All Chapters of เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Chapter 121 - Chapter 130

หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ หลังจากที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอมองไปในห้องที่แปลกตาไม่คุ้นชินเอาซะเลย แต่มันก็ไม่ใช่ห้องที่เธอนอนอยู่ในทุกวัน เสื้อผ้าของเธอตอนนี้ก็ถูกเปลี่ยนไปหมดแล้วด้วยแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เธอก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะมาอยู่ตรงนี้เธอได้ทำเรื่องที่โหดร้ายลงไปแล้ว พอคิดได้แบบนั้นเธอก็กลัวจนนั่งแทบไม่ติด ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วว่าเธออยู่ในห้องไหนห้องของใคร สิ่งที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้มันทำให้เธอสติแทบหลุดไปเลยแกร๊ก~พอเปิดประตูเดินออกไป เธอก็พบเข้ากับคนของเจโรมที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูสองคน นี่ขนาดในบ้านเชียวนะ เขายังให้คนของเขาเฝ้าเธอยันหน้าประตูเลยงั้นเหรอ"ฟื้นแล้วเหรอครับ"".....""คุณกลับเข้าไปรอในห้องดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุณเจโรมจะตามเข้าไป""คนพวกนั้นล่ะ พวกเขา...ตายเหรอ?""เรื่องนี้ผมไม่สามารถพูดได้ครับ"".....""เชิญคุณเข้าไปรอในห้องดีกว่านะครับ อยากได้อะไรก็บอกผม""ฉันอยากได้กระเป๋าสะพายของฉัน""ของทุกอย่างแม่บ้านได้ขนไปไว้ในห้องให้หมดแล้วครับ""ห๊ะ?""คุณเจโรมให้คุณย้ายมาอยู่ห้องนี้ถาวรครับ""......" เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพร้อ

เวลาผ่านไปจันทร์เจ้ายังคงใช้ชีวิตอยู่อีกเรื่อยๆ คอยดูแลจูโน่เหมือนเดิม แต่ก็ดูเหมือนว่าอาการไม่ได้ดีขึ้นเลย ทั้งที่ยาก็กินประจำไม่ขาดและหมอก็ยังบอกอีกว่าจูโน่นั้นมีโอกาสที่จะกลับมาหาย แค่กินยาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหาย แต่มันก็ไม่ได้มีแนวโน้มว่าจะดีขึ้นเลย จนบางครั้งเธอก็แอบสงสัยว่าจูโน่เป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ ทั้งที่ในภาพถ่ายก็ดูเป็นปกติแท้ๆต้องคอยไปพบหมอและรับยาทุกๆ สามเดือน ตรวจร่างกาย ตรวจนั่นนี่ และเจโรมก็พาไปไม่เคยขาด แต่มันกลับไม่ดีขึ้นเลยแต่เธอก็ไม่ใช่คนในครอบครัวเขา จะไปทำอะไรมากก็ไม่ได้ ทำได้แค่สงสัยเท่านั้นแหละ เพราะถ้าเธอทำอะไรลงไปมากกว่านั้นแล้วจูโน่เป็นอะไรขึ้นมาเธอก็คงจะรับผิดชอบไม่ไหวหรอกชีวิตคนทั้งชีวิตเลยนะ“อืม...” หญิงสาวเอามือกุมท้องของตัวเองก่อนจะทรุดตัวนั่งลงเพราะทนไม่ไหว จู่ๆ มันก็มีอาการปวดท้องจี๊ดขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว“เป็นอะไรหรือเปล่าจันทร์” แม่บ้านที่เป็นเพื่อนกันเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าอาการและท่าทางของเธอไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่“ฉันปวดท้องน่ะ สงสัยประจำเดือนจะมา”“เป็นเมนส์ปวดท้องรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ?” เป็นผู้หญิงเหมือนกันก็เข้าใจแหละ แต่ก็ไม่เคยเห็

จันทร์เจ้า Talkตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาล เจโรมเขาคอยดูแลฉันมาตลอด ทั้งพาเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ป้อนข้าวหรือแม้กระทั่งเอายาให้กิน ทุกๆ อย่างเขาจะเป็นคนคอยทำให้ตลอดจนตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว ฉันไม่เข้าใจเขาจริงๆ จะมาดีหรือมาร้ายกันแน่ก๊อกๆๆ"อ่า...สวัสดีครับคุณจันทร์เจ้า""มาหาเจ้านายของคุณเหรอ?" ฉันถาม ก็แปลกใจอยู่แหละที่มีคนอื่นเข้ามา เพราะปกติถ้าเป็นเขาก็ไม่ได้มีการเคาะประตูอะไรอยู่แล้ว ฉันชินแล้วล่ะไม่ว่าจะห้องไหนๆ แม้กระทั่งห้องนอนของฉันเขาก็ยังไม่เคาะประตูเลย"อ๋อ พอดีผมเอางานมาส่งให้คุณเจโรมครับ เขาสั่งให้ผมเอางานมาส่งให้ที่นี่""งั้นก็นั่งรอเขาสักพักเถอะค่ะ เขาออกไปซื้อของเดี๋ยวก็มา""ครับ"ฉันไม่ได้คุยอะไรกับลูกน้องของเขาเพราะเราไม่ได้สนิทกัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ระแวงอะไร อยู่กับลูกน้องของเขาดูน่าไว้ใจกว่าอยู่กับเขาอีกต่างหากแกร๊ก!"อ๊ะ?!""คุณจันทร์!""มะ ไม่เป็นไรๆ ฉันแค่ไม่ระวังเอง""เข็มหลุดเลือดไหลเลย เดี๋ยวผมไปตามพยาบาลมาใส่สายน้ำเกลือให้ใหม่นะครับ""....." ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ จนลูกน้องของเจโรมเดินออกไป ฉันก็ประคองตัวเองลงมาจากเตียงคนไข้และเดินเข้าห้องน้ำ ฉ

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง“อื้อ...”“ไม่เป็นอะไรนะจูโน่ เดี๋ยวฉันเข้าไปเป็นเพื่อน”ทุกครั้งที่ได้มาโรงพยาบาลจูโน่มักจะเป็นแบบนี้ตลอด แต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่เด็กส่วนใหญ่จะไม่ชอบหมอไม่ชอบการมาหาหมอกินยาหรือฉีดยา“จูโน่เป็นอะไร?” เจโรมเอ่ยถามขึ้น“ปกติมาโรงพยาบาลก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก”“แบบนี้นะไม่แปลก?” เขาถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย และไอ้ความสงสัยของเขาก็ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่เข้าใจเอามากๆนี่มันน้องชายของตัวเองนะ เขาจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยเชียวงั้นเหรอ“แล้วคุณเป็นพี่ชายประสาอะไร ถึงไม่รู้ว่าน้องชายของตัวเองยังเด็ก”“แล้วเด็กมันเกี่ยวกับการมาหาหมอ”“กลับไปเป็นเด็กใหม่ไป จะได้รู้ว่าฉันพูดอะไร”“…..” เจโรมไม่ได้ตอบอะไร ก็จริงแหละที่เธอพูดว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยทั้งที่จูโน่เป็นน้องชายแท้ๆ ของเขา“เชิญคุณจูโน่เข้าพบคุณหมอได้เลยค่ะ”“ไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวฉันเข้าไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมค่ะ”เพื่อให้จูโน่ยอมเข้าพบหมอแต่โดยดีเธอจึงต้องเข้าไปเป็นเพื่อนด้วย“สวัสดีเด็กน้อย เป็นยังไงบ้างเอ่ย” คุณหมอเอ่ยทักทายด้วยความสดใส รอยยิ้มนั้นดูสดใสจนจันทร์เจ้าอด

หลายวันต่อมา“คุณจันทร์จะไปไหนครับ”“ไปข้างนอก”“ครับ เดี๋ยวผมขับรถให้”“อืม ไปสิ”“เชิญครับ”จันทร์เจ้าขึ้นไปนั่งบนรถโดยที่มีคนของเจโรมเป็นคนเปิดประตูให้ เขาให้เธอออกไปข้างนอกได้แต่มีข้อแม้ว่าคนของเขาจะต้องตามติดไปด้วย คล้ายๆ กับบอดี้การ์ดนั่นแหละและเธอก็เริ่มสนิทกับคนที่เจโรมสั่งให้มาคอยดูแลเวลาเธอออกไปไหน และก็ได้รู้จักชื่อกันเพราะตั้งแต่ที่เธอมาอยู่บ้านของเขาหลังนี้เธอแทบจะไม่รู้จักใครเลย ไม่ได้ถามชื่อของคนอื่นและใช้ชีวิตของตัวเองแบบไม่สนใจใครเท่าไหร่เธอจึงเป็นที่ไม่พอใจกับคนในบ้านด้วย“คุณจันทร์จะไปที่ไหนครับ” ชายหนุ่มที่กำลังขับรถถามขึ้น พร้อมกับมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลังของรถ เห็นท่าทีของเธอดูเงียบๆ ผิดปกติ เขาจึงถามขึ้นอีกครั้ง ด้วยเสียงที่ดังและเข้มขึ้นเพื่อย้ำให้เธอได้ยิน “คุณจันทร์ครับ จะให้ผมไปส่งที่ไหนครับ!”“ห๊ะ!? อ้อ...ไปที่ห้างค่ะ”“ครับ”เธอเอาแต่เหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างอย่างเดียว แต่เธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนที่ได้อยู่ใกล้กับเธอเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเธอเป็นแบบนี้คือเรื่องปกติผ่านไปไม่นานก็มาถึงยังห้างที่เธอได้นัดกับเพื่อนเอาไว้“นายจะรออยู่ข้างนอกก็ได้ ฉั