All Chapters of Bon Appetit: Chapter 261 - Chapter 270

Habang naglalakad si Fortuna at si Tony, dala-dala si Alessia, ang mga alalahanin ni Fortuna ay patuloy na sumasakal sa kanya. Ang bawat hakbang na iniisa-isa niya ay parang may bigat na dala. Sa bawat kanto, sa bawat sulok, sa bawat sulyap na kanyang tinatanaw, iniisip niya kung tama ba ang mga desisyon niya, kung ano ang dapat niyang gawin. Parang may kumakalabit na boses sa kanyang isipan na hindi umaatras, at yun ay ang lahat ng nangyari kay John—ang kanyang mga pagkakamali, ang mga pagkatalo, at ang mga pagsubok na humubog sa kanyang mga desisyon.Habang tinatanaw nila ang daan palabas ng ospital, biglang tumunog ang cellphone ni Fortuna. Nagpatuloy siya sa paglakad, ngunit ang tunog ng ringtone ay nagpatigil sa kanya, at agad niyang naramdaman ang kilig at kaba. Hindi na siya nagdalawang isip, alam niyang ang tawag na iyon ay mula kay John. Si Tony, na nakakita ng pag-aalangan sa mukha ng kapatid, mabilis na kinuha ang cellphone mula kay Fortuna.Tony: (mahinang tinig) "Bunso, s

Tahimik ang silid ng ospital. Sa isang sulok, nakaupo si John habang mahigpit na nakahawak sa kanyang cellphone. Parang iyon na lang ang tanging tulay niya papunta kina Fortuna at Alessia. Nangingilid ang mga luha sa kanyang mata habang nag-aabang ng tawag o mensahe.Bumukas ang pinto at pumasok si Leona, dala ang folder ng discharge papers. May pagod sa kanyang mga mata, ngunit nanatiling matatag ang kanyang tinig nang lumapit sa anak."Anak" wika ni Leona, puno ng pag-aalala, "huwag mong dibdibin masyado. Natural lang na inuuna niya si Alessia. Sanggol pa iyon at alam mo kung gaano kahalaga ang kalusugan ng bata. Hindi ibig sabihin nito na iniwasan ka niya."Napapikit si John, mariing huminga bago sumagot."Alam ko, Ma. Naiintindihan ko. Pero ang sakit. Discharge day ko ngayon, akala ko makikita ko sila. Akala ko ito na yung araw na magsisimula na kaming muli. Pero heto, ako lang mag-isa."Lumapit si Leona at hinaplos ang balikat ng anak. Marahan niya itong tinapik-tapik, parang pin

Pagpasok nila sa loob ng bahay, ramdam agad ang bigat ng hangin. Tahimik ang sala, tanging tik-tak ng orasan ang naririnig. Umupo si Madam Irene sa malaking upuang kahoy, habang si Luigi ay nanatiling nakatayo sa gilid, nakahalukipkip at seryosong nakatingin kay John. Si Leona nama’y nasa tabi ng anak, marahang hinahaplos ang braso nito, parang pinapalakas ang loob.“Umupo ka rito, John,” utos ni Irene, sabay turo sa upuan sa tapat niya.Tahimik na sumunod si John, mabigat ang bawat hakbang. Umupo siya, nakatungo, halos hindi makatingin sa lola.“Alam kong nasasaktan ka ngayon,” panimula ni Irene, malumanay ngunit mariin ang tono. “Pero hindi sapat ang umiyak at umasa. Ang isang tunay na lalaki, kapag nagkamali, hindi lang basta humihingi ng tawad. Pinapakita niya na kaya niyang bumangon. Kaya niyang ipaglaban ang mahal niya.”Napakagat ng labi si John, ramdam ang kirot ng mga salita. “La… gusto ko siyang suyuin. Gusto kong bumawi. Pero paano kung tuluyan na akong tinanggihan ni Fortu

Kinabukasan, maaga pa lang ay abala na si John. Halos hindi siya nakatulog kagabi. Paulit-ulit na pumapasok sa isip niya ang mga mata ni Fortuna, ang paraan ng pagkakahawak nito sa basket na dinala niya, at ang munting ngiti bago siya umalis. Para siyang binuhusan ng panibagong lakas. Para bang kaya na niyang harapin ang lahat ng hamon basta may pag-asang muling bumalik siya sa puso ng babaeng pinakamahalaga sa kanya.Bago siya tuluyang makaalis, napansin ni Leona ang hawak niyang bulaklak. Tahimik itong lumapit, pinagmasdan ang anak na tila batang nagbabalik sa unang pagkakatuklas ng pag-ibig. “Anak,” mahina nitong sabi, “sigurado ka ba diyan? Hindi mo naman kailangang magmadali. Baka masyado mong pinipilit.”Ngumiti si John, halos nangingilid ang luha. “Ma, hindi ito pilit. Hindi rin ito pagpapasikat. Ito… simpleng paraan lang para ipaalala sa kanya na andito ako. Na hindi na ako aalis. Na kaya kong tumayo para sa kanya at kay Alessia.”Tahimik na tumango si Leona at marahang hinapl

Kinagabihan, tahimik ang paligid ng bahay nina Fortuna. Ang tanging maririnig lamang ay ang mahinang ihip ng hangin at ang banayad na paghinga ni Baby Alessia habang mahimbing na natutulog sa mga bisig ng kanyang ina. Nakaupo si Fortuna sa veranda, nakatanaw sa kalangitan, pilit pinapakalma ang puso niyang tila hindi na maawat sa pagtibok.Habang hinihimas ang buhok ng anak, hindi niya maiwasang maalala ang mga sunod-sunod na araw na ginawa ni John para ipakita ang panunuyo. Ang keychain na nakaukit ang pangalan nila. Ang kape sa mesa ng opisina. Ang payong sa gitna ng ulan. At ang kantang inawit nito kagabi. Lahat ng iyon, isa-isang gumuguhit sa pader ng kanyang puso na buong tapang niyang itinayo para ipagtanggol ang sarili.“Bakit ba hindi ko siya kayang itaboy ng tuluyan…” bulong niya sa sarili, sabay halik sa noo ng anak.Hindi niya namalayan na naroon na pala si John, nakatayo sa may tarangkahan, hawak-hawak ang isang maliit na stuffed toy na kulay puti. Hindi siya kumatok o tum