Semua Bab Bon Appetit: Bab 251 - Bab 260

Tahimik na nakasilip mula sa bahagyang nakabukas na pinto si Madam Irene, kasama sina Leona at Luigi Tan—mga magulang ni John. Ang kanilang mga mata ay sabay-sabay na kumislap sa tuwa nang makita si Fortuna na nakaupo sa tabi ni John, at higit pa roon nakahawak sa kamay nito.Si Irene, bahagyang pinigilan ang hininga, sabik na sabik na hindi masira ang sandaling iyon. “Ayan, tingnan n’yo,” bulong niya kina Leona at Luigi. “Diyos ko, matagal ko nang pinangarap na makita si John na muling maalagaan ni Fortuna. Parang ibinalik ako sa nakaraan…”Napangiti si Luigi, nakatukod ang mga braso sa pinto, pinipigilang mapasok agad. “Tingnan mo ‘yang anak natin, Leona. Para bang bumalik siya sa pagkabata. Alam mong siya ‘yon kapag nagpapabebe.”Leona, na hindi mapigilan ang munting luha ng tuwa, ay napabulong, “Sana nga, ito na ang simula. Ang tagal kong hiniling na mapatawad siya ni Fortuna. Kung makikita mo silang dalawa ngayon… parang wala nang sugat.”Sa loob ng kwartoNakakunot ang noo ni Fo

“John…” mahina ngunit mariin ang tono ni Fortuna, pilit pinapakalma ang sarili kahit nanginginig ang mga daliri sa pagtiklop ng kumot sa gilid ng kama. “Kailangan ko nang umuwi. Naghihintay ang anak natin. Si Alessia… kailangan niya ako. Alam mong nagbe-breastfeed pa siya, at kailangan ko ring mag-pump bago sumobra ang oras.”Parang biglang nanlamig ang paligid. Napakurap si John, at halatang ayaw niyang matapos ang sandaling iyon. “Ngayon na ba? Hindi ka ba pwedeng… kahit ilang minuto pa?” halos pagsusumamo ng tinig niya, parang batang pinapagalitan.Napailing si Fortuna, pinilit ngumiti kahit bakas ang pagod at tensyon sa mukha. “John, hindi ito biro. Si Alessia, maliit pa. Ang katawan ko… hindi rin ako pwedeng mapagod nang sobra. Hindi ko siya pwedeng pabayaan.”“Pero… ako rin…” mahina niyang tugon, pilit inaabot ang kamay ni Fortuna. “Kailangan din kita rito.”Napahigpit ang hawak ni Fortuna sa bag na bitbit niya. Hindi niya alam kung matatawa ba siya o maiiyak sa sinabing iyon. “

Maagang nagising si Fortuna kinabukasan. Tila hindi siya nakatulog nang mahimbing; buong magdamag ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang huling pag-uusap nila ni John sa ospital,ang malamig nitong titig, ang mga salitang humihiwa sa puso niya, at ang hindi niya alam kung awa ba o galit ang nangingibabaw.Ngayon, habang nakaupo siya sa maliit na mesa sa kusina, hawak ang tasa ng mainit na gatas na halos hindi niya malasahan, ramdam niya ang bigat ng desisyong kailangang gawin. Pupunta ba siyang muli sa ospital para dalawin si John? O hahayaan niyang lumipas ang araw na walang balita, walang pagharap? Tahimik ang paligid. Tanging huni ng ibon at kaluskos ng mga dahon sa labas ang umaagaw sa kanyang atensyon, ngunit hindi iyon sapat para maibsan ang bigat ng kanyang dibdib.Nang bumaba mula sa hagdan ang kanyang Kuya Tony, agad nitong napansin ang malalim na iniisip ng kapatid. Tila ba mabigat ang hangin sa paligid. Umupo siya sa tapat ni Fortuna, sumandal at tumitig nang dire

Biglang bumukas ang pinto ng silid at pumasok si Leona dala ang isang basket ng sariwang prutas. Nakangiti ito habang nakatingin sa kanila lalo na kay Fortuna na nakaupo pa rin sa tabi ng kama ni John hawak-hawak ang kutsarang para kanina pa sana kay John.“Uy, aba’t…” ngumisi si Leona at bahagyang kumindat. “Akala ko ba anak hindi ka makakapunta?” biro nito na puno ng pang-aasar.Parang tinamaan ng kidlat si Fortuna. Agad namula ang pisngi niya at halos mapabitaw sa kutsara.“Maaga po kasi ako natapos sa bakery. Hinatid lang po ako ni kuya Tony,” mabilis niyang paliwanag habang pilit iniiwas ang tingin.Si John ay hindi nakapigil sa pagngisi at lalo pang pinasama ang sitwasyon. “O kita mo Ma? Kahit busy siya nag-effort pa rin siyang pumunta rito. Ako lang ang dahilan.” Sabay kindat pa ito kay Fortuna.“John!” singhal ni Fortuna. Nanginginig ang boses niya habang sinamaan ng tingin ang lalaki, ngunit lalo lamang siyang ipinahamak dahil mas lalong ngumisi si John.Si Madam Irene ay hal

Maya-maya, bumukas ang pinto ng silid at lumabas si Amanda, ang kanyang hipag, bitbit si baby Alessia. Nakangiti itong lumapit sa kanila habang karga ang sanggol na nakasuot ng maliit na damit na kulay rosas. Tila maliit na anghel si Alessia, mahimbing ang paghinga at paminsan-minsan ay ngumunguya ng walang gatas.Agad na napangiti si Jack, ang kanilang ama, na nakaupo sa sala at abala kanina sa pagbabasa ng diyaryo. Tumayo ito at lumapit, parang batang nakakita ng laruan.“Aba!” masayang sambit ni Jack, sabay tingin sa kanyang apo. “Ang ganda talaga ng apo ko. Manang-mana sa akin!” biro nito, sabay tawa nang malakas.Napailing si Tony. “Tay, huwag n’yo ngang angkinin. Si Alessia, kamukha ng Mommy niya.”Ngunit agad sumabat si Rose, ang ina nila, sabay tapik sa braso ni Jack. “Naku, Tony, mali ka riyan. Manang-mana ‘yan sa lola niya. Tingnan mo ang hugis ng mata, kamukha ko ‘yan!”Nagkatawanan ang lahat, at si Fortuna, kahit kanina’y mabigat ang dibdib, ay hindi naiwasang ngumiti. Hin