All Chapters of Bon Appetit: Chapter 271 - Chapter 280

Nagising ang bahay sa tunog ng halakhakan at kaluskos ng mga plastik at bayong na puno ng gulay at prutas. Galing sa palengke sina Rose at Jack, kasabay nina Tony at Amanda. Akala nila ay tahimik pa ang umaga, pero hindi nila inaasahan ang tanawing sasalubong sa kanila.Sa sala, halos natigilan sila nang makita sina John at Fortuna. Nakaupo si John sa sofa, hawak si baby Alessia na mahimbing ang tulog sa kanyang dibdib. Bahagyang nakasandal si Fortuna sa balikat niya, nakapikit at may marahang ngiti sa labi—isang ngiting matagal nang hindi nila nasilayan mula nang masaktan ito noon.Napahawak agad si Rose sa bibig, pigil ang kilig. “Jack… Diyos ko, tingnan mo sila,” bulong niya.Ngumiti si Jack at tumango. “Matagal ko nang hinihintay makita ito.”Nakangiting nakatingin din sina Tony at Amanda. Nagkatinginan silang dalawa na para bang may lihim na kasabwat sa nangyayari.“Kuya, tingnan mo naman. Parang bumalik ang panahon,” pabulong na sabi ni Amanda.“Oo nga,” sagot ni Tony na may ngi

Tahimik ang buong bahay. Malumanay ang ilaw ng sala, para bang nakikisama sa katahimikan ng gabi. Tanging huni ng kuliglig mula sa labas at marahang hilik ni baby Alessia sa kanyang duyan ang musika ng paligid. Nakaupo si Fortuna sa sofa, balot ng manipis na kumot, habang nakatitig sa anak. Sa dibdib niya, may bigat na hindi lang pagod kundi halo ng takot, pangungulila, at lihim na kilig na pilit niyang itinatanggi nitong mga nakaraang araw.Sa kabilang dulo ng sofa, naroon si John. Tahimik ngunit halatang hindi mapakali. Nakayuko, mahigpit na nakahawak sa kanyang mga tuhod, paulit-ulit na pinipisil ang sariling mga daliri. Para siyang batang naghihintay ng hatol, hindi alam kung mapapatawad pa ba o tuluyan nang iiwan.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Ilang sandali silang walang imik. Ngunit sa katahimikan, nagsasalita ang damdamin—mga damdaming matagal nang ikinulong sa takot at pride.“John…” mahinang tawag ni Fortuna, halos pabulong, pero sapat para magising ang lahat ng pag-asa ng

Hatinggabi na halos nang makarating si John sa lumang bahay ng pamilya Tan, kung saan madalas silang magtipon. Sa labas pa lang, rinig na niya ang tawanan at alingawngaw ng boses ng mga kamag-anak. May handaan, may ilaw sa bakuran, at may amoy ng bagong lutong tinola na palaging specialty ni Madam Irene tuwing may espesyal na okasyon.Huminto siya sandali bago pumasok. Malalim ang kanyang buntong-hininga, hawak ang maliit na pendant na iniregalo ni Fortuna noong una silang naging magkasintahan — at ngayong gabi, muling nagkaroon ng kahulugan.“Handa na ako,” bulong niya. “Panahon na para ipaalam sa lahat.”Pagpasok niya, agad siyang sinalubong ng mga pinsan at tiyuhin.“John! Ayos ka lang? Kanina ka pa hinihintay ni Lola!” sigaw ng isa.“Parang ang saya ng mukha mo ah, may good news ba?” biro ng iba.Ngumiti lang siya at tumango, pero hindi agad nagsalita. Pinili niyang pumasok sa sala kung saan naroon ang pinaka-importanteng tao sa kanyang buhay — ang kanyang lola, si Madam Irene.Na

Nasa sala silang lahat, nakahilera sa mahabang sofa. Mainit-init pa ang tsaa na inihanda ni Leona habang si Luigi ay nakasandal na parang strategist na nag-iisip ng malalim. Si John naman ay paikot-ikot, hawak-hawak ang maliit na kahon ng singsing na para bang isang bomba na anumang oras ay puputok. Kita sa mukha niya ang pinaghalong kaba, saya, at konting hiya.“Okay, John,” ani Leona, nakatingin sa anak habang iniikot ang tasa ng tsaa sa palad. “Sabihin mo sa amin, paano mo gustong gawin? Classic? Romantic? O yung tipong unforgettable?”Napakamot ng ulo si John, mahina ang tinig. “Eh… basta simple lang sana. Ayokong mabigla si Fortuna.”Agad na umirap si Madam Irene at hinampas ng abaniko ang hita niya. “Simple? Apo, hindi ito basta simpleng bagay! Sa tagal ng panunuyo mo, dapat world-class! Yung tipong mapapaiyak siya at sasabihin, ‘Oo, John!’ habang nagwawala ang buong barangay sa tuwa.”Nagkatawanan sina Leona at Luigi pero si John ay lalo lang napailing.“O baka naman pwedeng be

Maghapon nang kabado si John. Para siyang may iniipit na bubuyog sa dibdib sa sobrang kaba. Kanina pa siya paikot-ikot sa sala, hawak ang cellphone, paulit-ulit na tine-text si Fortuna. Ilang beses na siyang nag-type at nag-delete ng mensahe, pero iisa lang ang laman ng isip niya: dapat pumunta siya ngayong gabi, hindi pwedeng hindi.“Fortuna, please naman,” bulong niya sa sarili habang naglalakad paikot. “Kahit isang oras lang. Hindi ako makakatulog kung hindi kita nakikita mamaya.”Sa kabilang banda, si Fortuna ay abala sa pagpapadede kay baby Alessia. Nang mabasa ang isa na namang text ni John, napailing siya.Hindi talaga mapakali ang lalaking ito, naisip niya. Sumagot siya ng diretso.“John, hindi pwede. Si Alessia ang priority ko ngayon. May trabaho ka bukas, matulog ka na lang.”Napasapo si John sa noo. Hindi puwede! Naka-ready na ang mga kandila, bulaklak, pati ang secret army of relatives na nagtatago sa Long Beach. Kung hindi siya pumayag ngayon, baka tuluyan nang mabuko ang