulo sa kanyang isipan. "Hindi ko alam, Ma," sagot niya sa wakas. "Hindi ko alam kung paano ko nararamdaman. Parang may galit,

Si Fortuna, habang tinitingnan ang anak, ay nagsimulang mag-isip. Maaaring hindi pa siya handa, ngunit alam niyang mayroong pagkakataon pa upang itama ang lahat. Hindi siya maghihintay na madaliin ito. Para kay Alessia, at para sa kanyang sarili, kailangan niyang matutong magpatawad hindi kay John, kundi sa sarili niyang nagdusa.“Hindi ko pa kaya, John,” ang sagot ni Fortuna, ang tinig niya ay mahina. “Pero maghihintay ako. Para kay Alessia.”"Umalis ka na, John," mariing sabi ni Tony, ang kanyang tinig ay matigas at puno ng galit. "Naririnig mo naman ang sinabi ng kapatid ko. Ang anak na lang ang nag-uugnay sa inyong dalawa. Hindi ka na mahal ni Fortuna, kaya huwag mo na siyang pilitin!"Ang mga salitang iyon ay parang mga palaso na tumama kay John, ngunit hindi siya umatras. Hindi niya kayang tanggapin na tapos na ang lahat. Ang mga sugat sa kanyang puso ay patuloy na dumadaloy, ngunit ang pagmamahal kay Fortuna at sa anak nilang si Alessia ay nagsisilbing ilaw sa dilim ng kanyang

Samantala, si John, kahit bumabagyo, ay dinalaw pa rin si Fortuna, dala-dala ang mga bulaklak at prutas. Ayaw sanang papasukin ni Fortuna at Kuya Tony ito, pero naawa si Rose, ang ina nina Fortuna at Tony. "Fortuna, anak, kawawa naman si John sa labas; papasukin mo naman! Ang lakas ng ulan, tingnan mo, basang-basa na siya. Di ka ba naawa?" mariin na sabi ni Fortuna. "Ma, hayaan mo siya; kulang pa yan sa sakit na binigay niya sa akin sa pagbabalewala ng pagmamahal ko. Hindi ko naman sinabi na pumunta siya," galit na sabi ni Fortuna habang nakatingin sa labas ng bintana na medyo nakukunsensiya. "Ma, hayaan mo, magdusa ang lalaking yan; sinaktan ang kapatid ko," galit na sabi ni Tony. "Mga anak, kahit na kung magkasakit yan, tayo'y sisihin ng mga angkan ng Tan," saad ni Rose. "Tony, papasukin mo na." "Ma, hayaan mo na siya," pagpumilit ni Fortuna. "Di ko kayo pinalaki na maging masama sa kapwa; pagbuksan mo na, Tony," galit na sabi ni Rose.Si Tony ay tumingin kay Rose, tila nahirapan sa