Semua Bab เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Bab 81 - Bab 90

ย้อนกลับไปตอนที่ลอยได้กลับไปบ้านของตัวเอง การกลับมาของเขานั้นทำให้คนในบ้านพากันตกใจมาก บ้างก็มีความแอบกลัวเพราะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็คิดว่าเขาคงจะไม่รอดแล้ว แต่พอได้เห็นเขากลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ดูแปลกตาสำหรับทุกคนมันเลยทำให้ทุกคนแปลกใจและเขาก็ถูกพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ทุกคนดีกับเขามากแต่เขาก็ยังไม่เจอผู้หญิงที่เป็นภรรยาของเขาตามที่คนพาเขาออกมาจากเกาะบอกและการที่เขาได้กลับมาในที่ที่เคยเป็นบ้านของเขา มันทำให้ความทรงจำมันค่อยๆ ย้อนกลับมาทีละนิด เขาเริ่มที่จะจำทุกอย่างได้ว่าเขาเป็นใคร จำคนรอบๆ ข้างได้ หมอบอกว่าเขาความจำเสื่อมไปชั่วคราวเท่านั้น เพราะตกอยู่น้ำนานไปจึงทำให้สมองเกิดความผิดปกติ แต่เพราะร่างกายแข็งแรงมากจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย พอได้กลับมาในที่ของตัวเองมันก็เหมือนการกระตุ้นความทรงจำของเขา“มีคนบอกว่าผมมีภรรยา แล้วเธออยู่ที่ไหน?” คิมหันต์ถามคนของเขา เพราะตั้งแต่กลับมาเขายังไม่เจอหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเลย และก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอมีหน้าตาเป็นแบบไหน เพราะในภาพจำของเขายังมีแต่บุหงาคนเดียวเท่านั้น“นี่ค่ะคุณคิม นี่เป็นภาพของคุณคิมและครอบครัว ตอนแต่งงานแ

เวลาต่อมา"โอ๊ยทำไมไม่รับสายเนี่ย คนเขามีเรื่องสำคัญยังจะมาทำสบายใจได้อยู่อีก" หญิงสาวบ่นพร่ำอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเอง เพราะคนปลายสายที่เธอพยายามโทรหา ไม่ยอมกดรับสายเธอเลยไม่ว่าเธอจะโทรไปกี่สายอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับเลยซึ่งมันก็น่าจะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วล่ะแต่ในเวลาแบบนี้เธอร้อนใจมาก อยากให้เขารับสายใจจะขาดแล้วเธอต้องการจะโทรไปบอกกับอดีตคนสนิทของคิมหันต์ที่เป็นคนลงมือจัดการจัดฉากว่าเขาหายตัวไปโดยที่มีภรรยาอย่างเธอสมรู้ร่วมคิดด้วย แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วและนั่นก็แปลว่าการที่เขากลับมาแบบนี้ทั้งเธอและคนสนิทของคิมหันต์จะต้องโดนดีอย่างแน่นอน เพราะเธอรู้ดีว่าคนอย่างคิมหันต์รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าไหนๆ"รับสายสักทีสิไอ้คนบ้า แกอยากตายหรือไง!" เธอพยายามโทรหาแต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครรับสายเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้ คนๆนั้นจะกำลังนอนกกผู้หญิงคนไหนอยู่ แต่อย่างน้อยก็น่าจะรับสายเธอสักหน่อยแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าผู้ชายที่เธอกำลังพยายามติดต่อหาเขาถูกคนของคิมหันต์จับตัวไปเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ต่อให้เธอจะพยายามหนีเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหนีพ้นไปได้หรอก เพราะเขารู้ว่าการที่เขาไปปรากฏตัวในสถานที่สาธารณะแบบนั้น จะต้องทำให้เธอ

เวลาต่อมาก๊อก ก๊อก ก๊อก“ขออนุญาตครับคุณคิม”“มีอะไรเหรอ?”“มีคนมาขอพบครับ”“ใคร?”“เป็นคนที่พาคุณคิมออกมาจากเกาะครับ”“ให้เข้ามาได้”“ครับคุณคิม”พอเลขาออกไปคนที่มาขอพบก็เข้ามาในทันที หลังจากที่กลับมาจากเกาะเขาและคนคนนี้ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ด้วยหน้าที่การงานของตัวเองที่จะต้องและเรื่องวุ่นวายต่างๆ จึงทำให้คิมหันต์ไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย“สวัสดีครับคุณคิมหันต์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”“ครับ ต้องขอบคุณคุณอีกครั้งนะครับที่พาผมออกมาจากที่นั่น ทำให้ผมได้แก้ไขอะไรต่างๆ เหล่านี้ เพราะไม่อย่างนั้นตระกูลของผมคงจะด้วนที่รุ่นผมไม่มีคนสืบทอดต่อ”“แหม...พูดซะผมดูยิ่งใหญ่เลยนะครับ เอ่อว่าแต่คุณคิมหันต์หายดีแล้วใช่ไหมครับ”“ครับ หายดีแล้ว”“ผมมีเรื่องอยากจะมาขอร้องคุณคิมหันต์ครับ”“ขอร้องอะไรครับ?”“ที่เกาะที่ผมพาคุณคิมหันต์ออกมาผมอยากได้ที่เกาะนั่นมาก เจ้านายของผมก็เร่งให้ผมไปหว่านล้อมชาวบ้านวิธีไหนก็ได้ ให้พวกเขายอมให้เราเข้าไปปลูกสร้างครับ ในฐานะที่คุณคิมหันต์เองก็อยู่ที่นั่นมานานผมเลยอยากให้คุณคิมหันต์ช่วยไปพูดน่ะครับ”“แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าชาวบ้านจะยอมล่ะครับ ผมไม่ใช่คนที่นั่นสักหน่อย”“แต่คุณค

คำพูดของเธอนั้นทำเอาเขายืนตัวแข็ง ในขณะที่มือของเธอนั้นก็ยังจับท้องของเธอเอาไว้แน่น สีหน้าของเธอที่เขามองเห็นตอนนี้เหมือนคนกำลังอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง"ผมขอโทษนะที่ผมหายไปนาน"".....""พูดอะไรสักหน่อยสิบุหงา ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไง ผมกลับไปหาหมอมาแล้วหมอบอกว่าถ้าผมจำเรื่องที่นั่นได้ผมก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่ที่นี่แต่เพราะผมไม่อยากลืมผมถึงจำคุณได้อยู่แค่คนเดียว แต่ความทรงจำมันก็...เลือนลาง""ฉันอยู่ของฉันได้กลับไปเถอะ""เป็นเธอจริงๆ งั้นเหรอ เด็กในท้องก็ลูกของผมใช่ไหม"".....""บุหงา...""คนเมืองคนนั้นเขาบอกกับฉันหมดแล้วนะ คุณไม่ผิดหรอกเพราะคุณจำตัวเองไม่ได้ ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้ครอบครัวคุณต้องมีปัญหา แต่ฉันเลี้ยงของฉันเองได้คุณกลับไปเถอะ""อะไรนะ?"".....""เมื่อกี้บุหงาพูดว่ายังไงนะ มีคนมาบอกบุหงางั้นเหรอ?" คิมหันต์พยายามที่จะเดินเข้าไปหา แต่บุหงาก็ถอยหนีไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เลย"ความเชื่อของหมู่บ้านที่นี่ ผู้หญิงคนไหนที่ไปยุ่งกับผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว จะต้องถูกจับลอยแพไปในทะเลจนกว่าจะตาย ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะท้องอยู่ก็ต้อง...""....." พอได้ฟังแบบนั้นแล้วคิมหันต์ก็เริ่มจะเ

“โอ้โห...นี่ของที่คนเมืองเขากินกันเหรอ” เพราะรสชาติของอาหารที่เธอไม่เคยกินมาก่อนและมันก็ถูกปากมากๆ“ใช่ กินเยอะๆ เลยนะ ของพวกนี้มีประโยชน์กับคนท้อง”“อื้อๆ”คิมหันต์นั่งมองภรรยาของตัวเองกินอาหารที่เขาทำมาให้อย่างเอร็ดอร่อย คงเป็นเพราะเธอไม่เคยได้ออกไปไหนเลยสินะ ถึงไม่ได้รู้จักอาหารพวกนี้เลย ยังดีที่บนเรือของเขามีอาหารตุนมามากพอที่จะอยู่ได้เป็นอาทิตย์ เขายังไม่รีบเพื่อให้บุหงาเตรียมตัวในการเดินทางไกลด้วย“ปากเลอะหมดแล้ว” ว่าแล้วเขาก็เอื้อมมือไปเช็ดที่ขอบปากของบุหงา “ค่อยๆ กินสิ อย่าเคี้ยวเร็ว อาหารจะไม่ย่อยเอานะ”“แม่ฉันสอนว่าอย่ากินข้าวช้า”“งั้นเหรอ งั้นก็เคี้ยวให้ละเอียดหน่อย เพราะถ้าเคี้ยวข้าวไม่ละเอียดกระเพาะก็จะทำงานหนัก และอาจจะท้องอืดเอาได้”“พูดอะไร ไม่รู้เรื่องเลย เมื่อไหร่จะเลิกพูดภาษาคนเมือง”“เดี๋ยวพอเข้าเมืองบุหงาก็ต้องเรียนรู้ภาษาของคนเมืองนะ จะได้เข้าใจเวลาใครๆ เขาพูด”“แล้วที่พูดเมื่อกี้คืออะไร”“หมอในเมืองเขาจะบอกว่าเวลาเคี้ยวอาหารให้เคี้ยวให้ละเอียด ท้องตรงนี้จะได้ไม่อืด เพราะถ้าท้องอืดท้องก็จะป่องและก็อาจจะปวดร่วมด้วย ต้องกินยา”“อ๋อ...” เธอพยักหน้าตอบเหมือนกับว่าเข