เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+의 모든 챕터: 챕터 101 - 챕터 110

หลายวันต่อมาคิมหันต์คอยดูแลลูกน้อยของเขาอย่างใกล้ชิด เขาอยู่กับลูกมากกว่าที่บุหงาอยู่กับลูกซะอีก เพราะอยากให้เธอได้พักฟื้นหลังคลอดได้อย่างเต็มที่ และเธอก็มีหน้าที่แค่คอยปั๊มนมให้ลูกกินก็เท่านั้นเขาดูแลตั้งแต่ลูกสาวตื่นนอน พาอาบน้ำ ป้อนนม และจนลูกน้อยหลับไปอีกรอบ คิมหันต์รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูกน้อย เขาไม่อยากจะห่างไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว อยากจะฟัดอยากจะหอมแต่ก็ทำไม่ได้เพราะลูกยังเล็กมากอาการแบบนี้ภาษาชาวบ้านก็คงจะเรียกว่าเห่อลูกนั่นแหละ“ข้าวมาแล้วค่ะคุณบุหงา”แม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมกับยกอาหารสำหรับแม่ที่เพิ่งคลอดโดยเฉพาะมาให้บุหงา ตั้งแต่คลอดเธอยังไม่ได้ลงไปด้านล่างเลย เพราะคิมหันต์อยากให้เธอพักฟื้นให้หายดีกว่านี้ก่อน ทั้งที่เธอก็แข็งแรงดีเดินไปตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาลแล้วนะ แต่จะไปเถียงเขาได้ยังไงล่ะ“คราวหน้าไม่ต้องเอาขึ้นมาข้างบนแล้วนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันลงไปกินเอง”“ได้ค่ะ”“แล้วนี่สองพ่อลูกพากันไปเดินเล่นเหรอจ๊ะ?” เธอถาม เพราะคิมหันต์มักจะพาลูกสาวออกไปเดินรับลมในช่วงเช้าๆ เป็นช่วงเวลาที่อากาศบริสุทธิ์สดชื่นมากๆ“ใช่ค่ะ เดินเล่นกันอยู่ในสวนโน่นจ้ะ”“….”“คุณบุหงาเป็นย

หลังจากที่จัดการทำอะไรเสร็จเรียบร้อยบุหงาก็พาลูกน้อยขึ้นบ้านแต่หัวค่ำ เธอค่อนข้างตกใจเพราะภาพที่เธอจำได้คือหมู่บ้านจะมืดลงในทันทีที่แสงพระอาทิตย์หมดลง จะมีก็แค่แสงตะเกียงวูบวาบของชาวบ้านบางคนที่ยังไม่เข้าบ้านก็เท่านั้น พอตกดึกก็จะมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงพอให้ได้เห็นรำไรเท่านั้นแต่ครั้งนี้ทุกบ้านมีแต่แสงสว่าง และได้ยินเสียงของชาวบ้านครื้นเครงกันสนุกสนาน ดูไม่เหมือนหมู่บ้านลึกลับอีกเลย แต่มันก็ดีเหมือนกันการที่ชาวบ้านมีไฟฟ้าใช้แบบนี้ เพราะการที่ทุกคนอยู่ท่ามกลางความมืดมาตลอดก็ใช่ว่าจะดี“แอ้...ปะป๊า..ป่าป๊า ป่าป๊าา~~” เสียงของลูกสาวตัวน้อยวัยเกือบจะขวบปีร้องเรียกผู้เป็นพ่อเสียงเจื้อยแจ้ว ทำให้คิมหันต์รีบเดินเข้ามาหาในทันที มันก็ไม่แปลกหรอกที่ลูกจะติดเขา เพราะเขาเป็นคนดูแลมาตั้งแต่แกออกจากโรงพยาบาล และดูแลอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอดทำทุกอย่างให้ลูกด้วยความรักและเอาใจใส่เป็นอย่างดี“ค้าบ ป่าป๊ามาแล้วค้าบ”เด็กน้อยที่เห็นผู้เป็นพ่อเดินมาหาแล้วก็ทำท่าล้มตัวลงนอนบนที่นอน ราวกับกำลังบอกว่าให้พ่อมานอนตรงนี้นะ เพราะอีกฝั่งนึงก็มีบุหงานอนอยู่แล้วลูกจะนอนตรงกลางตลอดทุกครั้ง“ง่วงนอนแล้วเหรอหืม..”

โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง“ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่ง”“ค่ะป่าป๊า”“เดี๋ยวตอนเย็นป๊ามาแวะรับเหมือนเดิมนะคะ”“โอเคค่ะ”ก่อนไปทำงานคิมหันต์ก็แวะส่งลูกสาวตัวน้อยของเขาที่โรงเรียนตามปกติเหมือนเช่นเคย หลังจากนั้นก็ไปทำงานของตัวเองเช่นทุกวัน“อ้าวเด็กๆ คะ ตั้งใจฟังทางนี้นะคะ ใกล้จะปิดเทอมแล้ว คุณครูจะให้ทุกคนสอบนะคะ”“นี่ๆ ของขวัญ ปิดเทอมนี้จะไปเที่ยวไหนเหรอ?”“ป่าป๊าเราจะไปเที่ยวทะเล”“เราก็จะไปเหมือนกัน ว่าแต่เราจะได้เจอกันไหม”“ไม่รู้สิ”เด็กน้อยนั่งสนทนากับเพื่อนขณะที่คุณครูกำลังพูด ก็ตามประสาเด็กแหละ น้องของขวัญเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรกับการเรียนพักเที่ยง...“ของขวัญๆ”“พี่ธีร์”“พี่เอาขนมมาให้”“ขอบคุณค่ะ”“พี่ชอบของขวัญนะ”“พี่ธีร์”เด็กน้อยทำหน้าเขินอาย เพราะรู้สึกเช่นเดียวกับรุ่นพี่อนุบาลสามคนนี้อยู่แล้ว เป็นความรักตามประสาเด็กน้อยนั่นแหละ ด้วยความที่น้องของขวัญเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักอยู่แล้วจึงมีแต่คนชอบ“น้องของขวัญไม่ชอบพี่ก็ไม่เป็นอะไร รับขนมจากพี่ไปนะ”“ค่ะ”เด็กน้อยยืนยิ้มบิดเขินซ้ายขวาเมื่อได้รับขนมช็อคโกแล็ตจากคนที่ชอบเช่นกัน“ขวัญ”“ว่าไง?”“ขนมน่าอร่อยอ

วันหยุดปิดเทอมคิมหันต์พาภรรยาและลูกสาวสุดน่ารักของเขามาเที่ยวที่ทะเลตามที่สัญญาเอาไว้จริงๆ น้องของขวัญแกดีใจมากวิ่งเล่นไม่หยุดเลย ตรงนี้ค่อนข้างเป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่มีใครรุกล้ำเข้ามาคิมหันต์จึงปล่อยให้ลูกสาววิ่งเล่นได้"ดูน้องขวัญแกจะมีความสุขมากเลยนะคะ""นี่แหละความสุขของเด็กๆ เขาน่ะ ได้เที่ยวได้กินได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ""....." บุหงาเงียบ เธอพอจะเข้าใจว่าคิมหันต์กำลังพูดถึงเรื่องที่มันตรงข้ามกับชีวิตของเขา เขาไม่อยากให้ลูกสาวต้องเป็นเหมือนกับที่เขาเป็น เขาอยากให้ลูกสาวของเขามีอิสระในการเลือกว่าอยากจะทำอะไร อยากจะรักใคร อยากจะใช้ชีวิตแบบไหน เขาจะไม่มีวันเป็นพ่อที่เหมือนกับพ่อของเขาจะไม่มีวันใช้ลูกเป็นเครื่องมือที่ทำให้ตัวเองจะเจริญก้าวหน้าโดยไม่สนว่าลูกจะมีความสุขหรือเปล่า"นานแล้วนะคะที่เราไม่ได้มาแบบนี้กัน" บุหงาเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อให้คิมหันต์เลิกคิดเรื่องพวกนั้น ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่าสิ่งที่เขาเจอมันจะทำให้เขาต้องกลายเป็นคนที่มีปมในใจ แต่เธอก็อยากให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตที่มันทำให้เขาไม่มีความสุข"พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้พาเรามาเที่ยวเลย""ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะฉันเข้าใจ" เพราะรู้

สองเดือนถัดมาหลังจากที่กลับมาจากบ้านแม่ บุหงาเธอมีอาการแปลกๆ ในแบบที่ชีวิตประจำวันของเธอไม่เคยเป็นมาก่อน เธอเองก็เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองว่ามีบางอย่างแปลกไป มีอาการเวียนศีรษะและอาการพะอืดพะอมบ้างบางครั้ง โดยรวมแล้วก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับการใช้ชีวิตประจำวันของเธอ“อึก...”“คุณบุหงา”“บุหงาเธอเป็นอะไร?” คิมหันต์เอ่ยถามภรรยาด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นอาการของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาเพิ่งจะเห็นบุหงาเป็นแบบนี้“ไม่รู้สิคะ สงสัยพักผ่อนน้อย” เธอตอบ เพราะเธอยังไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเป็นอะไรไปมากกว่าการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ“แต่อาการแบบนี้ไม่น่าจะพักผ่อนน้อยนะคะ ดูเหมือนคนแพ้ท้องมากกว่า” ป้าแม่บ้านพูดขึ้น“นั่นสิบุหงา วันนี้เราไปหาหมอกันนะ จะได้รู้ว่าไอ้อาการที่เป็นมันคืออะไร”“แต่ว่าฉัน...”“ไปเถอะ ถ้าบุหงาท้องจริงๆ เราก็จะได้ฝากท้องกันเลยไง”“ก็ได้ค่ะ”หลังจากที่ส่งลูกสาวเข้าเรียนเรียบร้อยแล้วคิมหันต์ก็พาภรรยาของเขาไปที่โรงพยาบาลในทันที หลังจากที่ตรวจร่างกายทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผลก็ออกมาว่าเธอกำลังท้องจริงๆ คิมหันต์ดีใจมากที่จะได้มีลูกคนที่สองแล้ว เพราะเขาเองก็รอคอยวันนี้มานานเช่นกัน“ผลตร