Semua Bab Bon Appetit: Bab 61 - Bab 70

"Pero…" huminga siya nang malalim. "Fortuna, kung sa loob ng dalawang taon… kahit anong gawin ko… kahit anong subok… hindi kita kayang mahalin…"Naglakas-loob siya, kahit ramdam niyang dudurugin niya ang puso ng babaeng nasa harap niya."Sana… palayain mo ako."Napalunok si Fortuna, nanginginig ang labi, pero wala siyang maisagot."Pakawalan mo ako… kung wala na talagang pag-asa. Kaya mo bang gawin iyon, Fortuna?"Tumulo ang mga luha niya, isa-isa. "Kaya ko…" mahina niyang sagot, halos hindi marinig.Pero hindi pa doon nagtapos si John. Mas matapang pa siyang nagpatuloy."Kaya mo bang huwag akong pakialaman sa lahat ng gagawin ko? Kaya mo bang hayaan akong… maging ako, kahit hindi mo gusto? Kaya mo bang manahimik kung minsan hindi ako uuwi? Kung minsan… hindi ikaw ang pipiliin kong kasama?"Napapikit si Fortuna. Parang pinupunit ang puso niya. Gusto niyang sumigaw. Gusto niyang itanong kung bakit ganun kabigat ang hinihingi nito. Pero sa halip, tumango siya habang tumutulo ang luha."

Kinabukasan, mas maaga kaysa dati nagising si Fortuna. Kahit halos hindi siya nakatulog mula sa pag-aalala sa hindi pag-uwi ni John, pinilit niyang bumangon. Dumiretso siya sa kusina at nagsimulang magluto.Inihanda niya ang lahat—ang paborito nitong tapa, itlog na maalat na may kamatis, mainit na sinangag, at kape na matamis. Sinubukan niyang gawing maaliwalas ang buong bahay. Nilinis niya ang mesa, inayos ang mga bulaklak sa plorera, at inilagay pa ang paboritong tasa ni John sa tabi ng kanyang plato."Tulad ng dati," mahina niyang bulong, pilit na ngumiti sa sarili.Ngunit dumating ang umaga… tanghali… hanggang hapon… wala pa rin si John na bumaba o nagpakita.Sinilip niya ang pinto ng kwarto nito. Nakalock. Walang boses.Huminga siya nang malalim at bumalik sa kusina. Ininit niya muli ang pagkain. Naghintay.Hanggang sa dumilim na ang paligid.Pagdating ng gabi, saka pa lang niya narinig ang pagbukas ng pinto sa labas.Dumating na si John.Narinig niya ang mabigat na yapak nito, p

Hanggang sa mapunta siya sa isang parking area ng isang kilalang condo building.Hindi… hindi pwede…Nakilala niya ang sasakyan ni John. Nandito siya.Dahan-dahan siyang pumasok sa lobby, nanginginig ang katawan.Nagtanong siya sa guard."Sir… andito ba si John Tan?""Ah ma’am… umakyat na po siya kanina sa unit 2704."Naglakad siya papunta sa elevator na parang robot.Sa bawat paghinga niya, parang naglalakad siya sa dulo ng bangin.Pagsapit sa 27th floor, ilang hakbang na lang… narinig niya ang mga tawa.Boses ni John. Boses ng isang babae.Hindi… hindi…Nanginginig ang kanyang kamay nang kumatok siya sa pinto.Tumahimik ang loob.Bumukas ang pinto. Si Senyora… nakasuot ng pang-umagang robe, kita ang marka ng halik sa leeg.Nagkatitigan sila.Si John, lumabas mula sa loob. Nanlaki ang mga mata."Fortuna…"Tinakpan niya ang bibig niya."John… ito ba ang sinasabi mong trabaho?""Fortuna… hindi mo dapat nakita ‘to.""Ako ang asawa mo John at sana nirespeto mo ang ating kasal?"Tumulo an

Hanggang dumating ang araw na nagpasya siyang ilabas ang lahat ng nararamdaman.Huling klase ni John. Alam niyang maglalakad ito papunta sa gate.Doon siya naghintay.Kinakabahan. Nanginginig ang kamay. Tumutulo na ang malamig na pawis sa kanyang batok."Hindi na p’wedeng bukas pa… ngayon na," bulong niya sa sarili.At sa wakas, nakita niyang papalapit na si John — nakangiti, kausap ang mga kaibigan, bitbit ang backpack.Huminga siya ng malalim."John!" tawag niya, na ikinagulat pa ng kanyang sariling boses.Nilingon siya ni John. "Oh, Fortuna! Anong ginagawa mo rito? Di ba uwian na?"Lumapit siya, pinilit na hindi manginig."Pwede ba kitang makausap… saglit lang?"Tumingin si John sa mga kasama niya at ngumiti. "Sige mauna na kayo."Nang sila na lang ang natira, naramdaman ni Fortuna na parang babagsak ang kanyang mga tuhod."Kumusta?" casual na tanong ni John.Pero imbes sumagot, pumikit siya saglit at naglakas loob."John… matagal ko na itong gustong sabihin."Tinitigan siya ni Joh

Tahimik ang buong bahay. Tanging ang hikbi ni Fortuna ang umaalingawngaw sa loob ng kusina. Nanginginig ang kanyang kamay habang pinupunasan ang luhang patuloy na umaagos sa kanyang mga mata. Ang almusal na inihanda niya ay nanlamig na… parang puso ni John.Maya-maya, nag-ring ang kanyang telepono.Napatingin siya sa screen — si Mama.Dahan-dahan niyang sinagot.“M-Ma…” bulong niya, halos hindi na makalabas ang boses.“Anak…” Malumanay ang tinig ni Jinky, pero ramdam ang bigat. “Kamusta ka na, anak?”Napasinghot si Fortuna. Hindi siya makapagsalita.“Naiintindihan kita,” patuloy ni Jinky. “Lahat ng sakit… anak, ramdam ko.”Napahagulhol na siya sa kabilang linya.“Mama… hindi ko na alam kung kaya ko pa…”“Fortuna…” Nakisali sa usapan si Jack Han, ama ni Fortuna, na nasa speaker na rin pala. “Anak… alam naming mahal na mahal mo si John. Pero anak, nasasaktan ka na… sobra.”“Pa…” bulong niya, humahagulgol. “Ginawa ko lang naman po ang lahat… kasi mahal na mahal ko siya… Hindi ko po ginus